Recenzja spektaklu „Nasza klasa:”
7 marca uczniowie trzecich klas gimnazjum wraz z nauczycielami mieli niewątpliwą okazję
zobaczyć spektakl „Nasza klasa” w reżyserii Ondreja Spišaka. Jest to dramat napisany przez
Tadeusza Słobodzianka i należy obecnie do najczęściej wystawianych sztuk za granicą polskiego
autorstwa. Jest to spektakl nagradzany a największy prestiż przyniosła mu zdobyta w 2010 roku
Nagroda Literacka Nike.
„Nasza klasa” to dramatyczna historia dziesięciu uczniów należących do jednej klasy.
Uczęszczają do niej Polacy i Żydzi, których łączą silne więzi i przyjaźń. Niestety różnice na tle
wyznań i poglądów kulturowo-religijnych niszczą ich bliskie relacje. Spektakl w mistrzowski, choć
jak dramatyczny sposób pokazuje losy ludzi, którzy byli jednością a stali się dla siebie wrogami.
Całe przedstawienie bardzo mnie poruszyło. Najbardziej jednak wzruszyły mnie sceny
przedstawiające śmierć kolejnych uczniów. Umierająca osoba elegancko kłaniała się straconym
wcześniej kolegom i dołączała do nich. Miało się wrażenie, że ich przyjaźń, która za ich życia była
zerwana, ponownie odradzała się. Czuło się wyjątkowość relacji między nimi i każdy miał
pewność, że gdyby nie wojna to nigdy stosunki między nimi nie uległyby zmianie.
Podczas całego spektaklu na sali panowała cisza i czuć było napięcie, które towarzyszyło
widzom. Wszyscy przeżywali te drastyczne wydarzenia razem z bohaterami.
Na szczególne uznanie w tej sztuce, według mnie, zasługuje Anna Gryszkówna, która wcieliła
się w rolę Żydówki Rachelki. Udało jej się przeżyć aż do późnej starości, lecz, tak jak to sama
mówiła, wolałaby umrzeć wcześniej niż męczyć się tak długo. Jej gra aktorska była naprawdę
wspaniała. Myślę, że była to najbardziej dramatyczna postać całego spektaklu. Pozostali aktorzy
również zachwycali swoimi umiejętnościami. Wszyscy zostali idealnie dopasowani do swoich ról.
Niezwykle wzruszające były dla mnie sceny, w których wszyscy aktorzy recytowali razem
wierszyki. Przeplatały one różne drastyczne momenty i pokazywały, że to ci ludzie, którzy teraz
się mordują, kiedyś stanowili jedną zżytą klasę.
Do najbardziej wstrząsających scen należą według mnie zabicie Jakuba Kaca, zagranego
przez Roberta Majewskiego i gwałt Dory, w której rolę wcieliła się Magdalena Czerwińska.
Podczas ich trwania nie mogło do mnie dotrzeć jak jeden człowiek jest w stanie wyrządzić
drugiemu tyle krzywd. Jak okrucieństwo wojny mogło zmienić ludzi w oprawców swoich bliskich
kolegów.
Przedstawienie było ubogie w rekwizyty, które byłyby i tak zupełnie zbędne. To treść dramatu i
gra aktorów a nie scenografia odgrywały pierwszoplanowe role. Jedyne co znajdowało się na
scenie to drewniane ławki, które w zależności od sytuacji zmieniały swoją funkcję. Swoja rolę
