



Studiuj dzięki licznym zasobom udostępnionym na Docsity
Zdobywaj punkty, pomagając innym studentom lub wykup je w ramach planu Premium
Przygotuj się do egzaminów
Studiuj dzięki licznym zasobom udostępnionym na Docsity
Otrzymaj punkty, aby pobrać
Zdobywaj punkty, pomagając innym studentom lub wykup je w ramach planu Premium
Społeczność
Odkryj najlepsze uniwersytety w twoim kraju, według użytkowników Docsity
Bezpłatne poradniki
Pobierz bezpłatnie nasze przewodniki na temat technik studiowania, metod panowania nad stresem, wskazówki do przygotowania do prac magisterskich opracowane przez wykładowców Docsity
4) Co to jest siatka dyfrakcyjna? Zdefiniować zdolność rozdzielczą siatki dyfrakcyjnej. Stała siatki dyfrakcyjnej. 5) Pomiar długości fali świetlnej za pomocą ...
Typologia: Notatki
1 / 7
Ta strona nie jest widoczna w podglądzie
Nie przegap ważnych części!
Celem ćwiczenia jest wyznaczenie długości fali światła monochromatycznego, poprzez pomiar ugięcia światła na transmisyjnej siatce dyfrakcyjnej o znanej stałej siatki.
Światło można traktować zarówno jako zbiór cząstek (fotonów) wylatujących ze źródła światła i poruszających się po liniach prostych (korpuskularna teoria światła wyjaśniająca np. zjawisko fotoelektryczne lub efekt Comptona), lub jako falę z wszystkimi charakterystycznymi dla niej własnościami (np. dyfrakcja, interferencja, polaryzacja). W tym drugim ujęciu światło jest falą elektromagnetyczną, poprzeczną. Dyfrakcja fali czyli ugięcie, polega na odchyleniu biegu fali od prostoliniowego po napotkaniu przez falę przeszkody, której rozmiary są porównywalne z długością fali. Interferencja fal to nakładanie się dwóch lub więcej fal. Towarzyszą jej efekty wzmocnienia lub osłabienia natężenia fal. Efektem interferencji fal mechanicznych jest na przykład fala stojąca. Efektem interferencji fal świetlnych jest z kolei układ jasnych i ciemnych prążków. Wzmocnienia występują w miejscach, gdzie dwie fale spotykają się w fazach zgodnych, a osłabienia (lub całkowite wygaszenie) następują w miejscach, gdzie fale spotykają się w fazach przeciwnych. Warunkiem uzyskania obrazu interferencyjnego jest spójność fal. Fale spójne (inaczej koherentne) to fale, których różnica faz jest stała w czasie. Fale takie muszą mieć jednakowe częstotliwości. Zjawisko dyfrakcji i interferencji szczególnie wyraźnie można zaobserwować przy przejściu światła przez układ wąskich równoległych szczelin. Po przejściu przez jedną, wąską szczelinę, światło rozchodzące się prostoliniowo (fala płaska), zmienia się w falę kulistą, rozchodzącą się we wszystkich kierunkach. Zjawisko to można wyjaśnić w oparciu o zasadę Huygensa, która mówi, że każdy punkt ośrodka, do którego dotrze fala, staje się źródłem nowej fali kulistej.
Światło padające na przesłonę P składa się z fal o tej samej długości i tworzy wiązkę promieni równoległych. Promienie wychodzące ze szczelin S 1 i S 2 padają ekran E. A jest dowolnym punktem na ekranie , odległym o r 1 i r 2 od wąskich szczelin S 1 i S 2. Przeprowadźmy prostą od S 2 do punktu B w taki sposób aby odcinki AS 2 i AB były równe. Jeśli odległość d między szczelinami S 1 i S 2 jest dużo mniejsza od odległości l między przesłoną P, a ekranem E, to S 2 B jest prawie prostopadłe zarówno do r 1 jak i do r 2. Oznacza to, że kąt S 1 S 2 B jest
promienie r 1 i r 2 są w przybliżeniu równoległe. Fale wychodzące ze szczelin S 1 i S 2 są zgodne w fazie, gdyż źródłem ich jest ta sama fala płaska. Ponieważ długości dróg optycznych promieni r 1 i r 2 są różne, fale dochodzące do punktu A mogą mieć różne fazy. O tym czy w punkcie
w odcinku S 1 B, którego długość jest równa różnicy dróg optycznych promieni. Aby w punkcie A wystąpiło maksimum natężenia światła (wzmocnienie), fazy fal świetlnych docierających do niego muszą być zgodne. Fazy fal będą zgodne jeżeli, na odcinku
d sin = k k = 0, 1, 2,... Dla k = 0 otrzymujemy widmo zerowego rzędu odpowiadające wiązce nieugiętej. Dla k = 1 otrzymujemy widmo pierwszego rzędu, różnica dróg optycznych promieni docierających do
Jeżeli w punkcie A spotkają się fale o przeciwnych fazach to wystąpi minimum
nieparzystej wielokrotność połówek fali
d sin k k = 0, 1, 2,... Maksima i minima występują symetrycznie względem maksimum centralnego leżącego w punkcie O opisywanego przez k = 0.
Taki układ szczelin można potraktować jako przybliżony model siatki dyfrakcyjnej. Rzeczywista siatka dyfrakcyjna składa się z wielu równoległych do siebie wąskich szczelin rozmieszczonych w równych odstępach. Siatkę dyfrakcyjną, uzyskaną przez zarysowanie równoległymi rowkami płasko- równoległej płytki szklanej, nazywamy siatką transmisyjną. Powstające widmo jest wynikiem ugięcia promieni na szczelinach siatki. Powierzchnie nie zarysowane tworzą szczeliny, matowe rowki zaś nie przepuszczają światła. Liczba rys jest rzędu 50 1200 na 1mm. Odległość między środkami sąsiednich szczelin (na rysunku oznaczona jako d) nazywana jest stałą siatki. Z zależności geometrycznych widać że: S 1 B = dsin oraz S 1 B = k Otrzymujemy stąd równanie siatki dyfrakcyjnej: d sin = k Istnieją również siatki odbiciowe (refleksyjne) wykonane przez zarysowanie metalowych płyt
d l x 1 x 2 x 3 x 4 x 5 x 6 x 7 x 8