Pobierz Elementy logiki i więcej Ćwiczenia w PDF z Logika tylko na Docsity!
Elementy logiki
Wojciech Buszkowski
Wydział Matematyki i Informatyki UAM
Zakład Teorii Obliczeń
1 Klasyczny Rachunek Zdań
1.1 Spójniki logiczne
Zdaniem w sensie logicznym nazywamy wyrażenie, które jest prawdziwe lub fałszywe. Prawdę i fałsz nazywamy wartościami logicznymi. Prawdę oz- naczamy symbolem 1, a fałsz symbolem 0. Zmienne zdaniowe p, q, r, s (także z indeksami) reprezentują dowolne zdania. Spójniki logiczne (albo: funktory KRZ) służą do konstrukcji zdań log- icznie złożonych. Wyróżniamy pięć podstawowych spójników logicznych. Spójnik negacji jest to wyrażenie "nieprawda, że" użyte w kontekście "nieprawda, że p". Symbol: ¬, w kontekście: ¬p. Zdanie postaci ¬p nazy- wamy negacją zdania p. Spójnik koniunkcji jest to wyraz "i" użyty w kontekście "p i q". Symbol: ∧, w kontekście: p ∧ q. Zdanie postaci p ∧ q nazywamy koniunkcją zdań p i q. Spójnik alternatywy jest to wyraz "lub" użyty w kontekście "p lub q". Symbol: ∨, w kontekście: p ∨ q. Zdanie postaci p ∨ q nazywamy alternatywą zdań p i q. Spójnik implikacji jest to wyrażenie "jeżeli ..., to" użyte w kontekście "jeżeli p, to q". Symbol →, w kontekście: p → q. Zdanie postaci p → q nazywamy implikacją o poprzedniku p i następniku q. Spójnik równoważności jest to wyrażenie "wtedy i tylko wtedy, gdy" użyte w kontekście "p wtedy i tylko wtedy, gdy q’. Symbol: ↔, w kon- tekście: p ↔ q. Zdanie postaci p ↔ q nazywamy równoważnością zdań p i q.
Inne oznaczenia spójników logicznych: spójnik negacji ∼, koniunkcji &, ·, alternatywy +, implikacji ⇒, równoważności ⇔, ≡. Zdanie p nazywamy argumentem spójnika negacji w zdaniu ¬p. Spójnik negacji jest jednoargumentowy. Zdania p i q nazywamy argumentami spójnika koniunkcji w zdaniu p ∧ q. Spójnik koniunkcji jest dwuargumentowy. Spójniki alternatywy, implikacji i równoważności są też dwuargumentowe.
Spójniki logiczne są ekstensjonalne: wartość logiczna zdania złożonego za pomocą danego spójnika jest jednoznacznie wyznaczona przez ten spójnik i wartości logiczne argumentów. Negacja zdania prawdziwego jest zdaniem fałszywym. Negacja zdania fałszywego jest zdaniem prawdziwym. Koniunkcja dwóch zdań jest prawdziwa wtedy i tylko wtedy, gdy oba argumenty są prawdziwe. Alternatywa dwóch zdań jest prawdziwa wtedy i tylko wtedy, gdy przy- najmniej jeden argument jest prawdziwy. Zdanie o postaci implikacji (zdanie warunkowe) jest fałszywe wtedy i tylko wtedy, gdy poprzednik jest prawdziwy, a następnik jest fałszywy. Równoważność dwóch zdań jest prawdziwa wtedy i tylko wtedy, gdy oba argumenty mają tę samą wartość logiczną. ¬1 = 0, ¬0 = 1 1 ∧ 1 = 1 1 ∨ 1 = 1 1 → 1 = 1 1 ↔ 1 = 1 1 ∧ 0 = 0 1 ∨ 0 = 1 1 → 0 = 0 1 ↔ 0 = 0 0 ∧ 1 = 0 0 ∨ 1 = 1 0 → 1 = 1 0 ↔ 1 = 0 0 ∧ 0 = 0 0 ∨ 0 = 0 0 → 0 = 1 0 ↔ 0 = 1 W tych wzorach symbole spójników oznaczają działania na zbiorze { 0 , 1 }, odpowiadające poszczególnym spójnikom. Czasem działanie odpowiadające ∧ oznaczamy ∧′^ i podobnie dla pozostałych spójników. Tablice prawdziwościowe spójników logicznych:
p ¬p 1 0 0 1
W ten sposób możemy wyznaczyć wartość logiczną dowolnego zdania log- icznie złożonego, jeżeli znane są wartości logiczne wszystkich składowych zdań logicznie prostych. Przykład. Zdanie: jeżeli nieprawda, że Poznań leży nad Wisłą, to jeżeli Poznań leży nad Wartą, to przez Poznań przepływa rzeka. p - Poznań leży nad Wisłą, q - Poznań leży nad Wartą, r - przez Poznań przepływa rzeka. Logiczny schemat zdania: A = ¬p → (q → r). Wartościowanie: w(p) = 0 , w(q) = w(r) = 1. Mamy w(A) = ¬ 0 → (1 → 1) = 1 → 1 = 1. Zatem zdanie jest prawdziwe.
Tablica prawdziwościowa formuły: A = p ∨ ¬q → ¬p ∧ r. Oznaczmy: B = p ∨ ¬q, C = ¬p ∧ r.
p q r ¬q ¬p B C A 1 1 1 0 0 1 0 0 1 1 0 0 0 1 0 0 1 0 1 1 0 1 0 0 1 0 0 1 0 1 0 0 0 1 1 0 1 0 1 1 0 1 0 0 1 0 0 1 0 0 1 1 1 1 1 1 0 0 0 1 1 1 0 0
Definicja 2. Tautologią KRZ nazywamy formułę KRZ, która przyjmuje wartość logiczną 1 dla każdego wartosciowania zmiennych występujących w tej formule. Tautologie KRZ są logicznymi schematami zdań logicznie prawdziwych, tzn. prawdziwych na mocy samej logiki, niezależnie od wartości logicznych składowych zdań prostych. Przykład. Zdanie "Poznań leży nad Wartą" jest prawdziwe, ale nie jest logicznie prawdziwe. Jego schemat logiczny p nie jest tautologią. Zdanie "jeżeli Poznań leży nad Wartą, to Poznań leży nad Wartą" jest logicznie prawdziwe. Jego schemat logiczny p → p jest tautologią. Definicja 3. Mówimy, że formuła A jest logicznie równoważna formule B (w KRZ), jeżeli dla każdego wartościowania w (zmiennych występujących w tych formułach) w(A) = w(B). Fakt 1. A jest logicznie równoważne B wtw, gdy formuła A ↔ B jest
tautologią. prawa łączności koniunkcji, alternatywy i równoważności: (p ∧ q) ∧ r ↔ p ∧ (q ∧ r), (p ∨ q) ∨ r ↔ p ∨ (q ∨ r), [(p ↔ q) ↔ r] ↔ [p ↔ (q ↔ r)] prawa przemienności koniunkcji, alternatywy i równoważności: p ∧ q ↔ q ∧ p, p ∨ q ↔ q ∨ p, (p ↔ q) ↔ (q ↔ p) prawa idempotentności koniunkcji i alternatywy: p ∧ p ↔ p, p ∨ p ↔ p prawa rozdzielności koniunkcji względem alternatywy: p ∧ (q ∨ r) ↔ (p ∧ q) ∨ (p ∧ r), prawo rozdzielności alternatywy względem koniunkcji p ∨ (q ∧ r) ↔ (p ∨ q) ∧ (p ∨ r) prawa De Morgana: ¬(p ∧ q) ↔ ¬p ∨ ¬q, ¬(p ∨ q) ↔ ¬p ∧ ¬q prawo podwójnej negacji: ¬¬p ↔ p prawo transpozycji: (p → q) ↔ (¬q → ¬p) prawo eksportacji-importacji: [p ∧ q → r] ↔ [p → (q → r)] prawo wyłączonego środka: p ∨ ¬p prawo sprzeczności: ¬(p ∧ ¬p). prawa definiowania jednych spójników przez inne: (p ↔ q) ↔ (p → q) ∧ (q → p) (p → q) ↔ ¬p ∨ q p ∧ q ↔ ¬(¬p ∨ ¬q) p ∨ q ↔ ¬(¬p ∧ ¬q) prawa z ustalonym argumentem: p ∧ 1 ↔ p, p ∧ 0 ↔ 0 , p ∨ 1 ↔ 1 , p ∨ 0 ↔ p (1 → p) ↔ p, (0 → p) ↔ 1 , (p → 1) ↔ 1 , (p → 0) ↔ ¬p Definicja 4. Mówimy, że wartościowanie w spełnia formułę A, jeżeli w(A) = 1. Formułę nazywamy spełnialną, jeżeli istnieje wartościowanie, które spełnia tę formułę. Zbiór formuł nazywamy spełnialnym, jeżeli istnieje wartościowanie, które spełnia wszystkie formuły z tego zbioru (tzn. spełnia ten zbiór ). Fakt 2. Formuła A jest spełnialna wtw, gdy formuła ¬A nie jest tau- tologią. Formuła A jest tautologią wtw, gdy formuła ¬A nie jest spełnialna.
1.3 Podstawianie w KRZ
Tautologie i logiczne reguły wnioskowania KRZ są zamknięte ze względu na podstawianie dowolnych formuł za zmienne zdaniowe. σ = [p 1 := A 1 ,... , pn := An] oznacza operację równoczesnego podstaw- iania formuły Ai za zmienną pi dla i = 1,... , n. Taką operację nazywamy podstawieniem. Aσ oznacza wynik podstawienia σ w formule A. Przykład. (p → p ∨ q)[p := q, q := q ∨ r] = q → q ∨ (q ∨ r). UWAGA: Wykonując podstawienie Aσ, formułę Ai podstawiamy za każde wystąpienie zmiennej pi w formule A, lecz nie za te wystąpienia, które po- jawiają się w wyniku podstawiania (występują w formułach Aj ). Dlatego A[p := B, q := C] jest na ogół różne od A[p := B][q := C]. Fakt 5. Jeżeli A jest tautologią KRZ, to Aσ jest tautologią KRZ dla każdego podstawienia σ. Jeżeli A logicznie wynika ze zbioru {B 1 ,... , Bm}, to Aσ logicznie wynika ze zbioru {B 1 σ,... , Bmσ} dla każdego podstawienia σ.
2 Postacie normalne formuł KRZ
Formuły p i ¬p, gdzie p jest dowolną zmienną zdaniową, nazywamy liter- ałami; p jest literałem pozytywnym, a ¬p negatywnym. Literały p, ¬p są przeciwne (jeden względem drugiego). Klauzula (alternatywa elementarna) jest to alternatywa skończenie wielu literałów, np. p ∨ ¬q ∨ r, ¬q. Koniunkcja elementarna jest to koniunkcja skończenie wielu literałów, np. p ∧ ¬q ∧ r, ¬q. Formuła w koniunkcyjnej postaci normalnej (kpn) jest to koniunkcja skończenie wielu klauzul, np. (p ∨ ¬q ∨ r) ∧ (¬p ∨ ¬r). Formuła w alternatywnej postaci normalnej (apn) jest to alternatywa skończenie wielu koniunkcji elementarnych, np. (p ∧ ¬q ∧ r) ∨ (¬p ∧ ¬r). Twierdzenie 1. Każda formuła KRZ jest logicznie równoważna pewnej formule w kpn i pewnej formule w apn. Przykład. A = p ∧ q ↔ q ∧ ¬r.
p q r p ∧ q ¬r q ∧ ¬r A apn kpn 1 1 1 1 0 0 0 ¬p ∨ ¬q ∨ ¬r 1 1 0 1 1 1 1 p ∧ q ∧ ¬r 1 0 1 0 0 0 1 p ∧ ¬q ∧ r 1 0 0 0 1 0 1 p ∧ ¬q ∧ ¬r 0 1 1 0 0 0 1 ¬p ∧ q ∧ r 0 1 0 0 1 1 0 p ∨ ¬q ∨ r 0 0 1 0 0 0 1 ¬p ∧ ¬q ∧ r 0 0 0 0 1 0 1 ¬p ∧ ¬q ∧ ¬r
apn: (p ∧ q ∧ ¬r) ∨ (p ∧ ¬q ∧ r) ∨ (p ∧ ¬q ∧ ¬r) ∨ (¬p ∧ q ∧ r) ∨ (¬p ∧ ¬q ∧ r) ∨ (¬p ∧ ¬q ∧ ¬r) kpn: (¬p ∨ ¬q ∨ ¬r) ∧ (p ∨ ¬q ∨ r) Przypadki szczególne: (1) w(A) = 0 dla każdego wartościowania w. Wtedy A jest logicznie równoważne formule p ∧ ¬p, która jest w apn.
(2) w(A) = 1 dla każdego wartościowania w. Wtedy A jest logicznie równoważne formule p ∨ ¬p, która jest w kpn. Sprowadzanie do apn i kpn metodą przekształceń równoważnościowych. Podformuły danej formuły zastępujemy równoważnymi formułami, sto- sując następujące prawa (zastępujemy lewą stronę prawą stroną). ¬¬A ↔ A (A ↔ B) ↔ (A → B) ∧ (B → A), (A → B) ↔ ¬A ∨ B ¬(A ∨ B) ↔ ¬A ∧ ¬B, ¬(A ∧ B) ↔ ¬A ∨ ¬B A ∧ (B ∨ C) ↔ (A ∧ B) ∨ (A ∧ C), (B ∨ C) ∧ A ↔ (B ∧ A) ∨ (C ∧ A) A ∨ (B ∧ C) ↔ (A ∨ B) ∧ (A ∨ C), (B ∧ C) ∨ A ↔ (B ∨ A) ∧ (C ∨ A). Przykład. Sprowadzić formułę A = p ∨ q ↔ q ∧ ¬r do kpn. [p ∨ q → q ∧ ¬r] ∧ [q ∧ ¬r → p ∨ q] [¬(p ∨ q) ∨ (q ∧ ¬r)] ∧ [¬(q ∧ ¬r) ∨ (p ∨ q)] [(¬p ∧ ¬q) ∨ (q ∧ ¬r)] ∧ [¬q ∨ r ∨ p ∨ q] [(¬p ∧ ¬q) ∨ q] ∧ [(¬p ∧ ¬q) ∨ ¬r] ∧ [¬q ∨ r ∨ p ∨ q] (¬p ∨ q) ∧ (¬q ∨ q) ∧ (¬p ∨ ¬r) ∧ (¬q ∨ ¬r) ∧ (¬q ∨ r ∨ p ∨ q) Sprowadzamy A do apn. Powtarzamy trzy pierwsze kroki; otrzymujemy formułę w negacyjnej postaci normalnej (występują tylko ∧, ∨, ¬, przy czym negacje tylko przy zmiennych). {[(¬p ∧ ¬q) ∨ (q ∧ ¬r)] ∧ ¬q} ∨ {[(¬p ∧ ¬q) ∨ (q ∧ ¬r)] ∧ r} ∨ {[(¬p ∧ ¬q) ∨ (q ∧ ¬r)] ∧ p} ∨ {[(¬p ∧ ¬q) ∨ (q ∧ ¬r)] ∧ q}
