Syzyf był władcą pięknego, bogatego Koryntu. Żoną jego była Merope.
Bogowie lubili króla. Zapraszali go na uczty na Olimpie. Lubił się
niezmiernie chwalić. Będąc na uczcie plotkował o Olimpijczykach.
Pewnego dnia pojawił się na Olimpie i wypaplał ważną tajemnicę boską.
Syzyf stracił ich łaskę i musiał odpokutować. Król nakazał swej małżonce
żeby nie wyprawiała mu pogrzebu. Syzyf napełnił całe królestwo
podziemne płaczem i jękami. Charon zapytał go o przyczynę rozpaczy.
Syzyf opowiedział swą historię. Jęki i narzekania doszły do Hadesa
i Persefony. Wezwali go do siebie. Znali go z biesiad i teraz żal im się
zrobiło. Pozwolili wrócić mu na ziemię pod opieką Tanatosa. Gdy przybył
do Koryntu kazał wtrącić Tanatosa do lochu. Siedział tam długie lata
biedny Tanatos. Od tej chwili na ziemi panowało szczęście. Aż kiedyś
przypomniał sobie Hades o Syzyfie. Przeszukiwano cały Hades lecz nie
znaleziono tam bożka ani Syzyfa. Hades posłał Hermesa na ziemię by
odszukać zaginionych. Pofrunął na królewski dwór. Potem całą ludność
zmroziło tchnienie śmierci. A Syzyf? Co się z nim stało po śmierci?
Ciężko ukarali go bogowie. Syzyf zgięty toczy przed sobą skałę.
Musi wtoczyć skałę na szczyt. Lecz nagle skała wymyka mu się z rąk
i spada w dół. Tak wciąż musi biedny Syzyf zaczynać od nowa swą
pracę daremną. A trwać to ma bez końca, przez wieczność całą.