Znaczenie sprawy polskiej w polityce Wielkiej Brytanii w latach 1939-1945, Opracowania z Historia

Pobierz Znaczenie sprawy polskiej w polityce Wielkiej Brytanii w latach 1939-1945 i więcej Opracowania w PDF z Historia tylko na Docsity! Julia Bobrowska, kl. 3B Temat: Scharakteryzuj i oceń znaczenie sprawy polskiej w polityce Wielkiej Brytanii w latach 1939-1945. Polska nawiązała bliższe stosunki dyplomatyczne z Wielką Brytanią 25.08.1939 – zawarła z nią wówczas sojusz militarny. Była to reakcja Brytyjczyków na pakt Ribbentrop-Mołotow. Mogłoby się wydawać, że w związku z tym podejmą zdecydowane działania w dniu wybuchu drugiej wojny światowej. Sprawy potoczyły się jednak inaczej. Zachodnie mocarstwa co prawda wypowiedziały wojnę III Rzeszy, ale nie podjęły działań zbrojnych. Liczyły na to, że Hitler zmieni swoje plany. 12.09.1939 postanowiono, że Wielka Brytania nadal pozostanie bierna na froncie zachodnim. Nawet atak ZSRR na Polskę, który miał miejsce 17.09.1939, nie skłonił jej do aktywnego włączenia się w wojnę – ograniczono się jedynie do niezobowiązujących działań dyplomatycznych, bowiem Brytyjczycy chcieli uniknąć konfliktu z Rosją. Sytuacja zmieniła się 10.05.1940, kiedy Neville Chamberlain został zastąpiony przez Winstona Churchilla. Nowy premier zdecydował się podjąć za wszelką cenę walkę z Niemcami. Zaproponował również generałowi Sikorskiemu pomoc w ewakuacji ocalałych z kampanii francuskiej oddziałów polskich na Wyspy Brytyjskie i oferował gościnę władzom RP. Od tego momentu Wielka Brytania stała się realnym sojusznikiem Polski, co umożliwiło odbudowę armii i dalsze uczestnictwo w walce z Niemcami. Ważnym wydarzeniem z tego okresu była bitwa o Anglię, która miała miejsce od 10.07.1940 do 31.10.1940. Polacy w pewnym stopniu przyczynili się do sukcesu RAF-u w walce z Luftwaffe. Wygrana bitwa powietrzna zabezpieczyła Wielką Brytanię przed niemiecką inwazją. 22.06.1941 III Rzesza napadła na ZSRR, co oznaczało koniec ich współpracy. Tym samym Związek Radziecki stał się sojusznikiem Wielkiej Brytanii, a to spowodowało wzrost napięcia między Polską i tymi państwami. 12.07.1941 zostało zawarte formalne brytyjsko-radzieckie porozumienie sojusznicze. Nie skonsultowano tego z Polakami. Wielka Brytania dążyła jednak do złagodzenia konfliktu między swoimi sojusznikami i jej pośrednictwo odegrało istotną rolę w normalizacji stosunków między nimi. Owocem tych starań był podpisany 30.07.1941 układ Sikorski-Majski, przywracający stosunki dyplomatyczne między Polską a Rosją. Wydano też zgodę na amnestię dla uwięzionych polskich obywateli i utworzenie spośród nich Armii Polskiej w ZSRR. Mimo wszystko problemem wciąż pozostawała wschodnia granica RP. Zaniedbanie kwestii polsko-rosyjskiej przez Wielką Brytanię w okresie od lata 1942 r. do wiosny 1943 r. przyczyniło się do pogorszenia tych relacji. Brytyjczycy zdawali się nie zwracać uwagi na złe traktowanie Polaków przez Rosjan (przykładem jest tu armia Andersa – składała się z ok. 70 tys. żołnierzy, a dostawała przydziały żywności i ekwipunku jedynie dla 40 tys.), a podczas rozmów, które miały miejsce w sierpniu 1942 r. w Moskwie, w ogóle nie wspomniano o Polsce. Ważniejszy okazał się sojusz brytyjsko-rosyjski niż brytyjsko-polski. Wynikało to przede wszystkim z tego, że Polska nie była wówczas silnym państwem ani pod względem militarnym, ani gospodarczym. Na początku drugiej wojny światowej traktowano ją jako punkt strategiczny, służący utworzeniu frontu wschodniego. Gdy ZSRR przystąpiło do walki z III Rzeszą, nie miało to już znaczenia. Kolejnym dowodem na to była reakcja Churchilla na wieść o zbrodni katyńskiej. Zalecił wówczas Sikorskiemu zachowanie ostrożności i odradzał otwarte krytykowanie i oskarżanie ZSRR. Poza tym, w londyńskich gazetach pojawiła się fala artykułów ukazujących zbrodnię katyńską jako dzieło Niemców, jednocześnie krytykując Polaków, a ich zarzuty pod adresem Rosji traktując jako irracjonalne. Po zerwaniu przez ZSRR w kwietniu 1943 r. stosunków dyplomatycznych z Polską, kwestia ta stała się dla Wielkiej Brytanii głównym problemem sprawy polskiej. Churchill miał nadzieję, że uda się rozwiązać go z pomocą Sikorskiego, ale tragiczna śmierć generała pokrzyżowała te plany. Urząd premiera objął wówczas Stanisław Mikołajczyk. Latem 1943 r., Wielka Brytania postanowiła przekonać Polskę do uznania linii Curzona za jej wschodnią granicę. Uważano bowiem, że uda się wtedy skłonić Związek Radziecki do ponownego nawiązania z nią stosunków dyplomatycznych. Plan ten uzyskał aprobatę reszty mocarstw na konferencji teherańskiej i tym samym wszedł w życie. Polski rząd był zdecydowanie przeciwny tej koncepcji, ale ze względu na brak poparcia ze strony innych państw, nie był w stanie wiele w tej kwestii zrobić. Ostatecznie ZSRR uchylił się nawet od nawiązania z Polską stosunków dyplomatycznych. Wynik konferencji teherańskiej był porażką mocarstw zachodnich. Wielka Brytania właściwie pozostawiła na niej sprawę polską Rosji. 22.02.1944 Churchill oficjalnie uznał radzieckie prawa do linii Curzona, co świadczyło o jeszcze większym spadku znaczenia sprawy polskiej w polityce Wielkiej Brytanii. Po utworzeniu 22.07.1944 Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego, kluczową sprawą stało się dla Wielkiej Brytanii dążenie do zachowania przez Polskę niepodległości, ponieważ rosnące wpływy rosyjskie stanowiły dla niej realne zagrożenie. Kolejnym problemem było powstanie warszawskie, któremu Londyn, ze względu na inne toczące się wówczas walki, nie mógł udzielić pomocy. Głównym celem wizyt londyńskich i polskich przedstawicieli w Moskwie w 1944 r. było przede wszystkim skłonienie Polski do uznania linii Curzona – rząd RP wciąż sprzeciwiał się tej koncepcji. 24.11.1944 Mikołajczyk, nie widząc nadziei ani na