Docsity
Docsity

Przygotuj się do egzaminów
Przygotuj się do egzaminów

Studiuj dzięki licznym zasobom udostępnionym na Docsity


Otrzymaj punkty, aby pobrać
Otrzymaj punkty, aby pobrać

Zdobywaj punkty, pomagając innym studentom lub wykup je w ramach planu Premium


Informacje i wskazówki
Informacje i wskazówki

Wybrane zagadnienia z etyki - Notatki - Etyka, Notatki z Etyka

Historia i filozofia: notatki z etyki przedstawiające wybrane zagadnienia z etyki.

Typologia: Notatki

2012/2013

Załadowany 05.04.2013

frankie82
frankie82 🇵🇱

4.5

(82)

286 dokumenty

1 / 14

Toggle sidebar

Ta strona nie jest widoczna w podglądzie

Nie przegap ważnych części!

bg1
Wybrane zagadnienia z etyki
ZAGADNIENIA DO EGZAMINU Z ETYKI
1. Koncepcja cnoty w starożytności. zmiana znaczenia słowa cnota
(arete) na przełomie wieków:
Arete - doskonałość (cecha, która czyni rzecz dobrą w swoim rodzaju)
Areskein - podobać się
Aresthai - osiągać Aristos - najlepszy
Czy można na podstawie tego co jest, wnioskować o tym co być powinno
dla Greków tak było - (cnota = dobro, arete = agathos) dla nas tak już
nie jest. Dla Greków człowiek dobry - to człowiek dobrze urodzony,
bohaterski, waleczny, piękny, bogaty. Człowiek zły, to człowiek brzydki,
biedny itp. Takie rozumowanie występuje w Iliadzie Natomiast w Odysei
zmienia się pojęcie człowieka dobrego - tutaj człowiek dobry to człowiek
inteligentny, sprytny, przedsiębiorczy. Solon stawia pytanie: Czy arete
można nauczyć - tzn. czy można nauczyć się być dobrym człowiekiem
(tu arete rozumiane jest jako arete politike )Dla Solona:
być dobrym człowiekiem = to być dobrym
obywatelem polites = dobrzy, aktywni
obywatele idiotes = ci, którzy stoją obok, nie uczestniczą w życiu
państwa, są bierni.
2. Sofiści.
Sofiści pojawiają się w V w. p. n. e.
Na pytanie Solona: Czy arete można nauczyć - odpowiadają TAK,
odcinają się jednak od wiedzy (episteme) a uczą umiejętności (techne)
niezbędnych dla obywateli. Dla Sostów bycie wolnym człowiekiem - to
aktywne uczestnictwo w życiu państwa.
Podział Sostów:
I. STARSI
1. Protagoras - zajmował się odpowiedzią na pytanie: Dlaczego arete
można nauczyć - ponieważ człowiek jest miarą rzeczy to co nazywa
dobrym, jest dobre, to co nazywa złym, jest złe. Np. polityk przedstawiając
jakąś rzecz może ją przedstawić jako dobrą lub złąTo użyteczność jest
kryterium czy coś jest dobre czy złe.
2. Gorgiasz - uważał, że dotychczasowa wiedza lozofów nie jest spójna.
Dlatego należy uciekać do języka, gdyż tam można powiedzieć wszystko.
3. Prodikos - uważał że nikt nie jest zły, jeśli nie wie że robi źle.
II. STARSI
Zwolennicy prawa natury:
1. Hipiasz - fysei - naturalne nomoi - stanowione jest niesprawiedliwe,
że prawo z jednych robi wolnych a z drugich robi niewolników. Prawo
stanowione pogwałca to co pochodzi z natury. Istnieje niepisane prawo
(fysei) prawo , które jest w naturze.
pf3
pf4
pf5
pf8
pf9
pfa
pfd
pfe

Podgląd częściowego tekstu

Pobierz Wybrane zagadnienia z etyki - Notatki - Etyka i więcej Notatki w PDF z Etyka tylko na Docsity!

Wybrane zagadnienia z etyki ZAGADNIENIA DO EGZAMINU Z ETYKI

  1. Koncepcja cnoty w starożytności. zmiana znaczenia słowa cnota (arete) na przełomie wieków: Arete - doskonałość (cecha, która czyni rzecz dobrą w swoim rodzaju) Areskein - podobać się Aresthai - osiągać Aristos - najlepszy Czy można na podstawie tego co jest, wnioskować o tym co być powinno dla Greków tak było - (cnota = dobro, arete = agathos) dla nas tak już nie jest. Dla Greków człowiek dobry - to człowiek dobrze urodzony, bohaterski, waleczny, piękny, bogaty. Człowiek zły, to człowiek brzydki, biedny itp. Takie rozumowanie występuje w Iliadzie Natomiast w Odysei zmienia się pojęcie człowieka dobrego - tutaj człowiek dobry to człowiek inteligentny, sprytny, przedsiębiorczy. Solon stawia pytanie: Czy arete można nauczyć - tzn. czy można nauczyć się być dobrym człowiekiem (tu arete rozumiane jest jako arete politike )Dla Solona: być dobrym człowiekiem = to być dobrym obywatelem polites = dobrzy, aktywni obywatele idiotes = ci, którzy stoją obok, nie uczestniczą w życiu państwa, są bierni.
  2. Sofiści. Sofiści pojawiają się w V w. p. n. e. Na pytanie Solona: Czy arete można nauczyć - odpowiadają TAK, odcinają się jednak od wiedzy (episteme) a uczą umiejętności (techne) niezbędnych dla obywateli. Dla Sofistów bycie wolnym człowiekiem - to aktywne uczestnictwo w życiu państwa. Podział Sofistów: I. STARSI
  3. Protagoras - zajmował się odpowiedzią na pytanie: Dlaczego arete można nauczyć - ponieważ człowiek jest miarą rzeczy to co nazywa dobrym, jest dobre, to co nazywa złym, jest złe. Np. polityk przedstawiając jakąś rzecz może ją przedstawić jako dobrą lub złąTo użyteczność jest kryterium czy coś jest dobre czy złe.
  4. Gorgiasz - uważał, że dotychczasowa wiedza filozofów nie jest spójna. Dlatego należy uciekać do języka, gdyż tam można powiedzieć wszystko.
  5. Prodikos - uważał że nikt nie jest zły, jeśli nie wie że robi źle. II. STARSI Zwolennicy prawa natury:
  6. Hipiasz - fysei - naturalne nomoi - stanowione jest niesprawiedliwe, że prawo z jednych robi wolnych a z drugich robi niewolników. Prawo stanowione pogwałca to co pochodzi z natury. Istnieje niepisane prawo (fysei) prawo , które jest w naturze.
  1. Antyfon - inaczej rozumie naturę człowieka. Według niego, natura człowieka to pragnienia, tłumione przez prawo.Zwolennicy prawa silniejszego:
  2. Krytiasz - według niego władcy troszczą się o poddanych aby było im dobrze. Bogowie są po to by władać ludźmi.
  3. Kallihles - sprawiedliwość jest dla słabych gdyż to im pomaga powstrzymywać silniejszych. Krytyka Sofistów przez Platona: pobierali pieniądze za nauczanie (wówczas niegodne było nauczanie za pieniądze), uciekali w mroki niebytu (w ich filozofii brak podbudowy naukowej, gdyż ich nauczanie dotyczy umiejętności), relatywizm i subiektywizm, brak działania by zmienić moralność ludzi (dla Sofistów najlepszym ustrojem była demokracja, w której działało wielu demagogów). Pozytywne elementy etyki Sofistów: nauczali retoryki, kultury wychowania, historii, psychologii, filozofii, zwracali uwagę na człowieka, jego harmonijne wychowanie, kierowali się zasadą fysei - nomoi.
  4. Etyka Sokratesa. Traktowanie ocen moralnych w analogii do ocen technicznych - oceny techniczne to oceny rzeczy ze względu na funkcje, np. dobry lekarz - to ocena techniczna dobry człowiek - to ocena moralna. Istnieje analogia między tymi ocenami: aby dowiedzieć się co znaczy dobry lekarz należy znać: a) cel (sztuki lekarskiej) b) środki lub kryteria (kompetencje, doświadczenia itp.) aby dowiedzieć się co znaczy dobry człowiek należy znać: a) cel (dobrego człowieka) - szczęście, b) środki (cnota) - bycie sprawiedliwym, mężnym itp. Instrumentalne traktowanie cnót - nie są one celem ostatecznym, nie żyjemy by być mądrymi, sprawiedliwymi. Cnoty są bezwzględnie dobre. Utożsamianie cnoty z wiedzą - cnota = wiedza: wiedza jest konieczna do cnoty (nie ma sprawiedliwości bez wiedzy) wiedza jest wystarczająca do cnoty (nikt kto wie, że to zło, nie będzie postępował źle) Cnota jest jedna mądrość sprawiedliwość - to wiedza o tym co dobre i złe męstwo cnota - to wiedza o tym co dobre i złe
  5. Etyka Platona. Platon twierdzi, że nie istnieje analogia ocen moralnych do ocen technicznych: inna wiedza jest potrzebna do bycia dobrym człowiekiem a inna do bycia dobrym lekarzem (gdyż chodzi tu o nabywanie sprawności, a aby być dobrym człowiekiem należy poznać ideę dobra - czyli najwyższą ideę) inna jest relacja między nabywaniem sprawności a celem ich

pragnienia część rozumna - pragnienia racjonalne;część impulsywna – pragnieniaczęściowo irracjonalne;część pożądliwa - pragnienia irracjonalne

Według Platona ma swoją cnotę do której dąży: część rozumna - mądrość (sophia) część impulsywna - męstwo (andreia) część pożądliwa - rozwaga (sophrosyne) Część rozumna - powinna przewodzić całej duszy, gdyż zawiera ona tzw. przyjemności czyste (doświadczane nie w wyniku zaspokojenia jakiegoś braku, ale w wyniku zaspokojenia np. potrzeby poczucia pięknego zapachu

  • tak też jest z wiedzą).Czasami część rozumna współpracuje z częścią impulsywną przeciwko części pożądliwej Dusza jest w harmonii, jest sprawiedliwa, posiada ład - tzn. część rozumna panuje nad resztą a ta reszta jest jej podporządkowana.
  1. Platońska koncepcja sprawiedliwości. SPRAWIEDLIWOŚĆ
  2. Wobec innych - sprawiedliwość wtórna do ładu duszy.
  3. Ład duszy - przyczynia się do istnienia do sprawiedliwości wobec innych.Tylko sprawiedliwość jako ład duszy jest dobra dla człowieka. Np.: zdrowie człowieka - to zdrowa dieta, zdrowe postępowanie. Jeśli ktoś nie chce mieć harmonijnej duszy, nie będzie jej miał. Jeśli ktoś chce mieć ład duszy, musi być sprawiedliwy wobec innych (tzn. sprawiedliwość wobec innych przyczynia się do posiadania ładu duszy). Platon pod koniec życia odrzuca teorię, że w państwie można być sprawiedliwym. Państwo niszczy sprawiedliwość człowieka, dlatego sprawiedliwym można być tylko prywatnie.
  4. Arystotelesowska krytyka etyki Platona Arystoteles krytykuje Platona za teorię idei. Twierdzi, że aby poznać świat, w którym żyjemy trzeba go zbadać, przyjrzeć się rzeczom. Platon uważał, że poznanie idei dobra gwarantuje bycie dobrym człowiekiem, że dobro jest jedno. Arystoteles natomiast uważa, że dobro nie jest jedno, że dóbr jest wiele gdyż bytów jest wiele, a każdy byt ma jakieś dobro. –

MNOGOŚĆ DOBRA

Dla Platona dobro było przedmiotem poznania. Dla Arystotelesa dobro musi mieć siłę motywującą. Ma nas pociągać coś, co nazywamy dobrem. Dobro ma być przedmiotem pragnienia, dążenia (to dążenie musi być skuteczne, dobro musi być osiągalne dla człowieka w tym jego życiu). – DOBRO PRZEDMIOTEM PRAGNIENIA

  1. Eudajmonia w koncepcji Arystotelesa

Etyka nikomahejska - mówi o połączeniu dobra z celem (cel = dobro) Istnieją dwie możliwości połączenia dobra z celem:

  1. każde działanie zmierza do innego celu,
  2. wszystkie działania zmierzają do jednego celu.Zgodnie z tą opcją:

DOBRO (najwyższe) = CEL (najwyższy) Co może być najwyższym dobrem i najwyższym celem Odp.: aby coś mogło być tak nazwane, musi spełniać dwa warunki:

  1. zupełność i ostateczność
  2. samowystarczalność Ale co spełnia te warunki Odp.: to EUDAJMONIA EUDAJMONIA - to znaczy szczęście. Jest to pojęcie bez subiektywnego zabarwienia. Na czym polega szczęście człowieka (trzy rodzaje odpowiedzi)
  3. przyjemność
  4. działalność polityczna i społeczna
  5. teoretyczna kontemplacja (poszukiwanie wiedzy, prawdy, działalność naukowa) - według Arystotelesa tylko teoretyczna kontemplacja może nas uszczęśliwić, uczynić z nas EMDAJMON. EUDAJMONIA - według Arystotelesa to:
  1. żyć dobrze (być dobrym, moralnym człowiekiem)
  2. mieć się dobrze (mieć wszystko to co zewnętrzne, np. bogactwo, sławę, dobre pochodzenie)
  3. długość życia (aby być eudajmon trzeba mieć swoje lata, dziecko żyje za krótko aby nim być) EUDAJMONIA to:
  1. życie godne podziwu (np. życie misjonarza)
  2. życie godne pozazdroszczenia (np. życie bogatego sławnego pisarza) EUDAJMONIA - według Arystotelesa ma się przejawiać w działaniu. Doskonałość działania może się odnosić do:
  1. dyspozycji
  2. charakteru - w tym będzie się przejawiać dobre działanie (o tym kim człowiek jest nie świadczy to co robi, ale to co lubi robić). Sztuka bycia EUDAJMON - to łatwy dostęp rozumu do dobrego charakteru.
  3. Charakterystyka człowieka etycznie dzielnego u Arystotelesa
  4. Arystotelesowska koncepcja środka Cnoty można podzielić na: etyczne - (cnoty charakteru) - do nich odnosi się metoda środka dianoetyczne Doskonałość charakteru - to połączenie: trwałej dyspozycji (silna wola, słaba wola albo zło moralne) i metoda środka (znalezienie go zależy od wytrenowania co dobre i złe). Środek musi być znaleziony między trzema rzeczami, tym co:
  1. piękne

Aby określić czym są rzeczy dobre musimy odnieść się do koncepcji pragnień i przyjemności Epikura. Koncepcja pragnień i przyjemności Epikura PRAGNIENIAI. Naturalne i konieczne (te są najłatwiejsze do zdobycia) jedzenie picie sen II. Naturalne i niekonieczne seks uczty III. Nienaturalne i niekonieczne sława przepych pomniki (Im wyższe pragnienia, tym bardziej narażamy się na większy ból i cierpienia związane z trudnościami w zaspokajaniu tych pragnień) PRZYJEMNOŚCI. I.Katastematyczne (bierne) - (na tych należy poprzestać) a) związane ze stanem ATARAKSJA - brak cierpień duszy b) związane ze stanem APONIA - brak bólu fizycznego II. Kinetyczne (czynne) a) radość z powodu doznań duchowych b) radość z powodu doznań fizycznych(Epikur twierdzi, że trzeba doceniać przyjemności katastematyczne, bo czasem to wcale nie takie proste je posiadać. Należy się o nie starać, można je bardzo szybko stracić.)

  1. Recepta czwarta - BÓL JEST ŁATWY DO ZNIESIENIA Trzeba sobie uświadomić, że nie można traktować każdego bólu jako nie do zniesienia. Ból jest fizyczny i trzeba zapanować nad nim duchem. Należy przypomnieć sobie piękne chwile w których przeżywaliśmy przyjemność i rozkosz - to odwróci naszą uwagę od cierpienia
  2. Stoicka koncepcja cnoty i szczęśliwego życia Według Stoików to CNOTA - jest najwyższym i jedynym dobrem. cnota ta może mieć różne wymiary: mądrość, wiedza, męstwo, sprawiedliwość - echo Sokratesa jedynym złem jest WYSTĘPEK, a reszta to rzeczy neutralne rozum - ma pomagać żyć zgodnie z naturą KOSMOPOLITYZM - przekonanie, że cnota może realizować się wszędzie, nie tylko w Polis (to kosmos jest moją ojczyzną) Aby być w pełni szczęśliwym człowiekiem trzeba dążyć do stanu: APATIA - to nie tylko niewrażliwość na zewnętrze, ale to także wewnętrzny spokój mędrca, który wie, że błahe sprawy nie zniszczą jego doskonałości etycznej. Stoicy dzielą czyny na:
  3. czyny bezwzględnie dobre - to czyny mędrca stoickiego, kogoś kto postępuje zgodnie z naturą
  4. czyny względnie dobre - mają charakter powinności, są wymuszone przez prawa stanowione (tzn. takie prawa, które mają nakierować ludzi na prawo natury czyli boski zapis tego co dobre i złe ) Ten kto rozpozna prawo natury posiada czyny bezwzględnie dobre, a rozpoznać to prawo pomaga nam ROZUM. Seneka uważa, że życie szczęśliwe to życie zgodne z naturą. Wysiłek człowieka ma polegać na hartowaniu ducha. według Seneki kryterium oceny człowieka cnotliwego jest SUMIENIE doskonałym człowiekiem można być,

kształcąc się w różnych cnotach to człowiek ma rządzić rzeczami a nie odwrotnie - tak ujawnia się doskonałość etyczna Epiktet uważa, iż aby być szczęśliwym człowiekiem, należy dokonać słusznego wyboru między:

  1. rzeczami na które mamy wpływ (np. nasz charakter) a
  2. rzeczami na które nie mamy wpływu. Aby być szczęśliwym człowiekiem należy wybrać opcje 1. To MNIEMANIE o pewnych rzeczach, a nie same rzeczy czyni nas nieszczęśliwymi. Musimy hartować ducha, tzn. pamiętać że:
  1. po rozkoszy przychodzi skrucha
  2. gdy zwalczymy pożądanie będziemy silni i dumni z siebie.
  3. Dobro i zło w koncepcji św. Augustyna Początkowo św. Augustyn nawiązuje do KONCEPCJI MANICHEJCZYKÓW - mówi ona o walce dwóch pierwiastków: dobra i zła, którą czasem wygrywa zło a czasem dobro - są one równo prawne. Jest to koncepcja materialistyczna i dlatego nie zadowala św. Augustyna. Kieruje się on w stronę koncepcji PLOTYNA - mówi ona iż istnieje ABSOLUT (jednia) nierozpoznawalna poza rozumem. Ten absolut wyłania trzy stadia bytu (które kolejno mają coraz mniejszą moc): umysł (ducha) duszę HIPOSTAZY materię Absolut jest czymś o naturze boskiej, przenika on wszystko. Jest to koncepcja PANTEISTYCZNA - tzn. Bóg jest wszystkim i wszystko jest Bogiem. Św. Augustyn rezygnuje również z tej koncepcji gdyż Bóg jest osobą konkretną,. Według św. Augustyna Bóg dał nam 3 kryteria by coś ocenić czy coś jest dobre czy złe. Te kryteria to:
  4. miara
  5. postać
  6. porządek Im więcej miary, postaci i porządku - tym dana rzecz jest lepsza. Kiedy dana rzecz nie ma miary, postaci i porządku - taka rzecz albo: a) staje się zła, b) przestaje istnieć Św. Augustyn wybiera opcję B. Według św. Augustyna nie ma samoistnie żyjącego zła. Ilekroć istnieje jakieś dobro, tylekroć nie istnieje zło. Zło polega na braku dobra. Dobro istnieje na prawdę, a zło potrzebuje dobra by istnieć.
  7. Koncepcja łaski u św. Augustyna Św. Augustyn twierdzi, że człowiek nie jest w stanie sam dojść do Boga. Potrzebuje on ŁASKI - (to niezasłużony dar, ofiarowany nam za nic) - to akt Boskiej woli. Łaska jest dana jednym a drugim nie dana. ŁASKA - uzdatnia nas do czynienia dobra, tzn. jeśli ktoś czyni dobrze - ten ma łaskę, dobre uczynki są świadectwem posiadania łaski. nasza wolna wola przejawia się w tym, że możemy łaskę albo przyjąć albo odrzucić inną oznaką łaski jest MIŁOŚĆ - św. Augustyn mówi Kochaj i czyń co chcesz (jeśli kochasz, to wszystko co zrobisz będzie dobre)
  1. życzliwość (bezinteresowna pomoc) Nienaturalne dla człowieka jest:
  1. zawiść
  2. zazdrość dobro i zło wykrywa tzw. zmysł moralny - władza etyczna, emocjonalna, pewne uczucie, intuicja (nie rozum) dobro i zło leży w intencji czynu (a nie w samym czynie) gdy w danym czynie przeważa życzliwość - jest to wówczas dobro. Jeśli w danym czynie przeważa egoizm - jest to wówczas zło. zmysł moralny - wykrywa obiektywną wartość, która jest w intencji danego czynu. Zmysł moralny jest wrodzony. HUTCHESON twierdzi że zmysł moralny nie jest nam wrodzony. To tylko dyspozycja do wykrywania uczucia aprobaty i dezaprobaty (gdy czujemy aprobatę - to zmysł moralny wykrywa dobro, gdy czujemy dezaprobatę - zmysł moralny wykrywa zło zmysł moralny - jest niezależny od woli i rozumu (czasem coś co jest złe nas pociąga, czasem odrzucamy to co dobre) rozum nas nie motywuje tylko dobiera środki do celu naszego dążenia tylko UCZUCIA mogą sprawić, że będziemy coś pragnąć i pożądać rachunek życzliwości - czasem intencji czynu nie da się tak jednoznacznie rozłożyć na egoizm lub życzliwość i wówczas zmysł moralny nas zawodzi. Wówczas rozpoznać dobro i zło pomaga nam właśnie rachunek życzliwości HUNNE - pyta on skąd czerpiemy wiedzą o tym co dobre i złe (z rozumu czy z uczuć) celem moralności jest wyrobienie w nas pewnych właściwych postaw emocjonalnych w stosunku do pewnych rzeczy - ale rozum może nam jedynie wskazać użyteczność danych rzeczy, ale to nie jest celem ostatecznym, cel ostateczny to to, co stoi poza użytecznością. ROZUM bada:
  1. fakty (dane w doświadczeniu) albo
  2. stosunki między ideami Na tym rola rozumu się kończy. Rozum nie motywuje nas. To UCZUCIA nas motywują. ocena moralna (dobro lub zło) pojawia się gdy pojawia się uczucie (uczucie aprobaty - dobro, uczucie dezaprobaty - zło) dobro i zło tkwi w nas, utożsamia się z naszymi emocjami tym co nas motywuje to uczucie przyjemności, życzliwości.
  1. Etyka praktyczna a metafizyka moralności według Kanta Kant dzieli dotychczasową etykę na: I. ETYKA PRAKTYCZNA jej podstawą była psychologia i antropologia. Pytamy kim jest człowiek , jaka jest jego psychika - odpowiedzi na te pytania dają nam wskazówki co dla człowieka jest dobre i złe. rozum praktyczny - będzie nam mówił co mamy robić II. METAFIZYKA MORALNOŚCI według Kanta jest możliwa etyka czerpana nie z doświadczenia domem metafizyki moralności będzie czysty rozum praktyczny - rozum czerpiący sam z siebie, nie z

doświadczenia czysty rozum praktyczny jest bezsilny, przegrywa rywalizacje z naszymi pragnieniami i skłonnościami tylko w sferze moralnej człowiek sam może stwarzać sobie prawa ( prawo moralne we mnie ) istnieje pewien czysty obszar moralności (Kant dowodzi, że czasem ludzie poświęcają się dla innych bez konkretnej przyczyny. Jedynym motywem w takiej sytuacji jest szacunek dla prawa moralnego - pewien stan intelektu, nie emocje)

  1. Imperatywy w koncepcji Kanta Aby być moralnym trzeba coś mieć, a tym czymś jest WOLA - czynnik który decyduje o tym czy coś robimy czy nie: forma nakazu - IMPERATYW, powinno motywować wolę. Istnieją imperatywy:
    1. hipotetyczne (jeśli coś to coś ) a) techniczny (zręczności) - tzn. imperatyw problematyczny, tzn. to czemu on służy nie jest otwarcie przesądzone, np. chcesz być zdrowy - prowadź zdrowy tryb życiab) rady mądrości (imperatywy asertoryczne) - tzn. imperatywy zakładające, mają one określony cel, np. jeśli chcesz być szczęśliwy zrób to i to.
  1. kategoryczne (moralny lub apodyktyczny) ten imperatyw uniwersalnie nakazuje każdemu człowiekowi: Postępuj zawsze według takiej maksymy o której mógłbyś zarazem chcieć aby stała się prawem powszechnym Postępuj zawsze tak abyś człowieczeństwa w sobie jak i w innych nie traktował jako środka ale jako cel
  1. Rola postulatów praktycznego rozumu w systemie Kanta Postulaty praktycznego rozumu - nie stanowią treści etyki Kanta ale stanowią dopełnienie metafizyki moralności. na gruncie czystego praktycznego rozumu nie możemy wykazać, czy prawdziwymi są:
  1. WOLNOŚĆ - nie wiemy, że istnieje wolność, ale żyjemy tak jakbyśmy byli wolni - postulujemy wolność
  2. NIEŚMIERTELNOŚĆ - mamy przekonanie, że jeżeli postępujemy dobrze to będziemy szczęśliwi - cnota jest połączona ze szczęściem (jednak na ziemi tak nie jest). Postulujemy zatem nieśmiertelność - tam wszystko się wyrówna. Nie wiemy, że istnieje nieśmiertelność, ale żyjemy z wiarą że cnota połączy się ze szczęściem właśnie w nieśmiertelności3) BÓG - Bóg jest po to, by zagwarantować nam w nieśmiertelności połączenie cnoty ze szczęściem. Postulujemy że Bóg istnieje aby wierzyć, że w nagrodę za cnotę spotka nas szczęście. d
  1. Koncepcja dobra w utylitaryzmie UTYLITARYZM - użyteczność, pożyteczność Cumbiland sformułował doktrynę utylitaryzmu cecha konsekwencjonalistyczna - ocena mierzona jest wartością czynu, istotne są skutki i konsekwencje czynu (u Arystotelesa istotna była osoba, u Kanta zaś intencja czynu). Czyn jest wtedy użyteczny, kiedy maksymalizuje

System społeczny powinien wykorzystywać w ludziach nawyki, uczucia solidarności z innymi, braterstwa Dwie odmiany utylitaryzmu:

  1. Utylitaryzm czynów - rachunek przyjemności musi być na miejscu, jednorazowo po każdej czynności (jakie skutki miała dana przyjemność)
  2. Utylitaryzm reguł - trzymajmy się reguł bo mamy gwarancje maksimum szczęścia
  1. Stanowiska w metaetyce METAETYKA - zajmuje się językiem Stanowiska w metaetyce:
  2. KOGNITYWIZM - (poznanie). Metaetyka stawia tu takie pytania: a) Co oznaczają terminy etyczne b) Jaki jest status sądów etycznych c) Czy sądom etycznym można przypisać prawdę lub fałsz d) Jak uzasadnić sądy etyczne Kognitywiści twierdzą, że sądy etyczne mają charakter poznawczy, odnoszą się do obiektywnej rzeczywistości, mogą być określone jako prawdziwe lub fałszywe. Mamy tu do czynienia z naturalizmem (sądy etyczne opisują naturalne stany rzeczy) oraz z intuicjonizmem (sądy etyczne opisują nienaturalne stany rzeczy)
  3. NEOKOGNITYWIZM - neokognitywiści twierdzą, że sądy etyczne nie mają charakteru poznawczego.
  4. Intuicjonizm INTUICJONIZM dzielimy na: a) teleologiczny (cel) - Moore twierdzi, że intuicja dotyczy wartości, wartość czynu jest wartością konsekwencji, b) deontologiczny (obowiązek) - intuicję posiadamy w stosunku do obowiązków (np. dotrzymywanie obietnic jest naszym obowiązkiem a wynika to z naszej intuicji) Różnica między intuicjonizmem teleologicznym a deontologicznym dotyczy na usytuowaniu wartości czynu:
  1. i. Teleologiczny - wartość czynu leży poza czynem,
  2. i. Deontologiczny - wartość czynu leży w samym czynie. W latach 30-tych pojawia się krytyka intuicjonizmu. Trudno jest posłużyć się intuicją w przypadku pojęć nienaturalnych. Intuicjonizm jest niezbyt precyzyjny, traktuje tak samo terminy etyczne jak i sądy opisowe, mimo że mają one inny charakter.
  1. Emotywizm EMOTYWIZM - wywodzi się z neokognitywizmu, i mówi że nie poznajemy niczego, sądy etyczne to wyróżnienie swojego stanu. Nie ma czegoś co jest prawdą lub fałszem. G. E. Moore Zasady etyki - tam pisze on iż zanim odpowiemy na pytanie musimy wiedzieć, jakiej odpowiedzi szukamy, oczekujemy, musimy znać rodzaj odpowiedzi:
  1. jakie rzeczy winny istnieć ze względu na siebie samych (to pytanie o dobro)
  2. jakie czyny powinniśmy spełniać (to pytanie o słuszność)Innego rodzaju odpowiedź będzie na pytanie 1 a innego na pytanie 2. Pytając o rzeczy korzystamy z intuicji a o czyny - z doświadczenia.