Style kierowania grupą społeczną – wzięte z „nauczyciela”

Według Pietrasińskiego kierowanie to tyle, co pobudzenie i koordynacja działalności zespołowej, zmierzającej do realizacji stojących przed zespołem

celów.

Ogólnie w literaturze wymienia się wiele stylów kierowania, m. In: autokratyczny, demokratyczny i nieingerujący, z następującymi grupami:

1) przywódcy autokratyczni:

- autokrata surowy’

- autokrata życzliwy;

- autokrata nieudolny

2) przywódcy demokratyczni

- prawdziwy demokrata;

- pseudodemokrata;

3) przywódcy nieingerujący.

Wymienione style kierowania znajdują swoje odpowiedniki w przedsiębiorstwach, a także w szkole. Przykładem może być: dyrektywny,

integratywny, partycypacyjny, zadaniowy i inne.

1.Autokrata surowy – całą swoją władzę opiera na przymusie i zastraszaniu podwładnych. Dyscyplinę wśród nich i posłuch wymusza za pomocą

często stosowanych kar. Jest surowy wobec siebie i swoich uczniów. Jego słowo jest rozkazem, nie znosi sprzeciwu ani żadnej krytyki. Nie lubi

samodzielnych podwładnych. Nie jest w zasadzie zły z natury, ale jego surowość powoduje strach u podwładnych. Uczniowie się go boją i tylko

dlatego wykonują jego polecenia. Nie jest lubiany i nie ma przyjaciół. Nie pozwala podwładnym na poruszanie spraw nie związanych z pracą i nikt się

do niego nie zgłasza, gdy ma kłopoty osobiste.

2.Autokrata życzliwy – jest surowy wobec podwładnych, ale oprócz kar stosuje niekiedy nagrody. Nagradza jednak tylko np. uczniów uległych i

ślepo mu posłusznych. Jest zwolennikiem zasady dziel i rządź. Stara się świadomie skłócić podległy mu zespół i wygrywać konflikty między

uczniami. Pod pozorami życzliwości rządzi despotycznie, a życzliwość jego ogranicza się do nic nie znaczących słów.

3.Autokrata nieudolny – jest despotą, a przy tym nie ma wymaganych kwalifikacji zawodowych. Wierzy jednak, że jest najbardziej właściwym

człowiekiem na swoim stanowisku, a kierownicza nominacja dała mu nie tylko władzę nad podwładnymi, ale także nieomylność w podejmowaniu

wszystkich decyzji. Jego nieobliczalne i często pochopne decyzje przynoszą wiele strat, ale biada podwładnemu, który by go spróbował skrytykować.

Bez żadnych skrupułów za wszelką cenę dąży do osiągnięcia zamierzonego celu. Kłamie, nadużywa swej władzy działając bezprawnie, nie liczy się z

nikim i niczym. Autokrata nieudolny jest groźny dla otoczenia i władzy, którą sprawuje.

Demokrata prawdziwy – kieruje zespołem, nie ograniczając jego inicjatywy i samodzielności. Ważniejsze decyzje uzgadnia z podwładnymi. Omawia

z nimi plan i sposoby jego realizacji. Jego podwładni w odróżnieniu od podwładnych kierownika autokraty, nie tylko wiedzą, co będą robić dziś, ale

znają także zadania przyszłościowe. Popiera wszelkie cenne inicjatywy podwładnych, skłonny jest do wprowadzania innowacji i ulepszeń. Okazuje

uczniom szacunek i zaufanie. Mówią o nim swój chłop i gdy mają kłopoty, nie obawiają się mu je przedstawić.

Style kierowania grupą społeczną, wzięte z „nauczyciela” - Notatki - Socjologia, Notatki z Socjologia

Dokumenty powiązane