Streszczenie.docx polecam bardzo, Notatki z Język polski

Pobierz Streszczenie.docx polecam bardzo i więcej Notatki w PDF z Język polski tylko na Docsity! Sprawdzian z „Dziadów ” cz. II, IN, II 1. Dziady to święto, inaczej obrzęd zaduszny, który miał dawać możliwość uczestnikom obcowanie ze zmarłymi. Mieli się oni spotykać ze swoimi przodkami, nazywanymi "dziadami", którzy na chwilę powracali do siedzib, w których niegdyś żyli. W ten sposób starano się zyskać ich przychylność. Tradycja słowiańska zakładała od 3 do 6 świąt zadusznych w ciągu roku (wszystko zależało od regionu). 2.Kategorie duchów Duchy Józio i Rózia - lekkie Widmo złego Pana - ciężki Zosia - pośredni Co trzeba zrobić? Zapalić garść kądzieli Kocioł wódki Wianek ze święconego ziela Jak wyglądały? Pojawiają się jako aniołki, ubrane w stroje utkane promieniami słońca, ana ramionach mają skrzydła podobne do motylich. Przy każdym ich kroku wyrasta trawka, a pod dotknięciem rączek rozkwitają kwiaty. Budzi przerażenie ludzi zebranych w kaplicy. Oczy widma świecą jak węgle w popiele, a z rozczochranych włosów sypią się iskry. To właściciel wioski, który zmarł trzy lata wcześniej. Nie może zaznać spokoju, ponieważ za życia gnębił swoich poddanych. Najpiękniejsza dziewczyna we wsi. Zmarła w wieku dziewiętnastu lat. w kaplicy zjawia się ubrana w białą sukienkę, z wiankiem na głowie, uśmiechnięta, lecz ze łzami w oczach. Zażycia pasła baranki, nie mogąc skupić myśli na sprawach doczesnych. Była wesoła i śpiewała. Wielu młodych mężczyzn zakochiwało się w niej, ale nie potrafiła odwzajemnić ich uczuć. We wsi mówiono, że nie chce wyjść za mąż, żyjąc marzeniami. Wina są to dzieci, które nie doświadczyły cierpienia i dlatego nie mogą dostać się do nieba upiora skazanego na wieczną mękę za zło wyrządzone poddanym, którzy pod postacią "żarłocznego ptactwa" towarzyszą mu po śmierci jej wina polega na tym, że igrała z uczuciami innych Przestroga "Kto nie doznał goryczy ni razu, Ten nie dozna słodyczy w niebie" "Kto nie był za życia człowiekiem, temu człowiek nie pomoże 'Kto nie dotknął ziemi ni razu, ten nigdy nie będzie w niebie" Proszą o Dwa ziarenka gorczycy małą miarkę wody i chociaż dwa ziamka pszenicy. chłopców, by podbiegli do niej, chwycili za ręce i przyciągnęli do ziemi, której pragnie dotknąć stopami, poczuć jej stałość, pewność. Kara Nie mogą się dostać do Męki wiecznego głodui | Samotność i nuda nieba, dręczy je „nuda i pragnienia. trwoga”. Chór ptaków Kruk - zabrał kilka jabłek z sadu, skazano go na chłostę Sowa — wdowa, bez środków do życia, ma na utrzymaniu chorą matkę i dziecko. Kobieta zamarzła z dzieckiem na drodze przez wyrzucenie z dworu. % _ Widmo - bohater epizodyczny, pojawia się pod koniec obrzędu, nie wzywane, ma wygląd młodego mężczyzny, na jego piersi w miejscu serca widać krwawiącą ranę. Widmo wpatruje się w jedną z kobiet zgromadzonych w kaplicy. Ta nosi żałobę. Ku zdumieniu i przerażeniu zebranych Widmo nie odchodzi mimo zaklęć Guślarza. 3.IV cz. ,, Dziadów” + Pustelnik - Bohater przybywa do Księdza i tam znajduje tymczasowe schronienie i gościnę. Jest przemoczony, zziębnięty, drży, jego twarz jest blada. Wygląd Gustawa dowodzi tego, że zanim trafił do domu Księdza, przebył długą drogę. Sprawia wrażenie bardzo zmęczonego, wyczerpanego podróżą czy nawet chorego. Jego ubiór jest w opłakanym stanie — składa się on z różnych strzępków materiałów. Na jego twarzy znajdują się liście i trawa. Taki wygląd powoduje, że Pustelnik zostaje wyśmiany przez dzieci i porównany do stracha na wróble. Ma przy sobie sztylet, który niepokoi Księdza. + - Godzina miłości — w tym czasie dowiadujemy się o tragedii miłosnej, którą przeżył bohater. Wspomina swoją miłość, ślub ukochanej z innym człowiekiem, porównuje swoje dzieje do losów postaci z Nowej Heloizy i Cierpień młodego Wertera. Pustelnik rozpatruje pojęcie śmierci i interpretuje ją na trzy sposoby: śmierć ciała, śmierć jednostki ludzkiej dla świata i rodzaj najgorszy — śmierć wieczna, bez nadziei zbawienia, taka, która czeka grzeszników. + Godzina rozpaczy — Pustelnik ujawnia swoje imię. Okazuje się, że jest to dawny uczeń księdza, młody człowiek, który rozpacza nie tylko nad niepowodzeniem miłosnym, lecz także nad rozczarowaniem ideowym, którego doznał. Powraca tu klasyczno-romantyczna dyskusja o nauce, sile wiary, zabobonach. Gustaw (bo tak brzmi imię Pustelnika) prezentuje i udowadnia pogląd romantyczny, ksiądz, zgodnie z ówczesną postawą duchowieństwa — pogląd klasyczny. Godzina rozpaczy kończy się zadziwiająco: Gustaw przebija swoje serce sztyletem i żyje dalej.Jak interpretować ów fakt?Może w myśl założeń romantyków, odrzuciwszy racjonalne przyzwyczajenia, uznać, że wszystko zdarzyć się może — nawet taki cud? Można potraktować gest Gustawa jako scenę symboliczną — wówczas jego „śmierć” nie będzie śmiercią rzeczywistą, lecz po prostu odejściem od świata ludzi, od użyteczności społecznej w krainę samotności i wyobcowania. + Godzina przestrogi — jest refleksją o charakterze filozoficznym. Gustaw ubolewa nad wadami tego świata — obserwuje rój motyli i ciem krążących koło świecy. Scena ta przypomina część Il — bowiem Gustaw uznaje owe stworzenia za dusze zmarłych i rekonstruuje panoramę społeczną ludzi. Przestroga brzmi jak nakaz z części II: szczęście niebiańskie, jeśli trafi się człowiekowi za życia (a szczęściem takim jest miłość) „opóźnia” drogę do szczęścia wiecznego. + - Odwołuje się tu do utworu Jana Jakuba Rousseau „Nowa Heloiza” oraz do „Cierpień młodego Wertera” J.W. Goethego. Książki te określa mianem „zbójeckich” 4.Ill cz., Dziadów” 1.Ocena społeczeństwa polskiego: ** Scena więzienna — Odnajdujemy w niej metaforyczna przemianę Gustawa — romantycznego kochanka — w