Zjednoczenie Włoch i Niemiec, Notatki z Historia

Pobierz Zjednoczenie Włoch i Niemiec i więcej Notatki w PDF z Historia tylko na Docsity! em WŁOCHY Sza Koncepcje zjednoczenia Włoch Istniały dwie główne koncepcje zjednoczenia Włoch - drogą rewolucji (demokratyczna republika) i pod'wspólnym beriem (monarchia). Za pierwszą koncepcją opowiadali się radykalni działacze republikańscy na czele z Giuseppe Mazzinim i Giuseppe Garibaldim. Drugą opcję wspierali za to konserwatyści oraz liberałowie - chcieli utworzenia monarchii pod berłem rodzimej dynastii sabaudzkiej (Królestwo Sardynii) - tzw. nurt monarchiczny. Polityka zagraniczna Piemontu E Zano) Po zmianie władcy (na tron wstąpił Wiktor Emanuel II) | oraz premiera (został nim Camillo Cavour) Piemont, czyli Królestwo Sardynii dążyło do umocnienia swojej pozycji na arenie międzynarodowej. Państwo to, w nadziei na korzyści, dołączyło do koalicji antyrosyjskiej w czasie trwania wojny Krymskiej. Dzięki temu politycy Piemontu zostali zauważeni i państwo to mogło brać udział w kongresie paryskim - dzięki temu zyskano kontakty i poparcie za granicą. Głównym wspierającym okazał się Napoleon III (ze względu na chęć podbicia swojej opinii jako władcy, który pomaga narodom, który może zdziałać coś w procesie zjednoczeniowym, który może wyzwalać uciśnione narody). Dążył również do zdobycia hegemonii/wpływów w środkowych i południowych Włoszech - chciał sobie poukładać Włochy pod siebie. Francuscy katolicy nie wyobrażali sobie życia bez istnienia Państwa Kościelnego, dlatego opinia władcy była temperowana i krytykowana. Francja zaczęła cokolwiek robić w momencie, w którym doszło do krwawego ataku terrorystycznego. Groźby kolejnych ataków (ze strony Włocha - Felice Orsiniego) zmusiły Francję do podjęcia jakichś działań. Napoleon III spotkał się z Camillo Cavourem i ustalono, że Francja udzieli pomocy Piemontowi w momencie, w którym państwo to zostanie zaatakowane przez Austrię, W zamian za to wsparcie Francja chciała Niceę i Sabaudię. Do Piemontu miały zostać włączone Lombardia, Wenecja, Modena, Parma oraz papieska Romania, ale władza Świecka papieża nad Rzymem miała być zachowana. Wojna z Austrią Królestwo Sardynii, aby sprowokować wojnę z Austrią zaczęło się zbroić. Nie spodobało się to Austriakom - wystosowali oni w stronę Piemontu ultimatum, w którym żądali zakończenia zbrojeń. Wielka Brytania bezskutecznie próbowała swoich sił w mediacji. Ostatecznie po odrzuceniu ultimatum Austria wypowiedziała Królestwu Sardynii wojnę. Zgodnie z umową, Francja wsparła Piemont i wypowiedziała wojnę Austrii. Wojska francuskie wraz z włoskimi rozgromiły Austriaków pod Magentą i Solferino. Ataki jednak wzbudziły w innych państewkach włoskich ducha walki — zaczęły wybuchać pomniejsze powstania, które jednak nie spodobały się Francji, która chciała zachować Państwo Kościelne. Francja podpisała z Austrią rozejm w Villafranca di Roma bez wiedzy Piemontu. Uznano to za zdradę. cavour podaje się do dymisji. Ostatecznie sam Piemont, w niemożności podjęcia walki solo, podpisał z Austrią traktat w Zurychu - Lombardia na rzecz Francji, która potem da ją Piemontowi, powrót obalonych podczas działań powstańczych władców mniejszych państewek włoskich, Piemont oddaje Francji Niceę i Sabaudię. Zjednoczenie półwyspu Apenińskiego Francja zezwoliła na przeprowadzenie w państwach włoskich plebiscytu - czyli gdzie kto chciał należeć. Wyniki nie zaskoczyły - Toskania, Parma, Modena i Romania chciały przyłączyć się do Piemontu, a Nicea i Sabaudia do Francji. W Królestwie Obojga Sycylii powstał komitet organizujący pomoc dla powstańców - Piemont ani tego nie pochwalał ani nie negował. Zezwolono jednak na wyruszenie tam Giuseppe Garibaldiego z jego 1200 żołnierzami (wyprawa tysiąca). Wojska królewskie zostały rozbite (Calatafimi) - Garibaldi Opanował wyspę. Popierała go miejscowa ludność - obiecano zniesienie przywilejów arystokracji i nadanie chłopom ziemi na własność (program rewolucjonistów). Garibaldi skierował się potem na stały ląd i rozpoczął wędrówkę/marsz na północ. Podbijano kolejne państewka jednocześnie przekonując je do przyłączenia się w późniejszym czasie. Piemont interweniował dopiero wtedy, kiedy w bezpośrednim zagrożeniu było Państwo Kościelne - nie chciano konfliktu z Francją. Garibaldi nie chcąc bratobójczej walki oddał Wiktorowi Emanuelowi II hołd jako królowi Włoch. Kolejnym celem Bismarcka była Austria. Upewniono się, że Francja jest neutralna, a inne państwa nie będą dbać o równowagę siłw Europie. Austria również szukała pretekstu do wojny z Prusami (koncepcja Wielkoniemiecka). Wkroczenie wojsk pruskich do Holsztynu było pierwszym krokiem do wybuchu wojny. Wojna zakończyła się klęską Austriaków 3 lipca 1866 r. Na mocy traktatu z 1866 r. Austria wyraziła zgodę na rozwiązanie Związku Niemieckiego i powstanie nowej organizacji już bez jej udziału, zrzekła się Holsztynu, pokrycie kosztów wojny. Utworzono Związek Północnoniemiecki (państwo federalne). Potem, w 1867 r. - przewodniczącym został oficjalnie król Prus, władza dziedziczna, prawo veta, naczelny wódz wojsk - kontrasygnata kanclerza (Bismarck). Władza w rękach Bundesratu i Reichstagu. Wspólna polityka zagraniczna, sprawy wojska, jednolita polityka celna i handlowa, prawo cywilne, żegluga, przemysł, komunikacja, poczta i telegraf. Wojna francusko-pruska Wojna francusko-pruska była dla Bismarcka ostatnim schodkiem do pokonania przed kompletnym zjednoczeniem Niemiec. Z czasem również Napoleon III zdał sobie sprawę z nieuchromności starcia. Idealną metodą wywołania konfliktu okazał się spór o koronę hiszpańską, do której pretendentem był Leopold Hohenzollern. napoleon III się temu sprzeciwił wysyłając do Bismarcka depeszę (depesza Emska). Bismarck tak przeredagował jej tekst, że brzmiała ona obraźliwie - stała się więc ona pr” yną do wybuchu konfliktu. Prusy były idealne przygotowane do wojny. Francja ze względu na mniej liczne wojska i ogólny chaos zaczęła ponosić klęski w Alzacji - wycofali się do twierdzy w Metz. Klęska pod Sedanem z 1870 r. okazała się potem symbolem końca dziejów wielkiej Francji. Proklamowano III Republikę Francuską jednak ani to, ani pomoc Garibaldiego nie pomogła Francji i ostatecznie w 1871 r. państwo to zgodziło się na warunki jakie podyktował Bismarck: Prusy otrzymały Alzację i część Lotaryngii, Francja - ogromna kontrybucja wojenna. II Rzesza Zwycięstwo w wojnie z Francją w istocie okazało się ostatnią pokonaną przeszkodą w drodze do zjednoczenia. W 1871 r. w Wersalu Wilhelm I ogłosił powstanie Rzeszy Niemieckiej i przyjął koronę cesarza. Potem w życie weszła konstytucja. II Rzesza była federacją 25 państw i trzech wolnych miast (Hamburg, Brema, Lubeka). Kanclerzem II Rzeszy został Bismarck. Przewagę w państwie miały oczywiście Prusy. Likwidowano wszystkie odrębności: wprowadzono jednolitą walutę, kodeks karny, system patentowy, pocztę. W.Ś: A. K. JOHNSTON'S WALL ATLA5 OF EUROPEAN HISTORY. MAP_I4, ,GERMAN EMPIRE | AD. 1914 | If me =|EWITZERLAW pią | O