Wyznaczanie długości fali świetlnej za pomocą spektrometru z siatką dyfrakcyjną, Ćwiczenia z Fisica Sperimentale

Pobierz Wyznaczanie długości fali świetlnej za pomocą spektrometru z siatką dyfrakcyjną i więcej Ćwiczenia w PDF z Fisica Sperimentale tylko na Docsity!

Nazwisko (^) .............................................................. Data (^) ...................................... Nr na liście (^) ..................................... Imię (^) ........................................................................... Wydział (^) ................................................... Dzień tyg. (^) ............................................... Godzina (^) ..................................................

Ćwiczenie 3 69

Wyznaczanie długości fali świetlnej za pomocą spektrometru z siatką dyfrakcyjną.

Długość fali światła monochromatycznego [nm]

I. Wyznaczanie stałej siatki d

Kąt ugięcia, [rad} Stała siatki na prawo na lewo 2

 2   1 d , [nm]

II. Wyznaczanie długości fali świetlnej

Barwa linii widmowych

Kąt ugięcia, [rad} Długość fali,

 , [nm]

  (^) tab (^)    tab 100% tab tab

 na prawo na lewo  2

Długości fal promieniowania wysyłanego przez rtęć pobudzoną do świecenia:

kolor żółty 1 żółty 2 zielony niebiesko

• zielony niebieski fiolet 1 fiolet 2

, [nm] 579,0 577,0 546,1 491,6 435,8 407,8 404,

Ćwiczenie 369

Wyznaczanie długości fali świetlnej za pomocą spektrometru z siatką dyfrakcyjną.

CEL

Celem ćwiczenie jest analiza promieniowania wysyłanego przez rtęć pobudzoną do świecenia i wyznaczenie długości fal świetlnych o różnych barwach za pomocą spektrometru z siatką

TEORIA

Światło widzialne jest to promieniowanie elektromagnetyczne (zaburzenie pola elektromagnetycznego rozchodzące się w przestrzeni), na które reaguje oko ludzkie. Zakres

długości fal tego promieniowania wynosi (w próżni) od 3 8 10 ,  ^7 m (początek fioletu, częstotliwość

ok. 8 1014 Hz) do 7 7 10 ,   7 m (koniec czerwieni, częstotliwość ok. 4 1014 Hz). W ogólności do światła zalicza się również promieniowanie podczerwone i nadfioletowe. Przypomnijmy, że długość

fali  równa jest odległości pomiędzy punktami przestrzeni, w których fala jest w tej samej fazie

(w przypadku fal elektromagnetycznych oznacza to, że wektory natężenia pola elektrycznego E

(bądź magnetycznego H

) w punktach oddalonych o długość fali mają ten sam kierunek, wartość i zwrot, czyli są identyczne). Czas T , jaki potrzebuje fala na przebycie drogi równej długości fali, nazywany jest okresem fali:

  c T   c f ,

gdzie c — prędkość światła (w próżni 300 000 km/s), f — częstotliwość fali (wielkość określona liczbą długości fal mieszczących się na drodze przebytej przez falę w jednostce czasu).

Postrzeganie zjawisk świetlnych związane jest ze zmianą pola elektrycznego. Zmiana wartości natężenia pola elektrycznego E w czasie, w punkcie odległym o r od źródła światła, dla fali o częstotliwości f może być przedstawiona równaniem:

E E f t

r c

^

0 sin^2  ^ ,

gdzie E 0 jest amplitudą, a  — fazą początkową fali.

Światło ma naturę dualną, falowo–korpuskularną. Przyjmuje się, że światło to swego rodzaju strumienie osobliwych cząstek (korpuskuł), zwanych fotonami, które wykazują własności falowe. Na falową naturę światła wskazują takie zjawiska, jak dyfrakcja i interferencja promieni świetlnych.

Zjawisko dyfrakcji i interferencji światła możemy zaobserwować wykorzystując siatkę dyfrakcyjną. Najprostszą siatkę dyfrakcyjną stanowi przezroczysta płytka szklana z gęsto ponacinanymi, równoodległymi rysami. Rysy odgrywają rolę przesłon, a przestrzenie między rysami to szczeliny. Odległość między szczelinami nazywana jest stałą siatki dyfrakcyjnej d. Siatka dyfrakcyjna jest używana do analizy widmowej i pomiarów długości fali światła.

Światło przechodzące przez siatkę dyfrakcyjną ugina się na szczelinach, bowiem zgodnie z zasadą Huygensa, każda szczelina staje się źródłem nowej fali i wysyła promienie we wszystkich kierunkach. Zjawisko uginania się fali na otworach bądź krawędziach przesłon (o wymiarach porównywalnych z długością fali) nazywamy dyfrakcją, czyli uginaniem prostoliniowego biegu promieni. Ugięte wiązki (ewentualnie zebrane za pomocą soczewki) padające w to samo miejsce ekranu ulegają interferencji. Interferencją fal nazywamy nakładanie się fal o tej samej częstotliwości, powodujące wzmocnienie lub osłabienie natężenia fali wypadkowej. W tych miejscach ekranu, w których ugięte promienie spotykają się w zgodnych fazach, następuje ich wzmocnienie i powstają jasne prążki interferencyjne.

Okna programu do ćwiczenia 369

Okno podstawowe „ P67_INTER.SWS ” — zawiera przyciski sterowania.

Okno pomocnicze: „Rotary motion sensor”.

Okno „ Light Intensity vs Actual angular position” — przedstawia wykres zależności natężenia światła od położenia.

WYKONANIE ĆWICZENIA

POTRZEBNE WYPOSAŻENIE (^)  Układ spektrometru

 Interfejs „Science Workshop 500”  Lampa rtęciowa

 Czujnik ruchu obrotowego  Laser

 Czujnik światła 

Uwaga! W TYM ĆWICZENIU UŻYWANE JEST ŹRÓDŁO ŚWIATŁA LASEROWEGO. NIE WOLNO GO KIEROWAĆ W KIERUNKU TWARZY! GROZI USZKODZENIEM WZROKU!

W części pierwszej ćwiczenia mierzone będzie natężenie promieniowania światła laserowego po przejściu przez siatkę dyfrakcyjną., a w części drugiej mierzone będzie natężenie promieniowania lampy rtęciowej po przejściu przez siatkę dyfrakcyjną.. Za pomocą czujnika ruchu obrotowego zmierzone zostaną względne położenia maksimów uzyskanych w wyniku zjawiska interferencji.

Program Science Workshop umożliwia przedstawienie wykresów natężenia promieniowania świetlnego w funkcji położenia.

Przygotowanie układu pomiarowego

1. Najlepsze wyniki pomiarów można uzyskać wybierając w zestawie szczelin Sz 1 – nr 2, a w zestawie szczelin Sz 2 – nr 1. Sprawdź ustawienia szczelin.
2. Sprawdź czy soczewka S 1 znajduje się w odległości 10 cm od szczeliny Sz 1 (ogniskowa soczewki S 1 ma wartość 10 cm).
3. Sprawdź czy soczewka S 2 znajduje się w odległości 10 cm od szczeliny Sz 2 (ogniskowa soczewki S 2 ma również wartość 10 cm). Odległość tej soczewki należy tak dobrać aby uzyskać na ekranie ostre prążki.
4. Sprawdź czy siatka dyfrakcyjna D umieszczona na stoliku spektrometru odwrócona jest szklaną stroną w kierunku źródła światła.
5. Podłącz wtyki czujnika ruchu obrotowego do cyfrowych wejść 1 i 2 (digital channels 1 & 2) interfejsu. Włącz żółty wtyk do wejścia 1 i wtyk czarny do wejścia 2.
6. Podłącz czujnik światła do analogowego kanału A interfejsu.

Przygotowanie Komputera

1. Włącz interfejs i komputer. Włącznik interfejsu jest na jego tylnej ściance – interfejs powinien być włączony przed uruchomieniem komputera (sygnalizuje to zielona lampka).

Rys.

Źródło światła światła

Sz 1 Sz 2

S 2

S 1

Czujnik światła

Ława optyczna

Siatka dyfrakcyjna

Czujnik ruchu

6. Przesuwaj powoli i płynnie ramię z czujnikiem światła w kierunku prążka centralnego na ekranie aż do prążka pierwszego rzędu znajdującego się po drugiej stronie ekranu..
7. Obserwuj zmianę natężenia światła w funkcji położenia w oknie wykresu i tak dobierz prędkość ruchu ramienia z czujnikiem światła, aby otrzymać w miarę ciągły zbiór punktów pomiarowych.
8. Po zakończeniu pomiarów, naciśnij przycisk STOP.

V. Wyznaczanie długości fali świetlnej 

1. Ustaw lampę rtęciową przed szczeliną tak aby na ekranie E widać było ostry obraz kolorowych prążków widma rtęci.
2. Aby zmierzyć położenia najbardziej intensywnych linii ustaw przełącznik wzmocnienia GAIN czujnika światła w pozycji 10.
3. Przesuń ramię z czujnikiem światła poza obraz prążków pierwszego rzędu
4. W celu rozpoczęcia pomiarów, naciśnij przycisk REC.
5. Przesuwaj powoli i płynnie ramię z czujnikiem światła w kierunku prążka centralnego na ekranie aż do prążka pierwszego rzędu znajdującego się po drugiej stronie ekranu.
6. Obserwuj zmianę natężenia światła w funkcji położenia w oknie wykresu i tak dobierz prędkość ruchu ramienia z czujnikiem światła, aby otrzymać w miarę ciągły zbiór punktów pomiarowych.
7. Po zakończeniu pomiarów, naciśnij przycisk STOP.
8. Aby zmierzyć położenia mniej intensywnych i najsłabszych linii w widmie ustaw przełącznik wzmocnienia GAIN czujnika światła w pozycji 100.
9. Powtórz czynności opisane w punktach 3, 4, 5, 6, 7.

ANALIZA DANYCH

VI. Wyznaczanie stałej siatki dyfrakcyjnej d

Aby wyznaczyć stałą siatki dyfrakcyjnej musimy znać kąt ugięcia czerwonych prążków w widmie światła laserowego Kat ten jest równy połowie różnicy położeń kątowych linii znajdujących się po obydwu stronach prążka centralnego Aby określić położenia kątowe linii widmowych posługujemy się w oknie wykresu kursorem precyzyjnym.

1. Naciśnij przycisk kursora precyzyjnego

Xy w lewym dolnym rogu wykresu. Przenieś kursor do obszaru wykresu. Kursor zmienia się w krzyż z nitek pajęczych. Współrzędne x i y położenia kursora wyświetlane są obok osi poziomej i pionowej. Przesuń kursor na wykresie na środek maksimum po stronie prawej i odczytaj współrzędną położenia   1.

2. Następnie przesuń kursor precyzyjny na środek maksimum po stronie lewej i ponownie

odczytaj współrzędną położenia  2.

3. Oblicz kąt ugięcia :^2

4. Odczytaj na obudowie lasera długość fali światła lasera..
5. Oblicz stałą siatki korzystając ze wzoru:

sin

s d 

VII. Wyznaczanie długości fali świetlnej 

1. Aby wyznaczyć długość fali świetlnej dla danej barwy należy wyznaczyć położenie kątowe prążka o danej barwie. W tym celu posługujemy się kursorem precyzyjnym. Zmierz różnicę położenia kątowego dwóch linii dla tej samej barwy, ½ tej różnicy to jest kąt ugięcia danego prążka. Wykonaj czynności opisane w paragrafie V, punkty 1,2,3.

2. Oblicz długość fali świetlnej o danej barwie korzystając ze wzoru:   d sin.

3. Porównaj obliczoną długość fali dla danej barwy z wartością tablicową podaną w tabeli pod

tabelą z wynikami pomiarów. Oblicz błąd bezwzględny   tab ,

  (^) tab (^)    tab.

oraz błąd względny procentowy: tab 100% tab

B p

  .

4. W oknach wykresu dobierz parametry tak, aby wykresy prezentowały się najkorzystniej, następnie zapisz plik na dyskietce (opcja Save As z menu File) i wydrukuj wykresy na komputerze połączonym z drukarką (opcja Print Active Display” z menu File).

Mierzymy różnicę położenia kątowego tych dwóch linii. ½ tej różnicy to jest kąt ugięcia danego prążka..

Prążek centralny