System edukacji a potrzeby rynku pracy - Notatki - Edukacja europejska, Notatki z Polityka Unii Europejskiej

Pobierz System edukacji a potrzeby rynku pracy - Notatki - Edukacja europejska i więcej Notatki w PDF z Polityka Unii Europejskiej tylko na Docsity! System edukacji a potrzeby rynku pracy kompatybilność ze standardami Unii Europejskiej System edukacji a potrzeby rynku pracy kompatybilność ze standardami rynku Unii Europejskiej. Funkcjonujący w Polsce system edukacji, regulowany ustawą o systemie oświaty z 1991r. Cechuje wiele wad determinujących zakres, kierunki i poziom wykształcenia do których zaliczamy: - nadmiernie wyspecjalizowane, monolityczne kształcenie zawodowe na poziomie ponadpodstawowym, - słabość powiązań z otoczeniem gospodarczym, w tym z regionalnym zapotrzebowaniem na kadry, - brak systemu obiektywnej oceny jakości i efektywności kształcenia oraz standardów kwalifikacyjnych, - niedostatecznie rozwinięte poradnictwo zawodowe, - brak elastyczności ujawniający się słabością powiązań pomiędzy poszczególnymi etapami i formami kształcenia. System ten nie przystaje do wymogów europejskich. Rozbieżność pomiędzy popytem na pracę (jej strukturą kwalifikacyjno-kwantytatywną) a jakościową stroną podaży zasobów pracy powoduje niebezpieczny typ bezrobocia bezrobocie strukturalne mające zwykle charakter długotrwały a także występowanie bezrobocia wśród absolwentów. Najważniejsze zmiany w szkolnictwie zawodowym w Polsce w latach dziewięćdziesiątych polegały na ograniczeniu rozmiarów kształcenia w szkołach zawodowych, z równoczesnym wzrostem odsetka uczących się w szkołach średnich, oraz rezygnacji z wąskich specjalności na rzecz kształcenia szerokoprofilowego. Istotną zmianą w systemie szkolnictwa było wprowadzenie nowego typu szkoły liceum technicznego oraz wzbogacenie go i poszerzenie o sieć szkół niepublicznych. W Polsce ludzie są wykształceni ale często źle, ze względu na nieadekwatną w stosunku do nowych wymagań strukturę kwalifikacji, umiejętności i wiedzy. Zapewnienie pozycji konkurencyjnej na rynku pracy zależy od indywidualnych skłonności do podnoszenia poziomu wykształcenia oraz zwiększania kwalifikacji i umiejętności zawodowych pracobiorców i bezrobotnych, a także ich mobilności zawodowej czyli zdolności przystosowania się do zmiennego zapotrzebowania, jakie zgłaszają pracodawcy. Każda osoba aktywna zawodowo powinna mieć stworzone ku temu warunki w postaci dostępnego i odpowiedniego do wymagań systemu edukacji.W odniesieniu do młodych osób szczególnie ważne jest zapewnienie im elastycznego, szerokoprofilowego nauczania, tak aby cechowała ich poliwalencja, czyli zdolność do wykonywania różnych jakościowo zadań pracy. Istotna jest także odpowiednia jakość doradztwa zawodowego, w którym preferowanym modelem powinien być model edukacyjny. Uzupełnieniem oferty edukacyjnej szkół powinien być rozbudowany i bardziej niż dotychczas przejrzysty rynek szkoleń połączony z pośrednictwem pracy. Dostosowanie szkół do warunków rynkowych jest jednym z ważniejszych problemów rzutujących na kształtowanie się równowagi na rynku pracy. Najistotniejsze zmiany w systemie szkolnictwa wprowadziła oczywiście reforma edukacyjna z 1999r., której głównymi celami są: - podniesienie poziomu edukacji społeczeństwa przez upowszechnianie wykształcenia średniego i wyższego - wyrównywanie szans edukacyjnych młodzieży - sprzyjanie poprawie edukacji młodzieży. Polska reforma edukacji zawodowej zmierza w innym kierunku niż w krajach UE, gdzie strategia rozwoju edukacji zawodowej, wynikająca z Traktatu Amsterdamskiego, przewiduje ograniczenie kształcenia ogólnego na rzecz zawodowego, rozszerzenie praktyk zawodowych i kształcenie dualne. W Polsce praktyczne ograniczenie kształcenia zawodowego może niekorzystnie wpłynąć na konkurencyjność, produktywność i jakość pracy polskiej gospodarki.Wprowadzenie nowego typu szkoły gimnazjum może ograniczyć drożność systemu kształcenia i mobilność edukacyjną, szczególnie młodzieży i dorosłych ze środowisk wiejskich. Główną przyczyną utrudniającą ukończenie tam gimnazjum jest zła kondycja finansowa rodziców uczniów oraz duża najczęściej odległość gimnazjum od miejsca zamieszkania ucznia.Odnawianiu, poszerzaniu i pogłębianiu kwalifikacji powinna służyć aktywność edukacyjna trwająca całe życie. Niestety w Polsce nie ma korzystnych warunków do realizacji edukacji permanentnej. Jej rozwój jest ograniczony przez brak powszechnych, wspieranych przez państwo programów kształcenia, dokształcania i doskonalenia zawodowego oraz nader skromne włączanie się pracodawców do procesów edukacyjnych. Działania podejmowane w ramach polityki edukacyjnej powinny wynikać z przewidywanych zmian zapotrzebowania na kadry w przyszłości. Obecnie w Polsce nie stosuje się szczególnej metodologii prognozowania kształcenia. Zgodnie z ustawą o systemie oświaty, MEN koordynuje i realizuje politykę oświatową państwa, współdziałając w tym zakresie z wojewodami oraz innymi jednostkami organizacyjnymi. Planowaniem naboru i prognozami na poszczególne lata zajmują się kuratoria oświaty w porozumieniu z samorządami terytorialnymi i urzędami pracy. Kompleksowa koncepcja koordynacji edukacji zawodowej i rynku pracy wymaga współdziałania dwóch systemów: koordynacji bieżącej i koordynacji perspektywicznej. Koordynację bieżącą powinny zapewnić: - monitoring zawodów deficytowych i nadwyżkowych (stosowany także w Polsce)