Wiersze Młodej Polski, Notatki z Język polski

Pobierz Wiersze Młodej Polski i więcej Notatki w PDF z Język polski tylko na Docsity!

„O człowieku wyższym”

Tematem fragmentu „O człowieku wyższym” jest nadczłowiek i Bóg. Twierdząc, że skoro Bóg nie istnieje to nie ma równości, są ludzie lepsi i gorsi. Słabsi są zagrożeniem dla nadczłowieka.

„Statek pijany”

Podmiotem mówiącym jest statek. Jest to wolny statek o naturze wędrownika, statek pijany jest przygodami, płaczem, bólem, miłością, szczęściem i wolnością. Tęskni do Europy, do jej kultury i tradycji. Statek pijany jako symbol człowieka (jego los, który błądzi i tęskni).

"Koniec wieku XIX"

Jest to dialog podmiotu mówiącego z człowiekiem końca wieku XIX, który nic nie mówił. Człowiek ten pokazał postawę biernego człowieka końca XIX wieku. Podmiot mówiący proponuje zestaw zasad i wartości człowiekowi końca wieku XIX. Człowiek XIX wieku nie zareagował i nie przyjął żadnych z tych propozycji. Są to propozycje do aktywnego życia, po to żeby zrzucić bierność i pesymizm.

"Nie wierzę w nic"

Utwór dotyczy wyznania niewiary, wstrętu i drwiny z wszystkich czynów a Bóg, sława, wolność, honor to są puste słowa. Podmiot liryczny nie wierzy już w żadne idee. Życie jawi mu się jako ciągłe pasmo cierpień. Jedyne czego pragnie to niebytu, nirwany.

„Evviva l’arte!” - „Niech żyje sztuka”

Można tytuł utworu porównać do hasła epoki – Sztuka dla sztuki. Artysta jest określony jako człowiek z najniższej grupy społecznej (parias), z powodu braku pieniędzy. Dla niego najważniejsza była sztuka. Artyści byli spełnieni, posiadali moc boską. Moc twórczą prawie równa Bogu.

"Hymn do Nirwany"

Utwór ten to hymn. Odwołuje się do filozofii Schopenhauerena. Hymn kierowany jest do Nirwany. Wiersz ma charakter modlitwy, przypominająca „Ojcze nasz”. W utworze są opisani ludzie, którzy sami siebie niszczą poprzez brak szacunku i upokorzenia. Podmiot liryczny nie chce tak żyć, ten świat go przytłacza. Droga oddzielająca świat od Nirwany jest drogą praktycznie nie do przebycia, ponieważ jest wypełniona klęskami i bólem.

„Lubię kiedy kobieta”

Tematem wiersza jest akt seksualny ujęty z punktu widzenia mężczyzny. To nie kobieta znajduje się w centrum zainteresowania, a doznania jej partnera. Pierwsze dwie strofy skupiają się na wyglądzie kobiety i jej zachowaniu. Trzecia strofa zwraca uwagę na rozdźwięk pomiędzy rozkoszą i wstydem. Czwarta zwrotka pokazuje nam akt opisu sytuacji. Czasownik „lubię” tworzy dystans. Podkreśla on brak zaangażowania emocjonalnego podmiotu lirycznego w akcie seksualnym.

„Kowal”

Bohaterem wiersza jest kowal. Ten utwór jest przykładem poetyki symbolistycznej, tytułowy kowal jest alegorią odpowiedzialności człowieka za własny los. Każdy posiada jakiś cenny surowiec i sam musi z niego wykuć coś wartościowego. Nie ma tu śladu dekadenckiej bezsilności, człowiek ma obowiązek być aktywnym twórca swojego życia.

"Melodia mgieł nocnych"

W utworze jest zachwyt nad pięknem górskiego krajobrazu w nocnej mgle. Opis jest niezwykle dynamiczny, obraz ulega ciągłej zmianie, ale jednocześnie cechuje go subtelność, delikatność i zwiewność.

„Deszcz jesienny”

Wiersz ten jest przykładem na impresjonizm i lirykę nastroju. Podmiot liryczny pogrążony jest w smutnej zadumie, ma jakieś wyjaśnione poczucie straty, ktoś go opuścił, pozostawiając w rozpaczy i otępieniu. Ukazuje się szatan, który niszczy go. Szatan jednakże zaczyna płakać nad swoim dziełem zniszczenia. Tematem jest pejzaż i natura – ma charakter psychologiczny.

„Widok ze Świdnicy do Doliny Wierchcichej”

Obraz doliny jest statyczny. Przyroda ukazana jest w sposób malarski, nie zbyt wyraźny i sugestywny. Podmiot liryczny czuje wewnętrzny niepokój.

„Krzak dzikiej róży w ciemnych Smreczynach”

Utwór składający się z 4 sonetów przedstawiających ten sam krajobraz. We wszystkich ukazany jest ten sam krzak dzikiej roży przyczepiony do skał i leżąca obok martwa limba. Wiersz jest przykładem na symbolizm i impresjonizm.

W pierwszym sonecie pejzaż jest tak jakby uśpiony i spokojny. Kolejne wiersze wprowadzają weń wraz z dniem, ruch i grę świateł, dźwięki. Ostatni sonet to obraz przyrody szykującej się do snu uspokajającej się po burzliwym dniu. Kwiat dzikiej róży i limba mają charakter symbolu.