Docsity
Docsity

Przygotuj się do egzaminów
Przygotuj się do egzaminów

Studiuj dzięki licznym zasobom udostępnionym na Docsity


Otrzymaj punkty, aby pobrać
Otrzymaj punkty, aby pobrać

Zdobywaj punkty, pomagając innym studentom lub wykup je w ramach planu Premium


Informacje i wskazówki
Informacje i wskazówki

Zginanie ukośne: wprowadzenie, schematy, obliczenia, Ćwiczenia z Ingegneria dei Materiali

Teoretyczne wprowadzenie do ćwiczeń

Typologia: Ćwiczenia

2019/2020

Załadowany 21.10.2020

hannibal00
hannibal00 🇵🇱

4.6

(143)

432 dokumenty

1 / 8

Toggle sidebar

Pobierz cały dokument

poprzez zakup abonamentu Premium

i zdobądź brakujące punkty w ciągu 48 godzin

bg1
1
Ćwiczenie 15
ZGINANIE UKOŚNE
15.1. Wprowadzenie
Belką nazywamy element nośny konstrukcji, którego:
- jeden wymiar (długość belki) jest znacznie większy od wymiarów przekroju poprzecznego
- obciążenie prostopadłe do podłużnej osi beki powoduje jej zginanie.
Przez środek ciężkości przekroju przechodzą osie centralne (y-z). Linię łącząca środki ciężkości
przekrojów nazywamy osią belki (x).
Istnieją dwie osie centralne, prostopadłe do siebie, względem których momenty bezwładności
figury pola przekroju belki, osiągają wartości ekstremalne. Osie te nazywamy głównymi (yg – zg), zaś
wartości tych momentów bezwładności głównymi centralnymi momentami bezwładności przekroju.
Płaszczyzny wyznaczone osiami (yg-zg) oraz osią x nazywamy płaszczyznami głównymi.
Zginanie płaskie (rys. 15.1) zachodzi wtedy, gdy obciążenia wywołujące zginanie, a więc i momenty
gnące, działają w płaszczyźnie zawierającą oś belki i jedną z głównych centralnych osi bezwładności
przekroju.
Druga główna centralna oś bezwładności przekroju pokrywa się z osią obojętną przy zginaniu.
Linia ugięcia belki jest krzywą płaską i leży w płaszczyźnie obciążenia beki (w płaszczyźnie zginania).
Zginanie ukośne (rys. 15.2) występuje wówczas gdy płaszczyzna, w której działa obciążenie zginające
belkę nie leży w żadnej z dwóch płaszczyzn wyznaczonych przez oś belki i główną centralną oś
bezwładności przekroju.
Oś obojętna przy zginaniu ukośnym nie jest prostopadła do płaszczyzny zginania belki.
W tym przypadku ugięta oś belki nie leży w płaszczyźnie działania sił obciążających belkę.
15.2. Cel ćwiczenia
Celem ćwiczenia jest:
doświadczalne wyznaczenie strzałki ugięcia i naprężeń w belce wspornikowej poddanej zginaniu
płaskiemu oraz ukośnemu,
porównanie otrzymanych wyników z wartościami wyznaczonymi na podstawie wzorów teoretycznych,
15.3. Określenia podstawowe
Na rys. 15.1 pokazano przykład zginania płaskiego belki wspornikowej o długości L i przekroju
prostokątnym b × h (b>h)
Główne centralne momenty bezwładności przekroju wynoszą:
12
hb
II
3
minzg
== (15.1)
12
bh
II
3
maxyg
== (15.2)
Zginanie ukośne można uważać za rezultat zginania belki w dwóch płaszczyznach wzajemnie
prostopadłych przechodzących przez główne centralne osie bezwładności przekroju (zg , yg) i podłużną
oś belki (rys. 15.3)
Siłę P rozkładamy na dwie składowe wzdłuż głównych centralnych osi bezwładności przekroju:
cosαPP
sinαPP
yg
g
z
=
=
(15.3)
pf3
pf4
pf5
pf8

Podgląd częściowego tekstu

Pobierz Zginanie ukośne: wprowadzenie, schematy, obliczenia i więcej Ćwiczenia w PDF z Ingegneria dei Materiali tylko na Docsity!

Ć wiczenie 15

ZGINANIE UKO Ś NE

15.1. Wprowadzenie Belką nazywamy element nośny konstrukcji, którego:

  • jeden wymiar (długość belki) jest znacznie większy od wymiarów przekroju poprzecznego
  • obciążenie prostopadłe do podłużnej osi beki powoduje jej zginanie. Przez środek ciężkości przekroju przechodzą osie centralne (y-z). Linię łącząca środki ciężkości przekrojów nazywamy osią belki (x). Istnieją dwie osie centralne, prostopadłe do siebie, względem których momenty bezwładności figury pola przekroju belki, osiągają wartości ekstremalne. Osie te nazywamy głównymi (yg – zg), zaś wartości tych momentów bezwładności głównymi centralnymi momentami bezwładności przekroju. Płaszczyzny wyznaczone osiami (yg-zg) oraz osią x nazywamy płaszczyznami głównymi.

Zginanie płaskie (rys. 15.1) zachodzi wtedy, gdy obciążenia wywołujące zginanie, a więc i momenty gnące, działają w płaszczyźnie zawierającą oś belki i jedną z głównych centralnych osi bezwładności przekroju. Druga główna centralna oś bezwładności przekroju pokrywa się z osią obojętną przy zginaniu. Linia ugięcia belki jest krzywą płaską i leży w płaszczyźnie obciążenia beki (w płaszczyźnie zginania).

Zginanie uko ś ne (rys. 15.2) występuje wówczas gdy płaszczyzna, w której działa obciążenie zginające belkę nie leży w żadnej z dwóch płaszczyzn wyznaczonych przez oś belki i główną centralną oś bezwładności przekroju. Oś obojętna przy zginaniu ukośnym nie jest prostopadła do płaszczyzny zginania belki. W tym przypadku ugięta oś belki nie leży w płaszczyźnie działania sił obciążających belkę.

15.2. Cel ć wiczenia Celem ćwiczenia jest:

  • doświadczalne wyznaczenie strzałki ugięcia i naprężeń w belce wspornikowej poddanej zginaniu płaskiemu oraz ukośnemu,
  • porównanie otrzymanych wyników z wartościami wyznaczonymi na podstawie wzorów teoretycznych,

15.3. Okre ś lenia podstawowe Na rys. 15.1 pokazano przykład zginania płaskiego belki wspornikowej o długości L i przekroju prostokątnym b × h (b>h) Główne centralne momenty bezwładności przekroju wynoszą:

b h I I

3 zg min

h b I I

3 yg max

Zginanie ukośne można uważać za rezultat zginania belki w dwóch płaszczyznach wzajemnie prostopadłych przechodzących przez główne centralne osie bezwładności przekroju (zg , yg) i podłużną oś belki (rys. 15.3) Siłę P rozkładamy na dwie składowe wzdłuż głównych centralnych osi bezwładności przekroju:

P P cosα

P P sinα

yg

zg = ⋅

Momenty gnące w przekroju odległym o x od początku układu osi:

M P x P x cosα

M P x P x sinα

zg yg

yg zg = ⋅ = ⋅ ⋅

gdzie : Myg wektor momentu gnącego względem osi yg Mzg wektor momentu gnącego względem osi zg

Naprężenie normalne w dowolnym punkcie rozpatrywanego przekroju jest sumą algebraiczną naprężeń powstałych od momentów gnących działających w płaszczyznach głównych belki:

yg zg yg

yg zg

zg I

P x sinα z I

P x cosα y I

M z I

M y σ

Np. dla x = L 1 w punkcie A (rys. 15.1, 15.4) naprężenia wynoszą:

zg yg

A I

P L sinα b/ I

P L cosα h/ σ

(15.5 a)

Składowe ugięcia końca belki w płaszczyznach głównych obliczamy z wzorów:

zg

3 yg (^3) E I

P cosα L f ⋅ ⋅

yg

3 zg (^3) E I

P sinα L f ⋅ ⋅

Uwaga: Na rys. 15.3 b pokazano schematycznie składowe przemieszczenia końca belki obróconej o kąt α. Przeciwprostokątna zakreskowanego trójkąta przedstawia wypadkową strzałkę ugięcia końca belki. Z geometrycznych zależności wynika, że:

2 zg

2 f (^) w = fyg+f (15.8)

gdzie: fyg , fzg - składowe strzałki ugięcia obliczone

2 z

2 f (^) w = fy+f (15.9)

gdzie: fy , fz - składowe strzałki ugięcia zmierzone

Na swobodnym końcu belki znajduje się łożysko wahliwe wraz z konstrukcją umożliwiającą obciążanie belki pionową siłą P. Ugięcia końca belki (przemieszczenia obudowy łożyska) mierzone są czujnikami potencjometrycznymi.

15.6 Przeprowadzenie ć wiczenia 15.6.1. Obliczenia teoretyczne Wykonać obliczenia teoretyczne wg wzorów 15.1 -15.8 i zamieścić w tabelach wyników.

15.6.2. Pomiary napr ęż e ń i ugi ęć belki Wykonać kolejno następujące czynności:

  • Włączyć układ pomiarowy (włącznikiem na listwie zasilającej) oraz komputer
  • Kliknąć 2x ikonę (uruchomić program) Esman USB
  • Kliknąć „Dane pomiarowe” następnie „Pomiar”
  • Zaakceptować nazwę zadania „ Zginanie ukośne” OK.
  • Kliknąć „Rozpocznij pomiary” Pomiary:
  1. Za pomocą pokrętła podzielnicy ustawić kąt położenia belki α=0°
  2. Z ekranu monitora odczytać wskazania tensometrów 1 ÷ 4 i zapisać w tabeli pomiarów w

wierszu „Wskazanie mostka przed obc. σ a ”

  1. Z ekranu monitora odczytać wskazania czujników przemieszczeń (odległości między ramką a obudową łożyska: fy w pionie i fz w poziomie i zapisać w tabeli pomiarów w wierszu „Wskazanie czujnika w kierunku: fy fz przed obciążeniem.
  2. Obciążyć belkę siłą 100 N

5. Odczytać wskazania mostka σ b i czujników przemieszczeń oraz zapisać w tabeli pomiarów w

odpowiednich wierszach j.w. po obciążeniu.

  1. Odciążyć belkę.
  2. Punkty 2÷6 powtórzyć dla kątów α = 30° ,45° , 90°.
  • Kliknąć „Zakończyć pomiar”
  • Kliknąć „czy zatrzymać pomiar” TAK.
  • Kliknąć „ Koniec”
  • Zamknąć system
  • Wyłączyć układ z sieci wyłącznikiem na listwie zasilającej.
  • Wykonać obliczenia naprężeń σ i fw (uwzględnić znaki)

Porównać między sobą wyniki pomiarów i obliczeń teoretycznych

15.7. Wykonanie sprawozdania W sprawozdaniu należy podać:

  1. cel ćwiczenia
  2. definicje zginania płaskiego i ukośnego
  3. zestawienie wyników obliczeń i pomiarów w tabelce

8

Tablica 1. Wyniki oblicze

ń i pomiarów

Tablica 15.

Dane do oblicze

ń i pomiarów

Siła obci

ąż

aj

ąca

P=

N

Szeroko

ść

przekroju belki

b=

mm

Długo

ść

belki

L=

mm

Wysoko

ść

przekroju belki

h=

mm

Odległ. od p. przyło

żenia siły P do

ś r. tensom.

L1=

mm

Izg

mm

4

Moduł Younga

E=

5

MPa

Główne centralne momenty bezwł.przekroju belki (wzory 15.1 i 15.2)

Iyg

=^

mm

4

Tablica 15.

Napr

ęż

enia w przekroju belki

(rys.15.4)

Teoretyczne

napr

ęż

enia

K

ąt obrotu belki

[°]

Nr tensometru

(rys. 15.1)

Napr

ęż

enie

[MPa]

(wzór 15.5)

Napr

ęż

enie w p. A

Amax

[MPa] (wzór 15.5a)

Zmierzone

napr

ęż

enia

Wskazanie mostka przed obc.

a^

[MPa]

Wskazanie mostka po obc.

b^

[MPa]

Napr

ęż

enie

b^

-^

a^

[MPa]

Napr

ęż

enie w p. A

Amax

tens

tens

2

[MPa]

Tablica 15.

Ugi

ę cia belki

Teoretyczne

ugi

ęcia

K

ąt obrotu belki

α

[°]

Ugi

ęcie w pł. yg-x

fyg

[mm]

(wzór 15.6)

Ugi

ęcie w pł. zg-x

fzg

[mm]

(wzór 15.7)

Ugi

ęcie wypadkowe

f w^

[mm]

(wzór 15.8)

Zmierzone

ugi

ęcia

Wskazanie czujnika przemieszczenia w kierunku:

fy

fz

fy

fz

fy

fz

fy

fz

przed obci

ąż

eniem A

1

[mm]

po obci

ąż

eniu

A

2 [mm]

Składowe uci

ęcia

/A

-A1/ 2

[mm]

Ugi

ęcie wypadkowe

f w^

[mm]

(wzór 15.9)