Sowa puchacz - Notatki - Geologia, Notatki z Geologia

Pobierz Sowa puchacz - Notatki - Geologia i więcej Notatki w PDF z Geologia tylko na Docsity! Sowa puchacz Puchacz Bubo bubo Systematyka Królestwo: Zwierząt Typ: Strunowce Klasa: Ptaki Rząd: Sowy Rodzina: Puszczykowate Rodzaj: Bubo Gatunek: Bubo Nazwa systematyczna PuchaczBubo bubo L. Morfologia gatunku Puchacz jest pięknie ubarwionym ptakiem: na jasnobrązowych piórach ma ciemniejsze plamki i bardzo delikatne, poprzeczne prążki. Pęczki piór sterczące na dużej, okrągłej głowie wyglądają jak pierzaste uszy. Wokół ogromnych oczu o pomarańczowych tęczówkach promieniście układa się szaro-kremowa szlara. Jest olbrzymem wśród sów. Jego wielkie, zaokrąglone skrzydła maja ponad półtora metra rozpiętości, a ciało dochodzi do 60-75 cm długości. Wyraźny dymorfizm płciowy. Biologia gatunku Puchacz jest aktywny głównie w nocy. Lot ma cichy, wolno uderza skrzydłami na przemian z fazą lotu ślizgowego. W ciągu dnia pozostaje w ukryciu przy pniach drzew. Ma doskonały wzrok i węch, bez trudu wytropi więc swoja ofiarę - ptaka (drozda, cietrzewia, gołębia, a także sójkę, kawkę, kruka i myszołowa), ssaka (karczownika, kreta, jeża, mysz, królika, młodego lisa), płaza (żabę, jaszczurkę). Prawdopodobnie puchacz korzysta także z padliny (łabędź, dzik). Poza tym, dla ułatwienia trawienia zjada wiele pokarmu roślinnego. Puchacze kojarzą się w trwałe pary już jesienią. Jest to gatunek osiadły i raz wybrany rewir zasiedla przez wiele lat, choć nie w każdym roku przystępuje do lęgów. Przykładem jest stanowisko puchacza w Parku Narodowym "Bory Tucholskie", które jest czynne od co najmniej 70 lat! Puchacze własnego gniazda w zasadzie nie budują; często korzystają ze starych gniazd ptaków drapieżnych lub bocianów czarnych. Wiele par gnieździ się bezpośrednio na ziemi, np. pod wykrotami, w dołku przy pniu drzewa, w kępach krzewów lub traw. Takie gniazda naziemne to niewielka niecka wymoszczona rozkruszonymi wypluwkami: kośćmi, sierścią i piórami ofiar. Samiec pohukuje w najbliższej okolicy gniazda (do 1-1,5 km) najintensywniej od stycznia do kwietnia, choć jego pojedyncze zawołania można usłyszeć w ciągu całego roku, czasami nawet podczas dnia. Lęgi rozpoczynają się zazwyczaj w marcu. Samica składa najczęściej 2-4 jaja. Odstępy pomiędzy składaniem kolejnych jaj wynoszą 2-4 dni, a ich inkubacja trwa 32-35 dni. Wysiaduje prawie wyłącznie samica. Pisklęta klują się niejednocześnie. W przypadku zagrożenia lęgu mogą być przeniesione przez samicę w inne miejsce. Pisklęta przebywają w gnieździe bardzo krótko, jak na tak dużego ptaka, tj. około 4-5 tygodni. W tym wieku osiągają ciężar około 3/4 masy dorosłego osobnika i zwykle opuszczają gniazdo zanim osiągną zdolność do lotu. Jest to bardzo niebezpieczny okres w ich życiu. Ukrywają się wtedy rozproszone w okolicy gniazda, wykorzystując różne naturalne osłony, np. gęste krzewy, wysokie trzciny i trawy. Rozmieszczenie w PolsceW Polsce puchacze gnieżdżą się zaledwie w kilku regionach w liczbie 250-270 par. Największa jest populacja wielkopolsko - pomorska, która skupia około 60-70 par. Pozostałe to: lubelska 50-55 par, mazurska 30-35 par, karpacka 40 par, śląska 20 par. Na Północnym Podlasiu stwierdzono łącznie 35-40 par. Nieznana jest łączna liczebność w Puszczy Augustowskiej, prócz spotykania samca w marcu 1988 w Wigierskim Parku Narodowym oraz stwierdzenia 3 par w południowej części kompleksu. Na Nizinie Podlaskiej w latach 1984-94 znaleziono łącznie 22 gniazda, a ocena liczebności dla lat 1989-94 wyniosła 35-40 par, w tym: Kotlina Biebrzańska 24-25 par, P. Knyszyńska 3 pary, P. Białowieska 4 pary, dolina górnej Narwi, gdzie między granicą państwa i Surażem w latach 1988-92 odnotowano 6 rewirów. Warunki siedliskowe Na ogół puchacze zasiedlają duże kompleksy leśne w pobliżu terenów otwartych, śródleśnych jezior lub innych zbiorników wodnych zapewniających obfitość pokarmu. Zagrożenia Straty w lęgach umieszczonych na ziemi są niezwykle wysokie i wynoszą nawet 70% (!). Gniazda naziemne są rabowane przez: dziki, kruki oraz z pewnością przez lisy i jenoty, których liczebność ostatnio w Polsce niezmiernie wzrosła. Ma to nierzadko miejsce podczas przypadkowego spłoszenia samicy z gniazda w trakcie różnego rodzaju zabiegów leśnych, co prowadzi do opuszczenia lęgu, wychłodzenia jaj bądź właśnie zrabowania przez drapieżniki pod nieobecność ptaków dorosłych. Do zaniku puchacza przyczyniło się ubywanie i rozdrobnienie lasów oraz intensyfikacja gospodarki leśnej, co pozbawiało go siedlisk. Innym, może nawet istotniejszym powodem jego wyginięcia w większości kraju, było prześladowanie go przez człowieka. Został uznany przez myśliwych za szkodnika łowieckiego i tępiony wszystkimi sposobami, nawet przez zabijanie ptaków przy gniazdach i niszczenie lęgów. Rozpowszechniło się też tzw. polowanie z puchaczem, do czego służyły pisklęta wybierane z gniazd i wychowane w niewoli specjalnie dla tej rozrywki. Ochrona