ZASADY ZAPISU W PUBLIKACJACH PRAWNICZYCH, Egzaminy z Prawo upadłościowe

Pobierz ZASADY ZAPISU W PUBLIKACJACH PRAWNICZYCH i więcej Egzaminy w PDF z Prawo upadłościowe tylko na Docsity!

ZASADY ZAPISU W PUBLIKACJACH PRAWNICZYCH

• 1. Zasady powoływania źródeł w przypisach Spis zawartości:
• a) Zasady ogólne
• b) Akty normatywne
• c) Materiały legislacyjne
• d) Umowy międzynarodowe
• e) Orzeczenia sądowe
• f) Monografie
• g) Fragmenty prac zwartych
• h) Artykuły w czasopismach prawniczych
• i) Glosy do orzeczeń (i przeglądy orzecznictwa)
• j) Materiały dostępne w wersji elektronicznej w bazach danych ...................
• k) Materiały dostępne w wersji elektronicznej w internecie
• l) Inne
• 2. Bibliografia (zasady zapisu)
• 3. Zasady tworzenia skrótów tytułów aktów prawnych
  • prawnych i orzecznictwa, czasopism prawniczych itp. 4. Zasady tworzenia skrótów nazw instytucji, publikatorów aktów
• a) Nr 1: przykładowe skróty tytułów aktów normatywnych 5. Załączniki:
• b) Nr 2: wykaz skrótów nazw instytucji
  • prawniczych c) Nr 3: wykaz skrótów tytułów publikatorów orzecznictwa i czasopism
• d) Nr 4: wykaz pozostałych stosowanych skrótów

1. Zasady powoływania źródeł w przypisach a. Zasady ogólne

1. Powoływanie każdego źródła odbywa się przez podanie jego pełnego tytułu, ewentualnego autora (jeśli jest) i pełnego zapisu miejsca publikacji, chyba że skrót któregokolwiek ze wskazanych dokumentów znajduje się w załączniku do opracowania – wówczas podaje się tylko skrót.
2. Przy powoływaniu każdego źródła jego tytuł zapisuje się kursywą, a nazwisko i inicjał imienia autora – czcionką prostą.
3. Jeżeli przy określaniu miejsca publikacji niezbędne jest wskazanie numeru (np. czasopisma), to zapisuje się go po ukośniku (znak /) po roku wydania. Przykład: M. Manowska, Struktura sędziowskiego materialnego kierownictwa postępowaniem dowodowym przed sądem II instancji w apelacji pełnej w procesie cywilnym , PS 2018/10, s. 42–59. R. Marchaj, Zadania związku metropolitalnego w województwie śląskim. Zagadnienia podstawowe , PPP 2019/3, s. 100 – 116. E.W. Pływaczewski, E.M. Guzik-Makaruk, W. Filipkowski, _Teoria i praktyka

• inicjatywy i prace badawcze Białostockiej Szkoły Kryminologii_ , PiP 2019/3. M. Pchałek, Wrażliwość ekologiczna. Kto za? Kto przeciw? , „Edukacja Prawnicza” 2019/2.
  4. Jeżeli to samo źródło powoływane jest kilkakrotnie w danej publikacji, to przy pierwszym jego powołaniu w każdym rozdziale podaje się pełną informację o danym źródle, zgodnie z zasadami jego powoływania, natomiast przy każdym kolejnym powołaniu, jeżeli jest to akt prawny lub orzeczenie sądowe, to powołuje się je w taki sam sposób, natomiast jeśli jest to tekst autorski, to powołuje się go w sposób skrócony – przez podanie inicjału imienia autora, nazwiska autora oraz pierwszego wyrazu tytułu i wielokropka (jeśli powołanie publikacji w ten sposób jest mylące z uwagi na większą liczbę publikacji konkretnego autora mających takie samo słowo jako pierwsze w tytule, używa się więcej słów z tytułu publikacji, patrz niżej pkt 5) oraz numeru powoływanej strony. Jeżeli to samo źródło powoływane jest kilka razy z rzędu w kolejnych przypisach, to pierwszy raz powołuje się je w całości, natomiast w kolejnych przypadkach stosuje się początek tytułu oraz wielokropek, a nie wyraz „ibid.” („ibidem”), podając jedynie numer strony, do której następuje odwołanie (nawet jeżeli jest identyczny z powołanym wcześniej).

7. Powoływane zagraniczne orzeczenia sądowe i administracyjne zapisywane są czcionką prostą, a ich miejsce publikacji zapisywane jest w sposób właściwy dla państwa, z którego orzeczenie pochodzi. Przykład: R. Zimmermann, Der europäische Charakter des englischen Rechts. Historische Verbindungen zwischen civil law und common law , ZEuP [ewentualnie zamiast skrótu: Zeitschrift für Europäisches Privatrecht] 1993/1, s. 4−51. H. Beale, B. Fauvarque-Cosson, J. Rutgers, D. Tallon, S. Vogenauer, Contract Law , Oxford 2010. Case Concerning Oil Platforms (Islamic Republic of Iran v. United States of America), 1996 I.C.J. Rep. 803. Л.И. Петражицкий, Теория права и государства в связи с теорией нравственности , t. 1, С.-Петербург, 1909.
8. Przy powoływaniu czasopism oznacza się je przez podanie roku i numeru, zeszytu lub tomu (po ukośniku [znak /] po roku wydania). Przykład: M. Manowska, Struktura sędziowskiego materialnego kierownictwa postępowaniem dowodowym przed sądem II instancji w apelacji pełnej w procesie cywilnym , PS 2018/10, s. 42. K. Przybyłowski, Dobra wiara w polskim prawie cywilnym (ogólne uwagi o pojęciu) , SC 1970/15, s. 32. Ł. Pohl, Propozycja nowelizacji art. 18 Kodeksu karnego, Pr.w Dział. 2018/35. R. Marchaj, Zadania związku metropolitalnego w województwie śląskim. Zagadnienia podstawowe , PPP 2019/3, s. 100 – 116. M. Kondej, Zmiany w przepisach klauzuli ogólnej przeciwko unikaniu opodatkowania wchodzące w życie w 2019 r. , „Praktyka Podatkowa” 2019/1, s. 4–20. M. Pchałek, Wrażliwość ekologiczna. Kto za? Kto przeciw? , „Edukacja Prawnicza” 2019/2.
9. Jeżeli w tytule monografii, pracy zbiorowej czy artykułu pojawia się wyraz lub zwrot w języku łacińskim, to sposób zapisu nie wyróżnia go od reszty tytułu. Przykład: Jarocha A., Wyłączenie komornika sądowego w kontekście zmian spowodowanych wejściem w życie ustawy z 22.03.2018 r. o komornikach sądowych [w:] Ars in vita. Ars in iure. Księga Jubileuszowa dedykowana Profesorowi Januszowi Jankowskiemu , red. A. Barańska, S. Cieślak, Warszawa 2018. M. Kondej, Klauzula przeciwko unikaniu opodatkowania jako norma znajdująca do 31 grudnia 2018 r. zastosowanie ex lege , „Kwartalnik Prawo – Społeczeństwo

• Ekonomia” 2019/1, s. 11 – 12.

G. Bieniek, Z problematyki sądowego rozstrzygania sporów na gruncie ustawy o własności lokali [w:] Aurea praxis, aurea theoria. Księga pamiątkowa ku czci Profesora Tadeusza Erecińskiego , t. 1, red. J. Gudowski, K. Weitz, Warszawa 2011, s. 62.

10. Jeżeli w pracy wprowadzono oznaczenia w postaci numerów bocznych (nb), lub numerów tez (nt), przy powoływaniu tej publikacji odwołuje się do tych numerów, oznaczając je jako nt/nb, chyba że autor materiału, w którym dokonywane są powoływania, wyrazi wolę odwoływania się do numerów stron. Przykład: K. Pietrzykowski [w:] Kodeks cywilny. Komentarz , red. K. Pietrzykowski, t. 1, Warszawa 2013, art. 405, nt 1. R. Reiwer [w:] Ustawa o komornikach sądowych. Ustawa o kosztach komorniczych. Komentarz , red. R. Reiwer, Warszawa 2019, art. 1 , nb 3. B. Falkowski [w:] Ustawa o komornikach sądowych. Ustawa o kosztach komorniczych. Komentarz , red. M. Simbierowicz, M. Świtkowski, Warszawa 2018, art. 4 u.k.s., nb 1.
11. Numeracja przypisów we wszystkich publikacjach prowadzona jest samodzielnie w każdym rozdziale (każdy rozdział rozpoczyna się od przypisu nr 1).
12. Odsyłacze do przypisów odnoszących się do równoważników zdań, całych zdań lub dłuższych fragmentów tekstu kończących się kropką lub przecinkiem składa się przed tym znakiem interpunkcyjnym. Gdy przypis odnosi się do całego zdania lub dłuższego fragmentu tekstu, który zamyka pytajnik, wykrzyknik lub wielokropek, to odsyłacz stawia się po znaku interpunkcyjnym Przykład: aaaaaaaaaaaa^1. aaaaaaaaaaaa^2 , aaaaaaaaaaaa?^3 aaaaaaaaaaaa!^4 aaaaaaaaaaaa…^5
13. Może się zdarzyć umieszczenie dwóch numerów przypisów; jeśli nie można ich treści połączyć w jednym przypisie, wówczas oba numery rozdziela się przecinkiem. Przykład: Taki pogląd wyrażono w postanowieniu SN z 10.04.2018 r. (I CSK 12/18)1,2.

Przykład: Ustawa z 23.04.1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2018 r. poz. 1025 ze zm.). Ustawa z 6.03.2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz.U. z 2019 r. poz. 1292 ze zm.). Ustawa z 29.08.1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2019 r. poz. 900 ze zm.).

18. Akty normatywne zmieniane podaje się, umieszczając po wskazaniu miejsca publikacji słowa: „ze zm.”. Przykład: Ustawa z 10.05.2018 r. o ochronie danych osobowych (Dz.U. poz. 1000 ze zm.). Ustawa z 6.03.2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz.U. z 2019 r. poz. 1292 ze zm.). Rozporządzenie Rady Ministrów z 15.05.2018 r. w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych (Dz.U. poz. 936 ze zm.).
19. Jeśli Autor chce powołać brzmienie aktu normatywnego obowiązującego wcześniej, to w przypisie wskazuje datę, w której powoływany akt miał treść, którą chce wykorzystać. Przykład: Ustawa z 28.02.2003 r. – Prawo upadłościowe (Dz.U. z 2017 r. poz. 2344 ze zm.), w brzmieniu na 1.01.2004 r. Ustawa z 28.03.2003 r. o transporcie kolejowym (Dz.U. z 2019 r. poz. 710 ze zm.), w brzmieniu na 1.01.20 18 r.
20. Powołuje się akty normatywne w brzmieniu oryginalnym i z oryginalnym miejscem publikacji, chyba że wydano tekst jednolity aktu normatywnego – wówczas powołuje się ten tekst jednolity. Nie dopisuje się w takim przypadku zwrotów wskazujących, że chodzi o tekst jednolity, np. „t.j.”, „tekst jedn.” itd. Przykład: Ustawa z 28.02.2003 r. – Prawo upadłościowe (Dz.U. z 2017 r. poz. 2344 ze zm.). Ustawa z 28.03.2003 r. o transporcie kolejowym (Dz.U. z 2019 r. poz. 710 ze zm.). Ustawa z 15.11.1984 r. – Prawo przewozowe (Dz.U. z 2020 r. poz. 8).
21. Akty prawa unijnego powołuje się w sposób analogiczny do polskich aktów normatywnych, tak aby zawierały informację o nazwie aktu normatywnego, dacie wydania go oraz miejscu publikacji. Jako miejsce publikacji wskazuje się oryginalny numer Dziennika Urzędowego – również w przypadku aktów normatywnych, które zostały przyjęte w UE przed akcesją Polski do UE. Schemat: rodzaj aktu normatywnego, nr aktu normatywnego (w przypadku dyrektyw niepoprzedzony skrótem: „nr”), nazwa aktu normatywnego, litera: „z”, data wydania aktu normatywnego, miejsce publikacji aktu normatywnego (Dziennik Urzędowy UE, numer, rok wydania – jeżeli jest inny niż rok wydania aktu normatywnego, przecinek, strona na której zaczyna się dany akt).

Przykład: Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z 27.04.2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz.Urz. UE L 119, s. 1). Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z 9.10.2013 r. ustanawiające unijny kodeks celny (Dz.Urz. UE L 269, s. 1, ze zm.). Dyrektywa Rady (UE) 2016/1164 z 12.07.2016 r. ustanawiająca przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego (Dz.Urz. UE L 193, s. 1, ze zm.).

22. Zagraniczne akty normatywne, z państw innych niż Polska, powołuje się w sposób im właściwy, a więc tak, jak powoływane są w kraju, w którym zostały wydane. Przykład: Succession Law Reform Act, R.S.O. 1990, c. S. 26, s. 2.
23. Części aktów prawnych zapisujemy małą literą, np. rozdział, tytuł, dział. Numeracja arabska lub rzymska – w postaci takiej, w jakiej występuje w powoływanym akcie prawnym (czyli np. w części 1, w rozdziale XII). Tytuły rozdziałów, tytułów, działów, części zapisujemy tekstem prostym w cudzysłowie.
24. W przypadku nazw zwyczajowych aktów prawnych wszystkie człony należy pisać małą literą: traktat amsterdamski, traktat nicejski, traktat rzymski, traktaty rzymskie, traktaty założycielskie traktat akcesyjny traktat konstytucyjny (nazwa rodzaju aktu, a nie nazwa własna) konwencja paryska, konwencja brukselska, konwencja genewska (to nazwy zwyczajowe) konwencja o ochronie praw człowieka (niepełny tytuł) protokół z Palermo, protokół z Kioto porozumienie nicejskie umowa z Saarbrücken załącznik (małą również wówczas, gdy jest to jedyny załącznik do dokumentu). Wyjątek stanowią następujące – używane zwyczajowo – nazwy, stosowane równorzędnie z nazwami oficjalnymi:

• Karta Narodów Zjednoczonych,
• Powszechna Deklaracja Praw Człowieka,
• Europejska Konwencja Praw Człowieka,
• Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych,
• Międzynarodowy Pakt Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych.

d. Umowy międzynarodowe Zasady:

28. Umowy międzynarodowe ratyfikowane za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie i ogłoszone w Dzienniku Ustaw powołuje się w taki sam sposób jak ustawy.
29. Pozostałe umowy międzynarodowe powołuje się z podaniem tytułu umowy, jej stron, daty zawarcia i miejsca publikacji.
30. Dopuszczalne jest powołanie umowy międzynarodowej wyłącznie za pomocą skrótu jej tytułu, jeżeli taki skrót znajduje się w wykazie skrótów stanowiącym załącznik do niniejszego opracowania. Schemat: tytuł umowy międzynarodowej, data jej podpisania, publikator, litera „z”, rok wydania publikatora, numer publikatora (jeżeli jest), pozycja Przykład: Konwencja Narodów Zjednoczonych o umowach międzynarodowej sprzedaży towarów z 11.04.1980 r. (Dz.U. z 1997 r. Nr 45, poz. 286). Umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Węgierskiej Republiki Ludowej o międzynarodowej komunikacji samochodowej z 18.07.1965 r. (M.P. z 2003 r. Nr 4, poz. 36). Umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Armenii o międzynarodowych przewozach drogowych z 25.06.2013 r. (M.P. z 2014 r. poz. 21).

e. Orzeczenia sądowe Zasady:

31. Orzeczenia sądowe powołuje się przez wskazanie sądu, który dane orzeczenie wydał, daty wydania, sygnatury oraz miejsca publikacji.
32. Jeżeli orzeczenie powoływane jest w tekście, to, co do zasady, w tekście wskazuje się datę jego wydania oraz sygnaturę, natomiast w przypisie miejsce publikacji.
33. Nazwę sądu, który wydał dane orzeczenie, podaje się za pomocą właściwego skrótu w przypisach (skróty znajdują się w załączniku do opracowania). W tekście głównym zaleca się raczej podawanie nazw w wersji rozwiniętej).
34. Jeżeli orzeczenie zostało ogłoszone w oficjalnym publikatorze orzecznictwa, podaje się ten publikator jako miejsce publikacji. Dopuszczalne jest alternatywnie wskazanie oficjalnej elektronicznej bazy orzeczeń, w której tekst orzeczenia jest dostępny (BOTK – baza orzeczeń TK [dostępna na stronie internetowej TK: www.trybunal.gov.pl, BOSN – baza orzeczeń SN [dostępna na stronie internetowej SN: www.sn.pl, CBOSA – baza orzeczeń sądów administracyjnych [dostępna na stronie internetowej: http://orzeczenia.nsa.gov.pl], POSP – portal orzeczeń sądów powszechnych [dostępny na stronie internetowej: http://orzeczenia.ms.gov.pl].
35. Jeżeli powołuje się orzeczenie, które dostępne jest wyłącznie w elektronicznej bazie danych, podaje się nazwę tej bazy oraz nr rekordu, pod którym znajduje się to orzeczenie. Schemat: rodzaj orzeczenia (wyrok, postanowienie, uchwała itp., uchwała IC [uchwała Izby Cywilnej], uchwała SN (7) [uchwała SN 7 sędziów]), nazwa sądu, litera „z”, data orzeczenia, sygnatura orzeczenia, nazwa publikatora, rok wydania publikatora, numer publikatora po znaku "/" (jeżeli jest), pozycja albo strona Przykład: wyrok TK z 4.12.2001 r., SK 18/00, OTK 2001/8, poz. 256. albo: wyrok TK z 4.12.2001 r., SK 18/00, BOTK. uchwała SN (7) z 11.12.1975 r., III CZP 63/75, OSNC 1976/12, poz. 259. albo: uchwała SN (7) z 11.12.1975 r., III CZP 63/75, BOSN. wyrok SN z 11.05.2011 r., I CSK 621/10, Legalis nr 385415. wyrok SN z 11.05.2011 r., I CSK 621/10, LEX nr 848128. postanowienie NSA z 24.01.2020 r., I OSK 4195/18, LEX nr 2772751. postanowienie WSA w Rzeszowie z 3.03.2020 r., II SA/Rz 1314/19, CBOSA.

f. Monografie Zasady:

38. Monografie powołuje się, identyfikując autora (autorów), tytuł, miejsce oraz rok wydania. Nie wskazuje się przy powoływaniu ani wydawnictwa, ani numeru wydania (wystarczające jest określenie roku wydania, chyba że w danym roku ukazało się więcej niż jedno wydanie). Schemat: inicjał imienia i nazwisko autora (autorów), tytuł, miejsce wydania, rok wydania, numer strony (stron, ewentualnie numer rozdziału) Przykład: C. Kosikowski, Współczesny interwencjonizm , Warszawa 2018, s. 34. B. Kwiatek, Dokument elektroniczny w ogólnym postępowaniu administracyjnym , Warszawa 2020, s. 31–35. V. Konarska-Wrzosek, J. Lachowski, Instytucja przepadku w polskim prawie karnym, Warszawa 2020, s. 146–150. M. Markiewicz, Zarząd wspólnym prawem autorskim , Warszawa 2018, rozdz. II.

g. Fragmenty prac zbiorowych Zasady:

39. Powołując fragment (rozdział) pracy zbiorowej, należy wskazać autora powoływanej wypowiedzi oraz pracę zbiorową, w której wypowiedź ta została ogłoszona.
40. Jeśli praca zbiorowa została przygotowana pod redakcją jednej lub kilku osób, wskazuje się te osoby zamiast wszystkich autorów pracy.
41. Jeżeli pozycja ma zarówno redaktora tomu, jak i redaktora całości, to w powoływaniu uwzględnia się zarówno redaktora całości (po tytule całego dzieła), jak i redaktora tomu (po wskazaniu tomu).
42. Jeśli praca zbiorowa jest pracą zbiorową bez redaktora, wskazuje się wszystkich jej autorów, gdy jest ich nie więcej niż czterech, albo tytuł pracy, gdy autorów jest więcej niż czterech.
43. Nie wskazuje się przy powoływaniu ani wydawnictwa, ani numeru wydania (wystarczające jest określenie roku wydania). Schemat: inicjał imienia autora powoływanego fragmentu, nazwisko tego autora, tytuł fragmentu pracy (jeśli jest), litera: „[w:]”, autorzy pracy zbiorowej (jeśli praca nie powstała pod redakcją konkretnej osoby lub osób, a liczba autorów nie jest większa niż 4), tytuł pracy zbiorowej, numer tomu (jeżeli jest), określenie „red.” (jeśli jest przynajmniej jeden redaktor pracy), inicjał imienia redaktora, nazwisko redaktora (w mianowniku), miejsce wydania, rok wydania, numer powoływanej strony (rozdziału), jeżeli autor nie chce powołać całej pracy Przykład: B. Dolnicki, Wyłom w zasadzie sądowej ochrony samodzielności jednostek samorządu terytorialnego [w:] Idea kodyfikacji w nauce prawa administracyjnego procesowego. Księga pamiątkowa Profesora Janusza Borkowskiego , red. Z. Kmieciak, W. Chróścielewski, Warszawa 2018, s. 75. M. Rojszczak, Prawne aspekty systemów sztucznej inteligencji – zarys problemu [w:] Sztuczna inteligencja, blockchain, cyberbezpieczeństwo oraz dane osobowe. Zagadnienia wybrane , red. K. Flaga-Gieruszyńska, J. Gołaczyński, D. Szostek, Warszawa 2019, s. 1 – 22. C. Seitz, Big data in the pharmaceutical sector. Current developments and legal challenges [w:] Data Protection and Privacy under Pressure , eds. G. Vermeulen, E. Lievens, Maklu 2017, s. 293 – 312. R. Kubiak [w:] System Prawa Medycznego , red. E. Zielińska, t. I, Pojęcie, źródła i zakres prawa medycznego , red. R. Kubiak, L. Kubicki, Warszawa 2018, s. 656.

h. Artykuły w czasopismach prawniczych Zasady:

44. Artykuł ogłoszony w czasopiśmie identyfikuje się przez wskazanie jego autora (autorów), tytułu oraz dokładnego określenia miejsca publikacji.
45. Tytuły czasopism podaje się w wersji skróconej, jeżeli znajdują się w wykazie skrótów tytułów czasopism stanowiących załącznik do opracowania.
46. Tytuły czasopism w pełnej wersji zapisuje się pismem prostym w cudzysłowie. Schemat: inicjał imienia autora, nazwisko autora, tytuł artykułu, tytuł czasopisma, rok wydania czasopisma, numer czasopisma, strona, do której następuje odwołanie (w przypadku odwołania do całego tekstu artykułu podaje się jego pierwszą stronę) Przykład: M. Manowska, Struktura sędziowskiego materialnego kierownictwa postępowaniem dowodowym przed sądem II instancji w apelacji pełnej w procesie cywilnym , PS 2018 / 10, s. 42 – 59. I. Georgijew, Recharakteryzacja i pominięcie transakcji dla celów cen transferowych – nowe instrumenty ostatniej szansy , „Przegląd Podatkowy” 2019/2. M. Cichorska, Poszukiwanie majątku dłużnika przez komornika , „Nowa Currenda” 2019/6, s. 57.

i. Glosy do orzeczeń (i przeglądy orzecznictwa) Zasady:

47. Glosy do orzeczeń traktowane są jak artykuły naukowe i cytowane w taki sam sposób, z tym, że w tytule glosy wskazuje się, że opracowanie to glosa oraz podaje się sygnaturę głosowanego orzeczenia, jego rodzaj oraz sąd, który je wydał.
48. Nie stosujemy skrótów do opisywania rodzaju orzeczenia, którego dotyczy glosa (np. „wyr.”). ale stosujemy skróty do określenia rodzaju sądu wydającego opisywane orzeczenie (np. „SN”, „SA”, „SO”, „TS”). Schemat: inicjał imienia autora, nazwisko autora, tytuł glosy zawierający: wskazanie na glosę, rodzaj orzeczenia, którego dotyczy, sąd, który orzeczenie wydał, oraz sygnaturę orzeczenia, miejsce publikacji (np. tytuł czasopisma, rok wydania, numer wydania, numer strony, do której następuje odwołanie, a jeśli powoływana jest cała glosa, to pierwszy numer strony, na której się ona znajduje) Przykład: T. Liszcz, Glosa do wyroku SN z 30.05.2017 r., II PK 129/16 , OSP 2018/4, s. 39. B. Brzeziński, Glosa do wyroku TK z 18.04.2018 r., K 52/16 , POP 2019/3, s. 191.
49. Jeżeli glosa ma tytuł nadany jej przez autora, to powołuje się ją jak artykuł, uwzględniając ten tytuł. Tę samą regułę stosuje się do przeglądów orzecznictwa. Słowa „glosa” i „przegląd orzecznictwa” są umieszczane, jeżeli stanowią fragment tytułu nadanego artykułowi przez autora. Przykład: A. Błachnio-Parzych, Z asada ne bis in idem a obowiązek ustanowienia sankcji skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających. Glosa do wyroku TS z 20.03.2018 r., C-596/16 i C-597/16 , EPS 2018/12, s. 37 – 42. I. Krzemińska, W. Majkowski, Problematyka stosowania właściwej wersji językowej przepisów na przykładzie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku pomiędzy Polską a Szwecją. Glosa do wyroku NSA z 27.04.2018 r., II FSK 1370/16 , Prz. Pod. 2019/5. J. Skorupka, Dowody nielegalne w procesie karnym. Glosa do uchwały Sądu Najwyższego składu 7 sędziów – Izba Karna z 28.06.2018 r., I KZP 4/18 , OSP 2019/1, s. 72 – 80.

k. Materiały dostępne w wersji elektronicznej w internecie Zasady:

53. Powołanie materiału dostępnego w internecie powinno wskazywać adres internetowy, pod którym dostępny jest ten materiał, oraz datę dostępu do strony internetowej, na której dostępny był ten materiał. Schemat: inicjał imienia autora materiału (jeśli jest), nazwisko autora materiału (jeśli jest), tytuł materiału, strona internetowa na której materiał jest dostępny, data, w której materiał był dostępny na podanej stronie internetowej Przykład: R. Przasnyski, Inflacja zaczeka na gospodarkę , www.onet.pl (dostęp: 23.07.2013 r.). M. Cabalski, Kobiety jako sprawczynie przestępstw i aktów przemocy , www.ms.gov.pl/pl/probacja/20 13/download,2542,2.html (dostęp: 15.05.2019 r.). N. Bukowska, Klauzula rozsądku w anglosaskim prawie ubezpieczeniowym oraz Restatement of European Insurance Contracts , https://docplayer.pl/7021643- Klauzula-rozsadku-w-anglosaskim-prawie-ubezpieczeniowym-oraz-restatement- of-european-insurance-contracts.html (dostęp: 4.07.2019 r.).

l. Inne Zasady:

54. Wszystkie pozostałe źródła, których zasady powoływania nie wynikają z wcześniejszych reguł, np. artykuły z prasy codziennej, tygodników, opinie, materiały własne instytucji publicznych itp., powołuje się według wzoru właściwego dla artykułów z czasopism, a więc ze wskazaniem autora, tytułu oraz miejsca publikacji, jeżeli materiał został opublikowany, albo sposobu uzyskania do niego dostępu, jeżeli materiał jest publicznie dostępny.
55. Powoływanie materiałów niedostępnych publicznie powinno zawierać słowo „niepubl.”.
56. Powoływanie materiałów złożonych do druku, ale jeszcze nieopublikowanych, powinno zawierać słowa: „w druku”, jeżeli tekst przyjęto do druku. Przykład: P. Szymaniak, Nie tylko listonosz i komornik. Pozew doręczy nawet osoba zajmująca się sprzątaniem , „Gazeta Prawna” z 10.10.2019 r. M. Safjan, Wymiary sędziowskiej bezstronności , Rz. z 29.05.2007 r. P. Winczorek, 25 lat ustroju Rzeczypospolitej , „Gazeta Wyborcza” z 16.05.2014 r.