sprawdzian z fizyki dział 3 | Egzamin maturalny Fizyka

Sprawdzian do rozdziału 3. Wzorce

Wersja B

Czas pracy: 90 minut

Maksymalna liczba punktów: 37

Przeczytaj uważnie teksty oraz wszystkie polecenia. Zadania rozwiązuj zgodnie z poleceniami.

W zadaniach 1., 2., 9., 10. i 11. wybraną odpowiedź zaznacz kółkiem. Jeśli się pomylisz, błędne

zaznaczenie skreśl i otocz kółkiem inną odpowiedź. Rozwiązania zadań otwartych zapisz

starannie w wyznaczonym miejscu. Pomyłki przekreślaj. Powodzenia!

Tekst I

Zofia Remiszewska

Po co komu autorytet?

Pojęcie autorytetu jest wieloznaczne i może być różnie interpretowane. […] Autorytet

może być przypisany konkretnej osobie o specyficznych właściwościach, ale może go również

stanowić grupa społeczna czy instytucja. Autorytet przeważnie wiąże się z uznaniem, jakim

cieszy się określona osoba w danym środowisku, z jej wiedzą, prestiżem przyjętych społecznie

wartości – to osoba mająca cechy przywódcze, wysoką inteligencję emocjonalną lub

charyzmę1, wyjątkowe właściwości umysłu czy charakteru. Autorytet jest wyrazem szacunku,

wysokiej oceny, szczególnego uznania przyznanego przez otoczenie społeczne jakiejś osobie

lub grupie osób. Gdy ktoś jest dla nas autorytetem, to wyrażamy chęć naśladowania tej osoby,

wzorowania się na jej zachowaniu, a także podążamy wytyczoną przez nią drogą. Autorytet

wiąże się z czasem i miejscem w przestrzeni społecznej. Zmianom ulegają społeczne kryteria,

na podstawie których kreowane i wyodrębniane są autorytety […]. Autorytet nie jest dany na

zawsze, może na osi czasowej umacniać się lub tracić na sile czy też może zostać odrzucony.

Na przestrzeni dziejów pojęcie autorytetu ulegało przekształceniu. Na przykład

w starożytnej Sparcie autorytetem obdarzano człowieka, który zasługiwał na sławę dzięki

sprawności fizycznej, który na polu bitwy bohatersko stawiał czoła wrogowi. Natomiast

w Atenach autorytetem mógł być człowiek mądry, dobry mówca, człowiek o szerokich

horyzontach. W średniowieczu z kolei autorytetem był człowiek religijny i pobożny.

Współcześnie można wysunąć tezę, że dziś trudniej o autorytety – ma to związek ze

zmiennością i wielowymiarowością świata społecznego. […]

Najczęściej autorytet postrzegany jest jako czynnik stabilizujący więzi społeczne i ma

wydźwięk pozytywny. Istnieje jednak niebezpieczeństwo, iż nadmierne zaufanie do

autorytetów może pociągać za sobą skostnienie poglądów, a czasem nawet ich zwyrodnienie,

natomiast brak autorytetów w danej społeczności grozi jej rozpadem lub anarchią2. […]

Przywykło się sądzić, że szerzące się liczne zagrożenia doprowadziły do upadku

autorytetu. […] Odbija się to zwłaszcza na rodzinie i szkole, które przecież powinny się opierać

na autorytecie. Brak stabilnych wzorów postępowania wywołuje chaos w procesie budowania

własnej tożsamości. […]

Zofia Remiszewska, Refleksje o poszukiwaniu autorytetu w wychowaniu,

„Zeszyty Naukowe Wyższej Szkoły Humanitas. Pedagogika” 2016, t. 12.

1 Charyzma – szczególne cechy osobowości, które powodują, że ktoś staje się autorytetem dla innych.

2 Anarchia – stan chaosu i nieporządku powstały na skutek nieprzestrzegania prawa i władzy.

[333 wyrazy]

……………………………………………

imię i nazwisko ucznia

………..…… .............

data klasa

Podgląd częściowego tekstu

Pobierz sprawdzian z fizyki dział 3 i więcej Egzamin maturalny w PDF z Fizyka tylko na Docsity!

Sprawdzian do rozdziału 3. Wzorce Wersja B Czas pracy: 90 minut Maksymalna liczba punktów: 37 Przeczytaj uważnie teksty oraz wszystkie polecenia. Zadania rozwiązuj zgodnie z poleceniami. W zadaniach 1., 2 ., 9 ., 10. i 11. wybraną odpowiedź zaznacz kółkiem. Jeśli się pomylisz, błędne zaznaczenie skreśl i otocz kółkiem inną odpowiedź. Rozwiązania zadań otwartych zapisz starannie w wyznaczonym miejscu. Pomyłki przekreślaj. Powodzenia! Tekst I Zofia Remiszewska Po co komu autorytet? Pojęcie autorytetu jest wieloznaczne i może być różnie interpretowane. […] Autorytet może być przypisany konkretnej osobie o specyficznych właściwościach, ale może go również stanowić grupa społeczna czy instytucja. Autorytet przeważnie wiąże się z uznaniem, jakim cieszy się określona osoba w danym środowisku, z jej wiedzą, prestiżem przyjętych społecznie wartości – to osoba mająca cechy przywódcze, wysoką inteligencję emocjonalną lub charyzmę^1 , wyjątkowe właściwości umysłu czy charakteru. Autorytet jest wyrazem szacunku, wysokiej oceny, szczególnego uznania przyznanego przez otoczenie społeczne jakiejś osobie lub grupie osób. Gdy ktoś jest dla nas autorytetem, to wyrażamy chęć naśladowania tej osoby, wzorowania się na jej zachowaniu, a także podążamy wytyczoną przez nią drogą. Autorytet wiąże się z czasem i miejscem w przestrzeni społecznej. Zmianom ulegają społeczne kryteria, na podstawie których kreowane i wyodrębniane są autorytety […]. Autorytet nie jest dany na zawsze, może na osi czasowej umacniać się lub tracić na sile czy też może zostać odrzucony. Na przestrzeni dziejów pojęcie autorytetu ulegało przekształceniu. Na przykład w starożytnej Sparcie autorytetem obdarzano człowieka, który zasługiwał na sławę dzięki sprawności fizycznej, który na polu bitwy bohatersko stawiał czoła wrogowi. Natomiast w Atenach autorytetem mógł być człowiek mądry, dobry mówca, człowiek o szerokich horyzontach. W średniowieczu z kolei autorytetem był człowiek religijny i pobożny. Współcześnie można wysunąć tezę, że dziś trudniej o autorytety – ma to związek ze zmiennością i wielowymiarowością świata społecznego. […] Najczęściej autorytet postrzegany jest jako czynnik stabilizujący więzi społeczne i ma wydźwięk pozytywny. Istnieje jednak niebezpieczeństwo, iż nadmierne zaufanie do autorytetów może pociągać za sobą skostnienie poglądów, a czasem nawet ich zwyrodnienie, natomiast brak autorytetów w danej społeczności grozi jej rozpadem lub anarchią^2. […] Przywykło się sądzić, że szerzące się liczne zagrożenia doprowadziły do upadku autorytetu. […] Odbija się to zwłaszcza na rodzinie i szkole, które przecież powinny się opierać na autorytecie. Brak stabilnych wzorów postępowania wywołuje chaos w procesie budowania własnej tożsamości. […] Zofia Remiszewska, Refleksje o poszukiwaniu autorytetu w wychowaniu , „Zeszyty Naukowe Wyższej Szkoły Humanitas. Pedagogika” 2016, t. 12. (^1) Charyzma – szczególne cechy osobowości, które powodują, że ktoś staje się autorytetem dla innych. (^2) Anarchia – stan chaosu i nieporządku powstały na skutek nieprzestrzegania prawa i władzy. [3 33 wyrazy] …………………………………………… imię i nazwisko ucznia ………..…… ............. data klasa

Zadanie 1. (0–1) Oceń prawdziwość podanych stwierdzeń. Wybierz P, jeśli stwierdzenie jest prawdziwe, albo F – jeśli jest fałszywe. Z tekstu wynika, że zróżnicowanym współczesnym społeczeństwom trudno znaleźć autorytety.

P F

Z tekstu wynika, że ludzie przez całe życie uznają raz wybrane autorytety. P F Zadanie 2. (0–1) Uzupełnij zdanie. Wybierz odpowiedź spośród oznaczonych literami A i B oraz odpowiedź spośród oznaczonych literami C i D. Z tekstu wynika, że rozumienie, jakie cechy powinna mieć osoba będąca autorytetem, A/B na przestrzeni wieków, czego potwierdzenie można odnaleźć w C/D akapicie. A. nie ulegało zmianie C. trzecim B. zmieniało się D. drugim Zadanie 3. (0–1) Na podstawie przytoczonego tekstu odpowiedz na pytanie zawarte w tytule: Po co komu autorytet?****. …………………………………………………………………………………………………... …………………………………………………………………………………………………... …………………………………………………………………………………………………... …………………………………………………………………………………………………... …………………………………………………………………………………………………... Zadanie 4. (0– 3 ) Na podstawie przytoczonego tekstu sformułuj trzy zasady, którymi warto kierować się podczas poszukiwań autorytetu. Użyj form trybu rozkazującego. …………………………………………………………………………………………………... …………………………………………………………………………………………………... …………………………………………………………………………………………………... …………………………………………………………………………………………………... …………………………………………………………………………………………………... …………………………………………………………………………………………………...

Tekst II Henryk Sienkiewicz Quo vadis Tymczasem słońce zniżyło się ku zachodowi i zdawało się roztapiać w zorzach wieczornych. Widowisko było skończone. Tłumy poczęły opuszczać amfiteatr i wylewać się przez wyjścia, zwane vomitoriami, na miasto. Augustianie tylko zwłóczyli, czekając, zanim przepłynie fala. Cała gromada ich, opuściwszy swe miejsca, zebrała się przy podium, w którym cezar ukazał się znowu, by słuchać pochwał. Jakkolwiek widzowie nie szczędzili mu oklasków zaraz po ukończeniu pieśni, dla niego nie było to dosyć, spodziewał się bowiem zapału dochodzącego do szaleństwa. Na próżno też brzmiały teraz hymny pochwalne, próżno westalki całowały jego „boskie” dłonie, a Rubria schyliła się przy tym tak, że aż rudawa jej głowa dotknęła jego piersi. Nero nie był zadowolony i nie umiał tego ukryć. Dziwiło go też i niepokoiło zarazem, że Petroniusz zachowuje milczenie. Jakieś pochwalne, a zarazem trafnie podnoszące zalety pieśni słowo z jego ust byłoby mu w tej chwili wielką pociechą. Wreszcie, nie mogąc wytrzymać, skinął na niego, a gdy ów wszedł do podium, rzekł:

Powiedz… A Petroniusz odrzekł zimno:
Milczę, bo nie mogę znaleźć słów. Przeszedłeś sam siebie.
Tak i mnie się zdawało, a jednak ten lud?…
Czy możesz żądać od mieszańców, aby się znali na poezji?
Więc zauważyłeś i ty, że nie podziękowano mi tak, jakem zasłużył?
Boś obrał złą chwilę.
Dlaczego?
Dlatego, że mózgi zaczadzone zaduchem krwi nie mogą słuchać uważnie. Nero zacisnął pięści i odrzekł:
Ach, ci chrześcĳanie! Spalili Rzym, a teraz krzywdzą i mnie. Jakież jeszcze kary dla nich wymyślę? Petroniusz spostrzegł, że idzie złą drogą i że słowa jego odnoszą skutek wprost przeciwny temu, jaki zamierzył osiągnąć, więc chcąc odwrócić umysł cezara w inną stronę, pochylił się ku niemu i szepnął:
Pieśń twoja jest cudna, ale uczynię ci tylko jedną uwagę: w czwartym wierszu trzeciej strofy metryka^1 pozostawia coś do życzenia. A Nero oblał się rumieńcem wstydu, jakby schwytany na haniebnym uczynku, spojrzał z przestrachem i odpowiedział również cicho:
Ty wszystko zauważysz!… Wiem!… Przerobię!… Ale nikt więcej nie spostrzegł? Prawda? Ty zaś, na miłość bogów, nie mów nikomu… jeśli… ci życie miłe… Na to Petroniusz zmarszczył brwi i odpowiedział jakby z wybuchem nudy i zniechęcenia:
Możesz mnie, boski, skazać na śmierć, jeśli ci zawadzam, ale mnie nią nie strasz, bo bogowie najlepiej wiedzą, czy się jej boję. I tak mówiąc, począł patrzeć wprost w oczy cezara, ów zaś po chwili odrzekł:
Nie gniewaj się… Wiesz, że cię kocham… „Zły znak!” – pomyślał Petroniusz.
Chciałem was prosić dziś na ucztę – mówił dalej Nero – ale się wolę zamknąć i polerować ów przeklęty wiersz trzeciej strofy. Prócz ciebie mógł błąd zauważyć jeszcze Seneka, a może i Sekundus Karynas, ale się ich pozbędę zaraz. Henryk Sienkiewicz, Quo vadis , Warszawa 1994. (^1) Metryka – tu: zasady dotyczące budowy wiersza. [4 35 wyrazów]

Zadanie 9. (0– 1 ) Oceń prawdziwość podanych stwierdzeń. Wybierz P, jeśli stwierdzenie jest prawdziwe, albo F – jeśli jest fałszywe. Neron był obojętny na słowa krytyki wypowiedziane przez Petroniusza. P F Opinia Petroniusza na temat wykonania pieśni przez Nerona zawiera ironię. P F Zadanie 10. (0– 1 ) Na podstawie przytoczonego fragmentu wskaż cechę, która nie charakteryzuje Nerona. Wybierz właściwą odpowiedź spośród podanych. A. Próżność. B. Bezwzględność. C. Emocjonalność. D. Wyrozumiałość. Zadanie 11. (0– 1 ) Oceń prawdziwość podanych stwierdzeń. Wybierz P, jeśli stwierdzenie jest prawdziwe, albo F – jeśli jest fałszywe. Przysłówek wreszcie sygnalizuje nagły zwrot akcji. P F Formy czasowników Wiem! … Przerobię! wskazują na emocjonalny stosunek Nerona do własnej twórczości.

P F

Zadanie 12. (0–1) Odwołując się do znajomości całej powieści Quo vadis , podaj wydarzenie, którego dotyczą słowa Petroniusza: mózgi zaczadzone zaduchem krwi nie mogą słuchać uważnie****. …………………………………………………………………………………………………... …………………………………………………………………………………………………... …………………………………………………………………………………………………...

sprawdzian z fizyki dział 3, Egzamin maturalny z Fizyka

Dokumenty powiązane

Podgląd częściowego tekstu

Pobierz sprawdzian z fizyki dział 3 i więcej Egzamin maturalny w PDF z Fizyka tylko na Docsity!

P F

P F