Życie
Każdy człowiek tęskni za doświadczeniem radości i satysfakcji. na co dzień
cieszymy się z wielu rzeczy i wydarzeń, z naszych małych i wielkich
sukcesów. Jednak najbardziej cieszymy się z obecności drugiego człowieka.
Żadna rzecz nie może przynieść nam takiej radości i takiego umocnienia,
jak człowiek. To właśnie dlatego matka oczekująca narodzin dziecka, które
już rozwija się w jej wnętrzu, czuje się tak szczęśliwa i poruszona, że
nazywa to stanem błogosławionym. Dla niej i dla jej męża dziecko staje się
źródłem nieopisanej radości, wzruszenia i nadziei. Gdy z kolei ktoś z
naszych bliskich umiera, wtedy przeżywamy dotkliwy, niewyobrażalny i
niewyrażalny ból rozstania. Wierzymy, że śmierć jest przejściem na drugą
stronę istnienia, twarzą w twarz z Bogiem, a mimo to z perspektywy tych,
którzy pozostają na ziemi, śmierć niesie ze sobą dramatyczne
rozstanie.Nieopisana radość z przyjścia dziecka na świat czy dotkliwy ból,
gdy ktoś z bliskich przechodzi przez próg śmierci, nie jest jednak udziałem
wszystkich ludzi. Takich przeżyć doświadczają jedynie ci, którzy kochają.
Którzy bardzo kochają - serdecznie i wiernie. Zupełnie inaczej wygląda
ludzkie życie z perspektywy tych, którzy nie kochają i którzy nie czują się
kochani. Dla nich życie człowieka jawi się jako coś bezsensownego, jako
nieznośny ciężar, czasem wręcz jako zagrożenie czy przekleństwo, przed
którym trzeba się zabezpieczyć . Nawet kosztem własnego zdrowia i
sumienia. A w skrajnych przypadkach nawet kosztem morderstwa. Dla
tych, którzy nie kochają, przekleństwem staje się nie tylko życie innych
ludzi, ale również ich własne życie. W konsekwencji odnoszą się oni z
nienawiścią i agresją do samych siebie, wyrządzają sobie śmiertelną nieraz
krzywdę (np. sięgając po alkohol czy narkotyk), doświadczają stanów
samobójczych, albo popadają w najbardziej skrajną formę rozpaczy, czyli
w obojętność na własny los i na własne życie.Zamach na życie człowieka
zawsze wiąże się z brakiem miłości. Jest to zupełnie oczywiste na przykład
w odniesieniu do zbrodniarza, który zabija swoją ofiarę po to, by ją okraść.
Nie zawsze jednak jest aż tak łatwo zauważalny związek między brakiem
miłości a zabijaniem człowieka. Przykładem jest aborcja, którą cyniczni
ludzie traktują jako przejaw postępowości albo jako formę
odpowiedzialnego rodzicielstwa . Tymczasem także w tym przypadku
mamy do czynienia z brakiem miłości. Aborcja to konsekwencja faktu, że
rodzice nie tylko za mało kochają dziecko, któremu przekazali życie, ale że
za mało kochają siebie nawzajem. Natomiast ci rodzice, którzy siebie
kochają i wspierają, którzy ufają sobie i są sobie wierni, cieszą się również
własnym dzieckiem. Kryzys miłości rodzicielskiej jest zawsze znakiem
wcześniejszego kryzysu - kryzysu miłości małżeńskiej. Aborcja jest
wyjątkowo dramatycznym przejawem kryzysu więzi i wartości rodziców
dziecka. Jest też najbardziej okrutną formą przemocy w rodzinie. Nic
dziwnego, że w ślad za tą formą przemocy, pojawiają się inne formy.
Dlaczego ktoś, kto zabija własne dziecko, miałby powstrzymywać się od
przemocy fizycznej, psychicznej czy moralnej wobec współmałżonka i
innych osób z kręgu rodziny Podobnie eutanazja nie jest skutkiem starości,
przewlekłej choroby, kalectwa czy fizycznego cierpienia. Jest to przede
wszystkim skutek braku miłości, na przykład skutek okrucieństwa
dorosłych dzieci wobec starzejących się rodziców. Reszta to dorabianie
