Docsity
Docsity

Przygotuj się do egzaminów
Przygotuj się do egzaminów

Studiuj dzięki licznym zasobom udostępnionym na Docsity


Otrzymaj punkty, aby pobrać
Otrzymaj punkty, aby pobrać

Zdobywaj punkty, pomagając innym studentom lub wykup je w ramach planu Premium


Informacje i wskazówki
Informacje i wskazówki

Skrypt z wiedzy o mediach - Notatki - Polski System Medialny - Część 3, Notatki z Komunikacja masowa

Podstawowe pojęcia wiedzy o mediach: prasa, system prasowy, rynek prasowy, komunikowanie itd.

Typologia: Notatki

2012/2013

Załadowany 01.03.2013

Karolina_90
Karolina_90 🇵🇱

4.6

(73)

372 dokumenty

Podgląd częściowego tekstu

Pobierz Skrypt z wiedzy o mediach - Notatki - Polski System Medialny - Część 3 i więcej Notatki w PDF z Komunikacja masowa tylko na Docsity!  Unifikacja tytułów, co zagraża obiektywizmowi mediów i sprzyja manipulowaniu polską opinią publiczną  latynoamerykanizacja mediów - przekazywanie pustych, jałowych treści, konstruowanych często według zagranicznych szablonów.  Polskie media 10 lat po likwidacji cenzury o zauważa się potrzebę wprowadzenia zmian prawnych i strukturalnych, by można było mówić o mediach publicznych w Polsce o degradacja polskiej prasy informacyjno-politycznej o spadek liczby tytułów dzienników ogólnokrajowych i regionalnych o kryzys mediów regionalnych - efekt nieustabilizowania rynku i dyktatu pracodawców o kryzys pracy dziennikarskiej o zaistniały prawne problemy mediów po 1989 roku  likwidacja cenzury zaowocowała:  różnymi próbami reglamentacji prasy, np. poprzez kolportaż  próbami manipulacji ustawa o prawach autorskich  wykorzystywaniem przepisów do reaktywacji cenzury i ograniczania swobody wypowiedzi  pojawieniem się problemu ingerencji coraz silniejszych grup nacisku, które podejmują próby kontrolowania mediów  kwestia kompetencji dziennikarzy - okazuje się, że często nie potrafią bronić swoich praw  następuje zacieranie się granic między sferą publiczną i prywatną  kształtują się nowe relacje między elitami medialnymi a elitami politycznymi  społeczne implikacje związane z pojawieniem się nowych technik komunikowania, np. Internet i jego wpływ na odbiorców  na polskim rynku prasowym obserwuje się dominację zachodnich, głównie niemieckich wydawców, zwłaszcza na rynku prasy kobiecej i związany z tym transfer filozofii i wzorców, dostosowywanych (jeszcze!) do polskiej specyfiki kulturowej. 27. Powoływanie władz mediów publicznych  Rada Programowa Telewizji i Rada Programowa Radia o 15 członków  10 z ugrupowań parlamentarnych  5 spośród ludzi z doświadczeniem w dziedzinie mediów, czyli profesorowie itd. o Kadencja trwa 4 lata o Rady Programowe mają dosyć nieostre kompetencje. Ich celem jest ocena poziomu i jakości programu radiowego i telewizyjnego.  Rada Nadzorcza TVP i PR o 9 członków  8 powołuje KRRiT  1 od ministra skarbu państwa o Kadencja trwa 3 lata  Media publiczne są spółkami skarbu państwa więc są spółkami prawa handlowego i podlegają ministrowi skarbu. Ale jednocześnie powołane do pełnienia misji publicznej…zatem – dwuwładza. 28. Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji  Jest organem konstytucyjnym  9 członków o 4 – Sejm o 3 – Prezydent o 2 – Senat o Kadencja trwa 6 lat  Co dwa lata wymienia się 1/3 składu  Kadencja nie jest powtarzana (może być kilka, ale łącznie nie więcej niż 6 lat) docsity.com o Przewodniczący może być odwołany większością 2/3 głosów członków rady  Jest jedyną nowoutworzoną instytucją wprowadzoną do polskiego systemu prasowego po roku 1990.  Rozpoczęła działalność 1 marca 1993 r. – w momencie wejścia w życie ustawy o radiofonii i telewizji z dnia 29 grudnia 1992 r.  Dyskusje na temat jej składu, kompetencji i miejsca w systemie ustrojowo-politycznym RP trwały już od początku 1990r. (wcześniej działał Radiokomitet – centralny organ adm. państwowej). o W sporze dotyczącym roli i zadań KRRiTV zarysowały się dwa stanowiska:  Stworzenia „rady autorytetów moralnych”  Stworzenia „rady fachowców” o Twórcy ustawy doszli w końcu do kompromisu i postanowili, że na członków rady należy wybierać autorytety z doświadczeniem dziennikarskim.  Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji stoi na straży wolności słowa, prawa do informacji oraz interesu publicznego w radiofonii i telewizji.  KRRiT wykonuje swoje zadania przy pomocy Biura Krajowej Rady, które jest finansowane z budżetu państwa.  KRRiT przedstawia corocznie do końca marca Sejmowi, Senatowi, Prezydentowi oraz Premierowi sprawozdanie ze swej działalności za poprzedni rok. o Sejm i Senat mogą odrzucić sprawozdanie, a wtedy kadencja członków rady wygasa w ciągu 14 dni.  Zadania KRRiTV o Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji stoi na straży:  Wolności słowa w radiu i tv  Samodzielności nadawców  Interesów odbiorców  Otwartego, pluralistycznego charakteru radiofonii i telewizji o Projektuje w porozumieniu z Premierem kierunki polityki państwa w dziedzinie radiofonii i telewizji. o Określa warunki prowadzenia działalności przez nadawców. o Rozstrzyga w sprawach koncesji na rozpowszechnianie i rozprowadzanie programów. o Sprawuje kontrolę nad działalnością nadawców (np. określa porę emisji programów) o Bada treść i odbiór programów radiowych i telewizyjnych. o Określa opłaty abonamentowe, opłaty za udzielanie koncesji oraz wpis do rejestru. o Opiniuje projekty aktów ustawodawczych oraz umów międzynarodowych dot. radia i tv o Inicjuje postęp naukowo-techniczny i kształcenie kadr w dziedzinie radiofonii i tv o Organizuje i inicjuje współpracę z zagranicą o Współpracuje z różnymi organizacjami i instytucjami w zakresie ochrony praw autorskich, praw wykonawców oraz nadawców programów radiowych i telewizyjnych.  Obecny skład KRRiTV (stan z 2004 roku) o Danuta Waniek  Przewodnicząca (funkcja przew. od 26 marca 2003 r.)  Od 15 maja 2001 do 14 maja 2007 r.  Powołana przez Prezydenta  Poseł I, II i III kadencji sejmu RP (Parlamentarny Klub Lewicy / SLD)  Były członek PZPR i SdRP  Była szefowa Kancelarii Prezydenta Kwaśniewskiego o Aleksander Łuczak  Zastępca Przewodniczącej (funkcja z-ca przew. od 5 czerwca 2003)  Od 11 kwietnia 2001 do 11 kwietnia 2007 r.  Powołany przez Sejm RP  Poseł X, I, II i III kadencji sejmu RP (PSL)  Były wiceminister w MEN (88-90)  Były minister MEN (93 – 95)  Były P.O. szefa URM (1992 r.)  Były wicepremier w rządach W. Pawlaka i J. Oleksego (93 – 96 r.)  Były członek delegacji Sejmu RP do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy (91-01)  Profesor na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych UW docsity.com o Pobudzania inwestycji sektora prywatnego w infrastrukturę informacyjną przy liberalizacji sektora teleinformacyjnego i rozwoju finansów i handlu elektronicznego.  (Są to zbyt ogólne wyznaczniki!)  Przeszkody w budowaniu społeczeństwa informacyjnego w Polsce: o Brak pieniędzy na badania i projekty o Bariera edukacyjna o Przestarzała struktura regulacyjna o Bariera infrastruktury o Za mało podmiotów na rynku o Brak nowych przepisów prawnych o Brak narodowej strategii o Niedocenianie przemysłu audiowizualnego 30. Cele i priorytety polityki medialnej Unii Europejskiej  Komunikat o przyszłości regulacji polityki audiowizualnej Unii Europejskiej z grudnia 2003 roku stwierdza, że media audiowizualne (radio, telewizja, kinematografia, nowe technologie, w takim zakresie, w jakim są nośnikami audiowizualnych treści programowych) pełnią kluczową rolę w funkcjonowaniu współczesnych społeczeństw demokratycznych oraz w tworzeniu i przekazywaniu wartości społecznych. Media te wywierają wielki wpływ na to, co obywatele wiedzą, w co wierzą i jakie mają przekonania. W komunikacie podkreśla się również, że media audiowizualne to „przemysł kulturalny par excellence” podmioty zaś aktywne na tym rynku potrzebują jasnej i przewidywalnej polityki medialnej, pozwalającej na planowanie inwestycji oraz tworzenie strategii biznesowych.  Protokół Amsterdamski z 1997 roku do Traktatu Wspólnot Europejskich stwierdza wprost, że system publicznej radiofonii i telewizji w państwach członkowskich jest bezpośrednio związany z demokratycznymi, społecznymi i kulturalnymi potrzebami każdego społeczeństwa.  Dla określenia głównych kierunków polityki medialnej Unii Europejskiej ważna jest wypowiedź Komisarza Unii Europejskiej ds. oświaty i kultury pani Viviane Reding: o Wspólnota Europejska nie ma odrębnych i specyficznych dla sektora audiowizualnego podstaw prawnych dla tworzenia regulacji zawartości mediów. o Pod rządami traktatów europejskich Wspólnota nie ma niezależnego mandatu, by kształtować dziedzinę mediów. o Podstawy prawne naszej działalności mają charakter horyzontalny, czyli służą osiąganiu ogólnych celów Wspólnoty, zwłaszcza rozwijaniu rynku wewnętrznego. o Polityka Wspólnoty w zakresie regulowania zawartości mediów ma zapewnić, by kraje członkowskie dążyły do tego właśnie celu. Nie chodzi nam o to, by realizowały jednorodną i zuniformizowaną politykę medialną [...] o Polityka Wspólnoty w zakresie regulacji zawartości mediów jest zatem w istocie polityką wspólnego rynku i ma służyć zapewnieniu swobodnego przepływu towarów (np. gazet i czasopism) oraz usług (w tym programów radiowych i telewizyjnych). o Regulacja zawartości [na szczeblu europejskim] w sposób szczególny podlega więc wymogowi proporcjonalności. Musi ona regulować te sprawy, które są konieczne dla osiągnięcia wspólnego rynku i nie może zawierać żadnych innych regulacji.  Komisarz Unii Europejskiej ds. oświaty i kultury nazywa dyrektywę o telewizji bez granic instrumentem rynku wewnętrznego. Istotnie, projekt dyrektywy powstał w dyrekcji generalnej Komisji Europejskiej, odpowiedzialnej za rynek wewnętrzny, a nie w dyrekcji odpowiedzialnej za kulturę, oświatę i politykę audiowizualną. Zgodnie z tym poglądem w dyrektywie stwierdza się, że polityka wspólnotowa w sektorze audiowizualnym służyć ma rozwojowi tego sektora, zwłaszcza poprzez ochronę takich wartości jak różnorodność kulturalna i językowa, ochrona mniejszości narodowych i godności ludzkiej oraz ochrona konsumentów.  Mimo zatem wyraźnych konsekwencji kulturalnych niektórych wyżej wskazanych aspektów polityki audiowizualnej i medialnej UE, jej podstawowe cele mają charakter gospodarczy, związany z zapewnieniem swobody świadczenia usług, uzupełnieniem wspólnego rynku i rozwojem gospodarczym krajów Wspólnoty. docsity.com  Unia Europejska stosuje dwa główne instrumenty realizowania polityki audiowizualnej: o tworzenie ram prawnych działania sektora audiowizualnego o programy wsparcia finansowego.  Analiza europejskich aktów prawnych pozwala wyodrębnić następujące główne cele polityki medialnej Unii Europejskiej: o Rozwój regulacji prawnych, zmierzających do efektywnej realizacji idei wspólnego rynku w dziedzinie radiofonii i telewizji o Rozwój cyberprzestrzeni, wspierających konkurencję, chroniących małoletnich przed szkodliwymi treściami rozpowszechnianymi w mediach audiowizualnych i w Internecie.  Mając na względzie te cele, Rada Unii Europejskiej przyjęła w 1998 roku „Rekomendację w sprawie rozwoju konkurencyjności europejskiego przemysłu usług audiowizualnych i informacyjnych przez promowanie narodowych działań na rzecz osiągnięcia podobnej i efektywnej ochrony małoletnich i godności ludzkiej”. W 1999 roku Parlament Europejski i Rada UE przyjęły „Wieloletni plan działalności wspólnotowej na rzecz promocji bezpiecznego wykorzystania Internetu przez zwalczanie nielegalnej i szkodliwej zawartości sieci globalnych”. Wspieranie rozwoju przemysłu audiowizualnego, produkcji i dystrybucji europejskich audycji telewizyjnych i filmów, co z kolei służy promocji różnorodności kulturalnej i językowej oraz podnoszeniu konkurencyjności Unii na światowym rynku audiowizualnym. Te cele realizuje program Media Plus, na który przeznaczono budżet 400 mln euro, w tym 50 mln euro na szkolenia, na development - 70 mln euro, dystrybucję - 201 mln euro, promocję – ok. 30 mln euro, koszty administracyjne – ok. 31 mln euro. Finansowanie programów rozwoju produkcji zawartości multimedialnej i internetowej m.in. w celu promocji różnorodności kulturowej i językowej w społeczeństwie informacyjnym. W 2000 roku Rada UE przyjęła decyzję o rozpoczęciu realizacji wieloletniego programu wspierania produkcji i wykorzystania europejskiej zawartości cyfrowej w sieciach globalnych oraz promowania różnorodności językowej w społeczeństwie informacyjnym. Składają się na to działania wspomagające wykorzystywanie europejskiej zawartości Internetu, szczególnie tworzonej przez sektor publiczny, promocję produkcji w językach krajów unijnych oraz wspieranie eksportu tych treści, a także wzmacnianie dynamiki rynkowej i działalności przedsiębiorstw. W 2002 roku Rada UE przyjęła uchwałę „O interaktywnej zawartości mediów w Europie”, traktując rozwój produkcji i wykorzystania tych interaktywnych treści jako element realizacji znacznie szerszego programu rozwoju społeczeństwa informacyjnego oraz jako kontynuację działań związanych z promocją produkcji treści audiowizualnych. Wypracowanie wspólnych standardów technicznych w zakresie mediów audiowizualnych i komunikacji elektronicznej, stworzenie prawnych i technologicznych podstaw wejścia europejskich mediów audiowizualnych do ery cyfrowej; promowanie integracji (konwergencji) i interoperacyjności mediów audiowizualnych, telekomunikacji i informatyki jako fundamentu rozwoju społeczeństwa informacyjnego. Wśród celów polityki Unii Europejskiej ważne miejsce zajmują relacje z krajami trzecimi, obejmujące: rozszerzenie Unii Europejskiej i wprowadzenie krajów kandydackich oraz innych krajów postkomunistycznych do „europejskiej przestrzeni audiowizualnej” (czyli objęcie ich tym samym porządkiem prawnym oraz zasadami działalności mediów audiowizualnych); wielostronne negocjacje handlowe w ramach Światowej Organizacji Handlu, których celem jest ochrona unijnego rynku audiowizualnego przez niepodejmowanie w ramach GATS zobowiązania liberalizacji tego rynku i odmowę przyznania krajom trzecim nieograniczonego dostępu do tego rynku oraz klauzuli najwyższego uprzywilejowania; współpracę z innymi krajami (np. z krajami Morza Śródziemnego, z krajami bałkańskimi oraz z tzw. nowymi sąsiadami UE na Wschodzie po rozszerzeniu UE o 10 państw), a także współpracę z organizacjami międzynarodowymi. 1.3W 1999 roku Komisja Europejska opublikowała komunikat na temat zasad i wytycznych polityki audiowizualnej Wspólnoty w erze cyfrowej. Komisja Europejska wymieniła w komunikacie podstawowe dziedziny działalności w tym zakresie (m.in. nowelizację dyrektywy o telewizji bez granic, zapewnianie równego prawa do programowej zawartości mediów audiowizualnych, ochronę praw autorskich i zwalczanie piractwa, pomoc publiczną dla kinematografii i telewizji, stworzenie ram prawnych dla kinematografii, regulację nowych form reklamy i sponsoringu, ochronę małoletnich). Komisja Europejska określiła również w komunikacie następujące zasady polityki audiowizualnej: proporcjonalność, czyli ograniczanie regulacji do niezbędnego zakresu, potrzebnego do osiągnięcia założonego celu, docsity.com oddzielenie regulacji infrastruktury od regulacji zawartości komunikowania (czyli z jednej strony rozdzielenie regulacji dotyczących przekazywania sygnałów elektronicznych i stosowanej w tym zakresie infrastruktury, a z drugiej strony regulacji dotyczących treści audiowizualnych), neutralność techniczną regulacji, zachowanie polityki i regulacji na szczeblu europejskim, służących interesowi ogólnemu zgodnie z zasadą, że regulacja następuje wtedy, gdy rynek sam nie zrealizuje tych celów, uznanie roli publicznego radia i telewizji oraz potrzeby przejrzystości w ich finansowaniu, samoregulację jako uzupełnienie regulacji. Polityka audiowizualna UE jest realizowana w szczególności przez program Media Plus i inne programy wsparcia finansowego w celu ochrony różnorodności kulturalnej i językowej, a także przez inicjatywę „e-Europe”. Informacje dotyczące kierunków polityki medialnej Unii Europejskiej i działalności międzynarodowej KRRiT znajdują się w rozdziale VIII „Sprawozdania Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z rocznego okresu działalności” oraz w części „Informacja o podstawowych problemach radiofonii i telewizji” Rola regulatorów audiowizualnych według Komisji Europejskiej 1.4Unia Europejska, wyznaczając cele wspólnotowej polityki audiowizualnej, dostrzega znaczenie tworzenia korzystnych warunków dla rozwoju rynku audiowizualnego, zniesienia przeszkód swobodnego przepływu usług pomiędzy państwami członkowskimi UE oraz powstania systemu przeciwdziałającego nieuczciwej konkurencji na wspólnym rynku. Osiągnięcie tych celów będzie możliwe poprzez harmonizację przepisów prawnych oraz działań administracyjnych w państwach członkowskich w zakresie podejmowania działalności przez nadawców programów telewizyjnych oraz operatorów telewizji kablowych. Celem podejmowanych działań jest przeciwdziałanie zakłóceniom swobodnego przepływu programów w ramach Wspólnoty, propagowanie powstawania w państwach członkowskich rynków o wielkości odpowiedniej dla produkcji telewizyjnej, nie tylko poprzez ustanowienie wspólnych zasad otwierania rynków krajowych, lecz także poprzez popieranie produkcji europejskiej. Nie mniej ważnym elementem akcentowanym przez wspólnotowe prawo audiowizualne jest ochrona interesu publicznego w zakresie roli pełnionej przez telewizję jako źródło informacji, edukacji, kultury i rozrywki. Ochrona interesu publicznego obejmuje przestrzeganie praw odbiorcy, poszanowanie godności ludzkiej oraz ochronę praw dzieci i młodzieży w mediach elektronicznych, a także promowanie różnorodności kulturowej i językowej. Cele te znalazły odzwierciedlenie w najistotniejszym akcie prawnym regulującym sferę rozpowszechniania treści audiowizualnych na obszarze Unii Europejskiej, czyli dyrektywie o telewizji bez granic. Dyrektywa wskazuje na obowiązek zagwarantowania niezależności krajowych organów regulacyjnych. Ich podstawową rolą, w rozumieniu dyrektywy, jest monitorowanie efektywnego wypełniania zadań określonych w jej przepisach. 1.5Istnienie niezależnego organu państwowego właściwego w sprawach radiofonii i telewizji jest normą w państwach europejskich. Radiofonia i telewizja realizują prawo każdego człowieka do wypowiedzi i informacji. Zgodnie z art. 10 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka każdy ma prawo korzystać z tych praw bez ingerencji władz publicznych. Ze względu jednak na konieczność koncesjonowania nadawców oraz na znaczenie radiofonii i telewizji dla demokracji, kultury, społeczeństwa oraz gospodarki powołuje się niezależne organy regulacyjne do realizacji celów polityki publicznej w sposób zgodny z normami demokracji m.in. w celu ochrony wolności nadawców. Unia Europejska przywiązuje duże znaczenie do właściwego funkcjonowania audiowizualnych organów regulacyjnych w nowych krajach członkowskich, uznając to za element administracyjnej zdolności do realizacji acquis communautaire w tej dziedzinie. Komisja Europejska zapowiada rozpoczęcie konsultacji na temat możliwości zacieśnienia współpracy na szczeblu europejskim między organami regulującymi dziedzinę audiowizualną. W lipcu 2002 roku Komisja Europejska powołała stałą grupę regulatorów europejskich. W jej skład wchodzą przedstawiciele krajowych organów regulacji i Komisji Europejskiej. Celem działania grupy jest m.in. ujednolicanie stosowania nowych, wspólnotowych regulacji ramowych oraz doradzanie Komisji Europejskiej w zagadnieniach, dotyczących wdrażania tych regulacji. W komunikacie Komisji Europejskiej z 1999 roku na temat zasad i wytycznych, dotyczących wspólnotowej polityki audiowizualnej w erze cyfrowej m.in. stwierdza się, że: organy regulacyjne powinny być niezależne od rządu i podmiotów rynkowych, docsity.com OFCOM ma jednocześnie dbać o przestrzeganie standardów jakości i przyzwoitości w mediach, standardów technicznych, jak też zapewniać wysoki poziom konkurencyjności i dobrą kondycję ekonomiczną sektora mediów elektronicznych i telekomunikacji. Do najważniejszych zadań brytyjskiego regulatora należą m.in.: efektywne zaspakajanie potrzeb odbiorców, zintegrowane podejście do regulacji, kreowanie klarownej i spójnej polityki, zdolność do elastycznego reagowania, utrzymywanie różnorodnej oferty i jakości usług sektora komunikacyjnego, wykorzystanie doświadczeń istniejących regulatorów, szybka reakcja na skargi odbiorców, usprawnienie procesu koncesyjnego i decyzji dotyczących polityki medialnej. Zadaniem OFCOM-u jest też tworzenie strategii rozwoju sektora telekomunikacyjnego i polityki w tym zakresie. Obszar telekomunikacyjny odpowiada za politykę dotyczącą regulacji sieci, usług i zakresu częstotliwości. Obejmuje on politykę dostępu do sieci i usług (szerokopasmowych i wąskopasmowych), planowania częstotliwości, ich sprzedaży (np. w formie aukcji), a także współpracy międzynarodowej. OFCOM odpowiada za licencjonowanie częstotliwości na potrzeby usług telekomunikacyjnych oraz zagadnienia związane z częstotliwościami dla poszczególnych licencji telewizyjnych i radiowych. OFCOM dodatkowo ponosi odpowiedzialność za politykę przyznawania numerów telefonicznych. OFCOM jest tzw. regulatorem lekkim, czyli wypracowującym standardy dobrego postępowania, które służą jako wzorce do samoregulacji przez media. Taki sposób działania jest możliwy w warunkach tradycji mediów dojrzałych i odpowiedzialnych, wyrosłych z doświadczeń BBC. OFCOM jest jednak też regulatorem, który ma podwójne zadanie: nie tylko kontroluje (w tym po raz pierwszy także media publiczne), ale dba o kondycję całego sektora medialnego w Wielkiej Brytanii. Dbałość ta ma dwa oblicza: dotyczy odbiorców mediów (standardy przyzwoitości, różnorodność oferty programowej, zapobieganie praktykom monopolistycznym) oraz nadawców (polityka konkurencyjności). W strukturze OFCOM-u charakterystyczne jest istnienie rady konsumentów, która doradza zarówno radzie nadzorczej, dyrektorowi naczelnemu, jak i jednostce odpowiedzialnej za badania i wypracowywanie strategii. 1.11 W Austrii obecny kształt systemu regulacyjnego został określony zmianami ustawowymi z 2001 roku. Na ich podstawie centralną rolę odgrywa Rundfunk und Telekom Regulierungs-GmbH (RTR), czyli Regulacja Radiowo-Telewizyjna i Telekomunikacyjna sp. z o.o. Instytucja ta stanowi strukturę operacyjną zarówno dla KommAustria (Austriacki Urząd ds. Komunikowania), jak i TKK (Komisja ds. Kontroli Telekomunikacji). W skład RTR wchodzą dwa podstawowe departamenty: departament ds. radiowo- telewizyjnych oraz departament ds. telekomunikacyjnych. W praktyce oznacza to przyjęcie przez Austrię zintegrowanego modelu regulatora, kompetentnego zarówno w dziedzinie mediów elektronicznych, jak i telekomunikacji. Takie rozwiązanie umożliwia lepsze wykorzystanie informacji, dotyczących obu rynków oraz doświadczeń pracowników, dotychczas zatrudnionych w odrębnych instytucjach. RTR jest odpowiedzialna za techniczną i administracyjną stronę decyzji regulacyjnych, podejmowanych przez KommAustria i TKK. W dziedzinie mediów elektronicznych RTR wspiera działania KommAustria, która bezpośrednio podlega kanclerzowi federalnemu. KommAustria jest odpowiedzialna w szczególności za wprowadzanie w życie ustaw o prywatnej radiofonii telewizji w zakresie zarządzania częstotliwościami i licencjonowania nadawców. RTR we współpracy z KommAustria jest aktywnie zaangażowany w prace, których celem jest wprowadzenie naziemnej telewizji cyfrowej. 31. Komercjalizacja mediów w Polsce  Komercjalizacja o Regulacja oparta na specyficznym rozumieniu interesu publicznego, usług i dóbr publicznych związanych z nimi standardami o Jest zastępowana lub ustępuje miejsca regulacji rynkowej i wykorzystywanym przez nią standardom. docsity.com o W obszarze komunikowania masowego oznacza zwiększenie nacisku na osiąganie wysokiej pozycji na rynku, na wypracowanie zysku i należytej stopy zwrotu na aktywach także w stosunku do instytucji państwowych (tj. np. TVP lub PR i spółki radia regionalnego). o Komercjalizacja wyzwala tendencję do osiągania jak największego audytorium, pozyskiwania wysokich przychodów reklam, wytwarzania takich form programowych, które sprzyjają osiąganiu tych celów i generowaniu przychodów przez podmioty medialne. o Dla sektora publicznego dłuższym okresie czasu komercjalizacja jest wstępem do prywatyzacji. o Komercjalizacja stanowi przesłankę sprzyjającą nasilającej się obecności zagranicznego kapitału w postaci gotowych produktów medialnych np. filmów, jak też praw programowych (licencyjnych na różnego typu Quizy, show etc. – np. Polsat 5 razy więcej produkcji z USA, niż z Polski, TVN 63% program z USA)  Realizacja szczegółowych zadań programowych przez TVP.SA 2001r: o Audycje zgodne z art.21 ust:  TVP1 36,6%  TVP2 24,6% - tendencja do komercjalizacji i ekonomizacji kultury.  Konkurencja ze strony nadawców prywatnych, sprawiła także, że media publiczne przezywają od początku lat 80. kryzys legitymizacji. W momencie gdy system dualny zaczął się stabilizować i dojrzewać , pojawiło się nowe wyzwanie w postaci multimediów i techniki cyfrowej.  We wszystkich krajach, które wprowadziły system dualny (Polska, Czechy Węgry) trwa dyskusja nad spadkiem jakości programów telewizji publicznych, wszędzie też telewizje publiczne dopasowują swe programy do oferty mediów prywatnych.  Wprowadzenie modelu mediów publicznych w Polsce odbywało się w okresie, kiedy szczególnie silne ścierają się przeciwne tendencje zarówno rodzaju gospodarczym , jak i politycznym.  Dwa ważne zjawiska, które mają znaczące skutki dla funkcjonowania systemów medialnych Europie Środkowej to o Komercjalizacja (prywatyzacja) mediów regionie oraz ich internacjonalizacja. Komercjalizacja w pierwszym okresie przemian dotyczyła przede wszystkim prasy, a rynek mediów drukowanych stanowił mniejszy obszar konfliktów niż media elektroniczne. Po 1995 r. nastąpiło jednak przyśpieszenie prywatyzacji radia i telewizji, związane z przyśpieszeniem rozwoju nowych technologii. o Cyfryzacja technologii medialnej ostatecznie kończy okres braku częstotliwości i przewagi popytu nad podażą w nadawaniu programów. Oznacza to, że wkrótce głównym problemem znaczenia mediów dla rozwoju sfery publicznej w Europie Środkowej będzie nie kwestia upolitycznienia, ale zamożności społeczeństwa, tak aby, każdy obywatel – jednocześnie członek publiczności mediów – miał równy dostęp do usług związanych z rozwojem technologii cyfrowej.  Przykłady: 1. Super Express, Fakt, zmiany w Gazecie Wyborczej – krótkie zwięzłe informacje, łatwiejszy język, przekrój- kolorowe zdjęcia.2. TVP1 32. Polskie media na przełomie dwóch wieków – bilans  Po 1989 roku wysyp nowych tytułów, gazet niezależnych, solidarnościowych, z których sukces odniosła tylko Gazeta Wyborcza. Schodzenie z rynku starych tytułów PRL-owskich, z 10 dzienników utrzymała się tylko Rzeczpospolita i Trybuna. o Przekształcenie Rzeczpospolitej w gazetę niezależną dzięki działalności Dariusza Fikusa i wejściu kapitału zagranicznego.  Komercjalizacja i tabloidyzacja. Zmiany w szatach graficznych, wejście kolorów i dużych zdjęć, dodatków tematycznych i insertów. Uproszczenie języka, skracanie tekstów. Taka tendencja zauważalna jest w przypadku wszystkich tytułów, oparł się jej wyłącznie Tygodnik Powszechny.  Specjalizacja. Powstawanie periodyków zaadresowanych do wąskiego, elitarnego kręgu odbiorców zainteresowanych jakąś dziedziną życia.  Utrzymywanie się prasy głównie z reklam. Walka o reklamy. Mniejsza rola prenumeraty. o Wyjątek: Rzeczpospolita  Koncentracja mediów. docsity.com o Przykład - Imperium medialne Agory, która posiada dziennik ogólnokrajowy, prasę lokalną, stacje radiowe oraz serwisy internetowe.  Wejście gazet ogólnokrajowych w regiony, poprzez dołączanie wkładek lokalnych stają konkurencją dla prasy regionalnej. Przejmowanie funkcji gazety lokalnej przez gazetę ogólnokrajową.  Unifikacja pod względem własnościowym w regionach. Kapitał zagraniczny zdominował prase regionalną. Łączone są tytuły i tworzone monopole. Przykład: region poznański zdominowany przez Pasauera.  Spadające nakłady wszystkich tytułów prasy codziennej. nowe zagospodarowanie na rynku, schodzenie starych tytułów (Życie) , wchodzenie nowych (Fakt).  Rozwój dziennikarstwa śledczego. Gazety ujawniają wielkie afery, afera Rywina - GW, afera Starachowicka - Rzeczpospolita.  Wzrost czytelnictwa w ogóle dzięki prasie bezpłatnej, czytają ci którzy normalnie nie mają żadnej styczności ze słowem drukowanym. Mogą pojawić się pytania z ostatnich wykładów, czyli: 33. Media a władza. 34. Władza mediów a terroryzm. 35. Władza mediów a koncentracja. docsity.com