specyfikacja techniczna wykonania i odbioru robót budowlanych, Prezentacje z Transport

Pobierz specyfikacja techniczna wykonania i odbioru robót budowlanych i więcej Prezentacje w PDF z Transport tylko na Docsity! PRACOWNIA PROJEKTOWA ul. Kościuszki 10, 13-200 Działdowo SPECYFIKACJA TECHNICZNA WYKONANIA I ODBIORU ROBÓT BUDOWLANYCH BRANŻA BUDOWLANA BRANŻA SANITARNA INWESTYCJA: PRZEBUDOWA BUDYNKU MAGAZYNOWEGO WRAZ Z ROZBUDOWĄ I NADBUDOWĄ Z PRZEZNACZENIEM NA POWIATOWE CENTRUM OPIEKUŃCZO-MIESZKALNE ADRES INWESTYCJI: dz. 4013/11, 4013/6, 4013/9, 4013/7 oraz cz. dz. 4008/5, 4008/6, 4008/10, 4008/12 obręb 10 ul. Słowackiego 16 06-500 Mława PROJEKTANCI: mgr inż. arch. Katarzyna Mazur Upr. Bud. 4/WMOKK/2016 mgr inż. Rafał Skorupski Upr. bud. WAM/0055/PWOK/14 Działdowo, lipiec 2020r. Spis treści 1. Wstęp 2. Wymagania ogólne 3. Wyburzenia i rozbiórki 4. Roboty żelbetowe 5. Zbrojenie 6. Roboty murowe 7. Pokrycia dachowe 8. Tynki 9. Ścianki z płyt gipsowo- kartonowych 10. Podłogi i posadzki 11. Stolarka budowlana 12. Ocieplenia ścian 13. Malowanie zewnętrzne 14. Roboty malarskie 15. Instalacje wodociągowe 16. Instalacje c.o 17. Izolacje 18. Ślusarka ➢ Rozporządzenie (WE) nr 2195/2002 Parlamentu Europejskiego i rady z dnia 5 listopad 2002r. w sprawie Wspólnego Słownika Zamówień (CPV) ➢ Rozporządzenie Komisji (WE) nr 204/2002 z dnia 19 grudzień 2001r. zmieniające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3696/93 w sprawie statystycznej klasyfikacji produktów według działalności (CPA) w Europejskiej Wspólnocie Gospodarczej. ➢ Wspólne stanowisko (WE) nr 33/2003 z dnia 20 marca 2003r. przyjęte w celu przyjęcia Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy oraz na usługi. ➢ Wspólne stanowisko (WE) nr 34/2003 z dnia 20 marca 2003r. przyjęte w celu przyjęcia Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady koordynujące procedury udzielania zamówień publicznych przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych. 3. ROBOTY BUDOWLANE WYSTĘPUJĄCE W SPECYFIKACJI WRAZ Z KODAMI CPV. Kod CPV Opis 45000000-7 Roboty budowlane 45111000-8 Roboty w zakresie burzenia, roboty ziemne 45111100-9 Wyburzenia i rozbiórki 45111220-6 Roboty w zakresie usuwania gruzu 45200000-9 Roboty budowlane w zakresie wznoszenia kompletnych obiektów budowlanych lub ich części oraz roboty 45211350-7 w zakresie inżynierii lądowej i wodnej Budynki wielofunkcyjne 45214800-8 Ośrodki szkoleniowe 45262100-2 Roboty przy wznoszeniu rusztowań 45262500-6 Roboty murarskie 45262522-6 Ściany wewnętrzne ceramiczne 45310000-3 Instalacje elektryczne wewnętrzne 45311000-0 Roboty w zakresie przewodów instalacji elektrycznych 45314310-7 oraz opraw elektrycznych Instalowanie okablowania komputerowego 45330000-9 Hydraulika i roboty sanitarne 45331100-7 Instalowanie centralnego ogrzewania 45332400-7 Instalacje sanitarne 45400000-1 Roboty wykończeniowe w zakresie obiektów budowlanych 45410000-4 Tynkowanie 45420000-7 Roboty w zakresie zakładania stolarki budowlanej oraz 45421125-6 roboty ciesielskie Stolarka PCV 45421134-2 Stolarka drzwiowa 45421140-7 Stolarka aluminiowa 45421141-4 Ściany gipsowo-kartonowe 45421146-9 Sufity podwieszane i obudowa kanałów 45421152-4 Instalowanie ścianek działowych 45430000-0 Pokrywanie podłóg i ścian 45431000-7 Obłożenie ścian płytkami ceramicznymi 45432110-8 Posadzki i podłogi 45440000-3 Roboty szklarskie i malarskie 45442100-8 Roboty malarskie 45453000-7 Roboty remontowe i renowacyjne Docieplenie ścian 4. OKREŚLENIA PODSTAWOWE 4.1 Obiekt budowlany Ilekroć w ST jest mowa o obiekcie budowlanym - należy przez to rozumieć: a) budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi, b) budowlę stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami, c) obiekt małej architektury. 4.2 Budynek Obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. 4.3 Budynek mieszkalny jednorodzinny Budynek wolno stojący albo budynek o zabudowie bliźniaczej, szeregowej lub grupowej, służący zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, w którym dopuszcza się wydzielenie nie więcej niż dwóch lokali mieszkalnych albo jednego lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego o powierzchni całkowitej nie przekraczającej 30% powierzchni całkowitej budynku. 4.4 Budowla Każdy obiekt budowlany nie będący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: lotniska, drogi, linie kolejowe, mosty, estakady, tunele, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową. 4.4 Obiekt małej architektury Niewielkie obiekty, a w szczególności: a) kultu religijnego, jak: kapliczki, krzyże przydrożne, figury, b) posągi, wodotryski i inne obiekty architektury ogrodowej, c) użytkowe służące rekreacji codziennej i utrzymaniu porządku, jak: piaskownice, huśtawki, drabinki, śmietniki. 4.5 Tymczasowy obiekt budowlany Obiekt budowlany przeznaczony do czasowego użytkowania w okresie krótszym od jego trwałości technicznej, przewidziany do przeniesienia w inne miejsce lub rozbiórki, a także obiekt budowlany nie połączony trwale z gruntem, jak: strzelnice, kioski uliczne, pawilony sprzedaży ulicznej i wystawowe, przekrycia namiotowe i powłoki pneumatyczne, urządzenia rozrywkowe, barakowozy, obiekty kontenerowe. 4.6 Budowa Wykonanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego. 4.7 Roboty budowlane Budowa, a także prace polegające na przebudowie, montażu, remoncie lub rozbiórce obiektu budowlanego 4.8 Remont Wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a nie stanowiących bieżącej konserwacji. 4.9 Urządzenia budowlane Urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki. 4.10 Teren budowy Przestrzeń, w której prowadzone są roboty budowlane wraz z przestrzenią zajmowaną przez urządzenia zaplecza budowy. 4.11 Prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane Tytuł prawny wynikający z prawa własności, użytkowania wieczystego, zarządu, ograniczonego prawa rzeczowego albo stosunku zobowiązaniowego, przewidującego uprawnienia do wykonywania robót budowlanych. 4.12 Pozwolenie na budowę Decyzja administracyjna zezwalającą na rozpoczęcie i prowadzenie budowy lub wykonywanie robót budowlanych innych niż budowa obiektu budowlanego. 4.13 Dokumentacja budowy Pozwolenie na budowę wraz z załączonym projektem budowlanym, dziennik budowy, protokoły odbiorów częściowych i końcowych, w miarę potrzeby, rysunki i opisy służące realizacji obiektu, operaty geodezyjne i książkę obmiarów, a w przypadku realizacji obiektów metodą montażu - także dziennik montażu. 4.14 Dokumentacja powykonawcza Dokumentacja budowy z naniesionymi zmianami dokonanymi w toku wykonywania robót oraz geodezyjnymi pomiarami powykonawczymi. 4.15 Teren zamknięty Teren zamknięty, o którym mowa w przepisach prawa geodezyjnego i kartograficznego: a) obronności lub bezpieczeństwa państwa, będący w dyspozycji jednostek organizacyjnych podległych Ministrowi Obrony Narodowej, Ministrowi Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz Ministrowi Spraw Zagranicznych, b) bezpośredniego wydobywania kopaliny ze złoŜa, będący w dyspozycji zakładu górniczego. 4.16 Aprobata techniczna Pozytywna ocena techniczna wyrobu, stwierdzającą jego przydatność do stosowania w budownictwie. 4.17 Właściwy organ Organ nadzoru architektoniczno budowlanego lub organ specjalistycznego nadzoru budowlanego. 4.18 Wyrób budowlany Wyrób w rozumieniu przepisów o ocenie zgodności, wytworzony w celu wbudowania, wmontowania, zainstalowania lub zastosowania w sposób trwały w obiekcie budowlanym, wprowadzany do obrotu jako wyrób pojedynczy lub jako zestaw wyborów do stosowania we wzajemnym połączeniu stanowiącym integralną całość użytkową. 4.19 Organ samorządu zawodowego Miejsce wbudowania lub składowania (odwiezienia) gruntów pozyskanych w czasie wykonywania wykopów, a nie wykorzystanych do budowy obiektu oraz innych prac związanych z tym obiektem. 4.44 Wskaźnik zagęszczenia gruntu Wielkość charakteryzująca stan zagęszczenia gruntu, określona wg wzoru: Is = 𝑃𝑑 𝑝𝑑𝑠 gdzie: pd - gęstość objętościowa szkieletu zagęszczonego gruntu (Mg/m3) pds - maksymalna gęstość objętościowa szkieletu gruntowego przy wilgotności optymalnej, określona w normalnej próbie Proctora, zgodnie z PN-B-04481 [3], służącą do oceny zagęszczenia gruntu w robotach ziemnych, badana zgodnie z normą BN-77/8931-12 [5] (Mg/m3) 4.45 Wskaźnik różnoziarnistości Wielkość charakteryzująca zagęszczalność gruntów niespoistych, określona wg wzoru: U = 𝑑60 𝑑10 gdzie: d60 - średnica oczek sita, przez które przechodzi 30% gruntu (mm), d10 - średnica oczek sita, przez które przechodzi 10% gruntu (mm). 4.46 Beton zwykły Beton o gęstości powyżej 1,8 t/m3 wykonany z cementu, wody, kruszywa mineralnego o frakcjach piaskowych i grubszych oraz ewentualnych dodatków mineralnych i domieszek chemicznych. 4.47 Mieszanka betonowa Mieszanka wszystkich składników przed związaniem betonu. 4.48 Zaczyn cementowy Mieszanka cementu i wody. 4.49 Zaprawa Mieszanka cementu, wody, składników mineralnych i ewentualnych dodatków przechodzących przez sito kontrolne o boku oczka kwadratowego 2mm. 4.50 Nasiąkliwość betonu Stosunek masy wody, którą zdolny jest wchłonąć beton, do jego masy w stanie suchymi 4.51 Stopień wodoszczelności Symbol literowo-liczbowy (np. W8) klasyfikujący beton pod względem przepuszczalności wody. Liczba po literze W oznacza dziesięciokrotną wartość ciśnienia wody w MPa, działającego na próbki betonowe. 4.52 Stopień mrozoodporności Symbol literowo-liczbowy (np. F150) klasyfikujący beton pod względem jego odporności na działania mrozu. Liczba po literze F oznacza wymaganą liczbę cykli zamrażania i odmrażania próbek betonowych, przy której ubytek masy jest mniejszy niż 2%-: 4.53 Klasa betonu Symbol literowo-liczbowy (np. B30) klasyfikujący beton pod względem jego wytrzymałości na ściskanie. Liczba po literze B oznacza wytrzymałość gwarantowaną Rb G w MPa 4.54 Wytrzymałość gwarantowana betonu na ściskanie Rb G Wytrzymałość zapewniona z 95% prawdopodobieństwem). uzyskania w wyniku badania na ściskanie kostek sześciennych o oku 150mm, wykonanych, przechowywanych i badanych zgodnie z normą PN-B-06250 4.55 Roboty budowlane przy wykonywaniu okładzin z płyt gipsowo-kartonowych Wszystkie prace budowlane związane z wykonaniem okładzin z płyt gipsowo-kartonowych zgodnie z ustaleniami projektowym 4.56 Wykonawca Osoba lub organizacja wykonująca ww. roboty budowlane. 4.57 Procedura Dokument zapewniający jakość, definiujący "jak, kiedy, gdzie i kto?„ wykonuje i kontroluje poszczególne operacje robocze - procedura może być zastąpiona przez normy, aprobaty techniczne i instrukcje. 4.58 Ustalenia projektowe Ustalenia podane w dokumentacji technicznej zawierające dane opisujące przedmiot i wymagania jakościowe wykonania okładzin. 4.59 Roboty budowlane Wszystkie prace budowlane związane z wykonaniem tynków zgodnie z ustaleniami dokumentacji projektowej. 4.60 Wykonawca Osoba lub organizacja wykonująca roboty budowlane. 4.61 Wykonanie Wszystkie działania przeprowadzane w celu wykonania robót. 4.62 Procedura Dokument zapewniający jakość; definiujący. „jak, kiedy. gdzie i kto” wykonuje i kontroluje poszczególne operacje robocze; procedura może być zastąpiona normami, aprobatami technicznymi i instrukcjami. 4.63 Ustalenia projektowe Ustalenia podane w dokumentacji projektowej zawierające dane opisujące przedmiot i wymagania dla określonego obiektu lub roboty oraz niezbędne do jego wykonania 5. STRUKTURA SYSTEMU KLASYFIKACJI WG WSPÓLNEGO SŁOWNIKA ZAMÓWIEŃ 5.1. CPV składa się ➢ Słownika głównego, ➢ Słownika uzupełniającego. 5.2.Słownik główny Opiera się na strukturze drzewa obejmującego kody składające się maksymalnie z dziewięciu cyfr, powiązane ze sformułowaniami, które stanowią opis dostaw, robót budowlanych lub usług towarzyszących przedmiotowi zamówienia. Kod numeryczny składa się z 8 cyfr podzielonych w następujący sposób: ➢ Pierwsze dwie cyfry określają działy (XX000000-Y) ➢ Pierwsze trzy cyfry określają grupy (XXX00000-Y) ➢ Pierwsze cztery cyfry określają klasy (XXXX0000-Y) ➢ Pierwsze pięć cyfr określa kategorie (XXXXX000-Y). Każda z ostatnich trzech cyfr zapewnia większy stopień precyzji w ramach każdej kategorii. Dziewiąta cyfra służy do zweryfikowania poprzednich cyfr. 5.3. Słownik uzupełniający Może być stosowany w celu rozszerzenia opisu przedmiotu zamówienia. Pozycje składające się na kod alfanumeryczny wraz z odpowiadającymi mu sformułowaniami umożliwiającymi dodanie dalszych szczegółów odnoszących się do szczególnego charakteru lub miejsca przeznaczenia zamawianych towarów. Kod alfanumeryczny składa się z: ➢ Pierwszego poziomu zawierającego literę odpowiadającą sekcji, ➢ Drugiego poziomu zawierającego cztery cyfry, z których trzy wskazują na poddział, a ostatnia służy do celów weryfikacji W większości roboty sklasyfikowano zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 2 wrzesień 2004r. tj, stosując oznaczenia do poziomu kategorii robót. W szczególnych wypadkach dla uszczegółowienia zastosowano dalsze kody. 3.5 Ochrona środowiska w czasie wykonania robót Wykonawca ma obowiązek znać i stosować w czasie prowadzenia robót wszelkie przepisy dotyczące ochrony środowiska naturalnego. W okresie trwania budowy i wykonywania robót wykończeniowych Wykonawca będzie: a) utrzymywać teren budowy i wykopy w stanie bez wody stojącej b) podejmować wszelkie konieczne kroki mające na celu stosowanie się do przepisów i norm dotyczących ochrony środowiska na terenie i wokół terenu budowy oraz będzie unikać uszkodzeń lub uciążliwości dla osób lub własności społecznej, a wynikających ze skażenia, hałasu lub innych przyczyn powstałych w następstwie jego sposobu działania. Stosując się do tych wymagań, Wykonawca będzie miał szczególny wzgląd na: 1) lokalizację baz, warsztatów, magazynów, składowisk, ukopów i dróg dojazdowych, 2) środki ostrożności i zabezpieczenia przed: a) zanieczyszczeniem zbiorników i cieków wodnych pyłami lub substancjami toksycznymi, b) zanieczyszczeniem powietrza pyłami i gazami, c) możliwością powstania pożaru. 3.6 Ochrona przeciwpożarowa Wykonawca będzie przestrzegać przepisy ochrony przeciwpożarowej. Wykonawca będzie utrzymywać sprawny sprzęt przeciwpożarowy, wymagany odpowiednimi przepisami, na terenie baz produkcyjnych, w pomieszczeniach biurowych, mieszkalnych i magazynowych oraz w maszynach i pojazdach. Materiały łatwopalne będą składowane w sposób zgodny z odpowiednimi przepisami i zabezpieczone przed dostępem osób trzecich. Wykonawca będzie odpowiedzialny za wszelkie straty spowodowane pożarem wywołanym jako rezultat realizacji robót albo przez personel wykonawcy. 3.7 Ochrona własności publicznej i prywatnej Wykonawca odpowiada za ochronę instalacji i urządzeń zlokalizowanych na powierzchni terenu i pod jego poziomem, takie jak rurociągi, kable itp. Wykonawca zapewni właściwe oznaczenie i zabezpieczenie przed uszkodzeniem tych instalacji i urządzeń w czasie trwania budowy. O fakcie przypadkowego uszkodzenia tych instalacji Wykonawca bezzwłocznie powiadomi inspektora nadzoru i zainteresowanych użytkowników oraz będzie z nimi współpracował, dostarczając wszelkiej pomocy potrzebnej przy dokonywaniu napraw. Wykonawca będzie odpowiadać za wszelkie spowodowane przez jego działania uszkodzenia instalacji na powierzchni ziemi i urządzeń podziemnych wykazanych w dokumentach dostarczonych mu przez Zamawiającego. 3.8 Ograniczenie obciążeń osi pojazdów Wykonawca stosować się będzie do ustawowych ograniczeń obciążenia na oś przy transporcie gruntu, materiałów i wyposażenia na i z terenu robót. Uzyska on wszelkie niezbędne zezwolenia od władz co do przewozu nietypowych wagowo ładunków i w sposób ciągły będzie o każdym takim przewozie powiadamiał Inspektora nadzoru.Pojazdy i ładunki powodujące nadmierne obciążenie osiowe nie będą dopuszczone na świeżo ukończonych fragmentach budowy w obrębie terenu budowy i wykonawca będzie odpowiadał za naprawę wszelkich robót w ten sposób uszkodzonych, zgodniez poleceniem Inspektora nadzoru. 3.9 Bezpieczeństwo i higiena pracy Podczas realizacji robót wykonawca będzie przestrzegać przepisów dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy. W szczególności wykonawca ma obowiązek zadbać, aby personel nie wykonywał pracy w warunkach niebezpiecznych, szkodliwych dla zdrowia oraz niespełniających odpowiednich wymagań sanitarnych. Wykonawca zapewni i będzie utrzymywał wszelkie urządzenia zabezpieczające, socjalne oraz sprzęt i odpowiednią odzieŜ dla ochrony Ŝycia i zdrowia osób zatrudnionych na budowie. Uznaje się, że wszelkie koszty związane z wypełnieniem wymagań określonych powyżej nie podlegają odrębnej zapłacie i są uwzględnione w cenie umownej. 3.10 Ochrona i utrzymanie robót Wykonawca będzie odpowiedzialny za ochronę robót i za wszelkie materiały i urządzenia używane do robót od daty rozpoczęcia do daty odbioru ostatecznego. 3.11 Stosownie się do prawa i innych przepisów Wykonawca zobowiązany jest znać wszelkie przepisy wydane przez organy administracji państwowej i samorządowej, które są w jakikolwiek sposób związane z robotami i będzie w pełni odpowiedzialny za przestrzeganie tych praw, przepisów i wytycznych podczas prowadzenia robót. Np. rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 6 lutego 2003 r. W sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy podczas wykonywania robót budowlanych (Dz. U. z dn. 19.03.2003r. Nr 47, poz. 401). Wykonawca będzie przestrzegać praw patentowych i będzie w pełni odpowiedzialny za wypełnienie wszelkich wymagań prawnych odnośnie wykorzystania opatentowanych urządzeń lub metod i w sposób ciągły będzie informować Inspektora nadzoru o swoich działaniach, przedstawiając kopie zezwoleń i inne odnośne dokumenty. 4. MATERIAŁY 4.1 Źródła uzyskania materiałów do elementów konstrukcyjnych Wykonawca przedstawi Inspektorowi nadzoru szczegółowe informacje dotyczące, zamawiania lub wydobywania materiałów i odpowiednie aprobaty techniczne lub świadectwa badań laboratoryjnych oraz próbki do zatwierdzenia przez Inspektora nadzoru. Wykonawca zobowiązany jest do prowadzenia ciągłych badań określonych w ST w celu udokumentowania, że materiały uzyskane z dopuszczalnego źródła spełniają wymagania ST w czasie postępu robót. Pozostałe materiały budowlane powinny spełniać wymagania jakościowe określone Polskimi Normami, aprobatami technicznymi, o których mowa w Specyfikacjach Technicznych (ST). 4.2 Pozyskiwanie masowych materiałów pochodzenia miejscowego Wykonawca odpowiada za uzyskanie pozwoleń od właścicieli i odnośnych władz na pozyskanie materiałów z jakichkolwiek złóż miejscowych, włączając w to źródła wskazane przez Zamawiającego i jest zobowiązany dostarczyć Inspektorowi nadzoru wymagane dokumenty przed rozpoczęciem eksploatacji złoża. Wykonawca przedstawi dokumentację zawierającą raporty z badań terenowych i laboratoryjnych oraz proponowaną przez siebie metodę wydobycia i selekcji do zatwierdzenia Inspektorowi nadzoru. Wykonawca ponosi odpowiedzialność za spełnienie wymagań ilościowych i jakościowych materiałów z jakiegokolwiek złoża. Wykonawca poniesie wszystkie koszty, a w tym: opłaty, wynagrodzenia i jakiekolwiek inne koszty związane z dostarczeniem materiałów do robót, chyba że postanowienia ogólne lub szczegółowe warunków umowy stanowią inaczej. Humus i nadkład czasowo zdjęte z terenu wykopów, ukopów i miejsc pozyskania piasku i żwiru będą formowane w hałdy i wykorzystywane przy zasypce i rekultywacji terenu po ukończeniu robót. Wszystkie odpowiednie materiały pozyskane z wykopów na terenie budowy lub z innych miejsc wskazanych w dokumentach umowy będą wykorzystane do robót lud odwiezione na odkład odpowiednio do wymagań umowy lub wskazań Inspektora nadzoru. Eksploatacja źródeł materiałów będzie zgodna z wszelkimi regulacjami prawnymi obowiązującymi na danym obszarze. 4.3 Materiały nie odpowiadające wymaganiom jakościowym Materiały nie odpowiadające wymaganiom jakościowym zostaną przez Wykonawcę wywiezione z terenu budowy, bądź złożone w miejscu wskazanym przez Inspektora nadzoru. Każdy rodzaj robót, w którym znajdują się niezbadane i nie zaakceptowane materiały, Wykonawca wykonuje na własne ryzyko, licząc się z jego nieprzyjęciem i niezapłaceniem. 4.4 Przechowywanie i składowanie materiałów Wykonawca zapewni, aby tymczasowo składowane materiały, do czasu gdy będą one potrzebne do robót, były zabezpieczone przed zniszczeniem, zachowały swoją jakość i właściwość do robót i były dostępne do kontroli przez Inspektora nadzoru. Miejsca czasowego składowania materiałów będą zlokalizowane w obrębie terenu budowy w miejscach uzgodnionych z Inspektorem nadzoru. 4.5 Wariantowe stosowanie materiałów Jeśli dokumentacja projektowa lub ST przewidują możliwość zastosowania różnych rodzajów materiałów do wykonywania poszczególnych elementów robót Wykonawca powiadomi Inspektora nadzoru o zamiarze zastosowania konkretnego rodzaju materiału. Wybrany i zaakceptowany rodzaj materiału nie może być później zamieniany bez zgody Inspektora nadzoru. 5. SPRZĘT Wykonawca jest zobowiązany do używania jedynie takiego sprzętu, który nie spowoduje niekorzystnego wpływu na jakość wykonywanych robót. Sprzęt używany do robót powinien być zgodny z ofertą Wykonawcy i powinien odpowiadać pod względem typów i ilości wskazaniom zawartym w ST, programie zapewnienia jakości lub projekcie organizacji robót, zaakceptowanym przez Inspektora nadzoru. Liczba i wydajność sprzętu będzie gwarantować przeprowadzenie robót, zgodnie z zasadami określonymi w dokumentacji projektowej, ST i wskazaniach Inspektora nadzoru w terminie przewidzianym umową. Sprzęt będący własnością Wykonawcy lub wynajęty do wykonania robót ma być utrzymywany w dobrym stanie i gotowości do pracy. Będzie spełniał normy ochrony środowiska i przepisy dotyczące jego użytkowania. Wykonawca dostarczy Inspektorowi nadzoru kopie dokumentów potwierdzających dopuszczenie sprzętu do użytkowania, tam gdzie jest to wymagane przepisami. Jeżeli dokumentacja projektowa lub ST przewidują możliwość wariantowego użycia sprzętu przy wykonywanych robotach, wykonawca powiadomi Inspektora nadzoru o swoim zamiarze wyboru i uzyska jego akceptację przed użyciem sprzętu. Wybrany sprzęt, po akceptacji Inspektora nadzoru, nie może być później zmieniany. 6. TRANSPORT 6.1 Ogólne wymagania dotyczące transportu Wykonawca jest zobowiązany do stosowania jedynie takich środków transportu, które nie wpłyną niekorzystnie na jakość wykonywanych robót i właściwości przewożonych materiałów. Liczba środków transportu będzie zapewniać prowadzenie robót zgodnie z zasadami określonymi w dokumentacji projektowej, ST i wskazaniach Inspektora nadzoru w terminie przewidzianym w umowie. 6.2 Wymagania dotyczące przewozu po drogach publicznych Przy ruchu na drogach publicznych pojazdy będą spełniać wymagania dotyczące przepisów ruchu drogowego w odniesieniu do dopuszczalnych obciążeń na osie i innych parametrów technicznych. Środki transportu nieodpowiadające warunkom dopuszczalnych obciążeń na osie mogą być dopuszczone przez właściwy zarząd drogi pod warunkiem przywrócenia stanu pierwotnego użytkowanych odcinków dróg na koszt Wykonawcy. Wykonawca będzie usuwać na bieżąco, na własny koszt, wszelkie zanieczyszczenia spowodowane jego pojazdami na drogach publicznych oraz dojazdach do terenu budowy ➢ aprobatą techniczną , w przypadku wyrobów , dla których nie ustanowiono Polskiej Normy , jeżeli nie są objęte certyfikacją określoną w pkt. 1 i które spełniają wymogi SST. 3. znajdują się w wykazie wyrobów, o których mowa w rozporządzeniu MSWiA z 1998 r. (Dz. U. 98/99). W przypadku materiałów , dla których ww. dokumenty są wymagane przez ST, każda ich partia dostarczona do robót będzie posiadać te dokumenty, określające w sposób jednoznaczny jej cechy. Jakiekolwiek materiały , które nie spełniają tych wymagań będą odrzucone. 8.8 Dokumenty budowy Dziennik budowy Dziennik budowy jest wymaganym dokumentem urzędowym obowiązującym Zamawiającego i Wykonawcę w okresie od przekazania i wykonawcy terenu budowy do końca okresu gwarancyjnego. Prowadzenie dziennika budowy zgodnie z § 45 ustawy Prawo budowlane spoczywa na kierowniku budowy. Zapisy w dzienniku budowy będą dokonywane na bieżąco i będą dotyczyć przebiegu robót , stanu bezpieczeństwa ludzi i mienia oraz technicznej strony budowy. Zapisy będą czytelne, dokonywane trwałą techniką, w porządku chronologicznym, bezpośrednio jedno po drugim, bez przerwy. Załączone do dziennika budowy protokoły i inne dokumenty będą oznaczone kolejnym numerem załącznika i opatrzone datą i podpisem Wykonawcy i Inspektora nadzoru. Do dziennika budowy należy wpisywać w szczególności: ➢ datę przekazania Wykonawcy terenu budowy , ➢ datę przekazania przez Zamawiającego dokumentacji projektowej, ➢ uzgodnienie przez Inspektora nadzoru programu zapewnia jakości i harmonogramów robót, terminy rozpoczęcia i zakończenia poszczególnych elementów robót, ➢ przebieg robót, trudności i przeszkody w ich prowadzeniu, okresy i przyczyny przerw w robotach, ➢ uwagi i polecenia Inspektora nadzoru, ➢ daty zarządzenia wstrzymania robót, z podaniem powodu, ➢ zgłoszenia i daty odbiorów robót zanikających i ulegających zakryciu, częściowych i ostatecznych odbiorów robót, ➢ wyjaśnienia, uwagi i propozycje Wykonawcy, ➢ stan pogody i temperaturę powietrza w okresie wykonywania robót podlegających ograniczeniom lub wymaganiom w związku z warunkami klimatycznymi, ➢ zgodność rzeczywistych warunków geotechnicznych z ich opisem w dokumentacji projektowej, dane dotyczące czynności geodezyjnych ( pomiarowych) dokonywanych przed i w trakcie ➢ wykonywania robót, ➢ dane dotyczące sposobu wykonywania zabezpieczenia robót, ➢ dane dotyczące jakości materiałów , pobierania próbek oraz wyniki przeprowadzonych badań z podaniem kto je przeprowadzał, ➢ wyniki prób poszczególnych elementów budowli z podaniem kto je przeprowadzał, ➢ wyniki prób poszczególnych elementów budowli z podaniem kto je przeprowadzał, ➢ inne istotne informacje o przebiegu robót. Propozycje , uwagi i wyjaśnienia Wykonawcy , wpisane do dziennika budowy będą przedłożone Inspektorowi nadzoru do ustosunkowania się . Decyzje Inspektora nadzoru wpisane do dziennika budowy Wykonawca podpisuje z zaznaczeniem ich przyjęcia lub zajęciem stanowiska. Wpis projektanta do dziennika budowy obliguje Inspektora nadzoru do ustosunkowania się . Projektant nie jest jednak stroną umowy i nie ma uprawnień do wydawania poleceń Wykonawcy robót. Książka obmiarów Książka obmiarów stanowi dokument pozwalający na rozliczenie faktycznego postępu każdego z elementów robót. Obmiary wykonywanych robót przeprowadza się sukcesywnie w jednostkach przyjętych w kosztorysie lub w ST. Dokumenty laboratoryjne Dzienniki laboratoryjne , deklaracje zgodności lub certyfikaty zgodności materiałów , orzeczenia o jakości materiałów , recepty robocze i kontrolne wyniki badań Wykonawcy będą gromadzone w formie uzgodnionej w programie zapewnienia jakości. Dokumenty te stanowią załącznik do odbioru robót. Winny być udostępnione na każde życzenie Inspektora nadzoru. Pozostałe dokumenty budowy Do dokumentów budowy zalicza się, oprócz wymienionych w tym punkcie, następujące dokumenty: a) pozwolenie na budowę, b) protokoły przekazania terenu budowy, c) umowy cywilnoprawne z osobami trzecimi, d) protokoły odbioru robót, e) protokoły z narad i ustaleń, f) operaty geodezyjne, g) plan bezpieczeństwa i ochrony zdrowia. Przechowywanie dokumentów budowy Dokumenty budowy będą przechowywane na terenie budowy w miejscu odpowiednio zabezpieczonym. Zaginięcie któregokolwiek z dokumentów budowy spowoduje jego natychmiastowe odtworzenie w formie przewidzianej prawem. Wszelkie dokumenty budowy będą zawsze dostępne dla Inspektora nadzoru i przedstawiane do wglądu na życzenie Zamawiającego. 9 OBMIAR ROBÓT 9.1 Ogólne zasady obmiaru robót Obmiar robót będzie określać faktyczny zakres wykonywanych robót, zgodnie z dokumentacją projektową i ST, w jednostkach ustalonych w kosztorysie. Obmiaru robót dokonuje Wykonawca po pisemnym powiadomieniu Inspektora nadzoru o zakresie obmierzanych robót i terminie obmiaru, co najmniej na 3 dni przed tym terminem. Wyniki obmiaru będą wpisane do książki obmiarów. Jakikolwiek błąd lub przeoczenie (opuszczenie) w ilości robót podanych w kosztorysie ofertowym lub gdzie indziej w ST nie zwalnia Wykonawcy od obowiązku ukończenia wszystkich robót. Błędne dane zostaną poprawione wg ustaleń Inspektora nadzoru na piśmie. Obmiar gotowych robót będzie przeprowadzony z częstością wymaganą do celu miesięcznej płatności na rzecz Wykonawcy lub w innym czasie określonym w umowie. 9.2 Zasady określania ilości robót i materiałów Zasady określania ilości robót podane są w odpowiednich specyfikacjach technicznych i KNR-ach oraz KNNR-ac Jednostki obmiaru powinny zgodnie z jednostkami określonymi w dokumentacji projektowej i kosztorysowej. 9.3 Urządzenia i sprzęt pomiarowy Wszystkie urządzenia i sprzęt pomiarowy, stosowany w czasie obmiaru robót będą zaakceptowane przez Inspektora nadzoru. Urządzenia i sprzęt pomiarowy zostaną dostarczone przez Wykonawcę. Jeśli urządzenia te lub sprzęt wymagają badań atestujących, to Wykonawca będzie posiadać ważne świadectwa legalizacji. Wszystkie urządzenia pomiarowe będą przez Wykonawcę utrzymywane w dobrym stanie, w całym okresie trwania robót. 9.4 Wagi i zasady wdrażania Wykonawca dostarczy i zainstaluje urządzenia wagowe odpowiadające odnośnym wymaganiom ST. Będzie utrzymywać to wyposażenie, zapewniając w sposób ciągły zachowanie dokładności wg norm zatwierdzonych przez Inspektora nadzoru. 10 ODBIÓR ROBÓT 10.1 Rodzaje odbiorów robót W zależności od ustaleń odpowiednich ST, roboty podlegają następującym odbiorom: a) odbiorowi robót zanikających i ulegających zakryciu, b) odbiorowi częściowemu, c) odbiorowi ostatecznemu (końcowemu), d) odbiorowi pogwarancyjnemu. 10.2 Odbiór robót zanikających i ulegających zakryciu Odbiór robót zanikających i ulegających zakryciu polega na finalnej ocenie jakości wykonywanych robót oraz ilości tych robót, które w dalszym procesie realizacji ulegną zakryciu. Odbiór robót zanikających i ulegających zakryciu będzie dokonany w czasie umożliwiającym wykonanie ewentualnych korekt i poprawek bez hamowania ogólnego postępu robót. Odbioru tego dokonuje Inspektor nadzoru. Gotowość danej części robót do odbioru zgłasza wykonawca wpisem do dziennika budowy i jednoczesnym powiadomieniem Inspektora nadzoru. Odbiór będzie przeprowadzony niezwłocznie, nie później jednak niż w ciągu 3 dni od daty zgłoszenia wpisem do dziennika budowy i powiadomienia o tym fakcie Inspektora nadzoru. Jakość i ilość robót ulegających zakryciu ocenia Inspektor nadzoru na podstawie dokumentów zawierających komplet wyników badań laboratoryjnych i w oparciu o przeprowadzone pomiary, w konfrontacji z dokumentacją projektową, ST i uprzednimi ustaleniami. 10.3 Odbiór częściowy Odbiór częściowy polega na ocenie ilości i jakości wykonanych części robót. Odbioru częściowego robót dokonuje się dla zakresu robót określonego w dokumentach umownych wg zasad jak przy odbiorze ostatecznym robót. Odbioru robót dokonuje Inspektor nadzoru. 10.4 Odbiór ostateczny (końcowy) Zasady odbioru ostatecznego robót Odbiór ostateczny polega na finalnej ocenie rzeczywistego wykonania robót w odniesieniu do zakresu (ilości) oraz jakości. Całkowite zakończenie robót oraz gotowość do odbioru ostatecznego będzie stwierdzona przez Wykonawcę wpisem do dziennika budowy. Odbiór ostateczny robót nastąpi w terminie ustalonym w dokumentach umowy, licząc od dnia potwierdzenia przez Inspektora nadzoru zakończenia robót i przyjęcia dokumentów. Odbioru ostatecznego robót dokona komisja wyznaczona przez Zamawiającego w obecności Inspektora nadzoru i Wykonawcy. Komisja odbierająca roboty dokona ich oceny jakościowej na podstawie przedłożonych dokumentów, wyników badań i pomiarów, ocenie wizualnej oraz zgodności wykonania robót z dokumentacją projektową i ST. W toku odbioru ostatecznego robót, komisja zapozna się z realizacją ustaleń przyjętych w trakcie odbiorów robót zanikających i ulegających zakryciu oraz odbiorów częściowych, zwłaszcza w zakresie wykonania robót uzupełniających i robót poprawkowych W przypadkach nie wykonania wyznaczonych robót poprawkowych lub robót uzupełniających w poszczególnych elementach konstrukcyjnych i wykończeniowych, komisja przerwie swoje czynności i ustali nowy termin odbioru ostatecznego. W przypadku stwierdzenia przez komisję, że jakość wykonywanych robót w poszczególnych asortymentach nieznacznie odbiega od wymaganej dokumentacją projektową i ST z uwzględnieniem tolerancji i nie ma większego wpływu na cechy eksploatacyjne obiektu, komisja oceni pomniejszoną wartość wykonywanych robót w stosunku do wymagań przyjętych w dokumentach umowy. Dokumenty do odbioru ostatecznego (końcowe) Podstawowym dokumentem jest protokół odbioru ostatecznego robót, sporządzonych wg wzoru ustalonego przez Zamawiającego. Do odbioru ostatecznego Wykonawca jest zobowiązany przygotować następujące dokumenty: 1. dokumentację powykonawczą, tj. dokumentację budowy z naniesionymi zmianami dokonanymi w toku wykonania robót oraz geodezyjnymi pomiarami powykonawczymi, 2. szczegółowe specyfikacje techniczne (podstawowe z dokumentów umowy i ew. uzupełniające lub zamienne), 3. recepty i ustalenia technologiczne, 4. dzienniki budowy i książki obmiarów (oryginały), SPECYFIKACJA TECHNICZNA WYKONANIA I ODBIORU ROBÓT BUDOWLANYCH Część 3 Wyburzenia i rozbiórki CPV 45111000-8 CPV 45111220-6 1. ZAKRES SPECYFIKACJI TECHNICZNEJ Zakresem niniejszej specyfikacji technicznej są warunki wykonanie i odbioru robót obejmujących wyburzenia i rozbiórki 2. ROBOTY ROZBIÓRKOWE – WYMAGANIA OGÓLNE 2.1 Przygotowanie rozbiórki 2.1.1 Przed przystąpieniem do robót Trzeba przeprowadzić dokładne badanie-konstrukcji i stanu technicznego poszczególnych elementów składowych budynku, rozeznać jego otoczenie, ustalić metodę rozbiórki, opracować projekt organizacji robót rozbiórkowych i zagospodarować plac rozbiórki oraz załatwić formalności w wydziale budownictwa miejscowego urzędu. 2.1.2 Badanie konstrukcji i stanu technicznego budynku Rozbierane są na ogół budynki długotrwale eksploatowane, wzniesione często technologią obecnie już nie stosowaną. Dlatego trzeba rozeznać konstrukcję poszczególnych elementów, i ich połączenia między sobą oraz stopień zniszczenia, aby można było dobrać właściwy sposób rozbiórki. Z badania sporządza się kartę oględzin i na jej podstawie opracowuje projekt organizacji rozbiórki, który ustala kolejność robót i sposoby ich wykonania. Badania nie potrzeba przeprowadzać tylko przy rozbiórce rozbieralnych budynków tymczasowych. 2.1.3 Dobór metody rozbiórki Zależy od tego, czy chce się mieć odzysk materiałów. Na przykład rozbierając stare budynki murowane, można uzyskać dobrą cegłę ceramiczną, jeśli mur nie był wykonywany na zaprawie z wapna hydraulicznego, które wiąże cegłę tak silnie, że z rozbiórki otrzymuje się tylko gruz ceglany. 2.1.4 Ogólnie metody rozbiórki dzieli się na: 1) ręczne, 2) mechaniczne 3. ODZYSK MATERIAŁÓW Jest możliwy tylko przy rozbiórce ręcznej i użyciu jedynie lekkich narzędzi mechanicznych. Gdy rezygnuje się z odzysku materiałów, rozbiórkę przeprowadza się przy użyciu urządzeń i maszyn budowlanych albo materiałów wybuchowych. Metody te są też stosowane do rozbiórki budowli lub elementów budowlanych z betonu wysokiej klasy. Rozbiórka ręczna ➢ Rozbiórka powinna być przeprowadzona tak, aby stopniowo odciążać elementy nośne konstrukcji. Usunięcie elementu nie może powodować naruszenia stateczności elementów przyległych. Nie można na przykład rozbierać ściany bez uprzedniego rozebrania spoczywającego na niej stropu. ➢ Rozbiórkę rozpoczyna się od demontażu instalacji, stolarki i innych elementów wykończenia. oraz ścianek działowych. Następnie rozbiera się dach, strop i ściany najwyższej kondygnacji, a potem stropy i ściany kolejnych kondygnacji. Jeśli na tej działce nie będzie wznoszony nowy budynek, można nie rozbierać fundamentów. ➢ Elementy wykończenia i wyposażenia oraz materiały z odzysku znosi się ręcznie lub przy zastosowaniu prostych przenośników, gruz zaś spuszcza rynnami z tworzyw sztucznych lub metali. 4. SPRZĘT – ROZBIÓRKA PRZY UŻYCIU MASZYN ➢ Niskie, 2-3-kondygnacyjne budynki można burzyć taranem, uwiązanym do wysięgnika koparki. ➢ Wyższe, murowane budynki rozbiera się często w ten sposób, że po zdjęciu dachu i wyburzeniu stropów tnie się ściany na słupy, które obala się liną pociąganą przez ciągnik. Ścianę odcina się od ścian poprzecznych i rozcina na tzw. słupy, przerywając pasma podokienne. Rozbiórkę rozpoczyna się od pasm skrajnych, idąc ku klatce schodowej, która do końca służy komunikacji robotnikom zatrudnionym przy rozbiórce. przy tego rodzaju rozbiórce nie zawsze przeprowadza się demontaż elementów wykończenia i wyposażenia ➢ Elementy z betonu wysokiej klasy, trudne do rozdrobnienia młotami pneumatycznymi, tnie się tarczowymi lub linowymi piłami do betonu. Elementy dużych rozmiarów są też rozdrabniane przez rozpieranie za pomocą płaskich pras hydraulicznych lub urządzeń rozpierających albo przez cięcie metodą termiczną płomien iem o temperaturze ponad 4000°C, którą uzyskuje się przez spalanie rury stalowej wypełnionej wiązką drutów stalowych lub aluminiowych w strumieniu tlenu o ciśnieniu 1,2-1,5 MPa lub sproszkowanej stali i aluminium w płomieniu acetylenowo-tlenowym. 5. PRZEBIEG ROBÓT ROZBIÓRKOWYCH ➢ Zagospodarowanie placu rozbiórki wykonuje się zgodnie z projektem, rozpoczynając od ogrodzenia i przygotowania dróg dla pojazdów wywożących materiały i gruz. Ogrodzenia budowli rozbieranych na obszarach zagospodarowanych powinny być szczelne. Wykonuje się je najczęściej z tarcz z blachy fałdowej, zawieszanych na stalowych słupkach z podstawami betonowymi. Nad ogrodzeniem biegnącym wzdłuż chodnika, na którym odbywa się ruch pieszy, należy wykonać daszek ochronny. Oprócz ogrodzenia ustawia się na placu barakowozy lub przy długotrwałych rozbiórkach kontenery służące jako pakamery, magazyny narzędzi, drobnego sprzętu rozbiórkowego i biura kierownictwa robót. Plac rozbiórki łączy się też z siecią dróg publicznych, układając w razie potrzeby drogę tymczasową z płyt żelbetowych na 10-centymetrowej podsypce piaskowej. ➢ Demontaż elementów wykończenia i wyposażenia, takich jak posadzki klepkowe, boazerie, sufity podwieszone itp. znajdujące się w dobrym stanie, zdejmuje się w pierwszej kolejności ręcznie i przekazuje do magazynu. Przed przystąpieniem do demontażu instalacji należy je odłączyć od sieci miejskich. Szczególnej ostrożności wymaga demontaż instalacji gazowej. Nie można stosować w tym przypadku cięcia palnikiem lub piłkami wywołującymi iskrzenie. Z przewodów elektrycznych zdejmuje się tylko rurki pancerne i antygron, ewentualnie natynkowe przewody w igielicie. Podtynkowych przewodów nie opłaca się wyjmować. Wyjętą stolarkę w dobrym stanie lub zabytkową kompletuje się i w całości magazynuje. Dotyczy to również materiałów uzyskanych z rozbiórki pieców i mebli wbudowanych, gdy mają one wartość zabytkową. Typowych popularnych dawnych okien nie opłaca się magazynować, gdyż nie spełniają aktualnych wymagań termoizolacyjnych. ➢ Przed rozbiórką ścianek działowych trzeba sprawdzić, czy nie podtrzymują one płyty stropowej lub więźby dachowej. Ściankę obciążoną można rozebrać dopiero po rozebraniu spoczywającego na niej stropu czy dachu. Ścianki szkieletowe, z płyt wiórowo-cementowych, pilśniowych, wiórowych itp., przed rozbiórką wymagają zbicia tynku. Następnie zdejmuje się płyty i rozbiera szkielet nośny, wynosząc poszczególne elementy przez okna na parterze, a przez klatkę schodową z wyższych kondygnacji. Można też spuszczać wiązki płyt lub elementów szkieletu przez okno na lince przerzuconej przez zblocze na wsporniku. ➢ Rozbiórkę dachu rozpoczyna się od zdjęcia rynien, rur spustowych, wywietrzników, dachowych okien połaciowych lub mansardowych i obróbek blacharskich. ● Pokrycia papowe są trudne do zerwania. Po zdjęciu wierzchnich warstw silnie złączoną z podłożem papę zdejmuje się razem z deskami lub rwie przy rozbijaniu podłoża żelbetowego. ● Dachówki, ganty, płyty azbestowo-cementowe i inne pokrycia kawałkowe zdejmuje się, poczynając od kalenicy i schodząc ku okapowi, układa w paczki i opuszcza przenośnikiem w dół. ● Pokrycie blachą zdejmuje się pasami prostopadłymi do okapu. Pokrycia na rąbki wymagają ścięcia rąbków stojących specjalnymi nożycami z ostrzami odgiętymi pod kątem 15-20° do poziomu. Obcina się SPECYFIKA SPECYFIKACJA TECHNICZNA WYKONANIA I ODBIORU ROBÓT BUDOWLANYCH Część 4 Roboty Żelbetowe CPV 45200000-9 CPV 45223500-1 CPV 45223800-4 1. WSTĘP 1.1 Przedmiot ST Przedmiotem niniejszej specyfikacji (ST) są wymagania dotyczące wykonania i odbioru robót Związanych z wykonaniem konstrukcji betonowych i Żelbetonowych w obiektach kubaturowych oraz obiektach budownictwa inżynieryjnego. 1.2 Zakres robót objętych ST Ustalenia zawarte w niniejszym ST dotyczą zasad prowadzenia robót związanych z wykonywaniem konstrukcji betonowych i Żelbetonowych w obiektach kubaturowych oraz obiektach budownictwa inżynieryjnego. ST dotyczy wszystkich czynności mających na celu wykonanie robót związanych z: ➢ przygotowaniem mieszanki betonowej, ➢ wykonaniem deskowań wraz z usztywnieniem, ➢ układaniem i zagęszczaniem mieszanki betonowej, ➢ pielęgnacją betonu, ➢ zbrojenie 1.3 Ogólne wymaganie dotyczące robót Wykonawca robót jest odpowiedzialny za jakość materiałów i wykonywanych robót oraz za zgodność z dokumentacją projektową, ST i poleceniami Inspektora nadzoru. Ogólne wymagania dotyczące robót podano w Części 2 Wymagania ogólne”. 2. MATERIAŁY Ogólne wymagania dotyczące materiałów, ich pozyskiwania i składowania podano w Części 2 „Wymagania ogólne”. Wymagania dotyczące jakości mieszanki betonowej regulują odpowiednie polskie normy. 2.1 Składniki mieszanki betonowej 2.1.1 Cement – wymagania i badania Cement pochodzący z każdej dostawy musi spełniać wymagania zawarte w normie PN-B-19701. Dopuszczalne jest stosowanie jedynie cementu portlandzkiego (bez dodatków) klasy: ➢ dla betonu klasy B25 – klasa cementu 32,5 NA, ➢ dla betonu klasy B30, B35 i B40 – klasa cementu 42,5 NA, ➢ dla betonu klasy B45 i większej – klasa cementu 52,5 NA. Do każdej partii dostarczonego cementu musi być dołączone świadectwo jakości (atest). Każda partia dostarczonego cementu przed jej użyciem do wytworzenia mieszanki betonowej musi uzyskać akceptację Inspektora nadzoru. Zakazuje się pobierania cementu ze stacji przesypowych (silosów), jeżeli nie ma pewności, że dostarczany jest ta, tylko jeden rodzaj cementu z tej samej cementowni. Przed użyciem cementu do wykonania mieszanki betonowej cement powinien podlegać następującym badaniom: ➢ oznaczanie czasu wiązania i zmiany objętości wg normy PN-EN 196-1;;1996, PN-EN 196-3;1996, PN-EN 196-6;1997, ➢ sprawdzenie zawartości grudek, Wyniki wyżej wymienionych badań dla cementu portlandzkiego normalnie twardniejącego musza spełniać następujące wymagania (przy oznaczeniu czasu wiązania w aparacie Vicata): ➢ początek wiązania – najwcześniej po upływie 60 minut, ➢ koniec wiązania – najpóźniej po upływie 10 godzin. Przy oznaczaniu równomierności zmian objętości: ➢ wg próby Le Chateliera – nie więcej niż 8 mm, ➢ wg próby na plackach – normalna. Cementy portlandzkie normalnie i szybko twardniejące podlegające sprawdzeniu zawartości grudek (zbryleń), nie dających się rozgnieść w palcach i nie rozpadających się w wodzie. Nie dopuszcza się występowania w cemencie większej niż 20% ciężaru cementu ilości grudek nie dających się rozgnieść w palcach i nie rozpadających się w wodzie. Grudki należy usunąć poprzez przesianie przez sito o boku oczka b Stosunek poszczególnych frakcji kruszywa grubego ustalany doświadczalnie powinien odpowiadać najmniejszej jamistości. Zawartość piasku w stosie okruchowym powinna być jak najmniejsza i jednocześnie zapewniać niezbędną urabialność przy zagęszczeniu przy wibrowaniu oraz nie powinna być większa niż 42% przy kruszywie grubym do 16mm. Optymalną zawartość piasku w mieszance betonowej ustala się następująco: ➢ z ustalonym składem kruszywa grubego wykonuje się kilka (3 5) mieszanek betonowych o ustalonym teoretycznie stosunku w/c i o wymaganej konsystencji zawierających różną, ale nie większą od dopuszczalnej, ilość piasku, ➢ za optymalną ilość piasku przyjmuje się taką, przy której mieszanka betonowa zagęszczona przez wibrowanie charakteryzuje się największą masą objętości. Wartość parametru A do wzoru Bolomey’a stosowanego do wyznaczenia wskaźnika w/c charakteryzującego mieszankę betonową należy określić doświadczalnie. Współczynnik ten wyznacza się na podstawie uzyskanych wytrzymałości betonu z mieszanek o różnych wartościach w/c (mniejszych i większych od wartości przewidywanej teoretycznie) wykonanych ze stosownych materiałów. Dla teoretycznego ustalenia wartości wskaźnika w/c w mieszance można skorzystać z wartości A podawanego w literaturze fachowej. Maksymalne ilości cementu w zależności od klasy betonu są następujące: ➢ 400 kg/m3 – dla betonu klas B25 i B30, ➢ 450 kg/m 3 – dla betonu klas B35 i wyższych. Przy projektowaniu składu mieszanki betonowej zagęszczanej przez wibrowanie i dojrzewającej w warunkach naturalnych (średnia temperatura dobowa nie niższa niŜ 10 o C), średnią wymaganą wytrzymałość na ściskanie należy określić jako równą 1,3 R G. Zawartość powietrza w mieszance betonowej badana metodą ciśnieniową wg normy PN-B-06250 nie powinna przekraczać: ➢ wartości 2% - w przypadku niestosowania domieszek napowietrzających, ➢ wartości 3,5 5,5% - dla betonu narażonego na czynniki atmosferyczne, przy uziarnieniu kruszywa do 16mm, ➢ wartości 4,5 6,5% - dla betonu narażonego na stały dostęp wody przed zamarznięciem przy uziarnieniu kruszywa 16mm. Konsystencja mieszanek betonowych powinna być nie rzadsza od plastycznej, oznaczonej w normie PN-B- 06250 symbolem K-3. Sprawdzenie konsystencji mieszanki przeprowadza się podczas projektowania jej składu i następnie przy wytwarzaniu. Dopuszcza się dwie metody badania: ➢ metodą Ve-Be, ➢ metodą stożka opadowego. Różnicę pomiędzy załoŜoną konsystencją mieszanki a kontrolowaną metodami określonymi w normie PN-B- 06250 nie mogą przekraczać: ➢ 20% wartości wskaźnika Ve-Be, ➢ 10mm przy pomiarze stożkiem opadowym. Pomiaru konsystencji mieszanek K1 do K3 (wg normy PN-B-06250) trzeba dokonać aparatem Ve-Be. Dla konsystencji plastycznej K3 opuszcza się na budowie pomiar przy pomocy stożka opadowego. 3. SPRZĘT Ogólne wymagania dotyczące sprzętu podano w Części 2 „Wymagania ogólne”. Roboty można wykonać przy użyciu dowolnego typu sprzętu zaakceptowanego przez Inspektora nadzoru. Dozatory muszą mieć aktualne świadectwo legalizacji. Mieszanie składników powinno się odbywać wyłącznie w betoniarkach o wymuszonym działaniu (zabrania się stosowania mieszanek wolnospadowych). Do podawania mieszanek należy stosować pojemniki lub pompy przystosowane do podawania mieszanek plastycznych. Do zagęszczania mieszanki betonowej należy stosować wibratory w buławami o średnicy nie większej od 0,65 odległości między prętami zbrojenia leżącymi w płaszczyźnie poziomej, o częstotliwości 6000 drgań/min i łaty wibracyjne charakteryzujące się jednakowymi drganiami na całej długości 4. TRANSPORT Ogólne wymagania dotyczące środków transportowych podano Części 2 „Wymagania ogólne”. Transport mieszanki betonowej należy wykonać przy pomocy mieszalników samochodowych (tzw. gruszek). Ilość „gruszek” należy dobrać tak aby zapewnić wymaganą szybkość betonowania z uwzględnieniem odległości dowozu, czasu twardnienia betonu oraz koniecznej rezerwy w przypadku awarii samochodu. Podawanie i układanie mieszanki betonowej można wykonać przy pomocy pompy do betonu lub innych środków zaakceptowanych przez Inspektora nadzoru. Czas transportu i wbudowania mieszanki nie powinien być dłuższy niż: ➢ 90 min. – przy temperaturze +15oC, ➢ 70 min. – przy temperaturze +20 o C, ➢ 30 min. – przy temperaturze +30 o*C. 5. WYKONANIE ROBÓT Ogólne zasady wykonania robót podano Części 2 „Wymagania ogólne”. Wykonawca przedstawia Inspektorowi nadzoru do akceptacji projekt organizacji i harmonogram robót uwzględniający wszystkie warunki, w jaki będą wykonywane roboty budowlane. 5.1 Zalecenia ogólne Rozpoczęcie robót betoniarskich może nastąpić na podstawie dostarczonego przez Wykonawcę szczegółowego programu i dokumentacji technologicznej (zaakceptowanej przez Inspektora nadzoru) obejmującej: ➢ wybór składników betonu, ➢ opracowanie receptur laboratoryjnych i roboczych, ➢ sposób wytwarzania mieszanki betonowej, ➢ sposób transportu mieszanki betonowej, ➢ kolejność i sposób betonowania, ➢ wskazanie przerw roboczych i sposobu łączenia w tych przerwach, ➢ sposób pielęgnacji betonu, ➢ warunki rozformowania konstrukcji (dekowania), ➢ zestawienie koniecznych badań. Przed przystąpieniem do betonowania powinna być stwierdzona przez Inspektora nadzoru prawidłowość wykonania robót poprzedzających betonowanie, a w szczególności: ➢ prawidłowość wykonania deskowań, rusztowań, usztywnień pomostów itp., ➢ prawidłowość wykonania zbrojenia, ➢ zgodność rzędnych z projektem, ➢ czystość dekowania oraz obecność wkładek dystansowych zapewniających wymaganą wielkość otuliny, ➢ przygotowanie powierzchni betonu uprzednio ułożonego w miejscu przerwy roboczej, ➢ prawidłowość wykonania wszystkich robót zanikających, między innymi wykonania przerw dylatacyjnych, warstw izolacyjnych itp., ➢ prawidłowość rozmieszczenia i niezmienności kształtu elementów wbudowanych w betonową konstrukcję (kanałów, wpustów, sączków, kotw, rur itp.), ➢ gotowość sprzętu i urządzeń do poprowadzenia betonowania. Roboty betoniarskie musza być wykonane zgodnie z wymaganiami norm: PN-B-06250 i PN-B-06250. Betonowanie można rozpocząć po uzyskaniu zezwolenia Inspektora nadzoru potwierdzonego wpisem do dziennika budowy. 5.2 Wytwarzanie i podawanie mieszanki betonowej Wytwarzanie mieszanki betonowej powinno odbywać się wyłącznie w wyspecjalizowanym zakładzie produkcji betonu, który może zapewnić ządane ST wymagania. Dozowanie składników mieszanki betonowej powinno być dokonywane wyłącznie wagowo z dokładnością: ➢ 2% - przy dozowaniu cementu i wody, ➢ 3% - przy dozowaniu kruszywa. Dozatory musza mieć aktualne świadectwo legalizacji. Wagi powinny być kontrolowane co najmniej raz w roku. Urządzenia dozujące wodę i płynne domieszki powinny być sprawdzane co najmniej raz w miesiącu. Przy dozowaniu składników powinno się uwzględnić korektę związaną ze zmiennym zawilgoceniem kruszywa. Czas mieszania naleŜy ustalić doświadczalnie, jednak nie powinien on być krótszy niŜ 2 min. Do podawania mieszanek betonowych należy stosować pojemniki o konstrukcji umożliwiającej łatwe ich opróżnianie lub pompy przystosowanej do podawania mieszanek plastycznych. Przy stosowaniu pomp wymaga się sprawdzenia ustalonej konsystencji mieszanki betonowej przy wylocie. Mieszanki betonowe nie naleŜy zrzucać z wysokości większej niŜ 0,75m od powierzchni, na którą spada. W przypadku, gdy wysokość ta jest większa, naleŜy mieszankę podawać za pomocą rynny zsypowej (do wysokości 3,0m) lub leja zsypowego teleskopowego (do wysokości 8,0m). Przy wykonywaniu elementów konstrukcji monolitycznych naleŜy przestrzegać wymogów dokumentacji technologicznej, która powinna uwzględniać następujące zalecenia: ➢ w fundamentach, ścianach i ramach mieszankę betonową naleŜy układać bezpośrednio z pojemnika lub rurociągu pompy bądź teŜ za pośrednictwem rynny warstwami o grubości 40cm, zagęszczając wibratorami wgłębnymi, ➢ przy wykonywaniu płyt mieszanką betonową naleŜy układać bezpośrednio z pojemnika lub rurociągu pompy, ➢ przy betonowaniu oczepów, gzymsów, wsporników, zamków i stref przydylatacyjnych stosować wibratory wgłębne. Przy zagęszczaniu mieszanki betonowej naleŜy spełniać następujące warunki: ➢ wibratory wgłębne stosować o częstotliwości min. 6000 drgań na minutę, z buławami o średnicy nie większej niŜ 0,65 odległości między prętami zbrojenia leŜącymi w płaszczyźnie poziomej, ➢ podczas zagęszczania wibratorami wgłębnymi nie wolno dotykać zbrojenia buławą wibratora, ➢ podczas zagęszczania wibratorami wgłębnymi naleŜy zagłębiać buławę na głębokość 5 8cm w warstwę poprzednią i przytrzymywać buławę w jednym miejscu w czasie 20 30s., po czym wyjmować powoli w stanie wibrującym, ➢ kolejne miejsca zagłębienia buławy powinny być od siebie oddalone o 1,4R, gdzie R jest promieniem skutecznego działania wibratora; odległość ta zwykle wynosi 0,3 0,5m, ➢ belki (ławy) wibracyjne powinny być stosowane do wyrównania powierzchni betonu płyt pomostów i charakteryzować się jednakowymi drganiami na całej długości, ➢ czas zagęszczenia wibratorem powierzchniowym lub belką (łatą) wibracyjną w jednym miejscu powinien wynosić od 30 do 60s., ➢ zasięg działania wibratorów przyczepnych wynosi zwykle od 20 do 50cm w kierunku głębokości i od 1,0 do 1,5m w kierunku długości elementu; rozstaw wibratorów naleŜy ustalić doświadczalnie tak, aby nie powstały martwe pola. Przerwy w betonowaniu naleŜy sytuować w miejscu uprzednio przewidzianych i uzgodnionych z Projektantem. Ukształtowanie powierzchni betonu w przerwie roboczej powinno być uzgodnione z Projektantem, a w prostszych przypadkach moŜna się kierować zasadą, Ŝe powinna ona być prostopadła do powierzchni elementu. Powierzchnia betonu w miejscu przerwania betonowania powinna być starannie przygotowana do połączenia betonu stwardniałego za świeŜym przez usunięcie z powierzchni betonu stwardniałego, luźnych okruchów betonu oraz warstwy szkliwa cementowego oraz zwilŜenie wodą. PowyŜsze zabiegi naleŜy wykonać bezpośrednio przed rozpoczęciem betonowania. W przypadku przerwy w układaniu betonu zagaszanym przez wibrowanie wznowienie betonowania nie powinno się odbyć później niŜ w ciągu 3 godzin lub po całkowitym stwardnieniu betonu. JeŜeli temperatura powietrza jest wyŜsza niŜ 20 o C, czas trwania przerw nie powinien przekraczać 2 godzin. Po wznowieniu betonowania naleŜy unikać dotykania wibratorem deskowania, zbrojenia i poprzednio ułoŜonego betonu. W przypadku, gdy betonowanie konstrukcji wykonywane jest takŜe w nocy, konieczne jest wcześniejsze przygotowanie odpowiedniego oświetlenia, zapewniającego prawidłowe wykonawstwo robót i dostateczne warunki bezpieczeństwa pracy. 5.3 Warunki atmosferyczne przy układaniu mieszanki betonowej i wiązaniu betonu Betonowanie konstrukcji naleŜy wykonać wyłącznie w temperaturach nie niŜszych niŜ plus 5 o C, zachowując warunki umoŜliwiające uzyskanie przez beton wytrzymałości co najmniej 15MPa przed pierwszym zamarznięciem. Uzyskanie wytrzymałości 15MPa powinno być zbadane na próbkach przechowywanych w takich samych warunkach, jak zabetonowana konstrukcja. W wyjątkowych przypadkach dopuszcza się betonowanie w temperaturze do -5 o C jednak wymaga to zgody Inspektora nadzoru oraz zapewnienia temperatury mieszanki betonowej +20 o C w chwili układania i zabezpieczania uformowanego elementu przed utratą ciepła w czasie co najmniej 7 dni. Temperatura mieszanki betonowej w chwili opróŜniania betoniarki nie powinna być wyŜsza niŜ 35oC. Niedopuszczalne jest kontynuowanie betonowania w czasie ulewnego deszczu, naleŜy zabezpieczyć miejsce robót za pomocą mat i folii. prętów betonem, stosuje się róŜnego rodzaju wkładki i podkładki dystansowe (z zaprawy, stali, tworzyw sztucznych). Zbrojenie powinno być połączone drutem wiązałkowym w sztywny szkielet. Obecnie szkielety zbrojeniowe przygotowuje się najczęściej poza placem budowy i gotowe umieszcza się w deskowaniu. ➢ Zbrojenie przed betonowaniem powinno być skontrolowane. Kontrola ta polega na sprawdzeniu zgodności ułoŜonego zbrojenia z projektem oraz wymaganiami obowiązujących norm. Sprawdza się wymiary zbrojenia, jego usytuowanie (w tym grubość otuliny), rozstaw strzemion, połoŜenie złączy, długość zakotwienia itp. Dopuszczalne odchyłki w wykonaniu zbrojenia i jego ustawienia w deskowaniu podano w tabeli 1. Odbiór zbrojenia i zezwolenie na "betonowanie naleŜy odnotować w dzienniku budowy. Tablica 1 Dopuszczalne odchyłki wymiarów w wykonaniu zbrojenia Określenie wymiaru Wartość odchyłki Od wymiarów siatek i szkieletów wiązanych lub zgrzewanych: a) w długości elementu 10mm b) w szerokości (wysokości)elementu przy wymiarze do 1 m 5mm przy wymiarze powyŜej 1 m 10mm W rozstawie prętów podłuŜnych, poprzecznych i strzemion: a) przy średnicy «I> < 20 mm 10mm b) przy średnicy «I> > 20 mm 0,5 W połoŜeniu odgięć prętów 2 W grubości warstwy otulającej +10mm W połoŜeniu połączeń (styków)prętów 25mm SPECYFIKACJA TECHNICZNA WYKONANIA I ODBIORU ROBÓT BUDOWLANYCH Część 5 Zbrojenie elementów żelbetonowych CPV 45223500-1 1. WSTĘP 1.1 Przedmiot Szczegółowej Specyfikacji Technicznej Przedmiotem niniejszej Specyfikacji Technicznej są wymagania dotyczące zbrojenia betonu w konstrukcjach żelbetowych - prefabrykowanych i wykonywanych na mokro stalą A-II i A-III. 1.2 Zakres stosowania Szczegółowej Specyfikacji Technicznej Specyfikacja Techniczna jest stosowana jako dokument przetargowy i kontraktowy przy zlecaniu i realizacji robót wymienionych w punkcie 1.1. 1.3 Zakres robót objętych Szczegółową Specyfikacją Techniczną Roboty, których dotyczy specyfika9ja, obejmują wszystkie czynności mające na celu wykonanie zbrojenia betonu w obiektach inŜynierskich. 1.4 Określenia podstawowe Określenia podane w niniejszej Szczegółowej Specyfikacji Technicznej są zgodne z obowiązującymi normami, wytycznymi i określeniami podanymi w Części 2 "Wymagania ogólne". 1.5 Ogólne wymagania Wykonawca robót jest odpowiedzialny za jakość ich wykonania oraz za zgodności z dokumentacja projektową. SST i poleceniami inŜyniera. Ogólne wymagania dotyczące robót podano w SST Części 2 "Wymagania ogólne". 2. MATERIAŁY 2.1 Stal zbrojeniowa Klasy i gatunki stali zbrojeniowej wg dokumentacji technicznej i wg PN-89/H-84023/06 Klasa stali Wytrzymałość charakterystyczna (MPa) Znak gatunku stali Postać handlowa Średnica (mm) A – II 335 18 G2 Ŝebrowane jednoskośnie walcówka pręt 6-12 10-32 20 G2Y Walcówka pręt 6-12 10-28 A-III 410 34 GS śebrowane dwuskośnie Walcówka pręt 6-12 10-32 BSt500S pręt 6-28 A-IIIN 490 20G2VY śebrowane dwuskośnie Walcówka pręt 6-28 10-28 BSt500S pręt 6-28 Własności mechaniczne i technologiczne stali Własności mechaniczne i technologiczne dla walcówki i prętów powinny odpowiadać wymaganiom podanym w PN-81/H-84023. NajwaŜniejsze wymagania podano w tabeli poniŜej Gatunek stali Średnica pręt Granica plastyczna Wytrzymałość na rozciąganie WydłuŜenie trzpienia Zginanie a średnica Mm MPa MPa % d-próbki 18G2-b6-32335 34G5-b 6-32 410 Min. 590 16 D+3a(90 ) W technologicznej próbie zginania powierzchnia próbek nie powinna wykazywać pęknięć, naderwań i rozwarstwień. Wady powierzchniowe Powierzchnia walcówki i prętów powinna być bez pęknięć, pęcherzy i naderwań. Na powierzchni czołowej prętów niedopuszczalne są pozostałości jamy usadowej, rozwarstwienia i pęknięcia widoczne gołym okiem. Wady powierzchniowe takie jak rysy, drobne łuski i zawalcowania, Wtrącenia niemetaliczne, wŜery, wypukłości, wgniecenia, zgorzeliny i chropowatości są dopuszczalne: • jeŜeli nie przekraczają 0,5mm dla walcówki i prętów Ŝebrowanych o średnicy nominalnej do 25mm, zaś 0;7mm dla prętów o większych średnicach. Odbiór stali na budowie Odbiór stali na budowie powinien być dokonany na podstawie atestu hutniczego dołączonego przez wytwórcę stali. Atest ten powinien zawierać: • nazwę wytwórcy • oznaczenie wyrobu wg PN-82/H-93215 Niedopuszczalne są tam pęknięcia powstałe podczas wyginania. Minimalna odległość od krzywizny pręta do miejsca gdzie moŜna na nim połoŜyć spoinę wynosi 10d. Łączenie prętów naleŜy wykonać zgodnie z PN-91/S-10042. Do zgrzewania i spawania prętów mogą być, dopuszczeni tylko spawacze mający odpowiednie uprawnienia. SkrzyŜowania prętów naleŜy wiązać miękkim drutem lub spawać w ilości min. 30% skrzyŜowań. 5.2.2 MontaŜ zbrojenia Zbrojenie naleŜy układać po sprawdzeniu i odbiorze deskowań. Nie naleŜy podwieszać i mocować do zbrojenia deskowań, pomostów transportowych, urządzeń wytwórczych i montaŜowych. MontaŜ zbrojenia z pojedynczych prętów powinien być dokonywany bezpośrednio w dekowaniu. MontaŜ zbrojenia bezpośrednio w deskowaniu zaleca się wykonywać przed ustawieniem szalowania bocznego. MontaŜ zbrojenia fundamentów wykonać na podbetonie. Dla zachowania Właściwej otuliny naleŜy układane w deskowaniu zbrojenie podpierać podkładkami betonowymi lub z tworzyw sztucznych o grubości równej grubości otulenia. Stosowanie innych' sposobów zapewnienia otuliny, a szczególnie podkładek z prętów stalowych jest niedopuszczalne. Na wysokości ścian pionowych stosuje się koniecznie otulenie za pomocą podkładek plastykowych pierścieniowych. Na dnie formy powinny być stosowane podkładki dystansowe typu zatwierdzonego przez inŜyniera. Szkielet zbrojenia powinny być, o ile to moŜliwe, prefabrykowane na zewnątrz. W szkieletach tych węzły na przecięciach prętów powinny być połączone przez spawanie, zgrzewanie lub wiązanie na podwójny krzyŜ wyŜarzonym drutem wiązałkowym: przy średnicy prętów do 12mm o średnicy nie mniejszej niŜ 1,0mm przy średnicy prętów powyŜej 12mm o średnicy nie mniejszej niŜ 1,5mm. Układ zbrojenia konstrukcji musi umoŜliwić jego dokładne otoczenie przez jednorodny beton. Po ułoŜeniu zbrojenia w deskowaniu, rozmieszczanie prętów względem siebie i względem deskowania nie moŜe ulec zmianie. Rozstaw zbrojenia i średnice powinny być zgodne z PN-91/S-10042. Minimalna grubość otuliny zewnętrznej w świetle prętów i powierzchni przekroju elementu Ŝelbetowego powinna, wynosić co najmniej: 0,07m - dla zbrojenia głównego i podpór masywnych 0,055m - dla strzemion fundamentów i podpór masywnych, 0,05m - dla prętów głównych lekkich podpór i pali, 0,3m - dla zbrojenia głównego dźwigarów, 0,025m - dla strzemion głównych i zbrojenia płyt pomostów. Układanie zbrojenia bezpośrednio na deskowaniu i podnoszenie na odpowiednią wysokość w trakcie betonowania jest niedopuszczalne. Łączenie prętów za pomocą spawania W konstrukcjach Ŝelbetowych dopuszcza się następujące rodzaje spawanych połączeń prętów: czołowe, elektryczne, oporowe, nakładkowe spoiny jednostronne - łukiem elektrycznym, nakładkowe spoiny dwustronne - łukiem elektrycznym, zakładkowe spoiny jednostronne - tukiem elektrycznym, zakładkowe spoiny jednostronne łukiem elektrycznym, czołowe wzmocnione spoinami bocznymi z blacha półkolistą. czołowe wzmocnione jednostronną spoiną z płaskownikiem, czołowe wzmocnione dwustronną spoiną z płaskownikiem, zakładkową wzmocnione jednostronna spoiną z płaskownikiem. 6. KONTROLA JAKOŚCI Kontrola zbrojenia, przed przystąpieniem do betonowania, musi być dokonana przez inŜyniera i potwierdzona wpisem do Dziennika Budowy. Zleceniodawca winien stwierdzić zgodność ułoŜenia zbrojenia z projektem i z normami w zakresie: gatunku stali, ilości stali, ich średnic, długości, rozstawy i zakotwień, prawidłowego otulenia i pewności utrzymania połoŜenia prętów w trakcie betonowania, sprawdzenia grubości otuliny moŜe być dokonywane przez inŜyniera równieŜ po betonowaniu przy uŜyciu przyrządów magnetycznych. Dopuszczalne tolerancje: odchylenia strzemion od linii prostopadłej do zbrojenia głównego nie powinno przekraczać 3 %, róŜnica w wymiarach siatki nie więcej niŜ 3mm, liczba uszkodzonych skrzyŜowań w dostarczonych na budowie siatkach nie powinna przekraczać 20% wszystkich skrzyŜowań, dopuszczalna róŜnica w wykonaniu siatki na jej długości nie powinna przekraczać 25mm, róŜnice w rozstawie między prętami głównymi w belkach nie powinny przekraczać 0,5mm, róŜnica w rozstawie strzemion nie powinna przekraczać 20mm. Dopuszczalne tolerancje wymiarów w zakresie cięcia, gięcia i rozmieszczenia zbrojenia: Cięcie prętów L – długość pręta wg projektu Dla L 6,00mm Dla L>6,00mm W= 20m m W= 20m m Odcięcie (odchylenia w stosunku do połoŜenia określonego w projekcie) dla dla dla L 0,5m 0,5< L 1,5k L>1,5m W= 10m m W= 15m m W= 20m m Usytuowanie prętów a) otulenie – zmniejszenie w stosunku do wymagań W= 5mm b) odchylenie plusowe (h - całkowita grubość elementu) dla dla dla L 0,5m 0,5< L 1,5k L>1,5m W= 10m m W= 15m m W= 20m m c) odstęp pomiędzy sąsiednimi równoległymi prętami (a odległość projektowana pomiędzy powierzchniami przyległych prętów) dla a 0,05m w= 5m m a 0,20m w= 10m m a 0,05m w= 20m m a 0,40m w= 30m m d) odchylenia w relacji do grubości lub szerokości w kaŜdym punkcie zbrojenia (b całkowita grubość lub szerokość elementu) dla a 0,25m w= 10m m a 0,50m w= 15m m a 1,50m w= 20m m a>1,50m w= 30mm 7. OBMIAR.ROBÓT Jednostka obmiaru jest: 1 ton wykonanego zbrojenia, zgodnie z dokumentacją projektową i pomiarami w terenie. Do obliczania naleŜności przyjmuje się teoretyczną ilość (t) zmontowanego zbrojenia tj: łączną długość prętów poszczególnych średnic pomnoŜoną przez ich cięŜar jednostkowy t/mb. Nie dolicza się stali uŜytej na zakłady przyłączeniu prętów, przekładek montaŜowych ani drutu wiązałkowego. Nie uwzględnia się teŜ zwiększonej ilości materiału w wyniku stosowania przez Wykonawcę prętów o średnicach większych od wymaganych w projekcie. 8. ODBIÓR ROBÓT Wszystkie roboty objęte M.03.02.00. podlegają zasadom odbioru robót zanikających wg zasad ujętych w SST Część 2 "Wymagania ogólne" oraz zasad podanych w niniejszej specyfikacji pkt. 5. Odbiór zbrojenia przed przystąpieniem do betonowania powinien być dokonany przez inŜyniera oraz wpisany do Dziennika Budowy. Odbiór powinien polegać na sprawdzeniu zgodności zbrojenia z rysunkami roboczymi konstrukcji Ŝelbetowej i postanowieniami niniejszej specyfikacji, zgodności z rysunkami liczby prętów w poszczególnych przekrojach, rozstawu strzemion, wykonania haków złącz i długości zakotwień prętów oraz moŜliwości dobrego otulenia prętów betonem. 9. PODSTAWA PŁATNOŚCI Ogólne wymagania dotyczące płatności wg zasad ujętych w Szczegółowej Specyfikacji Technicznej Część 2 "Wymagania ogólne". Podstawę płatności wg M.03.02.00 Zbrojenie betonu stalą klasy A-II i A-III stanowi cena jednostkowa za 1 tonę wykonanego zbrojenia. Cena obejmuje: prace pomiarowe i przygotowawcze. transport i składowanie materiałów, oczyszczenie i wyprostowanie prętów, wygięcie. przycinanie i łączenie prętów, montaŜ zbrojenia przy pomocy drutu wiąząłkowego i spawania wraz z jego stabilizacją oraz zabezpieczeniem odpowiednich otulin zewnętrznych betonu, czyszczenie terenu robót z odpadów zbrojenia i usuniecie ich poza teren robót, wykonanie niezbędnych badań i pomiarów wymaganych Specyfikacją lub zleconych przez inŜyniera. 10. PRZEPISY ZWIĄZANE PN-89/H-84023/01 Stal określonego zastosowania. Wymagania ogólne. gatunki. PN-89/H-84023/06 Stal określonego zastosowania. Stal do zbrojenia ochronna. Gatunki. PN-81/H-92120 Blachy grube i uniwersalne ze stali konstrukcyjnej węglowej zwykłej jakości i niskostopowe PN-84/H-93000 Stal węglowa niskostopowa. Walcówka i pręty wykonane na gorąco zwykłej jakości i niskostopowych o podwyŜszonej wytrzymałości. Wymagania i badania PN-82/H-93215 Walcówka i pręty stalowe do zbrojenia betonu PN-91/S-10042 Obiekty mostowe. konstrukcje betonowe, Ŝelbetowej spręŜone. Projektowanie PN-91/H-04310 Próba statyczna rozciągania metali. PN-90/H-04408 Metale. Technologiczna próba zginania. PN-90/H-01103 Stal. Półwyroby i wyroby hutnicze. Cechowanie barwne PN-87/H-01104 Stal. Półwyroby i wyroby hutnicze. Cechowanie. PN-88/H-01105 Stal. Półwyroby i wyroby hutnicze. Pakowanie, przechowywanie i transport PB-7S/H-93200/00 Walcówka i pręty stalowe walcowane na gorąco. Wymiary. PB-75/H-93200/06 Walcówka i pręty stalowe walcowane na gorąco. Walcówka i pręty do wyrobu śrub i nakrętek na gorąco. Wymiary. ➢ Do kategorii I zalicza się elementy murowe, których producent deklaruje, że w zakładzie stosowana jest kontrola jakości, której wyniki stwierdzają, że prawdopodobieństwo wystąpienia średniej wytrzymałości na ściskanie mniejszej od wytrzymałości zadeklarowanej jest nie większe niż 5%. ➢ Do kategorii II zalicza się elementy murowe, których producent deklaruje ich wytrzymałość średnią, a pozostałe wymagania kategorii I nie są spełnione. ➢ Właściwości elementów murowych powinny być zgodne z wymaganiami podanymi w polskich normach przedmiotowych lub aprobatach technicznych. ➢ Klasy elementów oraz ich właściwości należy dobierać w zaleŜności od rodzaju i przeznaczenia konstrukcji, przewidywanych wartości obciążeń działających na konstrukcję oraz warunków środowiskowych. 2. Wykonanie murów 2.1. Zasady ogólne ➢ Mury powinny być wznoszone warstwami z zachowaniem prawidłowego wiązania i wymaganych grubości spoin oraz zgodnie z rysunkami roboczymi. W pierwszej kolejności należy wykonać ściany nośne i filary (słupy). Ściany działowe należy murować po zakończeniu ścian konstrukcyjnych poszczególnych kondygnacji, a ściany działowe z elementów gipsowych należy murować po wykonaniu stanu surowego budynku. ➢ Mury należy wznosić równomiernie na całej ich długości i powierzchni budynku. Różnica poziomów wznoszenia nie powinna przekraczać 4m w przypadku murów z cegły i 3,0m w przypadku murów z bloków i pustaków. W miejscach połączeń murów wznoszonych niejednocześnie należy stosować zazębione strzępia końcowe. Przy większych różnicach w poziomach wznoszenia należy stosować strzępia schodowe lub przerwy dylatacyjne. ➢ Konstrukcje murowe powinny być w trakcie wykonywania zabezpieczane przed oddziaływaniem warunków atmosferycznych (np. niskich temperatur, deszczu, śniegu, kurzu) za pomocą folii, mat itp. ➢ Warunki wykonania konstrukcji z elementów murowych w okresie obniżonych temperatur powinny zapewniać wiązanie i twardnienie zaprawy zgodnie z przygotowanymi procedurami technologicznymi. ➢ Ściany z elementów murowych powinny być usztywnione na poziomie stropów każdej kondygnacji za pomocą wieńców żelbetowych. 2.2. Szybkość wznoszenia murów Powinna być dostosowana do przyjętego rodzaju zaprawy w murze i jej wytrzymałości. Dla przeciętnych warunków szybkość ta nie powinna być większa od podanej w tablicy 1 Tablica 1 Szybkość wznoszenia murów Najkrótszy okres (w dobach) od rozpoczęcia muru dolnej kondygnacji do rozpoczęcia na Rodzaj tym samym odcinku muru następnej kondygnacji przy wysokości h muru dolnej zaprawy kondygnacji h≤3,5 3,5<h≤5 5≤h≤7 Cementowo- -wapienna 5 6 7 Cementowa 3 3,5 4 2.3. Grubość spoin ➢ Nominalna grubość spoin poziomych i pionowych w konstrukcjach murowych wykonywanych przy użyciu zapraw zwykłych i lekkich nie powinna przekraczać 12mm z odchyleniem +3 i -2mm, ➢ Spoiny pionowe uważa się za wypełnione, jeżeli zaprawa sięga co najmniej 0,4 długości spoiny. W przeciwnym razie spoiny należy uważać za niewypełnione. ➢ Przy stosowaniu zapraw do spoin cienkich grubość nominalna spoin wspornych nie powinna być większa niż 3mm z odchyleniem -1mm. ➢ Mury nie przeznaczone do tynkowania powinny być spoinowane. Spoinowanie można wykonywać równocześnie ze wznoszeniem muru lub po jego wykonaniu. Profile spoiny powinny zapewniać odprowadzanie wody opadowej poza obręb spoiny. ➢ Mury tynkowane lub spoinowane po zakończeniu murowania należy wykonywać na spoiny niepełne, pozostawiając spoinę niewypełnioną zaprawą na głębokość ok. 15mm od lica. ➢ W murach zbrojonych poprzecznie grubość spoin powinna być o 5mm większa od średnicy zbrojenia umieszczonego w spoinie. 2.4. Przewody dymowe, spalinowe i wentylacyjne ➢ Przewody dymowe, spalinowe i wentylacyjne powinny spełniać wymagania PN-89/B-10425. ➢ Przewody dymowe i wentylacyjne należy wykonywać z cegły pełnej o wytrzymałości średniej nie niższej niż 15MPa lub specjalnych pustaków ceramicznych. ➢ Przewodów dymowych, spalinowych i wentylacyjnych nie należy wykonywać z elementów murowych drążonych. ➢ Przewody z pustaków ceramicznych kominowych należy omurować pełną cegłą ceramiczną na grubość co najmniej 1/2 cegły. Pustaki ceramiczne kominowe nie powinny wykazywać rys lub pęknięć przechodzących przez całą grubość ścianek pustaka. 2.5. Obudowa ościeżnic okiennych i drzwiowych ➢ Ościeżnice drzwiowe z drewna lub ze stali powinny być osadzone w murze za pomocą kotwi stalowych z bednarki. W przypadku ościeżnic metalowych dopuszcza się stosowanie kotwi ze stali zbrojeniowej o średnicy 8mm. Rozstaw kotew powinien być nie większy niż 0,75m w drzwiach i 1,0m w oknach. W murach grubych jeden koniec kotwy powinien być rozcięty i rozgięty tak, aby końce rozgięcia znajdowały się w spoinie pionowej muru w odległości 3/4 lub 1 cegły od krawędzi ościeżnicy. Drugi koniec kotwy powinien być przybity do ościeżnicy gwoździami lub zamocowany za pomocą wkrętów, a w przypadku ościeżnic stalowych - przyspawany. ➢ Ościeżnice okienne z tworzyw sztucznych powinny być mocowane za pomocą masy poliuretanowej, którą wypełnia się przestrzeń między murem i ościeżnicą. Przed ułożeniem masy poliuretanowej ościeżnica powinna być zamocowana w obudowie otworu okiennego za pomocą specjalnych łączników metalowych. ➢ W murach o grubości nie większej niż 250mm ościeżnice powinny być osadzane w trakcie murowania. W ściankach działowych kotwie mogą stanowić przedłużenia zbrojenia poziomego z bednarki. ➢ Szczegóły osadzania drzwi i okien w ścianach szczelinowych powinny być podane na rysunkach roboczych. Należy ustalić sposób zabezpieczenia stolarki przed przenikaniem wody zbierającej się w szczelinie. Wzdłuż krawędzi ościeży należy umieścić izolację przeciwwilgociową zaopatrzoną w otwory odpowietrzająco-odwadniające. 2.6. Wykonanie murów jednolitych 2.6.1. Mury z cegły ceramicznej pełnej ➢ Układ cegieł w murze powinien odpowiadać zasadom prawidłowego wiązania zgodnie z PN-68/B-10020. Można stosować układy tradycyjne (kowadełkowy, krzyżykowy, polski, holenderski) oraz układ wielorzędowy (w filarach). Specjalne dekoracyjne układy cegieł w ścianach nietynkowanych mogą być stosowane pod warunkiem zachowania zasad prawidłowego wiązania. ➢ W połączeniach murów warstwa wozówkowa jednego muru powinna być przeprowadzona przez miejsce połączenia (styku) bez przerw, a warstwa główkowa drugiego muru (na tym samym poziomie) powinna dochodzić tylko do połączenia. Spoiny poprzeczne nie powinny pokrywać się z przedłużeniem lic obu murów, lecz być przesunięte o 1/4 lub 3/4 cegły. ➢ Ścianki działowe o grubości 1/4 cegły należy murować na zaprawie cementowej marki nie niższej niż M3. W przypadku gdy wysokość ścian przekracza 2,5m lub szerokość 5,0m, należy stosować zbrojenie z bednarki lub z prętów okrągłych w co czwartej spoinie. Ścianki te powinny być połączone ze ścianami konstrukcyjnymi za pomocą strzępi, a zbrojenie zakotwione na głębokości co najmniej 70mm. ➢ Liczba cegieł połówkowych użytych do wykonywania murów nośnych nie powinna przekraczać 15%. 2.6.2. Mury z cegły dziurawki ➢ Mury należy wykonywać z obu rodzajów cegieł (z otworami poprzecznymi i podłużnymi) bez pozostawienia w licach ścian otworów przelotowych. ➢ W miejscach oparć belek stalowych lub żelbetowych ostatnie trzy warstwy powinny być wykonane z cegły pełnej na zaprawie cementowo-wapiennej marki co najmniej M2. Można także zastosować opuszczone wieńce żelbetowe lub poduszki betonowe. 2.6.3. Mury z cegły kratówki ➢ Do wykonywania murów z cegły kratówki należy stosować zaprawy cementowo-wapienne marki nie niższej niż M5 o konsystencji gęsto- plastycznej przy zagłębieniu stożka pomiarowego 60-80mm. ➢ Zasady wiązania cegieł kratówek powinny być identyczne jak cegły pełnej, z tym że szczeliny powinny być usytuowane pionowo. 2.6.4. Mury z ceramicznych pustaków ściennych pionowo drążonych ➢ Należy stosować zaprawy cementowo-wapienne lub cementowe marki co najmniej M2 o gęstości zapewniającej nieprzenikanie zaprawy do szczelin. Zaleca się, aby zanurzenie stożka pomiarowego wynosiło od 60 do 80mm. ➢ W ścianach zewnętrznych szczeliny pustaków powinny być usytuowane równolegle do lica ściany oraz przebiegać pionowo. ➢ Przy wykonywaniu zakończeń lub wiązań murów o różnej grubości należy stosować cegłę ceramiczną modularną. ➢ Filary międzyokienne należy wykonywać z całych pustaków klasy nie niższej niż 7,5. W celu zachowania prawidłowego wiązania należy stosować cegłę pełną modularną klasy wyższej niż 7,5. ➢ Rozróżnia się tolerancje normalne klasy N1 i N2 oraz specjalne. Jeśli w ustaleniach projektowych wymagania dotyczące tolerancji nie są podane, stosuje się klasę N1. Klasę tolerancji N2 zaleca się w przypadku wykonywania elementów szczególnie istotnych z punktu widzenia niezawodności konstrukcji o poważnych konsekwencjach zniszczenia oraz konstrukcji o charakterze monumentalnym. Klasę tolerancji specjalnych należy podać w ustaleniach projektowych w zależności od specyfiki wymagań związanych z użytkowaniem lub wykonaniem obiektu (np. przy wykonywaniu murów z kamienia o nieregularnych wymiarach itd.) ➢ Dokładność pomiarów odchyłek geometrycznych powinna wynosić +/- 1mm. ➢ Odchylenia poziome usytuowania podpór i elementów powinny być mierzone w stosunku do osi podłużnych i poprzecznych osnowy geodezyjnej pokrywających się z osiami ścian lub filarów. ➢ Odchylenia poziome wzdłuż wysokości budynku powinny przyjmować wartości różnoimienne w stosunku do układu odniesienia. W przypadku stwierdzenia odchyleń o charakterze systematycznym należy podjąć działania korygujące. 2.8.2. System odniesienia ➢ Przed przystąpieniem do robót na budowie należy ustalić punkty. pomiarowe zgodne z przyjętą osnową geodezyjną, stanowiące przestrzenny układ odniesienia do określania usytuowania elementów konstrukcji zgodnie z PN- 87/N-02351 i PN-74/N-02211. ➢ Punkty pomiarowe powinny być zabezpieczone przed uszkodzeniem lub zniszczeniem. 2.8.3. Ściany ➢ Dopuszczalne odchyłki wymiarów i usytuowania ścian jednej kondygnacji nie powinny być większe od podanych w tablicy 1 Tablica 1 Dopuszczalne odchyłki wymiarów usytuowania ścian jednej kondygnacji Odchyłka [mm Klasa tolerancji N1 N2 Wysokość i długość dla każdego ±20 ±10 pomieszczenia Usytuowanie ściany w planie w ±10 ±5 stosunku do osi pomiarowej Odległość sąsiednich ścian w ±15 ±10 świetle Odchylenie od pionu ściany o h h wysokości h 300 400 Wygięcie z płaszczyzny ściany ±10 lub h ±5 lub h 750 1000 ➢ Dopuszczalne odchylenie usytuowania ściany na poziomie dowolnej n-tej kondygnacji budynku na wysokości hi [mm] w stosunku do osi pionowej od poziomu fundamentu nie powinno być większe niż: ■ ±h/300 n przy klasie tolerancji N1, ■ ±h/400 n przy klasie tolerancji N2, ➢ Dopuszczalne odchyłki grubości murów nie powinny przekraczać: ■ ±10mm w przypadku murów pełnych oraz ■ ±20mm w przypadku murów szczelinowych. ➢ Dopuszczalne odchylenie ścian murów pełnych od płaskiej powierzchni (zwichrzenie i skrzywienie) nie powinno być większe niż: ○ na odcinku 1 m: ■ 5mm przy klasie tolerancji N1, ■ 3mm przy klasie tolerancji N2, ○ na odcinku całej ściany: ■ 20mm przy tolerancji N1, ■ 10mm przy tolerancji N2 ➢ Dopuszczalne odchylenie wymiaru budynku L (szerokości lub długości w metrach) na każdym poziomie nie powinno być większe niż: ■ ±20mm przy L<=30 m, ■ ±0,25 (L + 50) przy L > 30m i nie większe niż ±50mm ➢ Dopuszczalne odchylenie wymiarów otworów w świetle ościeżnic nie powinno być większe niż: ○ przy wymiarze otworu do 1,0m ■ +15, -10mm przy klasie tolerancji N1. ■ +6, -3mm przy klasie tolerancji N2, ○ przy wymiarze otworu powyżej 1,0m ■ +15, -10mm przy klasie tolerancji N1, ■ +10, -5mm przy klasie tolerancji N2. ➢ Dopuszczalne odchylenie muru o długości L (w mm) powodujące jego skośność (odchylenie od obrysu) w płaszczyźnie nie powinno być większe niż: ● L/100 ≤ 20mm przy klasie tolerancji N1, ● L/200 ≤10mm przy klasie tolerancji N2. 2.8.4. Otwory i wkładki ➢ Dopuszczalne odchylenie w usytuowaniu otworów i wkładek nie powinno być większe niż: ■ ±20mm przy klasie tolerancji N1 ■ ±10mm przy klasie tolerancji N2. 3.Kontrola, badania i odbiór robót 3.1. Klasy kontroli ➢ W zależności od typu i użytkowania konstrukcji, rozróżnia się dwie klasy kontroli wykonania elementów konstrukcji: ○ I - klasa kontroli zwykłej, ○ II - klasa kontroli rozszerzonej. ○ Kontrola dotyczy właściwości stosowanych wyrobów i materiałów oraz wykonania robót. ➢ Klasa kontroli może odnosić się do wykonanej konstrukcji, określonych elementów konstrukcji lub określonych operacji. ➢ Jeśli w ustaleniach projektowych nie stwierdza się inaczej, przy wykonywaniu robót murowych stosuje się klasę kontroli I. ➢ Kontrolę rozszerzoną zaleca się w przypadku wykonywania konstrukcji lub elementów ➢ konstrukcji szczególnie istotnych z punktu widzenia niezawodności i o poważnych konsekwencjach zniszczenia (np. konstrukcje monumentalne itd.) oraz w przypadku szczególnych wymagań funkcjonalnych (np. w szybach dźwigowych itd.). ➢ Dokumentacja z działań i wyników kontroli powinna zawierać wszystkie dokumenty planowania, rejestr wyników oraz rejestr niezgodności i działań korekcyjnych. ➢ Dokładność wymiarów i usytuowania narożników oraz wybranych ścian budynku podlega kontroli ciągłej. 3.2. Badania materiałów i wyrobów ➢ Badania właściwości materiałów i wyrobów powinny być. przeprowadzane zgodnie z wymaganiami podanymi w normach i aprobatach technicznych. Potwierdzenie właściwości materiałów i wyrobów z każdej dostawy powinno być podane: · w zaświadczeniach z kontroli, · w zapisach w dzienniku budowy, · w innych dokumentach. ➢ Każda dostawa materiałów lub wyrobów powinna być wyraźnie identyfikowana oraz zaopatrzona w deklarację zgodności. ➢ Transport, dostawa, odbiór i przechowywanie materiałów i wyrobów powinny być zgodne z wymaganiami norm i aprobat technicznych. ➢ Przy odbiorze elementów murowych na budowie należy sprawdzić zgodność typu, rodzaju, klasy, wymiarów i asortymentu elementów murowych z wymaganiami podanymi w projekcie lub w specyfikacji technicznej. 3.3. Badania konstrukcji murowych ➢ Ocenę prawidłowości wiązania muru w szczególności w stykach i narożnikach na zgodność z ustaleniami niniejszym ST należy przeprowadzić na podstawie oględzin i zapisów w dzienniku budowy. ➢ Sprawdzenie grubości spoin i ich wypełnienia zaprawą należy przeprowadzić na podstawie oględzin i pomiaru taśmą z podziałką milimetrową. W przypadku murów zewnętrznych spoinowanych, sprawdzenie należy przeprowadzić na losowo wybranej ścianie za pomocą taśmy stalowej. Do oceny należy przyjmować średnią grubość spoiny ustaloną przy założeniu średnich wymiarów cegły na odcinku ściany o długości co najmniej 1,0m. ➢ Sprawdzenie odchylenia powierzchni od płaszczyzny oraz prostoliniowości krawędzi należy przeprowadzić przez przykładanie łaty kontrolnej o długości 2,0m w kierunkach prostopadłych na skrzyżowaniu murów oraz na powierzchni muru, a następnie pomiar prześwitu między łatą i powierzchnią lub krawędzią muru z dokładnością do 1mm. ➢ Sprawdzenie pionowości powierzchni i krawędzi muru na wysokości jednej kondygnacji należy przeprowadzać za pomocą pionu murarskiego i przymiaru z podziałką milimetrową. ➢ Sprawdzenie pionowości powierzchni i krawędzi muru na wysokości budynku oraz usytuowania ścian poszczególnych kondygnacji należy przeprowadzać za pomocą pomiarów geodezyjnych. ➢ Sprawdzenie poziomowości warstw muru należy przeprowadzić z pomocą poziomicy murarskiej lub węąowej oraz łaty kontrolnej a w przypadku budynków o długości powyżej 20m - za pomocą niwelatora. ➢ Sprawdzenie prawidłowości wykonania ścianek działowych, nadproży, gzymsów, przewodów, przerw dylatacyjnych oraz osadzania ościeżnic należy przeprowadzić na podstawie; oględzin. ➢ Sprawdzenie liczby użytych uszkodzonych lub połówkowych elementów murowych należy przeprowadzać w trakcie robót i na podstawie zapisów w dzienniku budowy. 1. WSTĘP 1.1 Zakres specyfikacji technicznej Niniejsze warunki wykonania i odbioru robót odnoszą się jedynie do wymagań dotyczących pokryć dachowych – nie obejmują wymagań odnośnie do całości przekrycia dachowego w rozumieniu następujących definicji: ➢ Przekrycie dachowe – przegroda składająca się z elementów nośnych, izolacji termicznej i izolacji wodochronnej pełniąca rolę dachu zarówno pod względem konstrukcyjnym, jak i funkcjonalnym. ➢ Pokrycie dachowe – wierzchnia, wodochronna warstwa dachu lub stropodachu, przymocowana do podłoŜa lub podkładu i odporna na działanie czynników atmosferycznych. W warunkach wykonania i odbioru robót związanych z pokryciami dachowymi jako zasadę przyjęto określanie wymagań w następującej kolejności: ➢ wymagania związane z projektem, ➢ wymagania dotyczące przyjmowania materiałów na budowę, ➢ wymagania dotyczące wykonywania pokryć, ➢ kryteria odbioru. 1.2 Normy związane PN-B-02361:1999 Pochylenia połaci dachowych PN-80/B-10240 Pokrycia dachowe z papy i powłok asfaltowych. Wymagania i badania przy odbiorze PN-71/B-10241 Roboty pokrywcze. Krycie dachówką ceramiczną. Wymagania i badania przy odbiorze PN-63/B-10243 Roboty pokrywcze dachówką cementową. Wymagania i badania przy odbiorze PN-61/B-10245 Roboty blacharskie budowlane z blachy stalowej ocynkowanej i cynkowej. Wymagania i badania techniczne przy odbiorze PN-EN 501:1999 Wyroby do pokryć dachowych z metalu. Charakterystyka wyrobów z cynku do pokryć dachowych układanych na ciągłym podłoŜu PN-EN 506:2002 Wyroby do pokryć dachowych z metalu. Charakterystyka wyrobów samonośnych z blachy miedzianej lub cynkowej PN-EN 504:2002 Wyroby do pokryć dachowych z metalu. Charakterystyka wyrobów z blachy miedzianej układanych na ciągłym podłoŜu PN-EN 505:2002 Wyroby do pokryć dachowych z metalu. Charakterystyka wyrobów płytowych zestali układanych na ciągłym podłoŜu PN-EN 508-1:2002 Wyroby do pokryć dachowych z metalu. Charakterystyka Wyrobów samonośnych z blachy stalowej, aluminiowej lub ze stali odpornej na korozję. Część 1:Stal PN-EN 508-2:2002 Wyroby do pokryć dachowych z metalu. Charakterystyka wyrobów samonośnych z blachy stalowej, aluminiowej lub ze stali odpornej na korozję. Część 2: Aluminium PN-EN 508-3:2002 Wyroby do pokryć dachowych z metalu. Charakterystyka wyrobów samonośnych z blachy stalowej, aluminiowej lub ze stali odpornej na korozję. Część 3: Stal odporna na korozję PN-EN 502:2002 Wyroby do pokryć dachowych z metalu. Charakterystyka wyrobów samonośnych z blachy ze stali odpornej na korozję, układanych na ciągłym podłoŜu PN-EN 507:2002 Wyroby do pokryć dachowych z metalu. Charakterystyka wyrobów samonośnych z blachy aluminiowej, układanych na ciągłym podłoŜu PN-B-94701:1999 Dachy. Uchwyty stalowe ocynkowane do rur spustowych okrągłych PN-EN 1462:2001 Uchwyty do rynien okapowych. Wymagania i badania PN-EN 612:1999. Rynny dachowe i rury spustowe z blachy .Definicje, podział i wymagania. PN – 92/B – 01707 Instalacje kanalizacyjne. Wymagania w projektowaniu PN-B-94702:1999 Dachy. Uchwyty stalowe ocynkowane do rynien półokrągłych PN-B-20130:2001 Wyroby do izolacji cieplnej w budownictwie. Płyty styropianowe (PS-E) PN-EN 607:1999 Rynny dachowe i elementy wyposaŜenia z PVC-U. Definicje, wymagania i badania pr EN 988 Cynk i stopy cynku. Specyfikacja wyrobów płaskich, rolowych, dla budownictwa PN-B-24000:1997 Dyspersyjna masa asfaltowo – kauczukowa PN- B-24002:1997 Asfaltowa emulsja anionowa PN-B-24003:1997 Asfaltowa emulsja kationowa PN-B-24004:1997 Masa asfaltowo – aluminiowa PN-B-24006:1997 Masa asfaltowo- kauczukowa PN-B-24620:1998 Lepiki, masy i roztwory asfaltowe stosowane na zimno PN-74/B-24620 Lepik asfaltowy stosowany na zimno PN-74/B-24622 Roztwór asfaltowy do gruntowania PN-B-24625:1998 Lepik asfaltowy i asfaltowo – polimerowy z wypełniaczami stosowane na gorąco PN-89/B-27617 Papa asfaltowa na tekturze budowlanej PN-91/B-27618 Papa asfaltowa na osnowie zdwojonej przeszywanej z tkaniny szklanej i welonu szklanego PN-92/B-27619 Papa asfaltowa na folii lub taśmie aluminiowej PN-B-27620:1998 Papa asfaltowa na welonie z włókien szklanych PN-B- 27621:1998 Papa asfaltowa podkładowa na włóknie przeszywanej PN-EN-490:2000 Dachówki i kształtki dachowe cementowe. Charakterystyka wyrobu PN-B-12070:1996 Wyroby budowlane z betonu. Dachówki i Gąsiory dachowe cementowe PN-EN 1304:2002 Dachówki ceramiczne. Definicje i specyfikacja wyrobów PN-B-12020:1997 Pokrycia dachowe ceramiczne .Dachówki i gąsiory dachowe ceramiczne. 2. DOKUMENTACJA TECHNICZNA Roboty dekarskie naleŜy prowadzić zgodnie z projektem technicznym. W projekcie (opisie technicznym)powinny być podane co najmniej następujące dane: ➢ Rodzaj i charakterystyka materiałów do wykonania pokrycia dachowego, obróbek i uszczelnień, ➢ Rodzaj podłoŜa i sposób przygotowania go pod pokrycie, ➢ Sposób wykonania i opis układu warstw przekrycia lub pokrycia, ➢ Pochylenia połaci, spadki podłuŜne rynien dachowych i koryt odwadniających, ➢ Sposób zabezpieczenia pokrycia przed uszkodzeniem i izolacji termicznej przed zawilgoceniem w trakcie realizacji innych robót budowlanych oraz w trakcie przeglądu i konserwacji urządzeń zamontowanych na dachu lub stropodachu, ➢ W części rysunkowej projektu powinno się uwzględnić : ➢ Rzut dachu i przekroje poprzeczne, ➢ Rozmieszczenie rynien i rur spustowych odwodnienia zewnętrznego z podaniem ich średnic, ➢ Usytuowanie na połaciach koryt odwadniających , zlewni połaciowych wraz z rozmieszczeniem wpustów dachowych i rur spustowych odwodnienia wewnętrznego oraz ich średnice ➢ Rozmieszczenie podstaw urządzeń wentylacyjnych , kominów, wyłazów i świetlików dachowych, wywiewek kanalizacyjnych oraz innych elementów ponaddachowych lub urządzeń montowanych na stałe na dachu lub stropodachu, ➢ Sposób mocowania i podparcie instalacji odgromowej, ➢ Rozmieszczenie szczelin dylatacyjnych oraz murów ogniowych, ścian attykowych itp., ➢ Przekroje warstw dachu lub stropodachu z oznaczeniem grubości i podaniem rodzaju materiałów w poszczególnych warstwach, ➢ Szczegóły pokrycia w korytach odwadniających, połączeniach pokrycia z elementami wystającymi ponad powierzchnie dachu, w pasie przyokapowym, na ściankach attykowych, sposób osadzenia i uszczelnienia wpustów dachowych itp., ➢ Sposób zabezpieczenia pokrycia i podłoŜa na wypadek przerwania robót lub zabezpieczenia podłoŜa z płyt izolacji termicznej przed zawilgoceniem wskutek niespodziewanych opadów deszczu. Zmiany rozwiązań technicznych w stosunku do przyjętych w projekcie powinny być odnotowane w dzienniku budowy. Jeśli w zamówieniu na wykonaniu robót dekarskich nie podaje się wymagań o charakterze specjalnym , przyjmuje się , Ŝe warunki wykonania robót powinny być zgodne z niniejszymi wytycznymi. 2.1 Odstępstwa od projektu Odstępstwa od projektu zabezpieczeń dopuszcza się w następujących przypadkach: ➢ Przy zmianie przewidzianych w projekcie warunków uŜytkowania pokrycia, ➢ W razie podjęcia decyzji o zastosowaniu materiałów zamiennych, ➢ Wobec trudności w nabyciu wyrobów. Odstępstwa powinny być kaŜdorazowo potwierdzone dokumentem, który stanowi część dokumentacji technicznej i jest podpisany przez projektanta i właściciela obiektu (inwestora). 3. RODZAJE POKRYĆ DACHOWYCH Obecnie najczęściej występującymi rodzajami pokryć dachowych są : ➢ Pokrycia z pap asfaltowych, ➢ Pokrycia z materiałów rolowych z tworzyw sztucznych i kauczuku, ➢ Pokrycia bezspoinowe z mas i emulsji asfaltowych, ➢ Pokrycia z dachówek ceramicznych i cementowych, ➢ Pokrycia z blachy, ➢ Pokrycia z płyt z tworzyw sztucznych. 4. MATERIAŁY 4.1 Wymagania ogólne Z dniem uzyskania przez Polskę członkostwa w Unii Europejskiej wyroby dekarskie powinny: ➢ Mieć certyfikat zgodność ze zharmonizowaną normą europejską wprowadzoną do zbioru norm polskich , z europejską aprobatą techniczną lub krajową specyfikacją techniczną państwa członkowskiego uznaną za zgodą z wymaganiami podstawowymi, a następnie być oznaczone znakowaniem CE ➢ Mieć deklarację zgodność z uznanymi regułami sztuki budowlanej wydaną przez producenta – w przypadku wyrobów podanych w wykazie Komisji Europejskiej mających niewielkie znaczenie dla zdrowia i bezpieczeństwa. Na opakowaniu materiałów stosowanych do wykonania robót dekarskich powinien się znajdować termin przydatności do stosowania. Sposób transportu i składowania materiałów do robót dekarskich powinien być zgodny z wymaganiami producenta. Wykonawca obowiązany jest posiadać na budowie pełną dokumentację dotyczącą składowanych na budowie materiałów przeznaczonych do wykonywania robót dekarskich. 4.2 Przyjęcie materiałów na budowę Podstawę przyjęcia wyrobów pokrywczych na budowę stanowią: ➢ Projekt techniczny, ➢ Dokumenty od producenta, ➢ Sprawdzenie do oznaczenia wyrobów, ➢ Sprawdzenie zgodności wybranych właściwości wyrobów z dokumentami. Projekt techniczny powinien zawierać charakterystykę wyrobów przeznaczonych do wykonania pokrycia. Na budowę mogą być przyjęte jedynie wyroby wymienione w projekcie lub wyroby zastępcze według specjalnej dokumentacji dotyczącej odstępstw od projektu. Niedopuszczalne jest stosowanie wyrobów nieznanego pochodzenia. Producent jest zobowiązany dostarczyć dla kaŜdego wyrobu certyfikat na znak bezpieczeństwa , certyfikat zgodność z dokumentem odniesienia lub deklarację zgodności dla partii wyrobu oraz kartę katalogową wyrobu lub firmowe wytyczne stosowania wyrobu. Kontrolne badania właściwości wyrobów pokrywczych naleŜy przeprowadzać zgodnie z wymaganiami norm dotyczącymi wyrobu lub innych dokumentów odniesienia , typu „aprobata techniczna”. Wyroby pokrywcze mogą być przyjęte na budowę , jeśli spełniają następujące warunki: ➢ Odpowiadają wyrobom wymienionym w projekcie lub dokumentacji odstępstw od projektu, ➢ Są właściwie opakowane i oznakowane, ➢ Spełniają wymagane właściwości wykazane w odpowiednich dokumentach, ➢ Mają deklarację zgodności , certyfikat zgodności lub do dnia wejścia Polski do Unii Europejskiej – certyfikat na znak bezpieczeństwa. Przyjęcie wyrobów na budowę powinno być potwierdzone wpisem do dziennika budowy. 4.3 Przechowywanie materiałów Wszystkie materiały dekarskie powinny być przechowywane i magazynowane zgodnie z instrukcją producenta oraz według odpowiednich norm wyrobu. W przypadku jednorodnych pyt z wełny mineralnej lub górnej warstwy wyrobów wielowarstwowych wykonanych z tego materiału napręŜenie ściskające przy 10 – procentowy, odkształceniu powinno być równe lub większe niŜ 0,06MPa, obciąŜenie zaś punktowe powinno być równe lub większe niŜ 500N przy odkształceniu 5mm. Płyty twarde z wełny mineralnej naleŜy przymocować do płyt betonowych lub blach fałdowych w sposób mechaniczny lub przykleić lepikiem asfaltowym bez wypełniaczy na gorąco, a bruzdy blach fałdowych przy okapach , kalenicach i świetlikach mogą być wypełnione wkładkami z wełny mineralnej. PodłoŜe składające się z kilku warstw sklejonych ze sobą płyt powinno być tak wykonane , aby spoiny między płytami w kaŜdej z warstw były przesunięte względem siebie o co najmniej 20cm. 5.1.8 PodłoŜa z desek Deski powinny być zabezpieczone przed zagrzybieniem (impregnowane) i ułoŜone stroną dordzeniową ku górze. KaŜda deska powinna być przybita do krokwi dwoma gwoździami . Wilgotność desek nie powinna być większa niŜ 21%. PodłoŜe powinno być wykonane z desek o maksymalnej szerokości 15cm. Czoła desek powinny stykać się na krokwiach. Deski naleŜy układać „na pióro” i „wpust” lub na „przylgę”. Szczeliny między deskami nie powinny być większe niŜ 2mm. Nie dopuszcza się w deskach otworów po sękach o średnicy większej niŜ 20mm. W obiektach naraŜonych na silne podmuchy wiatru od spodu, na przykład w wiatrach oraz obiektach o małym nachyleniu połaci i przy rozstawie krokwi większym od 1,1m podkład powinien być wykonany z desek łączonych na wpust. Deski okapowe powinny wystawać poza czoło krokwi od 3cm do 5cm. 5.2 Wykonanie podłoŜy pod pokrycia z gontów asfaltowych PodłoŜa pod pokrycia z gontów asfaltowych powinny spełniać wymagania takie same, jak podane w punkcie dla podłoŜy z desek. 5.3 Wykonanie podłoŜy pod pokrycia z laminatów PodłoŜa pod pokrycia z laminatów z mas asfaltowych powinny spełniać wymagania takie same , jak podane w punkcie 5 dla podłoŜy betonowych i z gładzi cementowej. 5.4 Wykonanie podłoŜy pod pokrycia z materiałów rolowych z tworzyw sztucznych i kauczuku PodłoŜa pod pokrycia z materiałów rolowych z tworzyw sztucznych i kauczuku powinny spełniać wymagania takie same, jak podane w punkcie dla podłoŜy betonowych, z gładzi cementowej, izolacji termicznej i drewna. 5.5 Wykonanie podkładów pod pokrycia z dachówek, płyt i blach 5.5.1 Wymagania ogólne KaŜdy podkład pod pokrycie powinien spełniać następujące wymagania ogólne : ➢ Pochylenie płaszczyzny połaci dachowych z desek, łat lub płatwi powinno być dostosowane do rodzaju pokrycia, zgodnie z wymaganiami PN - B - 02361:1999, ➢ Równość powierzchni deskowania powinna być taka, aby prześwit pomiędzy powierzchnią deskowania a łatą kontrolną o długości 3m był nie większy niŜ 5mm w kierunku prostopadłym do spadku i nie większym niŜ 10 mm w kierunku równoległym do spadku (pochylenia połaci dachowej ), ➢ Równość powierzchni płaszczyzny z łat lub płatwi powinna być analogiczna, jak podano powyŜej, z tym Ŝe łata kontrolna powinna być połoŜona na co najmniej 3 krokwiach (przy podkładzie z łat) lub 3 płatwiach ( przy podkładzie z płatwi), ➢ Podkład powinien być zdylatowany w miejscach dylatacji konstrukcyjnych oraz powinien mieć odpowiednie uformowanie w styku z elementami wystającymi ponad powierzchnię pokrycia. ➢ W podkładzie powinny być osadzone uchwyty do zawieszania rynny dachowej oraz powinny być usztywnione krawędzie zewnętrzne. 5.5.2 Podkłady z desek i papy pod pokrycie z blachy KaŜdy podkład z desek i papy pod pokrycie z blachy powinien spełniać następujące wymagania: ➢ W przypadku pokryć z blachy podkład z desek i jednej warstwy papy powinien być zgodny z wymaganiami podanymi w p. 5.5.1 i 5.1.8, ➢ NaleŜy stosować papę asfaltową podkładową lub wierzchniego krycia, umocowaną do podkładu gwoździami w sposób wymagany w przypadku pokrycia z jednej warstwy papy, ➢ Podkład, o którym mowa powyŜej, naleŜy wykonywać obowiązkowo w przypadku pokryć z blachy wykonanych w korytach odwadniających lub koszach dachowych oraz przy okapie. Na pozostałych fragmentach połaci dachowych stosowanie papy nie jest obowiązkowe. 5.5.3 Podkład z desek pod pokrycie blachą Podkład z desek pod pokrycie blachą powinien spełniać następujące wymagania: ➢ Podkład z drewna pod pokrycie blachą ocynkowaną lub cynkową powinien być wykonany z desek obrzynanych grubości 25mm i szerokości od 12cm do 15cm. Szerokość deski okapowej powinna być większa i wynosić nie mniej niŜ 30cm. ➢ Odstępy pomiędzy deskami powinny wynosić nie więcej niŜ 5cm przy kryciu blachą ocynkowaną i nie więcej niŜ 4cm przy kryciu blachą cynkową. ➢ Podkład pod pokrycie z blachy miedzianej powinien być wykonany z desek jak w p. 5.5.1, łączonych na wpust lub przylgę. W uzasadnionych przypadkach przy odpowiedniej sztywności podkładu dopuszcza się układanie desek na styk ➢ Gwoździe powinny być głęboko wbite w deski, aby ich łebki nie stykały się z blachą. Przy kryciu blachą cynkową lub ocynkowaną zaleca się stosować do przybijania desek gwoździe ocynkowane, a przy kryciu blachą miedzianą- gwoździe miedziane. ➢ W korytach dachowych, koszach, okapach o szerokości ~ 30cm, przy oknach wokół kominów itp. Podkład powinien być pełny, z desek układanych na styk. ➢ Podkład powinien spełniać wymagania w p. 5.5.1. 5.5.4. Podkład z łat pod pokrycia z blach dachówkowych W przypadku podkładu z łat pod pokrycia z blach dachówkowych naleŜy przestrzegać następujących zaleceń: ➢ Łaty naleŜy przybijać na kontrłatach, równolegle do linii okapu, za pomocą gwoździ ocynkowanych. ➢ Pierwszą łatę umieszcza się w linii okapu, pozostałe równolegle do niej, z rozstawem odpowiadającym wymiarowi pojedynczego profilu dachówki. 5.5.5. Podkład z łat drewnianych pod pokrycia z dachówek ceramicznych lub cementowych Wymagania dotyczące podkładu z łat drewnianych pod pokrycia z dachówek ceramicznych są następujące: ➢ Łaty do wykonania podkładu powinny mieć przekrój (38 50)mm: wymiar ten moŜe być inny, jeŜeli wynikać to będzie z obliczeń statystycznych. WzdłuŜ okapu łaty powinny być grubsze o 20mm (58mm 50mm). ➢ Łaty naleŜy przybijać do krokwi jednym gwoździem. Styki łat powinny znajdować się na krokwiach. ➢ W przypadku stosowania rynien, do czół krokwi naleŜy przybić deskę grubości od 32 mm do 38 mm w celu umocowania do niej uchwytów rynnowych. Wierzch deski powinien się pokrywać z wierzchem łaty okapowej. ➢ WzdłuŜ kalenicy i naroŜy naleŜy przybić dodatkowe łaty do mocowania gąsiorów. ➢ WzdłuŜ kosza dachowego przewidzianego do pokrycia blachą powinna być przybita deska środkowa – wzdłuŜ osi kosza, a po obu jej stronach – deski łączone na styk. WzdłuŜ kosza dachowego przewidzianego do pokrycia dachówkami koszowymi naleŜy przybić deskę środkową wzdłuŜ osi kosza. Grubość deski powinna być stosowana do grubości łat. ➢ Łaty i deski powinny być zabezpieczone przed zagrzybieniem środkami mającymi aprobaty techniczne. 5.5.6. Podkład z łat pod pokrycie z płyt falistych z tworzyw sztucznych Podkład z łat pod pokrycie z płyt falistych z tworzyw sztucznych powinien spełniać następujące wymagania: ➢ Podkład z łat moŜe być wykonany tylko przy rozstawie krokwi do 1m. ➢ Przekrój łat powinien wynosić co najmniej (50 50)mm lub (50 60)mm. Rozstaw łat powinien wynosić 0,4 długości płyty, lecz nie więcej niŜ 55cm. ➢ Przy kryciu kalenicy gąsiorami korytkowymi odległość pierwszej łaty od kalenicy powinna wynosić 5 cm; WzdłuŜ kalenicy powinna być przybita deska stanowiąca łatę do mocowania gąsiorów. Wysokość deski kalenicowej powinna być dostosowana do rozwartości gąsiora i pochylenia połaci dachowych. ➢ Przy kryciu kalenicy gąsiorami zawiasowymi odległość łaty od kalenicy powinna wynosić • 15cm przy zakładach płyt poprzecznych wynoszących 20cm, • 20cm przy zakładach płyt poprzecznych wynoszących 15cm ➢ WzdłuŜ okapu powinna być przybita deska o grubości równej grubości łat. ➢ Łaty i deski powinny być zabezpieczone przed zagrzybieniem. ➢ Podkład z łat powinien spełniać wymagania podane w p. 5.5.1. 5.5.7 Podkład z płatwi pod pokrycie z płyt falistych z tworzyw sztucznych W przypadku podkładu z płatwi pod pokrycie z płyt falistych z tworzyw sztucznych naleŜy przestrzegać następujących wymagań: ➢ Przekrój i rozstaw płatwi powinien być ustalony na podstawie obliczeń statystycznych i dostosowany do rodzaju płyt, ich długości i szerokości zakładów poprzecznych, w zaleŜności od pochylenia połaci dachowych. ➢ Płatwie powinny być usytuowane równolegle do okapu i przymocowane do wiązarów lub dźwigarów dachowych. Górne półki ( powierzchnie) płatwi powinny być usytuowane w płaszczyźnie połaci dachowej. ➢ Przy okapach płatwie powinny być umieszczone w takiej odległości od lica ściany, aby płyty pokrycia dachowego nie wystawały poza płatwie więcej niŜ: • 35cm przy okapach bez rynien, • 20cm przy okapach z rynnami. ➢ W przypadku okapu z rynnami, wzdłuŜ okapu powinna być przybita do płatwi deska, do której przymocowuje się uchwyty (haki) rynnowe. ➢ Na płatwie mogą być zastosowane: • dźwigary lub rury stalowe, • dźwigary Ŝelbetowe o przekroju dostosowanym do mocowania pyt, • brusy drewniane o boku dłuŜszym, ułoŜonym prostopadle do górnej powierzchni wiązara ( lub dźwigara ) dachowego. ➢ Płatwie drewniane powinny być zabezpieczone przed zagrzybieniem, a płatwie stalowe – przed korozją. ➢ Podkład z płatwi w zakresie pochylenia oraz dylatacji połaci dachowych powinien odpowiadać wymaganiom w p. 5.5.1. ➢ Rozstaw płatwi pod pokrycie z płyt falistych poliestrowych wzmocnionych włóknem szklanym powinien wynosić od 50cm do 105cm w zaleŜności od obciąŜenia pokrycia, rodzaju płyt i gramatury włókna szklanego zastosowanego do wzmocnienia płyt 6. POKRYCIA DACHOWE 6.1 Wymagania ogólne Do wykonania pokryć dachowych moŜna przystąpić ➢ Po sprawdzeniu zgodności wykonania podłoŜa i podkładu z dokumentacją techniczną oraz wymaganiami szczegółowymi dla danego rodzaju podłoŜa, ➢ Po zakończeniu robót budowlanych wykonywanych na powierzchni połaci, na przykład tynkowaniu kominów, wprowadzeniu wywiewek kanalizacyjnych, tynkowaniu powierzchni pionowych, na które będą wyprowadzone (wywijane) warstwy pokrycia papowego, osadzeniu listew lub klocków do mocowania obróbek blacharskich, uchwytów rynnowych (rynhaków) itp., z wyjątkiem robót, które ze względów technologicznych powinny być wykonane w trakcie układania pokrycia papowego lub po jego całkowitym zakończeniu, ➢ Po sprawdzeniu zgodności z dokumentacją techniczną materiałów pokrywczych i sprzętu do wykonywania pokryć papowych. Roboty pokrywcze powinny być wykonywane w sposób i zgodnie z wymaganiami podanymi w PN-80/B-10240, a ponadto: ➢ Pokrycia papowe naleŜy wykonywać w porze suchej, przy temperaturze powyŜej 5 C . ➢ Na połaciach o nachyleniu mniejszym niŜ 20% papę układa się pasami równoległymi do okapu, a przy nachyleniu połaci powyŜej 20 % - pasami prostopadłymi do okapu. ➢ Przy pochyleni połaci powyŜej 30 % arkusze papy powinny być przerzucone prze kalenicę i zamocowane mechanicznie. ➢ Szerokość zakładów arkuszy papy w kaŜdej warstwie powinna wynosić co najmniej 10 cm: naleŜy je wykonywać zgodnie z kierunkiem spadku połaci. ➢ Zakłady kaŜdej następnej warstwy papy powinny być przesunięte względem zakładów warstwy spodniej odpowiednio: przy kryciu dwuwarstwowym o ½ szerokości arkusza, przy trzywarstwowym – o ⅓ szerokości arkusza. ➢ W pokryciach układanych bezpośrednio na izolacji termicznej jedna z warstw powinna być wykonana z papy na tkaninie szklanej lub włókninie poliestrowej. ➢ Papa na welonie szklanym moŜe stanowić tylko jedną warstwę w wielowarstwowym pokryciu nie naleŜy ustawiać w najniŜszych partiach połaci dachowych. 6.2.5 Pokrycie jednowarstwowe z papy asfaltowo – polimerowej Pokrycia jednowarstwowe naleŜy wykonywać tylko z pap asfaltowo – polimerowych wierzchniego krycia o grubości min. 4,0mm (mierzonej w pasie bez posypki), ocenionych pozytywnie do jednowarstwowego krycia przez aprobaty techniczne. Pokrycia jednowarstwowe, zgodnie z PN–B-02361:1999, są wykonywane na podłoŜu: ➢ Betonowym, na dachu o pochyleniu połaci od 3% do 20%, ➢ Na izolacji termicznej, na dachu o pochyleniu połaci od 3% do 20%. Papa w pokryciu jednowarstwowym moŜe być układana: ➢ Metodą zgrzewania na całej powierzchni, ➢ Metodą mocowania mechanicznego w obrębie zakładu; do podłoŜa mechanicznie mocowana jest spodnia część zakładu, natomiast część wierzchnia jest doklejana do warstwy spodniej. Liczba łączników mocujących jest obliczana indywidualnie w przypadku kaŜdego obiektu, z uwzględnieniem wartości ssania wiatru w poszczególnych obszarach połaci dachowej. W przypadku mocowania mechanicznego papy na podłoŜu z materiału termoizolacyjnego łączniki mocujące są kotwione w warstwie nośnej znajdującej się poniŜej warstwy termoizolacyjnej. W rejonie połaci o pochyleniu poniŜej 3% (np. zlewni połaciowych, koryt odwadniających) niezbędnie jest wzmocnienie pokrycia poprzez ułoŜenie w tym obszarze na podłoŜu dodatkowo warstwy podkładowej. 6.3 Pokrycia z gontów asfaltowych Pokrycia dachowe z gontów asfaltowych, zgodnie z PN-B-02361:1999, są wykonywane na dachach o pochyleniu połaci od 20 % do 370%, w następujących układach: ➢ Gonty asfaltowe mocowane mechanicznie na podłoŜu drewnianym, ➢ Gonty asfaltowe mocowane mechanicznie na jednej warstwie papy na podłoŜu drewnianym. Przy wykonywaniu pokryć z gontów asfaltowych naleŜy przestrzegać następujących wymagań: ➢ W ramach prac przygotowawczych naleŜy ułoŜyć spodnią warstwę papy – gdy taka jest wymagana, wykonać obróbki blacharskie itp. ➢ Krycie gontami naleŜy zacząć od okapu, układając pierwszą warstwę gontów noskami ku górze. Odwrócone gonty w pasie przyokapowym zaleca się przykleić lepikiem asfaltowym i dodatkowo przymocować gwoździami papowymi z podkładkami . ➢ Pierwszą , zewnętrzną warstwę gontów kładzie się tak, aby dolna krawędź nosków pokrywała się z dolną krawędzią gontów ułoŜonych noskami ku górze i była przesunięta o połowę modułu w stosunku do warstwy nadokapowej. ➢ Sąsiadujące ze sobą gonty naleŜy układać na styk i przybijać nad wycięciami, między noskami, w odległości od 1cm do 2cm od ich krawędzi. ➢ Drugą i kaŜdą następną warstwę naleŜy układać tak, by była ona przesunięta w stosunku do poprzedniej o połowę modułu, a dolna krawędź zakrywała gwoździe mocujące warstwę poprzednią i pokrywała się z górną krawędzią wycięć między noskami tej warstwy. KaŜdy gont przybija się dwa razy: jeden raz bezpośrednio do podłoŜa i drugi w trakcie przybijania kolejnej warstwy. 6.4 Pokrycia bez spoinowe z mas asfaltowych (laminaty) Pokrycia bez spoinowe naleŜy wykonywać zgodnie z PN-80/B-10240 i PN-B-02361:1999, bądź zgodnie z instrukcją producenta. Laminaty mogą być wykonywane: ➢ Z mas asfaltowych i asfaltowo-polimerowych o grubości min. 4mm, z wkładką zbrojącą z tkanin lub włóknin na podłoŜu betonowym, na dachu o pochyleniu połaci od 1% do 20% - w przypadku gdy w aprobacie technicznej rozwiązanie jest ocenione pozytywnie jako odpowiednie do jednowarstwowego krycia. ➢ Z mas asfaltowych i asfaltowo- polimerowych o grubości min. 3mm, z wkładką zbrojącą z tkanin lub włókna na jednej warstwie papy asfaltowej o zawartości masy powłokowej ≥1600 g/m² ułoŜonej na podłoŜu betonowym, na dachu o pochyleniu połaci od 1% do 20%, ➢ Z mas asfaltowych i asfaltowo – polimerowych o grubości min. 2,5mm z wykładką zbrojącą z tkanin lub włókien na dwóch warstwach papy asfaltowej ułoŜonych na podłoŜu betonowym, na dachu o pochyleniu połaci od 1% do 20%. Laminaty są wykonane bezpośrednio na obiekcie przez wyspecjalizowane brygady dekarskie. Technologia wykonania laminatu polega na wtopieniu w masę asfaltową lub asfaltowo- polimerową wkładki zbrojącej i dokładne pokrycie jej włókien masą tak aby nie był widoczny na powierzchni rysunek włókien a następnie zabezpieczenie powierzchni przed starzeniem atmosferycznym posypką mineralną lub powłoką odblaskową. Nie naleŜy wykonywać laminatów z lepików asfaltowych stosowanych na gorąco ze względu na wysoką podatność takiego rozwiązania na uszkodzenia mechaniczne w temperaturach ujemnych. Laminaty z mas asfaltowych na gorąco mogą być wykonywane jedynie z mas ocenionych jako odpowiednie do takiego stosowania w dokumentach odniesienia, na przykład w aprobatach technicznych. 6.5 Powłoki bez spoinowe Powłoki bez spoinowe są wykonywane w celu zabezpieczenia powierzchni pokrycia przed starzeniem atmosferycznym. Powłoki wykonuje się : ➢ Z mas asfaltowych i asfaltowo – polimerowych na trzech warstwach pap asfaltowych układanych na podłoŜu betonowym, na dachach o pochyleniu połaci od 1% do 20%, ➢ Z mas asfaltowych i asfaltowo – polimerowych na dwóch warstwach pap asfaltowych – kaŜda o zawartości masy powłokowej ≥1600g/m²- układanych na podłoŜu betonowym, na dachach o pochyleniu połaci od 1% do 20%, ➢ Z mas asfaltowych i asfaltowo – polimerowych na trzech warstwach pap asfaltowych układanych na podłoŜu drewnianym, na dachach o pochyleniu połaci od 2% do 20%. Powłoki bez spoinowe układane na starym, uŜytkowym pokryciu papowym regenerują jedynie powierzchnię masy powłokowej wierzchniej warstwy pokrycia, nie stanowią zaś zabezpieczenia przed przenikaniem wód opadowych pod pokrycie w przypadku występowania uszkodzeń mechanicznych związanych z przerwaniem ciągłości pokrycia papowego. 6.6 Pokrycia z materiałów rolowych z tworzyw sztucznych i kauczuku. Pokrycie dachowe z materiałów rolowych z tworzyw sztucznych i kauczuku, zgodnie z PN-B-02361:1999, są wykonywane na dachach o pochyleniu połaci od 3% do 20%, w następujących układach: ➢ Jedna warstwa folii PVC o grubości min. 1,2 mm na podłoŜu z materiału termoizolacyjnego, na podłoŜu betonowym i drewnianym, ➢ Jedna warstwa kauczuku etylenowo – propylenowego (EPDM) o grubości min. 1mm, na podłoŜu z materiału termoizolacyjnego, na podłoŜu betonowym i drewnianym Folie z PCV ze spodnią warstwą bitumodporną mogą być nakładane bezpośrednio na stare pokrycia bitumiczne. Folie dachowe z polichlorku winylu (PCV) są produkowane w wersjach: ➢ Zbrojonej wewnątrz siatką lub włókniną na bazie włókien szklanych polimerowych, ➢ Laminowanej od spodniej strony włókniną na bazie włókien szklanych lub polimerowych, ➢ Nie wzmacniane - zwykle dwuwarstwowe. Folie z PVC zbrojone i laminowane oraz rolowy materiał hydroizolacyjny EPDM są przeznaczone do wykonywania pokryć dachowych na podłoŜach jw., folia PVC nie wzmacniana przeznaczona jest natomiast wyłącznie do wykonywania obróbek detali dachowych. Rolowy materiał hydroizolacyjny EPDM jest produkowany w następujących wersjach: ➢ Zbrojny wewnątrz siatką z włókien szklanych lub polimerowych, ➢ Laminowany od strony spodniej włókniną z włókien szklanych lub polimerowych. Folie dachowe z PVC i z kauczuku EPDM mogą być : ➢ Układane swobodnie i obciąŜane warstwą dociskową na przykład z płyt betonowych, Ŝwiru itp., ➢ Mocowane dom podłoŜa mechanicznie, w obrębie zakładów, ➢ Klejone do podłoŜa betonowego na całej powierzchni lub pasami Folie układane swobodnie lub klejone do podłoŜa moŜna dodatkowo mocować mechanicznie. Mocowanie mechaniczne w obrębie zakładu polega na osadzeniu łączników mocujących w spodniej części zakładu, wzdłuŜ linii równoległej do krawędzi brzegowej, a następnie na dodatkowym doklejeniu warstwy wierzchniej zakładu do warstwy spodniej, pomiędzy krawędzią zewnętrzną warstwy wierzchniej i linią łączników mocujących. Nie naleŜy kleić zakładu nad łącznikami mocującymi. Zakłady z folii PVC naleŜy łączyć za pomocą rozpuszczalników (cykloheksanonu lub tetrahydrofuranu), albo specjalnych klejów i dodatkowo wzdłuŜ krawędzi doszczelnić tzw. Upłynnioną folią. Dopuszcza się łączenie folii na zakładach metodą zgrzewania. Poszczególne pasma rolowego materiału hydroizolacyjnego EPDM naleŜy łączyć na zakładach metodą wulkanizacji lub za pomocą specjalnego kleju wskazanego przez producenta. 6.7 Pokrycia z dachówek ceramicznych i cementowych 6.9.2 Pokrycia z blach profilowanych Pokrycia z blachy falistej ocynkowanej Arkusze blachy falistej powinny być mocowane do płatwi stalowych za pomocą przynitowanych zaczepów grubości od 3mm do 5mm, a do płatwi drewnianych za pomocą wspornika kątowego. Zamiast nitowania zaczep moŜe być przylutowany do spodu blachy falistej. Zaczepy powinny być zamocowane w trzeciej fali, licząc od krawędzi podłuŜnych, w ten sposób, aby kaŜdy arkusz blachy falistej był mocowany dwoma zaczepami. W obszarach o intensywnym działaniu wiatru naleŜy blachę mocować trzema zaczepami na szerokości blachy. Arkusze blachy powinny być łączone: a) na złączach prostopadłych do okapu – na zakładach o szerokości jednej lub dwóch fal i mocowanie nitami o średnicy 3mm w odstępach nie większych niŜ 40cm – 50cm; nitowanie powinno być wykonane na grzbiecie skrajnej fali blachy przykrywającej blachę dolną, b) w złączach równoległych do okapu – zakłady o szerokości od 12cm do 18cm, w zaleŜności od nachylenia połaci dachowej. Okap powinien być przykryty przez wysunięcie arkuszy blachy poza linie okapu, a kalenica powinna być pokryta gąsiorami blaszanymi dostosowanymi do profilu blach lub blachą kalenicową dopasowaną indywidualnie do profilu blach. W przypadku konieczności uszczelnienia styku podłuŜnego naleŜy stosować kit elastoplastyczny. Pokrycia z blachy trapezowej (fałdowej) Krycie blachą trapezową moŜe być wykonywane na dachach o nachyleniu połaci podanych w PN-B- 02361:1999. Arkusze blach trapezowych powinny być ułoŜone na połaci w ten sposób, aby szersze dno bruzdy było na spodzie. Zakłady podłuŜne blach trapezowych mogą być pojedyncze lub podwójne, zgodnie z kierunkiem przewaŜających wiatrów. Zakład podwójny naleŜy stosować wyjątkowo, w miejscach naraŜonych na spływ dodatkowych ilości wód opadowych i moŜe on obejmować pas o szerokości nie większej niŜ 55%. Szerokość szczeliny na zakładach podłuŜnych powinna być minimalna. W przypadku braku moŜliwości spełnienia tego wymagania, na przykład ze względu na falistość krawędzi podłuŜnych blachy, zamiast uszczelek naleŜy stosować kit trwale plastyczny lub elastoplastyczny. Długość stosowanych blach powinna być nieco większa od szerokości połaci. JeŜeli nie jest to moŜliwe, naleŜy wykonać zakłady poprzeczne blach trapezowych usytuowane tylko nad płatwiami. W przypadku pochylenia połaci większych lub równych 55% nie wymaga się dodatkowego uszczelnienia zakładu porzecznego. Przy pochyleniu mniejszym niŜ 55% w zakładach poprzecznych naleŜy stosować uszczelki. W przypadku konieczności dylatowania blach trapezowych na połaci dachowej do płatwi moŜna mocować tylko blachę górną. Długość zakładu poprzecznego blach powinna wynosić nie mniej niŜ 150mm w przypadku pochylenia połaci większego lub równego 55% i nie mniej niŜ 200mm – przy pochyleniu mniejszym niŜ 55%. Do mocowania blach trapezowych do płatwi stalowych naleŜy stosować łączniki samogwintujące (lub śrubę z nakrętką) z podkładką stalową i podkładką gumową o odpowiedniej jakości. Łączniki naleŜy mocować w kaŜdej bruździe blachy trapezowej, a na płatwiach pośrednich w co drugiej bruździe – w przypadku gdy blachy trapezowe maja stanowić element usztywniający płatwie przed utratą stateczności giętno-skrętnej. JeŜeli nie jest wymagane takie usztywnienie, blachy naleŜy mocować do płatwi za pomocą łączników przechodzących przez grzbiety fałdy, z zastosowaniem dodatkowych elementów podtrzymujących, o wymiarach dostosowanych do wymiarów fałdy .Łącznikami naleŜy mocować kaŜdy grzbiet blachy trapezowej, a na płatwiach pośrednich – co drugi grzbiet. Odwodnienie dachu naleŜy prowadzić za pomocą rynien odwadniających dylatowanych co 12m. Nie naleŜy stosować odwodnienia typu wewnętrznego. Pokrycia z profilowanej blachy miedzianej W przypadku blachy miedzianej przewidzianej do wykonywania samonośnych wyrobów do pokryć dachowych stosują się ustalenia PN-EN 506:2002. Wyroby samonośne z blachy miedzianej są produkowane w profilach: trapezowym, falistym, dachówkowym. Arkusze blachy powinny być łączone na rąbek stojący i zakład, a mocowanie powinno być schowane w obrębie konstrukcji blachy, aby nie było naraŜone na działanie czynników atmosferycznych. 6.9.3 Pokrycia z blachy cynk-miedź-tytan W przypadku blachy cynk-miedź-tytan, przewidzianej do układania na podłoŜu ciągłym, elementy wykonane zgodnie z PN-EN 501:1999, w formie arkuszy, arkuszy ciętych, rulonów i rulonów ciętych mogą być odcinane, łączone na rąbek, kształtowane i lutowane bez trudności w określonych granicach właściwości wymienionych w odpowiednich wymaganiach materiałowych. Wymagania dotyczące materiałów są określone w PN-EN 988. Minimalna dopuszczalna grubość wyrobów do pokryć dachowych układanych na ciągłym podłoŜu z blachy cynk-miedź-tytan wynosi 0,6mm. Wyroby profilowane (prefabrykowane) dzielą się na dwie kategorie: a) łączone w wyniku zginania w procesie montaŜu na budowie, b) łączone bez zginania w procesie montaŜu na budowie. W przypadku blachy cynk-miedź-tytan przewidzianej do wykonywania samonośnych wyrobów do pokryć dachowych stosują się ustalenia PN-EN 506:2002. Wyroby samonośne z blachy cynk-miedź-tytan są produkowane w profilach; trapezowym, falistym, dachówkowym. W przypadku blachy profilowanej moŜliwe jest łączenie na rąbek stojący i zakład, a mocowanie powinno być schowane w obrębie konstrukcji blachy, aby nie było naraŜone na działanie czynników atmosferycznych. 6.9.4 Pokrycia z blachy aluminiowej Samonośne profilowane blachy aluminiowe przeznaczone do wykonywania pokryć dachowych powinny być stosowane zgodnie z PN-EN 508-2:2002. Wyroby samonośne z blachy aluminiowej są produkowane w profilach: trapezowych, falistym, dachówkowym. Łącznie blachy wykonuje się na zakład lub rąbek stojący, a mocowanie powinno być schowane w obrębie konstrukcji blachy, aby nie było naraŜone na działanie czynników atmosferycznych. Blachy aluminiowe przeznaczone do wykonywania pokryć dachowych układanych na ciągłym podłoŜu powinny być zgodne z PN-EN 507:2002. 6.9.5 Inne pokrycia z blach Pokrycia dachowe z blachy stalowej z powłokami metalicznymi: cynkowo-aluminiową, aluminiowo- cynkową, aluminiową, organiczna, wielowarstwowa układane w ciągu podłoŜu powinny spełniać wymagania podane w instrukcji producenta wyboru. Warunki montaŜu powinny być takie, by niŜsze, płaskie fragmenty wyboru podparte na ciągłej konstrukcji. Wybory z blachy stalowej z powłokami jw., układane na ciągłym podłoŜu, powinny spełniać wymagania PN-EN 505:2002. Zakłady wyrobów z blachy stalowej z powłokami jw., układane na ciągłym podłoŜu, moŜna wykonać na rąbek stojący. Pokrycia dachowe z blachy ze stali na korozję z powłokami metalicznymi: ołowiowo-cynową, organiczną, układane na ciągłym podłoŜu, powinny spełniać wymagania podane w instrukcji producenta wyboru. Warunki montaŜu powinny być takie, aby niŜsze, płaskie fragmenty wyboru buły podparte na ciągłej konstrukcji. Wyroby z blachy ze stali odpornej na korozję z powłokami jw., układane na ciągłym podłoŜu, powinny spełniając wymagania PN-EN 502:2002. Zakłady wyrobów z blachy stalowej z powłokami jw., układane na ciągłym podłoŜu, moŜna wykonywać na rąbek stojący i na zwoje. Wyroby samonośne z blachy stalowej i ze stali odpornej na korozję są produkowane w profilach: trapezowych, falistych, dachówkowym. Samonośne profilowane pokrycia dachowe z blachy stalowej i stalowej odpornej na korozję z powłokami metalicznymi: cynkowo-aluminiową, aluminiowo-cynkowa, aluminiową, organiczną, wielowarstwową powinny spełniać wymagania podane w instrukcji producenta wyrobu oraz w PN –EN 508-1:2002 i PN-EN 508-3:2002. Samonośne profilowane wyroby z blachy stalowej z powłokami jw. Powinny spełniać wymagania PN- EN 508-1:2002 i PN-EN 508-3:2002. Łączenie samonośnych profilowanych wyrobów z blachy stalowej z powłokami jw. Wykonuje się na zakład lub na rąbek stojący. Mocowanie powinno być schowane w obrębie konstrukcji blachy, aby nie było naraŜone na działanie czynników atmosferycznych. W przypadku montaŜu profili dachówkowych naleŜy przestrzegać następujących zasad: ➢ Blachy przycina się za pomocą noŜyc wibracyjnych, a w przypadku małego zakresu cięcia za pomocą piły lub noŜyc do blach. Nie wolno do cięcia uŜywać szlifierek kątowych lub innych narzędzi wytwarzających podczas cięcia wysoką temperaturą ze względu na korozje miejsc ciętych. ➢ Po cięciu i wierceniu naleŜy usunąć wszystkie metalowe odpady mogące spowodować odbarwienie powierzchni blach. ➢ Blachodachówki naleŜy układać na łatach i mocować je za pomocą wkrętów samonawiercających do łat drewnianych lub metalowych. Wkręty naleŜy wkręcać za pomocą wiertarek ze sprzęgłem, zwracając uwagę, aby nie uszkodzić przy tym podkładek EPDM. Podkładka powinna nieznacznie wystawać poza brzeg górnej podkładki stalowej. Wkręty powinny być umieszczane w środku zgłębienia, w dolnej fali. Powinny być mocowane w co drugiej fali, w co drugim rzędzie dachówek, zaś przy okapie i kalenicy- w kaŜdej fali oraz w kaŜdym szeregu dachówek na bocznej nakładającej się krawędzi. ➢ Przed montaŜem blachy dachówkowej naleŜy zmontować haki rynnowe oraz pasy pod rynnowe i następnie przystąpić do układania profili rzędami od okapu do kalenicy, rozpoczynając od prawego dolnego rogu. Pierwszy szereg arkuszu musi być ułoŜony pod prawidłowym kątem ze względu na niebezpieczeństwo skręcania arkusza. Pomocny jest w tym przypadku zamocowanie deski przy okapie, co wymusza prawidłowy kąt montaŜu. Po zamocowani deski moŜna kilka pierwszych arkuszy ułoŜyć bez przykręcania, w celu znalezienia prawidłowego sposobu ułoŜenia. ➢ Pokrycia z blach o profilu dachówkowym powinny być wentylowane, tak aby powietrze mogło swobodnie przepływać od okapu do kalenicy pod warstwą pokrycia z blachy. ➢ Niezbędne jest prawidłowe uszczelnianie kalenicy i okapu za pomocą specjalnych uszczelek, w celu uniemoŜliwienia przedostawania się śniegu i kurzu. W przypadku dachów płaskich o pochyleni połaci do 30º zaleca się stosowanie uszczelek wzdłuŜ całej kalenicy i okapu, zapewniając dostęp powietrza przy okapie oraz wylot w kalenicy. Kalenicę dachów o kącie nachylenia połaci dachowej powyŜej 30º moŜna pozostawić bez uszczelek, zaginając do góry dolne części fal. ➢ Wszystkie uszkodzenia powłok powstałe podczas transportu i montaŜu naleŜy zamalować farbą zaprawową. 7. OBRÓBKI BLACHARSKIE Obróbki blacharskie powinny być dostosowane do rodzaju pokrycia. Obróbki blacharskie z blachy stalowej i stalowej ocynkowanej powinny być wykonywane z blachy o grubości od 0,5mm do 0,6mm. Przy wykonywaniu obróbek blacharskich naleŜy pamiętać o konieczności zachowania dylatacji. Dylatacje konstrukcyjne powinny być zabezpieczone w sposób umoŜliwiający przeniesie ruchów poziomych i pionowych dachów w taki sposób, aby następował szybki odpływ wody z obszaru dylatacji. 7.1 Urządzenia do odprowadzania wód opadowych W dachach (stropodachach) z odwodnieniem zewnętrznym w warstwach przekrycia powinny być osadzone uchwyty rynnowe (rynhaki) o wyregulowanym spadku podłoŜa. W dachach (stropodachach) z odwodnieniem wewnętrznym w podłoŜu powinny być wyrobione koryta odwadniające o przekroju trójkątnym lub trapezowym. Nie naleŜy stosować koryt o przekroju prostokątnym. Niedopuszczalne jest sytuowanie koryt wzdłuŜ ścian attykowych, ścian budynków wyŜszych w odległości mniejszej niŜ 0,5m oraz nad dylatacjami konstrukcyjnymi. Spadki koryt dachowych nie powinny być mniejsze niŜ 1,5%. Rozstaw rur spustowych nie powinien przekraczać 25,0m Wpusty dachowe powinny być osadzone w korytach. W korytach o przekroju trójkątnym i trapezowym podłoŜe wokół wpustu w promieniu min. 25cm od brzegu wpustu powinno być poziome – w celu osadzenia kołnierza wpustu. Wpusty dachowe powinny być usytuowane w najniŜszych miejscach koryta. Niedopuszczalne jest sytuowanie wpustów dachowych w odległości mniejszej niŜ 0,5m od elementów ponaddachowych. Wloty wpustów dachowych powinny być zabezpieczone specjalnymi kołpakami ochronnymi nałoŜonymi na wpust przed moŜliwością zanieczyszczenia liśćmi lub innymi elementami mogącymi stać się przyczyną niedroŜności rur spustowych. Przekroje poprzeczne rynien dachowych, rur spustowych i wypustów dachowych powinny być dostosowane do wielkości odwadnianych powierzchni dachu (stropodachu). Spadki podłuŜne koryt odwadniających powinny zapewniać swobodny odpływ wody opadowej. Rynny i rury spustowe z blachy powinny odpowiadać wymaganiom podanym w PN-EN 612:1999 , uchwyty zaś do rynien i rur spustowych wymaganiom PN-EN 1462:2001, PN-B- 94702:1999 i PN-B- 94701:1999. Rynny dachowe i elementy wyposaŜenia Ŝ PVC – U powinny odpowiadać wymaganiom podanym w PN-EN 607:1999. Liczba rur spustowych oraz przekroje rur i rynien spustowych powinny być kaŜdorazowo ustalone indywidualnie na podstawie PN- 92/B- 01707. ➢ Stwierdzenie zgodności lub niezgodność wykonania robót dekarskich z projektem, ➢ Spis dokumentacji przekazywanej inwestorowi, w której skład powinien wchodzić program utrzymania pokrycia. SPECYFIKACJA TECHNICZNA WYKONANIA I ODBIORU ROBÓT BUDOWLANYCH Część 8 Tynki CPV 45200000-9 CPV 45262500-6 CPV 45410000-4 CPV 45324000-4 1. WSTĘP 1.1Przedmiot ST Przedmiotem niniejszej specyfikacji technicznej (ST) są wymagania dotyczące wykonania i odbioru tynków zwykłych wewnętrznych i zewnętrznych. 1.2 Zakres robót objętych ST ➢ Tynki , których dotyczy specyfikacja, stanowią warstwę ochronną, wyrównawczą lub kształtującą formę architektoniczną tynkowanego elementu, nanoszoną ręcznie lub mechanicznie, do której wykonania zostały użyte zaprawy odpowiadające wymaganiom norm lub aprobat technicznych. ➢ Tynki ze względu na miejsce stosowania, rodzaj podłoża, rodzaj zaprawy, liczbę warstw i technikę wykonania powinny odpowiadać normie PN-70/B-10100 p.3. "Roboty tynkowe. Wymagania i badania przy odbiorze". ➢ Przy wykonaniu tynków należy przestrzegać zasad podanych w normie PN- 70/B-10100 p.3.1.1. ➢ Podłoża w zależności od ich rodzaju powinny być przygotowane zgodnie z wymaganiami normy PN-70/B-1 01 00 p. 3.3.2. 1.3 Ogólne wymagania dotyczące robót Wykonawca robót jest odpowiedzialny za jakość ich wykonania oraz za ich zgodność z dokumentacją projektową, ST i poleceniami Inspektora nadzoru. Ogólne wymagania dotyczące robót podano w ST Części 2 "Wymagania ogólne". 2. MATERIAŁY 2.1 Ogólne wymagania dotyczące materiałów, ich pozyskiwania i składowania podań o w ST Część 2 "Wymagania ogólne" 2.2 Zaprawy do wykonania tynków zwykłych powinny odpowiadać wymaganiom normy PN-90/B-14501 "Zaprawy budowlane zwykłe" lub aprobatom technicznym. 2.3 Zaprawy budowlane cementowo-wapienne ➢ Marka i skład zaprawy powinny być zgodne z wymaganiami normy PN-90/B- 14501 "Zaprawy budowlane zwykłe". ➢ Przygotowanie zapraw do robót tynkarskich powinno być wykonywane mechanicznie. 3. SPRZĘT 3.1 Ogólne wymagania dotyc ące sprzętu podane w ST Części 2 "Wymagania ogólne" 3.2 Sprzęt do wykonywania tynków zwykłych Wykonawca przystępujący do wykonania tynków zwykłych powinien wykazać się możliwością korzystania z następującego sprzętu: mieszarki do zapraw, agregatu tynkarskiego, 4. WYKONANIE ROBÓT 4.1 Ogólne zasady wykonania robót podano w Część 2 "Wymagania ogólne". 4.2 Przygotowanie podłoża 4.2.1 Podłoża tynków powinny odpowiadać wymaganiom normy PN-70/B-1 01 00 p. 3.3.2. ➢Bezpośrednio przed tynkowaniem podłoże należy oczyścić z kurzu szczotkami oraz usunąć plamy z rdzy i substancji tłustych. Plamy z substancji tłustych można usunąć 10%. roztworem szarego mydła lub wypełniając je lampą benzynową. ➢Nadmiernie suchą powierzchnię podłoża należy zwilżyć wodą. 4.3 Wykonywanie tynków 4.3.1 Przy wykonywaniu tynków zwykłych należy przestrzegać zasad podanych w normie PN-70/B-10100 p. 3.3.1. 4.3.2 Sposoby wykonania tynków zwykłych jedno i wielowarstwowych powinny być zgodne z danymi określonymi w tab. 4 normy PN-70/B-1 01 00. 4.3.3 Grubości tynków zwykłych w zależności od ich kategorii oraz od rodzaju podłoża lub podkładu powinny być zgodne z normą PN-70/B-1 01 00. 4.3.4 Tynki zwykłe kategorii II i III należą do odmian powszechnie stosowanych, wykonywanych w sposób standardowy. 4.3.5 Tynki zwykłe kategorii IV zalicza się do odmian doborowych. 4.3.6 Tynk trójwarstwowy powinien się składać z obrzutki, narzutu i gładzi. Narzut tynków wewnętrznych należy wykonać według pasów i listew kierunkowych. 4.3.7 Gładź należy nanosić po związaniu warstwy narzutu, lecz przed jej stwardnieniem. Podczas zacierania warstwa gładzi powinna być mocno dociskana do warstwy narzutu. 4.3.8 Do wykonania tynków należy stosować zaprawy cementowo-wapienne: tynków nie narażonych na zawilgocenie - w proporcji 1:1 :4, narażonych na zwilgocenie oraz w tynkach zewnętrznych - w proporcji 1:1 :2. 5. KONTROLA JAKOŚCI ROBÓT 5.1 Ogólne zasady kontroli jakości robót podano w ST Cz ęści 2 "Wymagania ogólne" 5.2 Badania w czasie robót 5.2.1 Częstotliwość oraz zakres badań zaprawy wytwarzanej na placu budowy, a w szczególności jej marki i konsystencji, powinny wynikać z normy PN-90/B-14501 "Zaprawy budowlane". 5.2.2 Wyniki badań materiałów i zaprawy powinny by ć wpisywane do dziennika budowy i akceptowane przez Inspektora nadzoru. 5.3 Badania w czasie odbioru robót 5.3.1 Badania tynków zwykłych powinny by ć przeprowadzane w sposób podany w normie PN-70/B- 1 01 00 p. 4.3. i powinny umożliwić ocenę wszystkich wymagań, a w szczególności: ➢ zgodności z dokumentacją projektową i zmianami w dokumentacji powykonawczej, ➢ jakości zastosowanych materiałów i wyrobów, prawidłowości przygotowania podłoży, ➢ mrozoodporności tynków zewnętrznych, przyczepności tynków do podłoża, ➢ grubości tynku, ➢ wyglądu powierzchni tynku, ➢ prawidłowości wykonania powierzchni i krawędzi tynku, ➢ wykończenie tynku na narożach, stykach i szczelinach dylatacyjnych. 5.4 Ocieplenie ścian płytami styropianowymi z ich tynkowaniem i malowaniem 5.4.1 Przygotowanie podłoża Powierzchnie ścian należy oczyścić z kurzu, pyłu i innych warstw luźno związanych z podłożem. Następnie ją zmyć i poczekać aż wyschnie. Po wyschnięciu należy dokonać oceny podłoża. Warstwy podłoża o słabej przyczepności usunąć. Ubytki wyrównać zaprawą wyrównawczo - murarską. Podłoże chłonne zagruntować preparatem. Przy dużych ubytkach do gruntowania stosować preparat głęboko - gruntujący. 5.4.2 Klejenie i mocowanie płyt Po sprawdzeniu i przygotowaniu ścian oraz zdjęciu obróbek blacharskich i rur spustowych można przystąpić do przyklejenia płyt styropianowych. Należy przed tym wykonać tymczasowe odprowadzenie wód opadowych z dachu budynku. Przygotowaną zgodnie z instrukcją producenta zaprawę klejącą należy układać na płycie styropianowej metodą pasmowo plackową czyli na obrzeżach paski 3 ÷ 6cm, a na pozostałej powierzchni placki o średnicy 8 ÷ 10cm w ilości 8 ÷ 10 sztuk , powierzchnia z nałożoną warstwą klejącą min 40% grubości warstwy klejącej 10mm. Po nałożeniu zaprawy płytę bezzwłocznie przyłożyć do ściany w przewidywanym dla niej miejscu i docisnąć, aż do wyrównania z sąsiednimi płytami. Jeżeli zaprawa klejąca wyciśnie się poza obrys płyty trzeba ją usunąć. Przyklejone płyty po dostatecznym związaniu zaprawy klejącej min 48 godz. przymocować do podłoża odpowiednimi łącznikami mechanicznymi. Do ocieplenia należy użyć następujących materiałów : ➢ płyty ze styropianu klasy FS 15 grubości 11cm ➢ zaprawa klejąca Płyty należy układać od dołu go góry obiektu w układzie poziomym dłuższych krawędzi z zachowaniem układu mijankowego układu spoin pionowych. Styki płyt nie mogą się pokrywać ze w środku obiektu i 7szt/m przy narożach. Rozstaw łączników wg Instrukcji Systemu Zewnętrzna powierzchnia przyklejonych płyt styropianowych musi być równa i ciągła. Po związaniu warstwy klejącej i zamocowaniu mechanicznym płyt do podłoża należy całą zewnętrzną powierzchnię płyt 5.4.3 Wykonanie warstwy zbrojonej siatka z włókien szklanych PN-70/B-10100 PN-88/B-32250 PN-B-30020:1999 PN-79/B-06711 PN-90/B-14501 PN-B-19701;997 PN-ISO-9000 Zaprawy budowlane. Badania cech fizycznych i wytrzymałościowych. Roboty tynkowe. Tynki zwykłe. Wymagania i badania przy odbiorze. Materiały budowlane. Woda do betonów i zapraw. Wapno. Kruszywa mineralne. Piaski do zapraw budowlanych. Zaprawy budowlane zwykłe. Cementy powszechnego użytku. (Seria 9000, 9001, 9002, 9003 i 9004) Normy dotyczące systemów zapewnienia jakości i zarządzanie systemami zapewnienia jakości. SPECYFIKACJA TECHNICZNA WYKONANIA I ODBIORU ROBÓT BUDOWLANYCH Część 9 Ścianki z płyt gipsowo kartonowych CPV 45200000-9 CPV 45223100-7 CPV 45000000-1 CPV 45421152-4 CPV 45421141-4 CPV 45421146-9 1. WSTĘP 1.1. Przedmiot ST Przedmiotem niniejszej specyfikacji technicznej (ST) są wymagania dotyczące wykonania i odporu okładziny z płyt gipsowo-kartonowych (suchych tynków gipsowych). 1.2. Zakres robót objętych ST > Okładziny z płyt gipsowo-kartonowych, których dotyczy specyfikacja stanowią poszycie ażurowe konstrukcji ścian i sufitów w systemie lekkiej zabudowy szkieletowej, jak i okładziny zastępującej tynki na ścianach i sufitach murowanych wykonywanych z materiałów tradycyjnych. > Okładziny objęte niniejszą ST kształtują formę architektoniczną danego elementu konstrukcyjnego, wykonywane są ręcznie z płyt gipsowo-kartonowych odpowiadających wymaganiom norm lub aprobat technicznych. > „Prawa" strona płyty gipsowo-kartonowej pełni rolę jej lica i po zamontowaniu skierowana jest do wnętrza pomieszczenia. Strona „lewa" płyty (niewidoczna po zamontowaniu) posiada nadruk z symbolem producenta oraz zakładkowe połączenia kartonu. 1.3. Ogólne wymagania dotyczące robót Przy wykonywaniu okładzin z płyt gipsowo-kartonowych należy przestrzegać zasad podanych w normie PN-72/B-10122 „Roboty okładzinowe. Suche tynki. Wymagania i badania przy odbiorze”. Wykonawca robót jest odpowiedzialny za jakość ich wykonania oraz za ich zgodność z dokumentacja projektową, ST i poleceniami Inspektora nadzoru. Ogólne wymagania dotyczące wykonania i odbioru robót podano w ST Części 2 „Wymagania ogólne". 2. MATERIAŁY 2.1 Ogólne wymagania dotyczące materiałów, ich pozyskiwania składowania podano w ST Część 2 „Wymagania ogólne" 2.2 Płyty gipsowo-kartonowe powinny odpowiadać wymaganiom określonym w normie PN-B-79450 - wymagania dla płyt gipsowo-kartonowych 2.3 Woda Do przygotowania zaczynu gipsowego i skraplania podłoża stosować można wodę odpowiadającą wymaganiom normy FN-B-3225Ó. Woda do celów budowlanych. Bez badań laboratoryjnych można stosować wodociągową wodę pitną. Niedozwolone jest użycia wód ściekowych, kanalizacyjnych, bagiennych oraz wód zawierających tłuszcze organiczne, oleje i muł. 2.4 Piasek 2.4.1 Piasek powinien spełniać wymagania normy PN-79/B-06711. Kruszywa mineralne. Piaski do zapraw budowlanych. W szczególności: > nie zawierać domieszek organicznych, > mieć frakcje różnych wymiarów; prasek drobnoziarnisty 0,25-0.5mm, piasek średnioziarnisty 0,5-1,Omm. 2.4.2 Stosowany do zaczynu piasek powinien być drobnoziarnisty i przechodzić całkowicie przez sito o prześwicie 0,5mm 2.5 Klej gipsowy do przymocowania płyty gipsowo-kartonowych do ścian murowanych Do przymocowania płyt gipsowo-kartonowych stosuje się między innymi następujące kleje gipsowe.: Ansetzgips NIDA 60, Ansetzgips NIDA 120, „T” „T Plus", lSCOl" Termin ważności i warunki stosowania podane są przez producenta „LAFARGE" - NIDA GIPS na opakowaniu. 3. SPRZĘT 3.1 Ogólne wymagania dotyczące sprzętu podano w ST Część 2 „Wymagania ogólne" 3.2 Sprzęt do wykonywania suchych tynków Wykonawca przystępujący do wykonania suchych tynków, powinien wykazać się możliwością korzystania z elektronarzędzi i drobnego sprzętu budowlanego. 4. TRANSPORT 4.1 Ogólne wymagania dotyczące transportu podano w ST Część 2 „Wymagania ogólne, 4.2 Pakowanie i magazynowanie płyty gipsowo-kartonowych Płyty powinny być pakowane w formie stosów, układanych poziomo na kilku podkładach dystansowych. Pierwsza płyta od dołu spełnia rolę opakowania stosu. Każdy ze stosów jest spięty taśma stalową dla usztywnienia, w miejscach usytuowania podkładek, Pakiet należy składować w pomieszczeniach zamkniętych i suchych, na równym, mocnym, a zarazem płaskim podkładzie. Wysokość składowania do pięciu pakietów o jednakowej długości, nakładanych jeden na drugi, 4.3 Transport Transport płyt odbywa się przy pomocy rozbieralnych zestawów samochodowych (pokrytych plandekami), które umożliwiają przewóz (jednorazowo) około 2000m 2 płyt o grubości 12,55 lub około 2400m 2 o grubości 9,5mm. Rozładunek płyt powinien odbywać się w sposób zmechanizowany przy pomocy wózka widłowego o udźwigu co najmniej 2000kg lub żurawia wyposażonego w zawiesie z widłami. 5. WYKONANIE ROBÓT 5.1 Ogólne zasady wykonania robót podano w ST Część 2 „Wymagania ogólne" 5.2 Warunki przystąpienia do robót > Przed przystąpieniem do wykonania okładzin z płyt gipsowo-kartonowych powinny być zakończone wszystkie roboty stanu surowego, roboty instalacyjne podtynkowe, zamurowane przebicia i bruzdy, osadzone ościeżnice drzwiowe i okienne. > Zaleca się przystąpienie do wykonywania okładzin po okresie wstępnego osiadania i skurczów murów, tj. po upływie 406 miesięcy po zakończeniu stanu surowego. > Przed rozpoczęciem prac montażowych pomieszczenia powinny być oczyszczone z gruzu i odpadów. > Okładziny z płyty gipsowo-kartonowych natęży wykonywać w temperaturze nie niższej niż +5ºC pod warunkiem, że w ciągu doby nie nastąpi spadek poniżej 0ºC a wilgotność względna powietrza mieścić się będzie w granicach od 60 do 80%. > Pomieszczenia powinny być suche i dobrze przewietrzone. 5.3 Montaż okładzin z płyt gipsowo-kartonowych na ścianach murowanych. 5.3.1 Przy montażu płyt gipsowo-kartonowych należy przestrzegać zasad podanych w normie PN-72/B-10122 „Roboty okładzinowe. Suche tynki. Wymagania I badania przy odbiorze". 5.3.2 Mocowanie płyt za pomocą zaczynu gipsowego lub kleju gipsowego Elementami wiążącymi płytę (okładzinę) ze ścianą a również zapewniającą jej sztywność SA placki z gipsu szpachlowego lub kleju gipsowego 5.3.3 Przygotowanie podłoża > podłoże powinno być twarde i oczyszczone z kurzu i luźnych resztek zaprawy, > stare powłoki malarskie olejne powinny być zeskrobane a klejowe zmyte, > przed przystąpieniem do montażu płyt, podłoże skropić obficie wodą, zbyt suche podłoże, szybko odciąga wodę z placków gipsowych, powoduje przedwczesne ich stwardnienie i odpadanie, > dla podłoża nienasiąkliwego należy stosować na placki zaczyn o zwiększonej gęstości. 5.5.3 Kotwienie rusztu W zależności od konstrukcji i rodzaju materiału z jakiego wykonany jest strop, wybiera się odpowiedni rodzaj kotwienia ruszty. Wszystkie stosowane metody kotwień muszą spełniać warunek pięciokrotnego współczynnika wytrzymałości przy obciążeniu. Znaczy to, że jednostkowe obciążenie wyrywające musi być większe od pięciokrotnej wartości normalnego obciążenia przypadającego na dany łącznik lub kotwę. Konstrukcje sufitów mogą zostać podwieszone do stropów zbudowanych w oparciu o belki profilowe przy pomocy różnego rodzaju obejm (mocowanie imadłowe). Elementy mocujące konstrukcję sufitów, jak np. kotwy stalowe wbetonowane na etapie formowania stropu, kotwy spawane do istniejących zabetonowanych wypustów stalowych lub bezpośrednio do stalowej konstrukcji stropu rodzimego powinny wytrzymać trzykrotną wartość normalnego obciążenia. Wszystkie elementy stalowe, służące do kotwienia muszą posiadać zabezpieczenie antykorozyjne. 5.5.4 Mocowanie płyt gipsowo-kartonowych do rusztu Na okładziny sufitowe stosuje się płyty gipsowo-kartonowe zwykłe o grubości 9,5 lub 12,5mm. Jeśli tego wymagają warunki ogniowe, na okładzinę stosuje się płyty o podwyższonej wytrzymałości ogniowej o grubości 12,5 lub 15mm. Płyty gipsowo-kartonowe mogą być mocowane do elementów nośnych w dwojaki sposób: -mocowanie poprzeczne krawędziami dłuższymi płyt do kierunku ułożenia elementów nośnych rusztu, -mocowanie podłużne wzdłuż elementów nośnych rusztu, ułożonych równolegle do nich dłuższymi krawędziami. Płyty gipsowo-kartonowe mocuje się: -do listew drewnianych gwoździami lub wkrętami, -do profili stalowych blachowkrętami. 5.5.5 Kierunek mocowania płyt gipsowo-kartonowych na sufitach Grubość płyt (mm) » Kierunek mocowania Dopuszczalne rozpiętość między elementami nośnymi [mm] 9,5 poprzeczny 420 podłużny 320 12,5 poprzeczny 500 podłużny 420 15,0 poprzeczny 550 5. Sufity z płyt gipsowo-kartonowych na ruszcie drewnianym 5.6.1 Sufity z rusztem jednowarstwowym Ruszty drewniane mogą być wykonane jako jednowarstwowe lub dwuwarstwowe. W przypadku, gdy podłoże jest równe i równocześnie sufit nie musi być obniżany, ruszt wykonuje się jako jednowarstwowy. Rozstawy listew są uzależnione od rodzaju płyt kierunku ich mocowania. Odległości (d) między punktami mocowania listew do podłoża są uzależnione od wymiarów poprzecznych zastosowanych listew. Umocowane listwy stanowią warstwę nośną dla płyt gipsowo-kartonowych. Wymiary listew [mm] Dopuszczalne odległości (d) między elementami kotwiącymi [mm] szerokość (e) 50 650 grubość (f) 25 szerokość (e) 50 800 grubość (f) 32 5.6.2 Sufit z rusztem dwuwarstwowym Na podłożu nierównym, w celu zmniejszenia ilości punktów kotwień lub gdy sufit ma być obniżony, stosuje się rusz dwuwarstwowy. Odległości między listwami w warstwie nośnej zależą od grubości stosowanej w danym przypadku płyty gipsowo-kartonowe oraz kierunek jej montażu w stosunku do listew nośnych. Listwy warstwy głównej są rozmieszczane w odległości (d), uzależnionych od wymiarów poprzecznych zastosowanych listew w warstwie nośnej. Wymiary listew [mml Dopuszczalne odległości (d) między elementami kotwiącymi [mm] szerokość (e) 50 650 grubość (f) 25 szerokość (e) 50 800 grubość (f) 32 Dla rusztów dwuwarstwowych mocowanych bezpośrednio do podłoża wymiary listew głównych oraz dopuszczalne rozstawy między elementami mocującymi je do podłoża są następujące; Wymiary listew [mml Dopuszczalne odległości (a) między elementami kotwiącymi [mm] szerokość (b) 63 1100 grubość (c) 38 Wymiary listew głównych oraz dopuszczalne rozstawy między elementami mocującymi je do podłoża, dla rusztów dwuwarstwowych w sufitach podwieszanych, SA następujące: Wymiary listew [mm] Dopuszczalne odległości (a) między elementami kotwiącymi [mm] szerokość (b) 63 1400 grubość (c) 38 5.7 Sufity na ruszcie stalowym 5.7.1 Ruszt ftalowy - standard Prezentowany poniżej ruszt stalowy dla sufitu podwieszanego jest rozwiązaniem analogicznym do niemieckiego systemu S400. Elementy składowe rusztu, poza prętami, są produkowane fabrycznie przez poszczególne firmy zajmujące się ich wytworzeniem i dostawą. Konstrukcja rusztu zbudowana jest z profili nośnych GD 60x27x0,6 oraz przyściennych UD 27x28x0,6, Przedłużenia odcinków profili nośnych, gdy potrzeba taka wynika z wielkości pomieszczenia, dokonuje się przy użyciu łącznika wzdłużnego (60/110). Ruszt jest podwieszany do konstrukcji stropu przy pomocy wieszaków gdy chodzi o sufit obniżony (stopień obniżenia sufitu determinuje użycie pręta mocującego o odpowiedniej długości) lub przy pomocy łączników krzyżowych (60/60) - gdy chodzi o sufit mocowany bezpośrednio do podłoża. Konstrukcję rusztu obniżonego wykonuje się w formie dwuwarstwowej. Jednak w pomieszczeniach długich i równocześnie wąskich zasadne jest stosowanie rusztu pojedynczego. Ruszt jednowarstwowy stosuje się również dla sufitów bezpośrednio mocowanych do stropów. W rusztach dwuwarstwowych do łączenia obu warstw ze sobą używa się łączników krzyżowych (60/60). W celu usztywnienia całej konstrukcji rusztu, końce profili nośnych opiera się między półkami profili UD 27x26x0,6 mocowanych do ścian. Grubość płyty gipsowo- kartonowej [mm] Dopuszczalna odległość między wieszakami [mm] Dopuszczalna odległość w warstwie głównej [mm] Dopuszczalna odległość w warstwie nośnej [mm] S50 1250 420 12,5 350 1250 500 15,0 850 1000 550 Powyższe dane dotyczą płyt układanych poprzecznie do profili nośnych. 5.8 Obudowa poddasza Płyty gipsowo-kartonowe są dobrym materiałem do okładania od wewnątrz skomplikowanych konstrukcji dachowych. Ich właściwości, takie jak lekkość oraz wytrzymałość na działanie ognia (płyty GKF) szczególnie przemawiają za ich stosowaniem w tego rodzaju przypadkach, Przed montażem płyt gipsowo-kartonowych należy do konstrukcji dachu zamontować odpowiedni ruszt. Wykonuje się go zazwyczaj w formie jednowarstwowej. Materiałami konstrukcyjnymi rusztu są listwy drewniane lub profile stalowe. Przy budowie rusztów na powierzchniach skośnych należy stosować zasady montażu podobne, jak dla rusztów sufitowych. Przykładowo: dla rusztów z listów o przekroju 30x50mm, mocowanych do krokwi dachowych (rozstaw co około 900mm) przy pomocy łączników typu ES, odległość między nimi me powinna przekraczać; -550mm dla płyt o grubości 15mm mocowanych poprzecznie, -550mm dla płyt o grubości 12,5rnm mocowanych poprzecznie, -420mm dla płyt o grubości 9, 5mm mocowanych poprzecznie. Analogicznie rozstawy obowiązujące przy zastosowaniu profili stalowych CD 60/27 mocowanych do krokwi łącznikami ES. 6. KONTROLA JAKOŚCI ROBÓT 6.1 Ogólne zasady kontroli jakości robót podano w ST Część 2 „Wymagania ogólnej” 6.2 Badania w czasie wykonywania robot 6.2.1 Częstotliwość oraz zakres badań płyt gipsowo-kartonowych powinna być zgodna z PN-B- 79405 „Wymagania dla płyt gipsowo-kartonowych", W szczególności powinna być oceniania: -równość powierzchni płyt, -narożniki i krawędzie (czy nie ma uszkodzeń), -wymiary płyt (zgodne z tolerancją), -wilgotność i nasiąkliwość, -obciążenie na zginanie niszczące lub ugięcia płyt. 6,2.2 Warunki badan płyty gipsowo-kartonowych i innych materiałów powinny być wpisywane do dziennika budowy I akceptowane przez Inspektora nadzoru. 7. OBMIAR I ODBIÓR ROBÓT 7.1 Ogólne zasady obmiaru robót podano w ST Część 2 „Wymagania ogólne", 7.2 Jednostka i zasady obmiarowania Powierzchnię suchych tynków oblicza się w metrach kwadratowych jako iloczyn długości ścian w stanie surowym i wysokości mierzonej od podłoża lub warstwy wyrównawczej na stropie do spodu stropu wyższej kondygnacji. Powierzchnię pilastrów i słupów oblicza się w rozwinięciu tych elementów w stanie surowym. Powierzchnię suchych tynków stropów płaskich oblicza się w metrach kwadratowych ich rzutu w świetle ścian surowych na płaszczyznę poziomą. Z powierzchni suchych tyków nie potrąca się powierzchni kratek, drzwiczek i innych urządzeń, jeżeli każda z nich jest mniejsza niż 0,5m 2 7.3 Wielkości obmiarowe suchych tynków określa się na podstawie dokumentacji projektowej z uwzględnieniem zmian zaakceptowanych przez Inspektora nadzoru i sprawdzonych w naturze 7.4 W przypadku robót remontowych, dla których nie opracowano dokumentacji projektowej wielkości obmiarowe określa się na podstawie pomiarów w naturze 7.5 Odbiór robót 7.5.1 Ogólne zasady odbioru robót podano w ST Część 2 „Wymagania ogólne" 7.5.2 Odbiór podłoża natęży przeprowadzić bezpośrednio przód przystąpieniem do robót o okładzinowych z płyt gipsowo-kartonowych. Jeżeli odbiór podłoża odbywa się po dłuższym czasie od jego wykonania, należy podłoże oczyścić i umyć wodą. 7.5.3 Roboty uznaje się za zgodne z dokumentacją projektową, SST i wymaganiami Inspektora nadzoru, jeżeli wszystkie pomiary i badania (z uwzględnieniem dopuszczalnych tolerancji) wg pkt. 6 ST dały pozytywne wyniki 7.5.4 Wymagania przy odbiorze Wymagania przy odbiorze określa norma PN-72/B-10122 „Roboty okładzinowe. Suche tynki. Wymagania i badania przy odbiorze." Sprawdzeniu podlega: a) zgodność z dokumentacją techniczną, b) rodzaj zastosowanych materiałów, c) przygotowania podłoża, d) prawidłowość zamontowania płyt i ich wykończenia na stykach, narożach i obrzeżach, e) wichrowatość powierzchni. SPECYFIKACJA TECHNICZNA WYKONANIA I ODBIORU ROBÓT BUDOWLANYCH Część 10 Podłogi i posadzki CPV 45200000-9 CPV 45223500-1 CPV 45430000-0 CPV 45431000-7 1. ZAKRES SPECYFIKACJI TECHNICZNEJ Zakresem niniejszej specyfikacji technicznej są roboty podłogowe. 2. ROBOTY PODŁOGOWE 2.1. Dokumentacja techniczna warunki przystąpienia do robót ➢ Dokumentacja techniczna powinna zawierać wymagane rysunki, opisy technologiczne oraz kosztorys na podstawie katalogów lub projektu indywidualnego ➢ Warunki klimatyczne. Przed wykonaniem posadzki należy określić wymaganą przez producenta materiałów lub normy i sprawdzić temperaturę pomieszczenia, w którym będzie wykonywana posadzka, a ponadto: ● przy wykonywaniu posadzki z drewna lub materiałów drewnopochodnych należy określić również wilgotność względną powietrza, ● przy wykonywaniu posadzek z tworzyw sztucznych i drewna także wilgotność podkładu. Wyniki pomiarów powinny być wpisane do dziennika budowy 2.2 Wykonywanie warstw podkładowych Podkład ma decydujące znaczenie dla zapewnienia właściwej niezawodności i trwałości podłogi. Powinien być dostatecznie sztywny i mieć odpowiednią wytrzymałość mechaniczną oraz równą i gładką powierzchnię. Przed wykonaniem podkładu należy ustalić położenie górnej powierzchni posadzki na wysokości ustalonej w projekcie. 2.2.1 Podkłady monolityczne (wylewane) mogą być wykonywane: 1) na podłożu, tworząc z nim podkład związany 2) na przekładce z papy lub folii lub na warstwie izolacji przeciwwilgociowej, ułożonej na podłożu, 3) na warstwie izolacji przeciwdźwiękowej lub ciepłochronnej ułożonej na stropie (podkład pływający). ➢ Podkłady z betonów i zapraw cementowych wykonuje się z cementu portlandzkiego i drobnego żwiru lub piasku o proporcji składników 1:3 lub 1:4. Mieszankę układa się warstwą grubości zwykle 30-40mm, bezpośrednio na warstwie ochronnej, między listwami metalowymi lub drewnianymi wyznaczającymi grubość podkładu. W okresie kilku pierwszych dni podkład należy zwilżać wodą w celu należy tego związania i stwardnienia. Wzdłuż ścian w pomieszczeniach długich lub dużych należy wykonywać szczeliny dylatacyjne obejmujące powierzchnię ok. 20m2+. Podkład monolityczny po upływie 6 tygodni od ułożenia jest na tyle suchy, że umożliwia wykonanie posadzki. Podkład betonowy moze - w uzasadnionych przypadkach - stanowić samoistną posadzkę. ➢ Podkłady gipsowe i gipso- betonowe, tzw. mokre, wykonuje się z zaczynu gipsowego lub gipsobetonu (mieszaniny gipsu z kruszywem). Zaczyn gipsowy szybko wiąże, wymaga wygładzenia powierzchni szpachlówką gipsową nakładaną warstwą grubości 2-3mm. Podkłady estrichgipsowe mają wyzszą wytrzymałość na ściskanie i zginanie niż gipsowe, są łatwiejsze w wykonaniu z powodu wolniejszego wiązania. Podkłady gipsowe i estrichgipsowe wykonuje się grubości ok. 40mm. ➢ Podkłady samopoziomujące wykonuje się wykonuje się z suchej mieszanki po dodaniu ilości wody; w skład mieszanki wchodzi m.in. mączka anhydrytowa (CaSO ); ma wytrzymałość na ściskanie >20MPa, a na zginanie > 4,5MPa; może być stosowany w budynkach mieszkalnych i użyteczności publicznej jako: podkład podłogowy zespolony, na warstwie oddzielającej, jako składowa podłóg pływających oraz w systemach ogrzewania podłogowego. Zaletą jego jest szybki czas wiązania. Po wykonaniu podkładu może odbywać się na nim ruch pieszy już po 6 godzinach. Wadą jest ograniczona do 2 max 4mm grubość warstwy. Uzyskuje się równą, poziomą i gładką powierzchnię podkładu bez stosowania dodatkowych zabiegów wyrównujących powierzchnię. Zmniejsza to koszt robocizny, ale sucha mieszanka jest stosunkowo droga, dlatego jest stosowana z reguły do wyrównania podkładu. ➢ Podkłady trocinobetonowe i skałodrzewne (cement Sorela + trociny) charakteryzują się małą wytrzymałością mechaniczną, długim czasem wysychania i są obecnie rzadko stosowan ➢ Podkłady asfaltowe wykonuje się przez wylanie na podłoże mieszaniny roztopionego asfaltu i kruszywa mineralnego oraz wygładzenie powierzchni. Są stosowane w obiektach przemysłowych, służąc jednocześnie jako izolacja przeciwwilgociowa. ➢ Podkłady tzw. suche są układane z płyt pilśniowych twardych i płyt gipsowo-kartonowych. Zaletą jest łatwość montażu i szybkość wykonania robót posadzkowych. Trudność może stanowić uzyskanie równej powierzchni. ➢ Płyty pilśniowe twarde o grubości 5mm układa się na warstwie izolacji dźwiękochłonnej z płyt pilśniowych porowatych o grubości 1,9cm jako podkład pod posadzki z deszczułek posadzkowych łączonych na wpust i pióro, tworzących sztywną płytę. Podkłady z płyt gipsowo-kartonowych z warstwą izolacyjną lub bez układa się pod posadzki w pomieszczeniach suchych lub o podwyższonej wilgotności. Płyty układa się swobodnie na podłożu. Płyty łączy się na zakładkę klejem poliuretanowym. ➢ Podkłady z desek (ślepa podłoga) układa się na łatach. Na takim podkładzie można wykonać dowolna posadzkę po zagruntowaniu desek, jeśli tworzą dostatecznie sztywną warstwę. Nietypowe podkłady (nowe rozwiązania) powinny być wykonywane zgodnie z zaleceniami producentów. 2.2.2 Podłoża jako podkłady. Żelbetowe stropy monolityczne mogą spełniać rolę podłoża, zwykle po wykonaniu warstwy wyrównawczej. W przypadku niedostatecznej izolacyjności akustycznej lub termicznej posadzkę układa się na warstwie tłumiącej dźwięki lub ciepłochronnej. 2.3 Wykonywanie warstw wyrównujących i izolacyjnych Warstwę wyrównującą wykonuje się wówczas, gdy powierzchnia podłoża nie jest płaszczyzną poziomą lub ma nierówności. Wykonuje się ją najczęściej z zaprawy cementowej o stosunku objętościowym cementu do piasku równym od 1:3 do 1:4. Można stosować również zaprawę polimerowo- cementową o tym samym stosunku objętościowym składników albo wspomnianą wyżej mieszankę samopoziomującą. Warstwy izolacyjne, w zależności od funkcji, jaką mają spełniać, mogą być: przeciwwilgociowe, parochronne, wodoszczelne (niekiedy chemoodporne), ciepłochronne, przeciwdźwiękowe. ➢ Izolacje przeciwwilgociowe wykonuje się na podłożach leżących bezpośrednio na gruncie w celu zabezpieczenia podłogi przed wodą lub wilgocią gruntową. ➢ Izolacje parochronne wykonuje się w przypadku, gdy w sąsiadujących ze sobą pomieszczeniach występują znaczne różnice temperatury, wilgotności i prężności pary wodnej. ➢ Izolacje wodoszczelne wykonuje się w pomieszczeniach, w których podłoga może być narażona na zalewanie wodą. ➢ Izolacje cieplne wykonuje się nad nieogrzewanymi piwnicami, bramami, loggiami oraz w podłogach usytuowanych na podłożu leżącymi bezpośrednio na gruncie. ➢ Izolacje przeciwdźwiękowe wykonuje się w konstrukcjach podłóg na stropach międzypiętrowych i zależą one od rodzaju i masy stropu. ➢ Na stropach lekkich (np. pustaki Akermana) o masie <350 kg/m2 podkład betonowy na warstwie izolacji przeciwdźwiękowej zwiększa masę całej przegrody, zapewniając jej wymaganą izolacyjność akustyczną. Na stropach ciężkich (np. strop żelbetowy) o masie > 350 kg/m2 nie stosuje się warstw tłumiących. 2.4 Wykonywanie posadzek z kamienia naturalnego i sztucznego 2.4.1 Posadzki z kamienia naturalnego ➢ Posadzki zewnętrzne wykonuje się z płyt z mrozoodpornych: skał magmowych, takich jak na przykład granit, sjenit, oraz osadowych - piaskowiec itp. ➢ Posadzki wewnętrzne mogą być, poza wymienionymi skałami, wykonane z płyt ze skał osadowych, np. marmuru, wapienia zbitego, dolomitu itp.