Rozłam Chrześcijaństwa - Notatki - Teologia, Notatki z Teologia prawosławna

Pobierz Rozłam Chrześcijaństwa - Notatki - Teologia i więcej Notatki w PDF z Teologia prawosławna tylko na Docsity! Rozłam Chrześcijaństwa na część rzymskokatolicką i prawosławną Chrześcijanie, czyli zwolennicy nauk Chrystusa. Jest to największa religia na świecie pod względem liczby wyznawców, szacunkowo oblicza się, że chrześcijaństwo we wszystkich jego nurtach i odmianach - wyznaje około 30% ludności świata (1,8 miliardów). W tym: około 970 milionów to katolicy, 300-450 milionów protestanci, 150 milionów - prawosławni, 60 milionów anglikanie i 30 milionów wyznawców starożytnych Kościołów wschodnich - niechalcedońskich. Chrześcijaństwo narodziło się na początku naszej ery na Bliskim Wschodzie. W pierwszych latach swojego istnienia związane było ze wschodnią prowincją Cesarstwa Rzymskiego Judeą, zwaną też w kolejnych stuleciach Palestyną. Szybko jednak religia ta wyszła poza granice Judei oraz jej mieszkańców Żydów. Podstawową doktryna chrześcijaństwa, która wyróżnia jej wyznawców od innych religii oraz grup parachrześcijańskich jest przekonanie, że Jezus z Nazaretu jest prawdziwym Synem Boga, prawdziwym Bogiem i człowiekiem, który narodził się z ziemskiej kobiety, aby swoją męczeńską śmiercią na krzyżu ofiarować wszystkim, którzy w Niego wierzą, zbawienie. Chrześcijaństwo jest religią zakładającą wiarę w jedynego Boga, który jest Stwórcą świata. Chrześcijanie wierzą w jeden Kościół powszechny ustanowiony przez Jezusa, jako wspólnotę ludzi wierzących i dążących do zbawienia. Pierwotnym symbolem Chrześcijaństwa była ryba, zaś w III w. stał się nim krzyż. Nawiązano w ten sposób do dwóch pierwszych liter greckich słowa Christos (chi i ro), a następnie również do ukrzyżowania Jezusa Chrystusa. W pierwszym stuleciu istnienia chrześcijaństwa spisano jej święte księgi, które otrzymały nazwę Nowy Testamentu, stanowiące razem z księgami Starego Testamentu (święte księgi Żydów) Biblię lub Pismo Święte. Mniej więcej w tym samym czasie zaczęły się również kształtować struktury organizacyjne chrześcijaństwa, które określono jednym terminem - Kościół (gr. Ecclesia). Kształtowały się też struktury władzy, które na samym początku nosiły bardzo wyraźny charakter służebny. Od samego początku znane były trzy struktury władzy (usługiwania) w Kościele: biskup, prezbiter, diakon.W II-III w. powstały patriarchaty w Rzymie, Aleksandrii i Antiochii, nieco później w Konstantynopolu (381r.) i Jerozolimie (451r.), a także - poza granicami cesarstwa - katolikaty: w Persji i Armenii (IV w.) oraz w Gruzji (V w.). Miejsce szczególne zajmował biskup Rzymu jako następca św. Piotra, który zginął w tym mieście śmiercią męczeńską. W początkowym okresie, zwłaszcza za panowania Nerona, Domicjana, Trajana, Marka Aureliusza, Decjusza i Dioklecjana, chrześcijanie byli obiektem prześladowań. Dopiero edykt mediolański, wyd. w 313 roku przez Konstantyna Wielkiego i Licyniusza, położył temu kres. W 380 roku cesarz Teodozjusz I Wielki uznał chrześcijaństwo za religię panującą, co przyczyniło się do jej rozwoju i ekspansji na całe terytorium cesarstwa. Już wcześniej, od II-III w. zaczęła kształtować się teologia i filozofia chrześcijańska, której wyrazem były pisma Ojców Apostolskich, apologetyka, następnie cała patrystyka (Ojcowie Kościoła i inni pisarze chrześcijańscy). W VIII-IX w. miał miejsce poważny kryzys ideowy spowodowany obrazoburstwem, ruchem religijnym skierowanym przeciwko sztuce przedstawiającej, głównie Jezusa Chrystusa i świętych.Postępująca od VII w. ekspansja muzułmanów spowodowała islamizację obszarów dotąd chrześcijańskich na Wschodzie, w Afryce Północnej i Hiszpanii. Procesowi chrystianizacji podlegały z kolei coraz rozleglejsze obszary Europy - po Słowiańszczyznę i Skandynawię w IX-XI w. W wyniku tzw. schizmy wschodniej w 1054 chrześcijaństwo podzieliło się ostatecznie na wschodnie (prawosławie) i zachodnie (katolicyzm, Kościół katolicki).Za podłoże rozłamu między Kościołami Wschodu i Zachodu uważane są kulturowe różnice między wschodnią a zachodnią częścią ówczesnego świata chrześcijańskiego. Wschodnia, używająca greki i kultywująca kulturę grecką, ulegała wpływom orientalnym. Zachodnia, łacińsko- germańska, kształtowała się we względnej niezależności od innych kultur. Różnice kulturowe wyrażały się w odmiennym podejściu do treści Ewangelii, a to zaowocowało odmiennym jej rozumieniem w obu tradycjach kulturowych. Stąd był tylko krok do rozbieżności teologicznych, dających podstawę do wzajemnych oskarżeń o herezję. Tymczasem różnice w nauce Kościoła katolickiego i Cerkwi prawosławnej są niewielkie, a w żadnym razie nie stanowią podstawy do zerwania interkomunii (uczestniczenie w jednej Eucharystii). Dlatego też rozłam między Kościołem Zachodu a Kościołem Wschodu nie jest herezją, lecz schizmą, czyli polega na zerwaniu jedności kościelnej, a nie na błędnej nauce. Najpoważniejsza z rozbieżności teologicznych pojawiła się dopiero pod koniec XIX wieku, wraz z przyjęciem przez Kościół katolicki dogmatu o nieomylności papieża (bezbłędność w sprawach wiary i obyczajów a nie w sprawach codziennych). Ponieważ dla prawosławnych najwyższą władzą w sprawach wiary jest nie papież, lecz sobór powszechny(spotkanie biskupów całego Kościoła w celu ustanowienia praw kościelnych i uregulowania spraw doktryny wiary i moralności), dogmat ten jest dla nich nie do przyjęcia.