Tren IX to utwór żałobny, w którym ojciec pogrążony jest w żalu oraz żałobie po swojej córce.
Poeta dotąd cieszył się życiem, w Pieśniach i Fraszkach pouczał, radził, wychwalał ideały stoickiego
spokoju oraz epikurejskiej beztroski, teraz on sam potrzebuje wsparcia. W swojej pracy postaram się
udowodnić, czy utwór jest próbą krytycznego podsumowania dotychczasowej postawy.
Śmierć ukochanej córki wyraznie zmieniła poetę. Stoicka mądrość, która miała być
zabezpieczeniem, przed ślepą siłą losu, strachem, cierpieniem, okazuje się pustym, pozbawionym
znaczenia dogmatem filozoficznym. Wyraznie są tu zmiany w światopoglądzie człowieka. Okazuje się,
że jedna śmierć przyniosła ruinę całej hierarchii wartości. Z silnego oraz wesołego mężczyzny, poeta
zmienił się w smutnego, pełnego bólu ojca, opłakującego śmierć dziecka. Filozof już wie, że nie ma
wartości, które by chroniły go przed rozpaczą. Wie także, że wobec cierpienia wszyscy są równi, nie
ważne czy ktoś jest biedny, czy bogaty, każdy przeżywa je tak samo, bez względu również na
wyznawaną wiarę, światopogląd, stan wiedzy czy wrażliwość.
Myślę, że udało mi się potwierdzić, że poeta krytycznie podsumował swoją postawę. Poeta,
który myślał, że mądrość wynosi go ponad tłum, chroni przed niespodziankami przeznaczenia,
rozczarował się, gdyż w obliczu tragedii cierpi jak każdy człowiek i wobec rozpaczy nic go nie obroni,
ani rozum, ani talent, ani poczucie odrębności.
