Wielka wojna zakonu Krzyżaków, Notatki z Historia

Pobierz Wielka wojna zakonu Krzyżaków i więcej Notatki w PDF z Historia tylko na Docsity!

Wielka wojna z Zakonem Krzyżackim

Dokonana po zawarciu unii polsko-litewskiej pokojowa chrystianizacja Litwy podważyła oficjalny cel dalszej działalności Krzyżaków nad Bałtykiem. Samo nawracanie pogan również budziło coraz większe wątpliwości. Narastało napięcie, które zmierzało do wojny. Krzyżacy pragnąc w jakikolwiek sposób uzasadnić swoja obecność w Europie, głosili że chrzest Jagiełły i Litwy był tylko pozorny. Stosunki Polski z zakonem krzyżackim układały się pomyślnie w myśl pokoju kaliskiego z 1343 r. Na Litwie natomiast wybuchały antykrzyżackie powstania na terenie oddanej Krzyżakom Żmudzi. Kolejny taki zryw wybuchł w maju 1409 r. W wyniku niejasnego przekazu posłów polskich mistrz krzyżacki Ulrich von Jungingen wypowiedział Polsce wojnę. Walki rozpoczęły się w sierpniu 1409 r.

• w czerwcu 1410 r. zawarto rozejm, podczas którego obie strony przygotowywały się do dalszej walki. Zgodnie z założeniem planu Jagiełły nastąpiło połączenie sił Korony z wojskami Litwy i Rusi. Do spotkania wojsk przeciwników doszło 15 lipca 1410 r. we wsi Grunwald. Krzyżacy stali w pełnym słońcu, dlatego aby osłabić przeciwnika, Jagiełło zwlekał z decyzją o rozpoczęciu walk (mistrz krzyżacki wysłał do król Polski posłów z dwoma nagimi mieczami, aby zachęcić do walki). Bitwę wygrały zjednoczone siły polsko – litewski – ruskie. Na polu walki poległ mistrz krzyżacki, co pogrążyło państwo krzyżackie w chaosie. Poszczególne miasta i zamki krzyżackie poddawały się polskiemu królowi. Bronił się jednak wciąż zamek w Malborku (obroną dowodził komtur Henryk von Plauen), wspomagany przez nadciągające z zachodu formacje rycerzy zakonnych. Wojska Jagiełły nie były wyspecjalizowane w oblężeniach, dlatego zarówno Litwini jak i Polacy zrezygnowali z dalszego oblegania zamku. W konsekwencji Krzyżacy zaczęli odbijać swoje zamki. Rozpoczęto negocjacje, które doprowadziły do zawarcia pokoju w Toruniu 1 lutego 1411 r. Zgodnie z jego warunkami Polska odzyskała ziemię dobrzyńską a Krzyżacy mieli ustąpić ze Żmudzi na czas życia Jagiełły i Witolda. Mieli tez zapłacić ogromny okup za wykupienie jeńców. Krzyżacy nie byli już nigdy w stanie odbudować dotychczasowej potęgi. Jagiełło wykorzystał zwycięstwo pod Grunwaldem do celów propagandowych, (15lipca stał się swego rodzaju świętem państwowym) dzięki czemu ranga Królestwa Polskiego na arenie międzynarodowej znacząco wzrosła. Pokój toruński nie zakończył sporu polsko-krzyżackiego. Strona polska starała się wykorzystać osłabienie Krzyżaków, i zaczęto się domagać zwrotu Pomorza Gdańskiego. Sprawa trafiła na sobór w Konstancji (1414 – 1418 r.). Polskiej delegacji przewodził arcybiskup Michał Trąba, a w jej skład wchodził także słynny rycerz Zawisza Czarny oraz prawnik Paweł Włodkowic. Na forum soboru przedstawiono dokumenty odważające sens istnienia zakonu krzyżackiego, oraz że poganie także mają prawo do własnego państwa a nawracanie ich siłą jest niedopuszczalne. Pomimo próby pokojowego zażegania konfliktu, walki zbrojne z Krzyżakami nadal były prowadzone (wojna z 1414 r. przeszła do historii jako wojna głodowa – Krzyżacy zamknęli się w zamkach, a działania Jagiełły i Witolda ograniczały się jedynie do oblegania – w końcu zdecydowano się na rozejm bo Polakom i Litwinom zaczęło brakować pożywienia). W dalszych latach dochodziło jeszcze do kilku kolejnych konfliktów zbrojnych. Zakończył je dopiero pokój zawarty w 1435 r.