Wspólna Polityka Rolna - Notatki - Edukacja europejska, Notatki z Polityka Unii Europejskiej

Pobierz Wspólna Polityka Rolna - Notatki - Edukacja europejska i więcej Notatki w PDF z Polityka Unii Europejskiej tylko na Docsity! Wspólna Polityka Rolna Cele i zasady wspólnej polityki rolnejDo integracji rolnictwa od początku istnienia Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej przywiązywano szczególne znaczenie, o czym świadczy objęcie w traktacie rzymskim tej gałęzi gospodarki ogólnym postanowieniem o unii celnej 1. Cele wspólnej polityki rolnej (WPR), sprecyzowane w traktacie rzym skim i nadal obowiązujące (art. 33 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Eu ropejską - TWE), są następujące: zwiększenie wydajności rolnictwa przez wspieranie postępu technicznego, racjonalny rozwój produkcji rolnej, jak również optymalne wykorzystanie czynników produkcji, zwłaszcza siły roboczej, zapewnienie odpowiedniego poziomu życia ludności wiejskiej, zwłaszcza podniesienie indywidualnego dochodu osób pracujących w rolnictwie, stabilizacja rynków, zagwarantowanie bezpiecznego poziomu dostaw, zapewnienie konsumentom zaopatrzenia po rozsądnych cenach. Większość celów sformułowano w sposób ogólnikowy. Polityka rolna, re alizująca równocześnie pięć celów, musiała być polityką kompromisową, po szukującą swoistej równowagi między poszczególnymi celami. W pewnychmi rolno-spożywczymi miały Niemcy i Wiochy. Równocześnie już wówczas takie państwa, jak Francja i Holandia dysponowały nadwyżkami artykułów rolno-spożywczych. Niewykorzystany potencjał produkcyjny na całym tym obszarze mógł być szybko uruchomiony pod warunkiem zastosowania dosta tecznie silnych bodźców ekonomicznych.Głównym instrumentem wprowadzanej stopniowo integracji rolnictwa stalą się likwidacja cel i innych ograniczeń w handlu rolno-spożywczym mie dzy państwami członkowskimi oraz wprowadzenie jednolitych cen na rynku EWG, połączone z jednolitą, wysoką ochroną przed tańszym importem. W momencie tworzenia EWG we wszystkich państwach członkow skich ugrupowania w zasadzie obowiązywał ten sam ogólny model protek cyjnej polityki rolnej) jednakże szczegółowe rozwiązania były zróżnicowa ne. Powodowało to konflikty w pierwszej fazie tworzenia wspólnej polityki rolnej. Szczególnie trudne było porozumienie się w sprawie docelowego poziomu jednolitych cen na podstawowe surowce na tworzącym się wspól nym rynku rolnym. W tej sprawie występował oczywisty konflikt interesów między państwami importującymi żywność produkowaną w strefie klima tu umiarkowanego (Niemcy, Wiochy) a jej eksporterami (Francja i Holan dia). W rezultacie branżowe rynki rolne ujednolicano na ogół stopniowo, nierzadko w ciągu kilku lat, zwłaszcza wówczas, gdy różnice cenowe mie dzy państwami członkowskimi były znaczne (tak było w przypadku zbóż). Pełne wprowadzenie w życie wspólnych regulacji rynkowych oraz likwida cja cel i ograniczeń ilościowych w handlu miedzy państwami członkowski mi, co nastąpiło do końca lat 60., nie oznaczało całkowitej swobody prze pływu towarów. Handel utrudniały zróżnicowane przepisy sanitarne, fito-sanitarne, weterynaryjne i inne, których ujednolicenie okazało się znacz nie trudniejsze niż przepisów rynkowych. Znacznym utrudnieniem okaza ły się również rozliczenia wynikające z wahań kursów walut państw człon kowskich względem siebie. Wiele istniejących barier (niektóre z nich były świadomie utrzymywane przez państwa członkowskie) zostało zlikwidowanych dzięki orzecznictwu Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Wszystkie utrudnienia zostały osta tecznie zniesione wraz z powstaniem jednolitego rynku, który zaczął w pełni funkcjonować z dniem l stycznia 1993 roku. Natomiast problem rozliczeń (a ściślej: problem ryzyka wynikającego ze zmienności kursów walutowych wzglę dem siebie) zniknął ostatecznie dopiero wtedy, kiedy stało się możliwe rozli czanie w euro, co nastąpiło l stycznia 1999 r. w państwach, które utworzyły unię gospodarczą i walutową.Mimo pewnych narodowych różnic wspólna polityka rolna została wprowadzona pod koniec lat 60. Konstruując środki ochrony przed konkurencją zagraniczną, uznano, że tradycyjna ochrona za pomocą ceł może być nieskuteczna (zwłaszcza w okresie spadku poziomu cen na rynku światowym). Dlatego też zdecydowano się na ochronę wielu rynków podstawowych artyku łów rolnych za pomocą zmiennych opłat wyrównawczych, równych różnicy między cenami płaconymi przez importera cif granica obszaru celnego a usta lonymi w EWG cenami śluzy (na mięso wieprzowe, mięso drobiowe, jaja) lub cenami progu4 (pozostałe produkty były chronione dzięki opłatom wyrów nawczym). System ten bardzo skutecznie chronił przed tańszym importem: spadek cen światowych powodował bowiem automatyczny wzrost płaconej przez importera opłaty wyrównawczej. Rynki wielu owoców i warzyw chroniono za pomocą cel i spełniających podobną rolę jak ceny progu cen wejścia (importowane owoce i warzywa ob ciążano dodatkowymi opłatami celnymi, jeżeli ceny cif granica były niższe od cen wejścia). Cła w klasycznej formie jedynej opłaty na granicy stosowano je dynie wobec produktów o stosunkowo niewielkim znaczeniu (kwiatów, roślin włóknistych, nasion i sadzonek, chmielu, jedwabników).Utrzymanie cen na rynku wewnętrznym na poziomie wyższym od cen rynków międzynarodowych wymagało podejmowania rynkowych działań in terwencyjnych. Polegały one przede wszystkim na zakupach zdejmujących" z rynku nadwyżki produktów. System ten na niektórych rynkach (najważ niejszym z nich był rynek zbóż) działał permanentnie niezależnie od sytuacji rynkowej. Organizacje interweniujące były zatem obowiązane kupować po cenach interwencyjnych każdą ilość oferowanego zboża, jeżeli odpowiadało ono parametrom jakościowym, a dostawa osiągała co najmniej wielkość mi nimalną. Efektem tego systemu była szybko rosnąca produkcja towarów objętych interwencją (m.in. zboża, wołowina, mleko), w tempie przekraczającym Tymczasem w kolejnych dziesię-cioleciach tempo wzrostu gospodarczego w państwach EWG było coraz wolniejsze. Ponadto oszczędzający pracę charakter postępu technicznego powodował, że coraz mniejsze było zapotrzebowanie na siłę roboczą odchodzącą z rolnictwa. Wprowadzanie w życie planu Mansholta trwało niemal do końca lat 70 W okresie tym nie tylko nie nastąpiło zrównoważenie rynków rolnych, ale wręcz przeciwnie, narastały problemy z nadmierną produkcją. Nie było jednak zgody państw członkowskich na zasadniczą zmianę WPR. Istniejącej sytuacji próbowano zaradzić polityką drobnych kroków" mających na celu ograniczenie powstawania trudnych do zbycia nadwyżek niektórych produktów oraz zmniejszenie tempa wzrostu budżetu EWG przeznaczonego na finansowanie WPR. Działania na rzecz ograniczenia protekcjonizmu rolnego w EWG w latach 70. i 80. Wprowadzenie w 1977 r. opłaty współodpowiedzialności jako środka regulującego podaż mle ka. Jej istotą, było ponoszenie przez producentów mleka części kosztów likwidacji nadwyżek na rynku mleka i artykułów mleczarskich. Wprowadzenie w 1984 r. indywidualnych i narodowych kwot produkcyjnych mleka. Na rolni ków, którzy przekroczyli przyznane im kwoty indywidualne, nakładano bardzo wysokie kacy finansowe. Określenie pułapu finansowania WPR w latach 1988-1992: wzrost wydatków na WPR nie mógł przekroczyć 74% stopy wzrostu PKB Wspólnoty. Wprowadzenie w roku gospodarczym 1988/89 opłaty współodpowiedzialności z tytułu prze kroczenia ustalonej wielkości produkcji zbóż.Wyżej wymienione decyzje, jakkolwiek nie rozwiązały problemów wspól notowego rolnictwa, jednak oznaczały istotne zmiany funkcjonowania niektó rych rynków branżowych, przede wszystkim mleka i zbóż.Zmianą, która formalnie nie była związana z WPR, ale znacznie zwięk szyła możliwości finansowania rozwoju regionów wiejskich z budżetu Wspól noty, przede wszystkich w czterech najbiedniejszych państwach EWG (Grecji, Hiszpanii, Irlandii, Portugalii), a także słabiej rozwiniętych regionów wiej skich w pozostałych państwach członkowskich, była reforma funduszy struk turalnych przeprowadzona pod koniec lat 80. (por. rozdz. 8). Program McSharry'egoWobec małej skuteczności polityki drobnych kroków" rozpoczęto prace na kolejną reformą WPR. Ich efektem była reforma McSharry'ego, którą po kilkuletnich dyskusjach zaczęto wprowadzać w życic w 1992 r, Stała się ona początkiem istotnych zmian systemowych WPR. Jej wprowadzenie wyni kało nie tytko z omówionej już nieskuteczności wcześniejszej polityki równo ważenia rynków rolnych oraz rosnących kosztów WPR, ale także z nacisków partnerów handlowych Wspólnoty. W ramach toczącej się wówczas rundy uru gwajskiej GATT, której celem była liberalizacja handlu światowego, Stany Zjednoczone i inne kraje uzależniły zakończenie rokowań od złagodzenia pro tekcjonizmu rolnego EWG. Bez tego zewnętrznego nacisku jest prawdopodob ne, że - po raz kolejny - reforma WPR byłaby mniej radykalna, a może też odsunięto by ją w czasie. Decyzję o reformie VPR Rada Ministrów podjęła 21 maja 1992 r. Re forma ta umożliwiła EWG dostosowanie się do postanowień Porozumienia o rolnictwie, negocjowanego równolegle na forum toczącej się rundy urugwaj skiej GATT.Do celów programu McSharry'ego, wprowadzonego w życie w latach 1992-1996 należały: zrównoważenie rynków rolnych WE, poprawa konkurencyjności rolnictwa WE, ekstensyfikacja gospodarowania mająca na celu ochronę środowiska i zmniejszenie nadwyżek rolnych, redystrybucja środków dla rolnictwa między większą liczbę gospodarstw rolnych(przed wprowadzeniem programu 20% najsilniejszych gospodarstw otrzymywało 80% środków z budżetu WE), zachowanie niezbędnej liczby gospodarstw rolnych.Program McSharry'ego objął tzw. uprawy polowe i mięsny chów bydła. Przez określenie uprawy polowe" rozumiano zboża, rośliny oleiste (ziarno rzepaku, rzepiku, słonecznika i soi), len na ziarno, rośliny strączko we (groch pastewny, bób, bobik i łubin słodki). Reforma objęła (poza ryn kiem mleka) te wszystkie rynki, które pilnie wymagały zmian. Pozostałe nie przysparzały w latach 90. większych trudności. Na przykład jeden z podstawowych rynków rolnych - rynek cukru - był już w latach 60. regulo wany za pomocą kwot produkcyjnych. Z kolei na rynku owoców i warzyw równowagę zapewniał lekko korygowany mechanizm rynkowy i umiarko wana ochrona przed konkurencją innych państw (jedynie w okresach ni skich cen na rynkach międzynarodowych poziom ochrony niektórych owo ców wzrastał w wyniku stosowania mechanizmu cen wejścia). Nie było również konieczne objęcie programem McSharry'ego ważnych rynków trzody chlewnej oraz drobiu, nie występowały bowiem na nich trwale nadwyżki. Jednakże reforma McSharry'ego wywarła bardzo silny wpływ pośredni na te rynki. Jak wiadomo, w tych gałęziach najważniejszą pozycją kosztów są pasze. Spowodowany wprowadzeniem reformy spadek cen zbóż, roślin oleistych i stryczkowych oznaczał automatycznie spadek kosztów produkcji mięsa wieprzowego, mięsa drobiowego i jaj, a zatem poprawę ich konkurencyjności, na rynkach zarówno wewnętrznym, jak i międzynarodowych. Jak wynika z powyższych uwag, rynek mleka był jedynym podstawowym rynkiem rolnym, który nie został objęty reformą, choć od dawna występowały na nim nadwyżki produkcyjne, a podejmowane działania, mające na celu ogra niczenie ich powstawania, nie przynosiły spodziewanych rezultatów.Program McSharry'ego wprowadził istotne zmiany w funkcjonowa niu rynków zbóż, roślin oleistych i strączkowych pastewnych. Do najważ niejszych należały: Obniżenie cen gwarantowanych zbóż o około 40%. Równocześnie wprowadzono jednolitą cenę interwencyjną na wszystkie - poza pszenicą twardą -rodzaje zbóż objęte interwencją. Wprowadzenie płatności bezpośrednich, rekompensujących obniżki cen gwarantowanych Uzależnienie płatności bezpośrednich dla dużych gospodarstw rolnych (za takie uznano gospodarstwa zdolne produkować ponad 92 t zbóż) od ich uczestnictwa w programach ograniczania powierzchni upraw. Część przy musowo odłogowana wynosiła 5-15% powierzchni upraw, w zależności od roku. Uniezależnienie wysokości płatności bezpośrednich od bieżącej produkcji gospodarstwa. Należne rolnikowi płatności bezpośrednie obliczano, mno żąc powierzchnię uprawy zbóż przez plony referencyjne zbóż". Subwencjonowanie przymusowego i dobrowolnego odłogowania gruntów. Wysokość subwencji była uzależniona od plonów referencyjnych zbóż. Sub wencje z tytułu odłogowania przymusowego byty wyższe niż w programie odłogowania dobrowolnego. Ograniczenie subwencjonowanej powierzchni upraw do powierzchni pod stawowej. Powierzchnia ta była równa średniej arytmetycznej powierzchni gruntów odłogowanych i powierzchni uprawy zbóż, roślin oleistych i strącz kowych pastewnych w latach 1989-1991.Wprowadzone środki były tak pomyślane, że powinny spowodować ogra niczenie zbiorów roślin objętych programem McSharry'ego. Szczególnie silny miał być wpływ odłogowania, regionalnych plonów referencyjnych i po wierzchni podstawowej 12.Program McSharry'ego wprowadził również istotne zmiany w funkcjo nowaniu rynku wołowiny. Na rynku tym nie prowadzono stałej, nieograniczonej ilościowo interwencji, lecz skup interwencyjny uruchamiano jedynie w z góry określonych sytuacjach rynkowych. Zakupów nie dokonywano po z góry ustalonych cenach, lecz na przetargach, od oferenta, który proponował sprzedaż po najniższej cenie. Najważniejsze zmiany byty następujące: Obniżenie o 15% cen interwencyjnych wołowiny, jednego z podstawowych wskaźników uruchamiających skup interwencyjny. Stopniowe obniżanie rozmiarów skupu interwencyjnego. Wprowadzenie systemu płatności bezpośrednich, nazywanych w Rozporzą dzeniu Rady (WE) 1254/99 o rynku wołowiny i cielęciny premiami. Pre mie wypłacano za chów buhajków i wolców, krów mamek, a także za ubój cieląt buhajków po urodzeniu. Były one tak skonstruowane, by zmniejszyć rozmiary produkcji wołowiny, a równocześnie zapobiegać zbyt intensyw nemu, zagrażającemu środowisku użytkowaniu pastwisk. Premia nie przy sługiwała fermom opasowym niemającym własnej bazy paszowej.Środki zastosowane na rynku wołowiny miały na celu ograniczenie mięsnego chowu bydła i w konsekwencji produkcji wołowiny.Jednym z podstawowych celów programu McSharry'ego była poprawa konkurencyjności rolnictwa zrezygnowano z niektórych rodzajów premii, a równocześnie wpro wadzono inne), ale zdecydowano się na wzmocnienie siły oddziaływania systemu oraz jego znaczne uproszczenie. Ponadto rozpoczęto reformowa nie rynku mleka, podejmując m.in. decyzję o wprowadzeniu od roku gospo darczego 2005/06 płatności bezpośrednich do zestawu instrumentów regulu jących ten rynek.W ramach kontynuacji reformy z lat 90. podjęto decyzje o: dwóch kolej nych obniżkach cen interwencyjnych zbóż (o 15% do 101,31 euro/t w roku gospodarczym 2001/02), podwyżce płatności bezpośrednich z tytułu uprawy zbóż (o 16%, tj. do 63 euro/t, co jednak rekompensuje obniżkę cen interwen cyjnych tylko w 50%), zrównaniu wysokości płatności bezpośrednich z tytułu uprawy roślin oleistych i lnu na ziarno z płatnościami bezpośrednimi z tytułu uprawy zbóż (co oznaczało ich obniżkę), zachowaniu nieco wyższych płatno ści bezpośrednich w przypadku uprawy roślin strączkowych pastewnych oraz zrównaniu rekompensat za odłogowanie, zarówno przymusowe jak i dobro wolne, z płatnościami bezpośrednimi. Zmiany te można skomentować nastę pująco: W latach 2000-2006 nastąpi wzrost udziału płatności bezpośrednich w do- chodach rolników uprawiających zboża. W roku gospodarczym 1999/00 udział len (przy przyjęciu, że ceny interwencyjne i płatności bezpośrednie dają łącznie 100% przychodów) wynosił 31%, natomiast, począwszy od roku gospodarczego 2002/03, stanowi 38%. Wobec zrównania wysokości rekompensat z tytułu obowiązkowego i do browolnego odłogowania z płatnościami bezpośrednimi wzrosną zachęty do odłogowania dobrowolnego, natomiast odłogowanie przymusowe przy niesie mniejsze korzyści niż uprzednio. Ponieważ wzrost płatności bezpośrednich tylko częściowo rekompensuje spodziewany spadek rynkowych cen zbóż wynikający z obniżenia cen in terwencyjnych, a w przypadku innych upraw (rośliny oleiste, len na ziar no, strączkowe pastewne) nastąpi nie wzrost, lecz znaczne obniżenie płatności bezpośrednich, w lalach 2000-2006 najprawdopodobniej dojdzie do pogorszenia sytuacji dochodowej rolników uprawiających rośliny oleiste i strączkowe pastewne, a być może również zboża. Z wprowadzonych zmian wynika, że płatności bezpośrednie zostały uznane za środek skutecznie ograniczający produkcje roślinną i zwiększa jący popyt krajowy, a także poprawiający pozycję konkurencyjną unijnych wyrobów na rynkach międzynarodowych, na czym bardzo zależy Unii. Stąd też dążenie do stworzenia za pomocą obniżek cen interwencyjnych zbóż i pod wyżek płatności bezpośrednich takiej sytuacji, aby ceny produktów roślinnych, przede wszystkim zbóż, na rynku wewnętrznym Unii były zbliżone do poziomu cen światowych.Do zmian polityki rolnej wprowadzonych na początku XXI w. skłaniało również dążenie do uzyskania lepszej pozycji negocjacyjnej w kolejnej run dzie wielostronnych rokowań handlowych WTO, rozpoczętej w 2001 r. w Dausze, stolicy Kataru. UE zdecydowała się na takie przekształcenie płatności, bez pośrednich, aby można je zaliczać do subwencji niepodlegających ogranicze niom i nadać im cechy niezwiązanych z produkcją subwencji podtrzymują cych dochody rolnicze", które nie są w ramach WTO zabronione. Jest jednak oczywiste, że płatności bezpośrednie, również w formie obowiązującej w la lach 2000-2006, nie są czystym", czyli niezwiązanym z produkcją rolną, wsparciem dochodów. Negocjacje na forum WTO są bardzo skomplikowane, a najtrudniejszą ich częścią jest problematyka handlu rolnego. Zwłaszcza kraje rozwijające się domagają się radykalnej zmiany polityki rolnej UE. Dotych czas dokonane zmiany nie zadowalają również partnerów handlowych UE. UE realizuje również politykę dalszych obniżek cen rynkowych wołowi ny. W ciągu trzech pierwszych lat obecnego okresu budżetowego nastąpiła istotna (o 20%) obniżka cen interwencyjnych. Równocześnie zmieniono zasady interwencji rynkowej. Do l lipca 2002 r. prowadzono skup interwencyjny, uruchamiany, gdy ceny rynkowe spadały poniżej 80% cen interwencyjnych. Natomiast począwszy od l lipca 2002 r., zakupy interwencyjne zostały zastąpione systemem subwencjonowania prywatnego magazynowania wołowiny, podobnego do znanego od dziesięcioleci systemu subwencjonowania prywatnego magazynowania wieprzowiny. Subwencje są uruchamiane wówczas, gdy cena rynkowa spada poniżej 103% ceny podstawowej. Obniżki cen rynkowych zostały w znacznej części zrekompensowane (według szacunków w około 85-90%) wzrostem wysokości premii. Również prowadzona w latach 2000-2006 polityka strukturalna różni się w szczegółach od istniejącej w latach 1992-1999. Wprawdzie zostały utrzymane, w zasadzie bez większych zmian, wszystkie trzy grupy istnieją cych w lalach 90. środków towarzyszących (wspieranie rolnictwa przyjaznego środowisku, wspieranie zalesiania oraz system wcześniejszych emerytur), jed nakże równocześnie wprowadzono nowe środki wspierające rolnictwo w re gionach o trudnych warunkach gospodarowania oraz takich, w których dzia łalność rolnicza podlega ograniczeniom ze względu na szczególne właściwości środowiska (należą do nich m.in. regiony, w których ze względu na zagrożenie erozją niedozwolona jest orka). W ramach strukturalnej polityki rolnej od l stycznia 2000 r. mogą być finansowane działania mające na celu: przekształcenia strukturalne gospodarstw rolnych oraz zakładów przetwa rzających i sprzedających produkty rolne, zmianę kierunków produkcji rolnej, wprowadzanie nowych technologii t poprawę jakości wytwarzanych produktów, produkcję nieżywnościowych artykułów rolnych, takich jak surowce do biopaliw, rozwój zasobów leśnych, zgodny z zasadami ekorozwoju, rozwój uzupełniających lub alternatywnych form działalności, utrzymanie i tworzenie miejsc pracy, poprawę warunków pracy i życia, utrzymywanie i rozwijanie ekstensywnych systemów rolnictwa, zachowanie walorów przyrodniczych oraz rozwój zrównoważonych syste mów rolnictwa uwzględniających wymagania ochrony środowiska, zlikwidowanie nierówności między kobietami a mężczyznami. Jak łatwo zauważyć, lista programów, które mogą być współfinansowane z budżetu wspólnego UE, jest bardzo długa. W przepisach szczegółowych wy różniono następujące dziedziny wsparcia: inwestycje w gospodarstwach rolnych, - pomoc młodym rolnikom, działalność szkoleniową, wcześniejsze emerytury, regiony o trudnych warunkach gospodarowania w rolnictwie oraz regiony, w których działalność rolnicza podlega ograniczeniom ze względu na szcze gólne właściwości środowiska, prowadzenie gospodarstwa rolnego metodami przyjaznymi środowisku, przetwórstwo produktów rolnych i handel nimi, leśnictwo, pozostałe dziedziny. Przykłady szczegołowych zasad pomocy dla rolników Pomoc młodym rolnikom. Za młodego rolnika, uprawnionego otrzymania pomocy, uważa się rolnika w wieku co najwyżej czterdziestu lat, który wykazuje się odpowiednią wiedzą i umiejętnościami zawodowymi, po raz pierwszy rozpoczyna prowadzenie gospodarstwa rolne go i zarządza nim. Przy tym obejmowane przez niego gospodarstwo musi być dochodowe, speł niać minimalne standardy ochrony środowiska i sanitarne, a także zapewniać zwierzętom wła ściwe warunki bytowania. W szczególnych sytuacjach pomoc może otrzymać rolnik, który nie jest jedyną osobą zarządzającą gospodarstwem. Pomoc może polegać na: jednorazowej dotacji; spłacie odsetek od zaciągniętego kredytu związanego z objęciem gospodarstwa. wcześniejsze emerytury. Mogą je otrzymać rolnicy przekazujący gospodarstwo, jeśli ukoń czyli pięćdziesiąty piąty rok życia, ale nie osiągnęli ustawowego wieku emerytalnego i prowadzili działalność rolniczą przez dziesięć lat poprzedzających przekazanie gospodarstwa. Mogą oni nadal użytkować cześć posiadanych gruntów, ale nie mogą sprzedawać wyprodukowanych artykułów rolnych. Przejmujący gospodarstwo musi mieć odpowiednią wiedzę i umiejętności zawodowe, zobowiązać się do prowadzenia przejmowanego gospodarstwa co najmniej przez pięć lat i doprowadzić do poprawy jego dochodowości.Prowadzenie gospodarstwa rolnego metodami przyjaznymi środowisku. Subwencje otrzy mują rolnicy, którzy zobowiązali się do stosowania co najmniej przez pięć lat określonych me tod prowadzenia gospodarstwa, Metody te z punktu widzenia ochrony środowiska muszą sta wiać rolnikowi większe wymagania niż zasady dobrej praktyki rolniczej. Regiony o trudnych warunkach gospodarowania w rolnictwie. W parcie ma rekompensować niekorzystne warunki gospodarowania i zapewniać w ten sposób ciągłość rolniczego użytko wania ziemi, zachowanie krajobrazu wiejskiego, ochronę środowiska oraz zapobiegać wylud nianiu regionów. Subwencje są zróżnicowane w zależności od stopnia trudności warunków